Boxes

Τα κουτάκια έχουν καταστρέψει τα καλύτερα παιδιά! Καλά, τώρα μη το δέσεις κι εσύ ότι είσαι το καλύτερο παιδί. Μπορείς απλά να θεωρήσεις τον εαυτό σου… κατεστραμμένο!

O άνθρωπος πάντα θα έχει την ανάγκη να υπερβαίνει την αβεβαιότητα και την ελλιπή του αυτοεκτίμηση. Θα πρέπει, δηλαδή, να αντιμετωπίζει το γεγονός ότι δεν μπορεί να πετύχει συγκεκριμένα πράγματα. Αν δε κάποιος άλλος βρεθεί να ξεπεράσει την όποια του ανικανότητα, τότε το μόνο που αρμόζει σε έναν πραγματικά υποδεέστερο άνθρωπο είναι να υποβιβάζει το πεπραγμένο. Σε καθημερινή βάση, και επειδή θα αδυνατεί μονίμως να υποβιβάζει, θα δημιουργεί κουτάκια. ‘Εκείνο είναι πάντα αυτό’, ‘οι άλλοι είναι πάντα ανίδεοι’, ‘το παρ’ άλλο είναι εξ ορισμού καταδικασμένο’. Τα κουτάκια – οι επίπλαστες βεβαιότητες που φέρει σαν κανόνες – θα τον βοηθάν να αναπαράγεται μέσα στην ίδια του την προβληματική. Με απλά λόγια θα διατηρεί λόγο ύπαρξης… και η επιβίωση είναι αναμφίβολα μεγάλη δουλειά.

Τα κουτάκια δεν είναι τίποτε άλλο από το status quo. Κι αν αυτό είναι συνήθως κοινό, τότε υπάρχουν και άλλες τόσες φορές που είναι τόσο μα τόσο προσωπικό για τον καθένα μας. Κάπως έτσι, λοιπόν, δημιουργούνται οι αστικοί μύθοι! Το θέμα είναι πως η ζωή, και κατά συνέπεια ο κόσμος όλος, κινείται πάντα μέσω εκείνων των ανθρώπων που προσπαθούν να υπερβούν τα κοινωνικά και προσωπικά τους κουτάκια.

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι έξω από ένα κουτί περιμένει πάντα ένα μεγαλύτερο, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις μπάμπουσκες. Βέβαια, όπως και να είναι σχηματικά τα πράγματα, πάντοτε έξω από ένα κουτί τα πράγματα θα είναι σαφώς πιο σκούρα (αυτό θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι ένα ακόμη κουτί… ποιος ξέρει!). Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο επιλέγεις να μείνεις πάντα μέσα στη βολή μιας ‘αλήθειας’ που η εξαίρεση δεν έχει χώρο, ξεχνώντας συστηματικά βέβαια ότι η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα και όχι το αντίθετο.

Μέσα στα απανταχού κουτάκια γεννιέται πάντα νοσηρότητα… ποτέ κάτι υγιές και γόνιμο. Ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, ο φθόνος, η ζήλια, η κατινιά, η χυδαιότητα, ο κομπλεξισμός, η κακομοιριά, η εκδίκηση, η παραίτηση, η κυνικότητα… όλα τα υποδεέστερα γεννιόνται το καθένα μέσα σε ένα κουτάκι. Ποτέ μέσα από μία εξαίρεση!

Δεν θα αρνηθώ ότι δεν με τρομάζει η εξαίρεση. Δεν θα πω καν ότι δεν τρέμω έξω από τα κουτιά μου, όταν δειλά ανοίγω το χαρτόνι. Όμως, όπως εγώ ρίχνω καθημερινά κλεφτές ματιές από το κιβώτιο μου, ενίοτε πηδώντας και έξω από αυτό, θα αγνοώ επιδεικτικά εκείνους που συνειδητά βαλτώνουν στη βολή των δικών τους κουτιών.

Δέστε το σαν μια φιλική συμβουλή ή οδηγία προς ναυτιλλομένους…

Thir(s)ty

Το καλό με τις λίστες είναι ότι σε βοηθάν να συνοψίζεις και να μη ξεχνάς. Το κακό πάλι με τις λίστες είναι ότι γίνονται όλο και μεγαλύτερες όσο γερνάς.

