One-way

Μερικά πράγματα στη ζωή είναι πρωτόγνωρα! Συχνά δεν τα λες και απόλυτα ευχάριστα, αλλά μάλλον ανάμικτα. Γιατί τελικά η ζωή είναι σαν εκείνες τις σακούλες του Μπαρμπα-Στάθη με τα πολλά λαχανικά. Είναι πολύχρωμη, φαίνεται γευστική, σε κάνει να σου τρέχουν τα σάλια, αλλά να θα σου σκάσει μια πιπεριά, στην οποία εσύ δυστυχώς έχεις δυσανεξία. Βλέπεις, μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό πρασινάδας, σε μικρές δόσεις και ποικιλόχρωμες αποχρώσεις, κάπου θα σου τύχει και κάτι που θα σου χαλάσει τη γεύση.

Σαραντατρείς χιλιάδες πόδια πάνω από το έδαφος και κάπου στις Άλπεις αναλογίζομαι τι μπορεί να σημαίνει ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για ό,τι μου διαγράφεται από εδώ και πέρα. Ποτέ δεν είχα κόψει one-way! Το θεωρούσα εξαιρετικά ποζέρικο να πεις ότι «φεύγω και δεν έχω ιδέα για το γυρισμό… η τόσο αυστηρή και ψυχαναγκαστική οργάνωση με σκοτώνει». Μπαρούφες, ένας γνήσιος Μηδενικός δεν θα μπορούσε ποτέ να το πει αυτό. Γι’ αυτό και τώρα κάτι με πιάνει.

Μη με παρεξηγείς, δεν είμαι από αυτούς που θα ευλογήσουν την Ελλάδα δίχως λόγο και αιτία. Την αγαπώ τόσο πολύ που σχεδόν οφείλω να της κακιώνω. Αυτή όμως τη στιγμή, δεν μπορεί το μυαλό μου να διαχειριστεί τίποτα παραπάνω από ένα και μόνο πράγμα, κι αυτό δεν είναι άλλο από ένα διπλό κρεβάτι που θα μείνει για λίγο καιρό άδειο. Το one-way που δεν αφήνεις τίποτα πίσω του, μπορεί να φαίνεται ακόμη και μουράτο. Το one-way, όμως, που αφήνει πίσω το μισό συστατικό της μονάδας είναι διαφορετικό.

Ξέρεις τι έχει αξία από τη σχέση μου με το ζουζούνι… πέρα από το προφανές που είναι οι όμορφες στιγμές! Το ζουζούνι μου έμαθε ότι όλα όσα πάσχιζαν κάποιοι να μου περάσουν ως καλούπια για τις gay σχέσεις… απλά δεν ισχύουν! Και αυτό φίλε μου δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα. Νομίζω τελικά ότι αυτή ακριβώς η ψυχική ηρεμία με έχει κάνει να διαχειρίζομαι αρκετά ψύχραιμα αυτή τη νέα δοκιμασία, για την οποία κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι θα είναι εύκολη.

Μια ευχή μόνο θέλω να κάνω… γρήγορα κάποιος από τους δυο μας να κλείσει το δικό του one-way προς τον άλλον…