One-way

Μερικά πράγματα στη ζωή είναι πρωτόγνωρα! Συχνά δεν τα λες και απόλυτα ευχάριστα, αλλά μάλλον ανάμικτα. Γιατί τελικά η ζωή είναι σαν εκείνες τις σακούλες του Μπαρμπα-Στάθη με τα πολλά λαχανικά. Είναι πολύχρωμη, φαίνεται γευστική, σε κάνει να σου τρέχουν τα σάλια, αλλά να θα σου σκάσει μια πιπεριά, στην οποία εσύ δυστυχώς έχεις δυσανεξία. Βλέπεις, μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό πρασινάδας, σε μικρές δόσεις και ποικιλόχρωμες αποχρώσεις, κάπου θα σου τύχει και κάτι που θα σου χαλάσει τη γεύση.

Σαραντατρείς χιλιάδες πόδια πάνω από το έδαφος και κάπου στις Άλπεις αναλογίζομαι τι μπορεί να σημαίνει ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για ό,τι μου διαγράφεται από εδώ και πέρα. Ποτέ δεν είχα κόψει one-way! Το θεωρούσα εξαιρετικά ποζέρικο να πεις ότι «φεύγω και δεν έχω ιδέα για το γυρισμό… η τόσο αυστηρή και ψυχαναγκαστική οργάνωση με σκοτώνει». Μπαρούφες, ένας γνήσιος Μηδενικός δεν θα μπορούσε ποτέ να το πει αυτό. Γι’ αυτό και τώρα κάτι με πιάνει.

Μη με παρεξηγείς, δεν είμαι από αυτούς που θα ευλογήσουν την Ελλάδα δίχως λόγο και αιτία. Την αγαπώ τόσο πολύ που σχεδόν οφείλω να της κακιώνω. Αυτή όμως τη στιγμή, δεν μπορεί το μυαλό μου να διαχειριστεί τίποτα παραπάνω από ένα και μόνο πράγμα, κι αυτό δεν είναι άλλο από ένα διπλό κρεβάτι που θα μείνει για λίγο καιρό άδειο. Το one-way που δεν αφήνεις τίποτα πίσω του, μπορεί να φαίνεται ακόμη και μουράτο. Το one-way, όμως, που αφήνει πίσω το μισό συστατικό της μονάδας είναι διαφορετικό.

Ξέρεις τι έχει αξία από τη σχέση μου με το ζουζούνι… πέρα από το προφανές που είναι οι όμορφες στιγμές! Το ζουζούνι μου έμαθε ότι όλα όσα πάσχιζαν κάποιοι να μου περάσουν ως καλούπια για τις gay σχέσεις… απλά δεν ισχύουν! Και αυτό φίλε μου δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα. Νομίζω τελικά ότι αυτή ακριβώς η ψυχική ηρεμία με έχει κάνει να διαχειρίζομαι αρκετά ψύχραιμα αυτή τη νέα δοκιμασία, για την οποία κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι θα είναι εύκολη.

Μια ευχή μόνο θέλω να κάνω… γρήγορα κάποιος από τους δυο μας να κλείσει το δικό του one-way προς τον άλλον…  

Insomnia

Σχεδόν κάθε βράδυ νιώθω την ανάγκη να αποφύγω το να πέσω για ύπνο. Έτσι, γιατί υπάρχει πάντα μια ψευδαίσθηση ότι αν δεν ξεκουράσεις για λίγο τον εγκέφαλο σου, τότε η επόμενη μέρα δεν θα ξημερώσει. Φρούδες, βέβαια, οι ελπίδες των ανθρώπων, ειδικά δε όταν αντιβαίνουν τους νόμους της Φύσης. Παρόλα αυτά, ο οργανισμός μου πεισμώνει και προσπαθεί να ξορκίσει το φυσικώς γενόμενο με κάθε δυνατό τρόπο.  

Το παράξενο είναι πως βρίσκω τον εαυτό μου να αναλογίζεται ότι θα του λείψουν εικόνες που μέχρι πριν δυο μήνες δεν πίστευε ποτέ πως θα του λείψουν… ενδεχομένως και να τις λοιδορούσε. Για παράδειγμα, μια πλατεία στα Δυτικά Προάστια ή ένα βρώμικο στενό που μυρίζει κατρουλιό στο Κέντρο της Αθήνας. Κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν και κάτι κατεστραμμένοι καλλιτέχνες που καταφέρνουν να ωραιοποιούν το απεχθές. Σκέφτομαι, όμως, ότι αν είχα τη δυνατότητα να πάρω μαζί μου μια «extra αποσκευή», τότε ίσως να μη μου έλειπε απολύτως τίποτα από τα παραπάνω. Αναλογιζόμενος αυτό, καταλαβαίνω πόσο και ο ίδιος έχω αλλάξει.

