Vice

Κυριακή σήμερα! Τώρα εσύ περιμένεις να πάθω κατάθλιψη και όπως κάθε Κυριακή να σου λέω ό,τι μαύρο και άραχνο υπάρχει. Όχι αγαπητέ μου αναγνώστη, θα σου τη σκάσω! Σήμερα δεν είναι μέρα για βαθιές φιλοσοφίες, ένεκα της ζέστης. Αντιθέτως είναι καιρός ιδανικός για βαριές αμπελοφιλοσοφίες. Τύπου για παράδειγμα… Τι θέλουν τελικά οι γυναίκες;

Στο παραπάνω ερώτημα έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, έχουν καταστραφεί δέντρα του Αμαζονίου, έχουν γεμίσει νεκροταφεία από άντρες πεσμένους στη μάχη, έχουν εμπνευστεί μύρια λογοτεχνών… και πάνω από όλα έχουν αφιερωθεί άπειρες ώρες συζητήσεων ανάμεσα σε φίλους.

Όποτε μιλάω με μια φίλη, ενίοτε και gay φίλο (τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή), συνειδητοποιώ ότι άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Κολλήματα κλασσικά με ρεμάλια ή κλασομπανιέρες και φτύσιμο με τη σέσουλα του κυρ Βαγγέλη, του μπακάλη στη γωνία, σε παιδιά που τις βλέπουν και λιώνουν. Θα μου πεις εύλογα, πότε το εύκολο είχε τη γοητεία που του άξιζε; ΠΟΤΕ, θα σου απαντήσω κι εγώ… αλλά είναι όλα τόσο απλά;

Πρόσφατα κατάλαβα ότι κάθε γυναίκα (πλην ολίγων εξαιρέσεων) θέλει να νιώθει ότι ο άνδρας που βρίσκεται δίπλα της, μπορεί ανά πάσα στιγμή να της αστράψει μία ανάποδη. Προσοχή, δεν θέλει να φάει ξύλο... όχι… θέλει την υποψία ότι μπορεί να φάει! Με αυτό τον τρόπο καταλήγουμε και πάλι στο παιχνίδι της εξουσίας. Εκείνο που η πατριαρχία έχει γράψει ανεξίτηλα στη ψυχοσύνθεση του γυναικείου φύλου. Αυτό που η αθάνατη Λιλή Ζωγράφου έχει ονομάσει το «σύνδρομο της Σταχτοπούτας». Πρότυπο που έρχεται σε άμεση αντιδιαστολή με εκείνο της Μήδειας!!

Έχοντας κάνει ένα βήμα στη γυναικεία ψυχολογία κάθομαι και σκέφτομαι… στους gay, λοιπόν, πόσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα; What the hell…