Τι μπορεί κανείς να συνοψίσει σε μια λίστα, λοιπόν, τριάντα κουκίδων;

• Το παιδί και το σκυλί φέρονται όπως τα μάθεις. Τέλος!
• Το φαγητό παλεύει με το σεξ και τον ύπνο στο top 3. Μη ρωτάτε να σας πω ποιο κερδίζει… στον πόντο παίζουν όλα!
• Όσα χρώματα κι αν δοκιμάσεις, το μαύρο ποτέ δεν θα σε απογοητεύσει!
• Το παγωτό θα μένει πάντα η πρώτη μου αγάπη και παντοτινή.
• Όσα χρόνια κι αν περάσουν πάλι, ποτέ μα ποτέ δεν θα συμφιλιωθώ μάλλον με τη σοκολάτα!
• Ομοίως, νομίζω ότι μέχρι να πεθάνω, θα μισώ τον αρακά!
• Η αναβλητικότητα θα είναι πάντα το μεγάλο μου μειονέκτημα!
• Είμαι πεπεισμένος στο ότι δεν υπάρχει Θεός!
• Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να πετυχαίνει τα ακατόρθωτα!
• Ο άνθρωπος είναι βέβαια φτιαγμένος και για τις μεγαλύτερες μαλακίες!
• Τις οποίες μαλακίες, πολλοί άνθρωποι δεν θα μπορέσουν ποτέ να στις συγχωρέσουν!
• Από την άλλη σπανίως οι μαλακίες καθαυτές είναι ο λόγος για την όποια αδυναμία συγχώρεσης! Οπότε προτίμησε τις τύψεις, παρά τα απωθημένα!
• Άνθρωπος που δεν αφήνει τον εαυτό του να κουτρουβαλήσει στον έρωτα, είναι άνθρωπος που απλά δεν ζει!
• Ο χωρισμός είναι συνυφασμένος με τη δραματικότητα. Αφήστε τα σάπια της πολιτικής ορθότητας!
• Τελικά, όσο και να χτυπιέμαι και να το αρνούμαι είμαι δραματικός του κερατά και αθεράπευτος γκρινιάρης!
• Τόσα χρόνια αστρολογικών συμβουλών από φίλους και ‘ειδικούς’ συνηγορούν στο ότι το ζώδιο του Καρκίνου… μάλλον δεν είναι και τόσο καλό τελικά!
• Ο άνθρωπος αλλάζει… αλλά χρειάζεται κάτι να τον ταρακουνήσει συθέμελα πρώτα!
• Δυστυχώς αυτό που σε ταρακουνάει, σπανίως είναι κάτι καλό και ευχάριστο!
• Η τύχη είναι σημαντικό πράγμα, αλλά κακά τα ψέματα… αν δεν σηκώσεις τον κώλο σου, δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα από μόνη της!
• Ο κόσμος μπορεί να σου συγχωρήσει πολλά πράγματα, ΠΟΤΕ όμως την επιτυχία!
• Αυτός που θα σου την ‘συγχωρήσει’ τελικά, ονομάζεται φίλος!
• Αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου, οι άλλοι δεν θα σε βρουν ακόμα και αν έχεις φωτοκύτταρο και τον προβολέα του ΟΑΚΑ!
• Η καλοσύνη και η ευγένεια είναι και θα είναι πάντοτε ντεκαβλέ!
• Αντιθέτως, η αλητεία πάντα θα είναι διεγερτική!
• Μπορεί με ένα τέλειο σώμα να θέλω να κυλιστώ στο λάκκο της αμαρτίας, αλλά πάντοτε με ένα ωραίο πρόσωπο θα πέφτω τ’ ανάσκελα από έρωτα!
• Οι Έλληνες πάντα θα με πληγώνουν… η Ελλάδα ποτέ! Εξ ου και σε αυτή θέλω πάντα να γυρνώ!
• Σταθερά, ο φόβος της μοναξιάς μπορεί να με αποδομήσει!
• Πλέον είμαι σίγουρος ότι η αξία της συντροφικότητας είναι θείο δώρο!
• Στο κάθε ‘έτσι’… οφείλεις να απαντάς με ένα ‘γιατί’!
• …. (το αφήνω κενό γιατί ακόμη και μέσα στη μέρα των γενεθλίων σου, κάτι μπορεί να μάθεις!)