Θυμάμαι ένα βράδυ που ήμουν κλαμένος, τόσο που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Τότε λέει δεν πίστευα καθόλου σε ένα ευοίωνο μέλλον, βαλτωμένος βλέπεις από ένα χωρισμό, προσπαθούσα να πείσω τον γνήσια δραματικό μου εαυτό ότι δεν υπάρχει καλύτερο αύριο. Σήμερα, με ομολογουμένως περισσότερο μυαλό στο κεφάλι μου, ξέρω πως σαφώς και υπάρχει πάντα ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον. Η γνώση και μόνο αυτής της αλήθειας με ηρεμεί. Ωστόσο, η παροδική απώλεια, όσο να ‘ναι με ρίχνει. Τουλάχιστον, πλέον ξέρω πολύ καλά ότι οι άνθρωποι διαχειρίζονται τις όποιες καταστάσεις, εφόσον φυσικά το επιθυμούν.

Πιο ήρεμος, με σθένος ότι επιθυμώ να διαχειριστώ μια κατάσταση, μπορώ να κλείσω για λίγο τα μάτια μου.  

  

Ημερολόγια

Δεν είμαι οργανωτικός τύπος! Αυτό σε κάποιους γνωστούς μου μπορεί να ακουστεί λίγο οξύμωρο, αλλά είναι λάθος να συγχέεις τον οργανωτικό με το ψυχαναγκαστικό, κι αν είμαι κάτι τότε είναι το τελευταίο. Η λαγνεία της τελευταίας στιγμής είναι καθημερινή και σχεδόν λυτρωτική για τα προσωπικά μου γούστα. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο μισώ και τις ατζέντες πάσης φύσεως, όσο μπορώ βέβαια να τις αποφύγω. Δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο να ‘ξεχαστείς’, να βρεις μια δικαιολογία για την αδράνεια.

Τελευταία έχω πρόσθετους λόγους να μη θέλω να κοιτάξω κανένα ημερολόγιο. Θέλω να αψηφήσω τη στυγνή αντικειμενικότητα του χρόνου, και να βυθιστώ στην αβάσταχτη υποκειμενικότητα του κάθε δευτερολέπτου σαν να είναι ολάκερος χρόνος. Ειλικρινά αποζητώ τη ραστώνη της θερινής σιέστα, όταν το κάθε λεπτό περνά βασανιστικά πάνω σε ένα σεντόνι, ενώ ο ιδρώτας στάζει στο πίσω μέρος του λαιμού σου, αλμυρός.

Αν πραγματικά η πίεση δεν έστεκε πάνω από το κεφάλι μου σα δήμιος, τότε το μόνο σίγουρο θα ήταν ότι θα πέρναγα αυτές τις μέρες κάπως έτσι. Σε ένα δωμάτιο με ένα διπλό κρεβάτι, ένα σεντόνι, τον ήλιο να μπαίνει από το παράθυρο και την κουρτίνα να παίζει με τον αέρα. Στην αγκαλιά μου η καλύτερη παρέα, με πολλά πειράγματα και γέλιο.

Και κάπως έτσι, μη οργανωτικά, αποφεύγω κάθε επαφή με κάθε τύπου ημερολόγιο…

  

He-Wolf

Αυτό που έχει καταφέρει η παρούσα οικονομική κρίση θαρρώ πως είναι να με κάνει ακόμα πιο εγωιστικό ως ‘ζώο’. Για το ‘εμείς’ μου, ούτε λόγος! Ακόμα και όταν πήγε να ξυπνήσει, έπεσε με συνοπτικές διαδικασίες σε λήθαργο. Βλέπεις, η κοινωνική ανισότητα πάντοτε υπήρξε η καλύτερη αφορμή για να αρχινήσει ένας εμφύλιος. Στην Ελλάδα, βέβαια, η αποφυγή του εμφυλίου υπήρξε για χρόνια – και εν πολλοίς ακόμα είναι – θεσμικά κατοχυρωμένη.

Ειλικρινά έχω κουραστεί να είμαι δέσμιος μιας ηλίθιας άνευρης κυβερνητικής πολιτικής που τολμά μόνο την απομύζηση μέσω φόρων, ενός εγκληματικού συνδικαλισμού στο δημόσιο τομέα, ενός οκνηρού δημόσιου τομέα που έχει μάθει να μεταφράζει αυτόματα  το προνόμιο σε δικαίωμα, μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι ‘ένωση’ μόνο στα χαρτιά και μιας κοινωνίας που αποφεύγει την αυτοκριτική όπως ο διάολος το λιβάνι.

