Ημερολόγια

Δεν είμαι οργανωτικός τύπος! Αυτό σε κάποιους γνωστούς μου μπορεί να ακουστεί λίγο οξύμωρο, αλλά είναι λάθος να συγχέεις τον οργανωτικό με το ψυχαναγκαστικό, κι αν είμαι κάτι τότε είναι το τελευταίο. Η λαγνεία της τελευταίας στιγμής είναι καθημερινή και σχεδόν λυτρωτική για τα προσωπικά μου γούστα. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο μισώ και τις ατζέντες πάσης φύσεως, όσο μπορώ βέβαια να τις αποφύγω. Δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο να ‘ξεχαστείς’, να βρεις μια δικαιολογία για την αδράνεια.

Τελευταία έχω πρόσθετους λόγους να μη θέλω να κοιτάξω κανένα ημερολόγιο. Θέλω να αψηφήσω τη στυγνή αντικειμενικότητα του χρόνου, και να βυθιστώ στην αβάσταχτη υποκειμενικότητα του κάθε δευτερολέπτου σαν να είναι ολάκερος χρόνος. Ειλικρινά αποζητώ τη ραστώνη της θερινής σιέστα, όταν το κάθε λεπτό περνά βασανιστικά πάνω σε ένα σεντόνι, ενώ ο ιδρώτας στάζει στο πίσω μέρος του λαιμού σου, αλμυρός.

Αν πραγματικά η πίεση δεν έστεκε πάνω από το κεφάλι μου σα δήμιος, τότε το μόνο σίγουρο θα ήταν ότι θα πέρναγα αυτές τις μέρες κάπως έτσι. Σε ένα δωμάτιο με ένα διπλό κρεβάτι, ένα σεντόνι, τον ήλιο να μπαίνει από το παράθυρο και την κουρτίνα να παίζει με τον αέρα. Στην αγκαλιά μου η καλύτερη παρέα, με πολλά πειράγματα και γέλιο.

Και κάπως έτσι, μη οργανωτικά, αποφεύγω κάθε επαφή με κάθε τύπου ημερολόγιο…