Vice

Κυριακή σήμερα! Τώρα εσύ περιμένεις να πάθω κατάθλιψη και όπως κάθε Κυριακή να σου λέω ό,τι μαύρο και άραχνο υπάρχει. Όχι αγαπητέ μου αναγνώστη, θα σου τη σκάσω! Σήμερα δεν είναι μέρα για βαθιές φιλοσοφίες, ένεκα της ζέστης. Αντιθέτως είναι καιρός ιδανικός για βαριές αμπελοφιλοσοφίες. Τύπου για παράδειγμα… Τι θέλουν τελικά οι γυναίκες;

Στο παραπάνω ερώτημα έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, έχουν καταστραφεί δέντρα του Αμαζονίου, έχουν γεμίσει νεκροταφεία από άντρες πεσμένους στη μάχη, έχουν εμπνευστεί μύρια λογοτεχνών… και πάνω από όλα έχουν αφιερωθεί άπειρες ώρες συζητήσεων ανάμεσα σε φίλους.

Όποτε μιλάω με μια φίλη, ενίοτε και gay φίλο (τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή), συνειδητοποιώ ότι άβυσσος η ψυχή της γυναίκας. Κολλήματα κλασσικά με ρεμάλια ή κλασομπανιέρες και φτύσιμο με τη σέσουλα του κυρ Βαγγέλη, του μπακάλη στη γωνία, σε παιδιά που τις βλέπουν και λιώνουν. Θα μου πεις εύλογα, πότε το εύκολο είχε τη γοητεία που του άξιζε; ΠΟΤΕ, θα σου απαντήσω κι εγώ… αλλά είναι όλα τόσο απλά;

Πρόσφατα κατάλαβα ότι κάθε γυναίκα (πλην ολίγων εξαιρέσεων) θέλει να νιώθει ότι ο άνδρας που βρίσκεται δίπλα της, μπορεί ανά πάσα στιγμή να της αστράψει μία ανάποδη. Προσοχή, δεν θέλει να φάει ξύλο... όχι… θέλει την υποψία ότι μπορεί να φάει! Με αυτό τον τρόπο καταλήγουμε και πάλι στο παιχνίδι της εξουσίας. Εκείνο που η πατριαρχία έχει γράψει ανεξίτηλα στη ψυχοσύνθεση του γυναικείου φύλου. Αυτό που η αθάνατη Λιλή Ζωγράφου έχει ονομάσει το «σύνδρομο της Σταχτοπούτας». Πρότυπο που έρχεται σε άμεση αντιδιαστολή με εκείνο της Μήδειας!!

Έχοντας κάνει ένα βήμα στη γυναικεία ψυχολογία κάθομαι και σκέφτομαι… στους gay, λοιπόν, πόσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα; What the hell…

Indolencia

Τη βδομάδα αυτή έχω παντελή έλλειψη έμπνευσης. Σώθηκε η blogόσφαιρα από την πολυλογία μου θα πεις! Σωστός! Θες η ζέστη που με έχει κάνει κοτόπουλο, θες μια μόνιμη αίσθηση ότι κάτι έχω ξεχάσει, δεν ξέρω τι. Το θέμα είναι ότι θέλω να πάω για ύπνο από τις 12.30 και το πρωί δεν λέω να σηκωθώ. Τελικά σηκώνομαι βέβαια, γιατί στις περιόδους αυτές δεν έχεις την πολυτέλεια να πεις “Αχ να μη πάω μωρέ σήμερα στη δουλειά!”.

Παρατηρώ εν τω μεταξύ ότι η Αθήνα αρχίζει να αδειάζει. Πως; Με τον πιο απλό και έγκυρο δείκτη… τις ελεύθερες θέσεις parking στη γειτονιά μου. Αλάνθαστο κριτήριο σε λέω! Άντε να έρθει και ο Αύγουστος να παρκάρω ακόμα και έξω από την πόρτα μου, μιας και διακοπές δεν θα δω, μάλλον, ούτε με το κιάλι…

Σε καλοκαιρινό μοτίβο μένω, με το νυχτολούλουδο που αγόρασα από το φυτώριο να μη μου δίνει, μάλλον, άνθη αυτό το καλοκαίρι… και δεν ξέρω αν του χρόνου θα μπορέσω να τα δω. Ίδια ανησυχία έχω και για τη γαρδένια, που τη βλέπω να μαραζώνει αν δεν είμαι εδώ.

