Boxes

Τα κουτάκια έχουν καταστρέψει τα καλύτερα παιδιά! Καλά, τώρα μη το δέσεις κι εσύ ότι είσαι το καλύτερο παιδί. Μπορείς απλά να θεωρήσεις τον εαυτό σου… κατεστραμμένο!

O άνθρωπος πάντα θα έχει την ανάγκη να υπερβαίνει την αβεβαιότητα και την ελλιπή του αυτοεκτίμηση. Θα πρέπει, δηλαδή, να αντιμετωπίζει το γεγονός ότι δεν μπορεί να πετύχει συγκεκριμένα πράγματα. Αν δε κάποιος άλλος βρεθεί να ξεπεράσει την όποια του ανικανότητα, τότε το μόνο που αρμόζει σε έναν πραγματικά υποδεέστερο άνθρωπο είναι να υποβιβάζει το πεπραγμένο. Σε καθημερινή βάση, και επειδή θα αδυνατεί μονίμως να υποβιβάζει, θα δημιουργεί κουτάκια. ‘Εκείνο είναι πάντα αυτό’, ‘οι άλλοι είναι πάντα ανίδεοι’, ‘το παρ’ άλλο είναι εξ ορισμού καταδικασμένο’. Τα κουτάκια – οι επίπλαστες βεβαιότητες που φέρει σαν κανόνες – θα τον βοηθάν να αναπαράγεται μέσα στην ίδια του την προβληματική. Με απλά λόγια θα διατηρεί λόγο ύπαρξης… και η επιβίωση είναι αναμφίβολα μεγάλη δουλειά.

Τα κουτάκια δεν είναι τίποτε άλλο από το status quo. Κι αν αυτό είναι συνήθως κοινό, τότε υπάρχουν και άλλες τόσες φορές που είναι τόσο μα τόσο προσωπικό για τον καθένα μας. Κάπως έτσι, λοιπόν, δημιουργούνται οι αστικοί μύθοι! Το θέμα είναι πως η ζωή, και κατά συνέπεια ο κόσμος όλος, κινείται πάντα μέσω εκείνων των ανθρώπων που προσπαθούν να υπερβούν τα κοινωνικά και προσωπικά τους κουτάκια.

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι έξω από ένα κουτί περιμένει πάντα ένα μεγαλύτερο, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις μπάμπουσκες. Βέβαια, όπως και να είναι σχηματικά τα πράγματα, πάντοτε έξω από ένα κουτί τα πράγματα θα είναι σαφώς πιο σκούρα (αυτό θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι ένα ακόμη κουτί… ποιος ξέρει!). Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο επιλέγεις να μείνεις πάντα μέσα στη βολή μιας ‘αλήθειας’ που η εξαίρεση δεν έχει χώρο, ξεχνώντας συστηματικά βέβαια ότι η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα και όχι το αντίθετο.

Μέσα στα απανταχού κουτάκια γεννιέται πάντα νοσηρότητα… ποτέ κάτι υγιές και γόνιμο. Ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, ο φθόνος, η ζήλια, η κατινιά, η χυδαιότητα, ο κομπλεξισμός, η κακομοιριά, η εκδίκηση, η παραίτηση, η κυνικότητα… όλα τα υποδεέστερα γεννιόνται το καθένα μέσα σε ένα κουτάκι. Ποτέ μέσα από μία εξαίρεση!

Δεν θα αρνηθώ ότι δεν με τρομάζει η εξαίρεση. Δεν θα πω καν ότι δεν τρέμω έξω από τα κουτιά μου, όταν δειλά ανοίγω το χαρτόνι. Όμως, όπως εγώ ρίχνω καθημερινά κλεφτές ματιές από το κιβώτιο μου, ενίοτε πηδώντας και έξω από αυτό, θα αγνοώ επιδεικτικά εκείνους που συνειδητά βαλτώνουν στη βολή των δικών τους κουτιών.

Δέστε το σαν μια φιλική συμβουλή ή οδηγία προς ναυτιλλομένους…