Insomnia

Σχεδόν κάθε βράδυ νιώθω την ανάγκη να αποφύγω το να πέσω για ύπνο. Έτσι, γιατί υπάρχει πάντα μια ψευδαίσθηση ότι αν δεν ξεκουράσεις για λίγο τον εγκέφαλο σου, τότε η επόμενη μέρα δεν θα ξημερώσει. Φρούδες, βέβαια, οι ελπίδες των ανθρώπων, ειδικά δε όταν αντιβαίνουν τους νόμους της Φύσης. Παρόλα αυτά, ο οργανισμός μου πεισμώνει και προσπαθεί να ξορκίσει το φυσικώς γενόμενο με κάθε δυνατό τρόπο.  

Το παράξενο είναι πως βρίσκω τον εαυτό μου να αναλογίζεται ότι θα του λείψουν εικόνες που μέχρι πριν δυο μήνες δεν πίστευε ποτέ πως θα του λείψουν… ενδεχομένως και να τις λοιδορούσε. Για παράδειγμα, μια πλατεία στα Δυτικά Προάστια ή ένα βρώμικο στενό που μυρίζει κατρουλιό στο Κέντρο της Αθήνας. Κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν και κάτι κατεστραμμένοι καλλιτέχνες που καταφέρνουν να ωραιοποιούν το απεχθές. Σκέφτομαι, όμως, ότι αν είχα τη δυνατότητα να πάρω μαζί μου μια «extra αποσκευή», τότε ίσως να μη μου έλειπε απολύτως τίποτα από τα παραπάνω. Αναλογιζόμενος αυτό, καταλαβαίνω πόσο και ο ίδιος έχω αλλάξει.

Θυμάμαι ένα βράδυ που ήμουν κλαμένος, τόσο που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Τότε λέει δεν πίστευα καθόλου σε ένα ευοίωνο μέλλον, βαλτωμένος βλέπεις από ένα χωρισμό, προσπαθούσα να πείσω τον γνήσια δραματικό μου εαυτό ότι δεν υπάρχει καλύτερο αύριο. Σήμερα, με ομολογουμένως περισσότερο μυαλό στο κεφάλι μου, ξέρω πως σαφώς και υπάρχει πάντα ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον. Η γνώση και μόνο αυτής της αλήθειας με ηρεμεί. Ωστόσο, η παροδική απώλεια, όσο να ‘ναι με ρίχνει. Τουλάχιστον, πλέον ξέρω πολύ καλά ότι οι άνθρωποι διαχειρίζονται τις όποιες καταστάσεις, εφόσον φυσικά το επιθυμούν.

Πιο ήρεμος, με σθένος ότι επιθυμώ να διαχειριστώ μια κατάσταση, μπορώ να κλείσω για λίγο τα μάτια μου.