Μέσα σε όλα αυτά διάβασα ότι ο Κούλης (πόσο τρομακτικός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος;) απέσυρε το δικαίωμα του από όλα τα επιδόματα, καθώς και επέστρεψε το βουλευτικό του όχημα. Το λες και καλή επικοινωνιακή κίνηση. Στον απόηχο της κίνησης αυτή ο Στυλιανίδης – ο αλήστου μνήμης Υπουργός Παιδείας της ΝΔ που αποτελεί μία από τις πιο αποτυχημένες φιγούρες της διακυβέρνησης Καραμανλή – ξεσηκώθηκε και υποστήριξε ότι τα επιδόματα και οι βουλευτικές παροχές διασφαλίζουν το αδέκαστο του βουλευτικού καθήκοντος. Συγνώμη, αλλά να καγχάσω τώρα ή μετά; Δηλαδή νισάφι με τη μαλακία… έχει και ένα όριο!

Μότο του καλοκαιριού και παράλληλα της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα είναι η ατάκα που άκουσα από πενήντα-φεύγα κυρία στη δουλειά: «ούτε τα μπάνια του λαού δεν σεβάστηκαν οι άτιμοι φέτος!». Ακούγοντας το μέσα στο καύσωνα και τη θερινή ραστώνη είναι σαν να αντηχεί από μακριά η βαριά φωνή του μέσου Έλληνα: «Φέτααααααααααα……!!!!»

Concern

Και με τούτα και με εκείνα φθάσαμε αισίως σε μια ακόμα Κυριακή. Μη στεναχωριέσαι, αυτή τη φορά δεν θα σε πρήξω με το γνωστό μου Sunday Syndrome, αλλά με κάτι πολύ πιο καυτό… την αγωνία.

Σε έχει πιάσει αυτό το αίσθημα που κάνεις δουλειές στο ξεκούδουνο, κι ενώ δεν συμβαίνει κάτι συγκεκριμένο, εσύ έχεις μία αφόρητη ανησυχία, σαν να έχεις ξεχάσει κάτι; Εεεε αυτό έχω. Άτιμο πράγμα η αγωνία, το άγχος, το οποίο μπορεί να σε στείλει συστημένο στο φρενοκομείο. Διάβαζα κάπου ότι η ασθένεια αυτού του αιώνα δεν θα είναι επί της ουσίας παθολογική, αλλά κατ’ εξοχήν ψυχολογική, δηλαδή το άγχος. Αρκεί να δεις γύρω σου πόσοι άνθρωποι φέρονται τελείως υστερικά και παραδίδονται στις κατά περιόδους κρίσεις πανικού τους.

Σήμερα το βράδυ βρίσκομαι ξανά στο διάσημο πλέον μπαλκόνι μου και ετοιμάζομαι για μια αυριανή δοκιμασία. Κρατάω σημειώσεις, προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο διαβασμένος και γενικά να μην αφήσω κανένα μου τρωτό σημείο να φανεί. Ελάχιστη σημασία έχει τι είναι αυτό που περνάω αύριο, μόνο στη σφαίρα ίσως του κουτσομπολιού. Ωστόσο, σημαντικό στέκει πως αν όλα πάνε καλά, τότε σίγουρα θα βιώσω ανακατατάξεις. Παρότι θα χαρώ βέβαια, κάτι θα με κρατάει ακόμα στο έδαφος και θα μου προκαλεί έναν κόμπο, καλή ώρα σαν τώρα.

Βέλτιστη στρατηγική αποτελεί μάλλον να κάνω ένα-ένα βήμα τη φορά και να μη σκέφτομαι το μέλλον από τώρα, αλλά μόνο με δεδομένες συνθήκες. Βλέπεις, όμως, είναι και αυτό το ζώδιο του Καρκίνου που κάνει τη ζημιά… ή τουλάχιστον κάτι τέτοιο θα ισχυρίζονταν κάτι φίλοι μου.

Μήπως τελικά αν κοπεί αυτή η ανησυχία, τότε σημαίνει ότι είσαι και κλινικά νεκρός;

Συστημένο

Dear Jared (et al),

Πέρσι είχα πάει στην Άνω Γαστούνη. Fabulous προορισμός που θα λένε και στην πατρίδα σου, τη Λουιζιάνα. Το τι κοψίδια, το τι γλυκά του ταψιού, το τι απλωμένο τραχανά… άλλο να σου λέω κι άλλο να το βλέπεις! Κατά τα γνωστά, γιαγιά με τσεμπέρι σε υποδέχεται και σε ρωτάει ‘τίνος είσαι’. Που Μνημόνιο η γιαγιά δεν ξέρει τι πάει να πει, μόνο όσα της λένε από το Mega. Για Μεσοπρόθεσμο, ούτε λόγος! Που να καταλάβεις εσύ Jared μου, καθώς τις μόνες λέξεις που γνωρίζεις στα ελληνικά είναι το ‘σας αγαπάω’ και το ‘μαλάκας’… το πρώτο άγνωστο γιατί!

