Concern

Και με τούτα και με εκείνα φθάσαμε αισίως σε μια ακόμα Κυριακή. Μη στεναχωριέσαι, αυτή τη φορά δεν θα σε πρήξω με το γνωστό μου Sunday Syndrome, αλλά με κάτι πολύ πιο καυτό… την αγωνία.

Σε έχει πιάσει αυτό το αίσθημα που κάνεις δουλειές στο ξεκούδουνο, κι ενώ δεν συμβαίνει κάτι συγκεκριμένο, εσύ έχεις μία αφόρητη ανησυχία, σαν να έχεις ξεχάσει κάτι; Εεεε αυτό έχω. Άτιμο πράγμα η αγωνία, το άγχος, το οποίο μπορεί να σε στείλει συστημένο στο φρενοκομείο. Διάβαζα κάπου ότι η ασθένεια αυτού του αιώνα δεν θα είναι επί της ουσίας παθολογική, αλλά κατ’ εξοχήν ψυχολογική, δηλαδή το άγχος. Αρκεί να δεις γύρω σου πόσοι άνθρωποι φέρονται τελείως υστερικά και παραδίδονται στις κατά περιόδους κρίσεις πανικού τους.

Σήμερα το βράδυ βρίσκομαι ξανά στο διάσημο πλέον μπαλκόνι μου και ετοιμάζομαι για μια αυριανή δοκιμασία. Κρατάω σημειώσεις, προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο διαβασμένος και γενικά να μην αφήσω κανένα μου τρωτό σημείο να φανεί. Ελάχιστη σημασία έχει τι είναι αυτό που περνάω αύριο, μόνο στη σφαίρα ίσως του κουτσομπολιού. Ωστόσο, σημαντικό στέκει πως αν όλα πάνε καλά, τότε σίγουρα θα βιώσω ανακατατάξεις. Παρότι θα χαρώ βέβαια, κάτι θα με κρατάει ακόμα στο έδαφος και θα μου προκαλεί έναν κόμπο, καλή ώρα σαν τώρα.

Βέλτιστη στρατηγική αποτελεί μάλλον να κάνω ένα-ένα βήμα τη φορά και να μη σκέφτομαι το μέλλον από τώρα, αλλά μόνο με δεδομένες συνθήκες. Βλέπεις, όμως, είναι και αυτό το ζώδιο του Καρκίνου που κάνει τη ζημιά… ή τουλάχιστον κάτι τέτοιο θα ισχυρίζονταν κάτι φίλοι μου.

Μήπως τελικά αν κοπεί αυτή η ανησυχία, τότε σημαίνει ότι είσαι και κλινικά νεκρός;