Indolencia

Τη βδομάδα αυτή έχω παντελή έλλειψη έμπνευσης. Σώθηκε η blogόσφαιρα από την πολυλογία μου θα πεις! Σωστός! Θες η ζέστη που με έχει κάνει κοτόπουλο, θες μια μόνιμη αίσθηση ότι κάτι έχω ξεχάσει, δεν ξέρω τι. Το θέμα είναι ότι θέλω να πάω για ύπνο από τις 12.30 και το πρωί δεν λέω να σηκωθώ. Τελικά σηκώνομαι βέβαια, γιατί στις περιόδους αυτές δεν έχεις την πολυτέλεια να πεις “Αχ να μη πάω μωρέ σήμερα στη δουλειά!”.

Παρατηρώ εν τω μεταξύ ότι η Αθήνα αρχίζει να αδειάζει. Πως; Με τον πιο απλό και έγκυρο δείκτη… τις ελεύθερες θέσεις parking στη γειτονιά μου. Αλάνθαστο κριτήριο σε λέω! Άντε να έρθει και ο Αύγουστος να παρκάρω ακόμα και έξω από την πόρτα μου, μιας και διακοπές δεν θα δω, μάλλον, ούτε με το κιάλι…

Σε καλοκαιρινό μοτίβο μένω, με το νυχτολούλουδο που αγόρασα από το φυτώριο να μη μου δίνει, μάλλον, άνθη αυτό το καλοκαίρι… και δεν ξέρω αν του χρόνου θα μπορέσω να τα δω. Ίδια ανησυχία έχω και για τη γαρδένια, που τη βλέπω να μαραζώνει αν δεν είμαι εδώ.

Μέσα σε όλα αυτά διάβασα ότι ο Κούλης (πόσο τρομακτικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;) απέσυρε το δικαίωμα του από όλα τα επιδόματα, καθώς και επέστρεψε το βουλευτικό του όχημα. Το λες και καλή επικοινωνιακή κίνηση. Στον απόηχο της κίνησης αυτή ο Στυλιανίδης – ο αλήστου μνήμης Υπουργός Παιδείας της ΝΔ που αποτελεί μία από τις πιο αποτυχημένες φιγούρες της διακυβέρνησης Καραμανλή – ξεσηκώθηκε και υποστήριξε ότι τα επιδόματα και οι βουλευτικές παροχές διασφαλίζουν το αδέκαστο του βουλευτικού καθήκοντος. Συγνώμη, αλλά να καγχάσω τώρα ή μετά; Δηλαδή νισάφι με τη μαλακία… έχει και ένα όριο!

Μότο του καλοκαιριού και παράλληλα της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα είναι η ατάκα που άκουσα από πενήντα-φεύγα κυρία στη δουλειά: «ούτε τα μπάνια του λαού δεν σεβάστηκαν οι άτιμοι φέτος!». Ακούγοντας το μέσα στο καύσωνα και τη θερινή ραστώνη είναι σαν να αντηχεί από μακριά η βαριά φωνή του μέσου Έλληνα: «Φέτααααααααααα……!!!!»