Στη Γαστούνη που λες είχα πάει σε ένα εξαίσιο πανηγύρι. Και ποιος δεν πέρασε να δεις… τι Φιλιώ Πυργάκη, τι Νίκος Μάγκας με τη Τζούλι και το κλαρίνο του, τι Έφη Θώδη. Το καλό δε στο αφήνω για το τέλος! Special guest εμφάνιση, η Πάολα!! Είπε το Ψεύτικα και κούναγε πέρα δώθε το κεφάλι σαν το παρλιακό, αλλά εμένα προσωπικά δεν με χάλασε, γιατί στη τέταρτη δεξιά στροφή να σου έφυγε μια τρέσα από το μαλλί και τώρα την έχω ενθύμιο μαζί με την τούφα της μάνας μου από τότε που είχε πάθει ιλαρά μικρή.

Εχθές, λοιπόν, που ήρθα στη συναυλία (sic) σου, μου ήρθε μεμιάς η σύγκριση με τη Γαστούνη (την Άνω, μη ξεχνιόμαστε!). Κόσμο πάνω κάτω τον ίδιο είχατε αριθμητικά, αλλά σε σένα ομολογουμένως τόσο 15χρονο δεν είχα ξαναδεί. Αφού αν είχα μαζί μου τις κάρτες για τα ιδιαίτερα, χρυσές δουλειές θα έκανα, αλλά φευ. Στα θέματα σίτισης, το χύμα κοκκινέλι έτρωγε ολοσχερώς τη ‘μυθική’ μπύρα με γεύση κλούβιου αυγού που σέρβιρες, με την οποία και κάποιος fan σου με έλουσε πατόκορφα. Τώρα αν ήταν στην αγανάκτηση ή τον ενθουσιασμό του, θα σε γελάσω.

Θέλω όμως, να επικεντρωθώ στο μουσικό κομμάτι, το οποίο ήτο η αχίλλειος πτέρνα σου. Βρε αγόρι μου, βρε καμάρι μου, βρε μαλάκα, βρε βόιδι όρθιο, βρε ζωντόβολο, βρε junkie του κατακερατά… είθισται στις συναυλίες ο τραγουδιάρης να τραγουδάει και όχι να το παίζει λοχαγός σε στρατιωτικές επιδείξεις ή Χατζηνικολάου στο δελτίο των 8. Επίσης βρε αρχιμαλάκα, αν ήθελα να ακούσω τα μισά σου τραγούδια acoustic, θα πήγαινε σε μια παραλία με φιλαράκια και θα τραγούδαγα, γαμώ το Letterman σου γαμώ. Που η Πάολα βρε καριόλη, καλύτερα πατάει πάνω στο ‘Κουβέντα στη Κουβέντα’.

Μη μου κακιώνεις μάτια μου, αλλά για να φύγω ευχαριστημένος με τα 40 ευρώ που έδωσα, έπρεπε τελικά στο τέλος να μου κάτσεις κιόλας! Δεν βγαίνω μάτια μου, δεν βγαίνω…

Με εκτίμηση

Μηδενικός

Salt

Η γεύση του αλατιού πάνω στην ανθρώπινη επιδερμίδα είναι το ίδιο διεγερτική με ένα ζευγάρι σαρκώδη χείλη που σου μιλούν πρόστυχα. Πιπεράτη αλλά και δροσερή, ιδρωμένη αλλά και ευωδιαστή, οικεία αλλά και εξωτική. Τελικά, ο έρωτας το καλοκαίρι έχει πάντα κάτι το διαφορετικό.

