Sharks

“Αγάπη μου, κολυμπάς με καρχαρίες”, γύρισε και του είπε και συμπλήρωσε με στόμφο και ελαφρύ μειδίαμα, “ξέρεις καλό κρόουλ;”. Αυτά ήταν τα λόγια της και μετά σώπασε. Εκείνος πάλι πίστευε ότι έπρεπε να σταματήσει να διαβάζει πολύ Κατερίνα Τσεμπερλίδου, αλλά έχοντας διαβάσει κι ο ίδιος κρυφά, σχεδόν μουλωχτά και απείρως ενοχικά, το τελευταίο βιβλίο της Χρυσηίδας Δημουλίδου, δεν θεωρούσε ότι διέθετε την απαραίτητη πειθώ. Αυτή βέβαια δεν το ήξερε, αλλά δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος για να του βγει το όνομα, γι’ αυτό είναι καλό να φυλάγεται. Το τραγικό δε, ήταν πως βρήκε το βιβλίο αρκούντως διασκεδαστικό. Παράνοια!

Ανεξαρτήτως των ευφάνταστων τίτλων, το θέμα έμενε ίδιο και η άλλη είχε όντως ένα δίκιο. Τα είδη των καρχαριών ποικίλλουν εκεί έξω, από το λευκό στον μπλε και τον σφυροκέφαλο στο mako. Χώρια τα συγγενή είδη, βλέπε σκυλόψαρα και γαλέους. Κόλαση ο κόσμος, τελικά, κόλαση! Το πιο ανησυχητικό δε με τους καρχαρίες είναι ο εκνευρισμός και η αγωνία που προκαλούν στο θύμα τους. Περιστρέφονται γύρω του, εντείνοντας την αγωνία του θανάτου. Ο θάνατος καθαυτός βλέπεις δεν είναι και τόσο άσχημος. Κάτι που, ωστόσο, δεν ισχύει και για το ενδεχόμενο του θανάτου.

Δεν ήξερε τι να επιλέξει. Γνώριζε πολύ καλά ότι οι επιλογές του ήταν δύο. Είτε να σταματήσει να κολυμπά, να βγει από τη θάλασσα και σαν άλλος παλαίμαχος θαλασσόλυκος να βλέπει το γαλάζιο από την ασφάλεια του εξοχικού του μπαλκονιού, είτε να συνεχίσει τους θαλασσινούς του αγώνες, να τιμήσει τη ναυτική του ιδιότητα και να κοιτάξει να μάθει καλό κρόουλ. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί και πολύ… από αύριο έπρεπε να πάει κολυμβητήριο…

υ.γ. Disclaimer: Το κείμενο διαβάζεται με τα απαραίτητα εισαγωγικά!