Πίσω σε ένα δωμάτιο, ενοικιαζόμενο κατά προτίμηση, απόγευμα, μετά από μια αμετροεπή έκθεση στον ήλιο, το θαλασσινό νερό και το λάδι να αναδεικνύει κάθε πτυχή του σώματος. Το απογευματινό αεράκι σε ένα νησί να παλεύει με τις λευκές δαντελένιες κουρτίνες. Κίνηση πρώτη και θεμελιακή να φιληθείς πίσω από την πόρτα που κλείνει. Ρούχα πολλά να βγάλεις δεν υπάρχουν. Το καλοκαίρι βλέπεις προνοεί ακόμα και σε αυτό. Κίνηση δεύτερη να κυλιστείς χωρίς πολύ σκέψη στα αφράτα κλινοσκεπάσματα, αδιαφορώντας για την άμμο που θα τα μαγαρίσει. Σε ένα σεντόνι που θα μαγαριστεί κατ’ εξακολούθηση από ιδρώτα και σπέρμα, τι κακό μπορεί να κάνει λίγη άμμος;

Το πρώτο ξέπλυμα μετά τη θαλασσινή αύρα γίνεται πάντα με ιδρώτα, σάλιο και μια γλώσσα που κάνει όλη την δουλειά. Μια κοιλιά που πάλλεται συγχρονισμένα, σχεδόν μελωδικά, πάνω σε μια άλλη κοιλιά και την άκρη μιας πλάτης, εκεί που συναντάει την αρχή των γλουτών. Φιλιά από χείλη που πρέπει να μουλιάσουν το ένα στο άλλο για να γλιτώσουν την αφυδάτωση. Το σώμα μόνο τότε ταλαντεύεται στις κινήσεις των κυμάτων που κάθε πρωί παραδίδουν ιδιαίτερα μαθήματα. Τήρηση της φύσης κατά γράμμα…

Ο ήλιος κάθε πρωί που ανατέλλει είναι διαφορετικός. Και ως Έλληνας, που καθημερινά γνωρίζει και άλλο ήλιο… άλλο Θεό… είμαι πιστός οπαδός του πολυθεϊσμού. Προσκυνητής του ήλιου, του θαλασσινού νερού, της αρμύρας, του έρωτα, της καύλας, της φιλίας! Πάντα μα πάντα, όμως, προσκυνητής…

Sharks

“Αγάπη μου, κολυμπάς με καρχαρίες”, γύρισε και του είπε και συμπλήρωσε με στόμφο και ελαφρύ μειδίαμα, “ξέρεις καλό κρόουλ;”. Αυτά ήταν τα λόγια της και μετά σώπασε. Εκείνος πάλι πίστευε ότι έπρεπε να σταματήσει να διαβάζει πολύ Κατερίνα Τσεμπερλίδου, αλλά έχοντας διαβάσει κι ο ίδιος κρυφά, σχεδόν μουλωχτά και απείρως ενοχικά, το τελευταίο βιβλίο της Χρυσηίδας Δημουλίδου, δεν θεωρούσε ότι διέθετε την απαραίτητη πειθώ. Αυτή βέβαια δεν το ήξερε, αλλά δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος για να του βγει το όνομα, γι’ αυτό είναι καλό να φυλάγεται. Το τραγικό δε, ήταν πως βρήκε το βιβλίο αρκούντως διασκεδαστικό. Παράνοια!

Ανεξαρτήτως των ευφάνταστων τίτλων, το θέμα έμενε ίδιο και η άλλη είχε όντως ένα δίκιο. Τα είδη των καρχαριών ποικίλλουν εκεί έξω, από το λευκό στον μπλε και τον σφυροκέφαλο στο mako. Χώρια τα συγγενή είδη, βλέπε σκυλόψαρα και γαλέους. Κόλαση ο κόσμος, τελικά, κόλαση! Το πιο ανησυχητικό δε με τους καρχαρίες είναι ο εκνευρισμός και η αγωνία που προκαλούν στο θύμα τους. Περιστρέφονται γύρω του, εντείνοντας την αγωνία του θανάτου. Ο θάνατος καθαυτός βλέπεις δεν είναι και τόσο άσχημος. Κάτι που, ωστόσο, δεν ισχύει και για το ενδεχόμενο του θανάτου.

Δεν ήξερε τι να επιλέξει. Γνώριζε πολύ καλά ότι οι επιλογές του ήταν δύο. Είτε να σταματήσει να κολυμπά, να βγει από τη θάλασσα και σαν άλλος παλαίμαχος θαλασσόλυκος να βλέπει το γαλάζιο από την ασφάλεια του εξοχικού του μπαλκονιού, είτε να συνεχίσει τους θαλασσινούς του αγώνες, να τιμήσει τη ναυτική του ιδιότητα και να κοιτάξει να μάθει καλό κρόουλ. Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί και πολύ… από αύριο έπρεπε να πάει κολυμβητήριο…

υ.γ. Disclaimer: Το κείμενο διαβάζεται με τα απαραίτητα εισαγωγικά!