Βλέποντας στρατιές ιδιωτικών υπαλλήλων να περνάν μια κρίση άνευ προηγούμενου (όχι ότι και ποτέ ο ιδιωτικός υπάλληλος ήταν ήρεμος…) και όντας για λίγες μέρες ακόμα σε ένα δημόσιο οργανισμό (από τον οποίο ευτυχώς και φεύγω παραιτούμενος…), εύχομαι η ελληνική κοινωνία να αποδομηθεί τόσο πολύ, ώστε να αποφασίσει ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξει. Εγωιστικά και μόνο, αρνούμενος να πληρώσω κι άλλα, δίχως ίχνος πλέον δικαιώματος, ονειρεύομαι μια ελληνική κοινωνία με το μισό και παραπάνω Δημόσιο τομέα, μια Εκκλησία που δεν θα έχει ούτε ένα οικονομικό προνόμιο και μια πολιτική ηγεσία που θα είναι υπόλογος στο μέσο ψηφοφόρο καθημερινά. Πάνω από όλα, όμως, ονειρεύομαι έναν πολίτη που θα κάνει κάθε δευτερόλεπτο την αυτοκριτική του, όχι για να αρνηθεί τα λάθη του, αλλά για να τα αναγνωρίσει!

Μέχρι να ξυπνήσω και να το αντικρίσω… επιτρέψτε μου να απέχω και να ζω το ‘περιορισμένο εμείς’ μου ως λύκος στην αγέλη του και μόνο... σχεδόν ‘εγωιστικά’…   

Oculist

Είναι σωτήριο να βλέπεις τη διάσταση ανάμεσα στο λόγο και τις πράξεις. Και είναι αγαπητέ μου αναγνώστη σωτήριο, πρωτίστως γιατί σε κάνει να αναλογίζεσαι πόσο σημαντικά είναι μερικά πράγματα που έχεις και απολαμβάνεις, όπως μια αμοιβαία φιλία, μια υγιής αισθηματική σχέση και μια εν γένει ισορροπημένη ζωή.

Πολύ συχνά παρατηρώ κόσμο να δηλώνει, στις μέρες μας όλο και πιο έντονα, πως οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται όλο και πιο δύσκολες, ειδικά οι ερωτικές. Παρόλο που αυτό έχει ομολογουμένως ένα ψήγμα αλήθειας, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι τι συμβαίνει όταν εμείς οι ίδιοι σαμποτάρουμε την προσωπική μας εν δυνάμει ευτυχία. Το θέμα γυρίζει αναπόφευκτα ακόμα μια φορά στα περιβόητα κουτάκια, με τα οποία στολίζουμε ο καθένας την κοσμοθεωρία του. Ωστόσο, τι συμβαίνει όταν έρχεται ένας άνθρωπος που ικανοποιεί σχεδόν όλες τις συνθήκες; Πόσο large έχουμε γίνει για να λέμε ‘έλα βρε αδερφέ… θα βρεθεί ο επόμενος’. Ειδικά δε, πόσο εγωιστές έχουμε γίνει ώστε να κρατάμε το εν λόγω ‘τεφαρίκι’ για συναισθηματική καβάτζα, έτσι ώστε να ικανοποιήσουμε το αδηφάγο εγώ μας.

Θα μου πεις ρε Μηδενικέ, τι μας λες; Ότι οι άνθρωποι είναι ζώα εγωιστικά; Μάντεψε κάτι… η γη γυρίζει κιόλας! Προφανώς και δεν πέφτω από τα σύννεφα, απλά επειδή γενικά έχω καταφέρει σε προσωπικό επίπεδο να ισορροπήσω, ίσως έχω χρόνο να παρατηρώ τις συμπεριφορές των άλλων. Σέβομαι απόλυτα και πάντα επικροτώ τη διάθεση κάποιου να θέλει να ζήσει τη ζωή του με συχνές εναλλαγές. Δεν μπορώ, όμως, να γνέφω με συγκατάθεση σε κάποιον που πετάει ‘καλές περιπτώσεις’ και παραπονιέται ότι οι ‘καλές περιπτώσεις’ είναι απλά η εξαίρεση και δεν του τυχαίνουν. Γιατί σε κάθε τέτοια περίπτωση, θα συστήσω απλά έναν καλό ‘οφθαλμίατρο’…   

Journeys

Είναι κάποια είδους ταξίδια που σε εφοδιάζουν με πολύ υλικό… ξέρεις.. για καφέ, τσιγάρο και συζήτηση σε έναν καναπέ. Πάντοτε, βέβαια, αγαπούσα τα ταξίδια γιατί δεν ξέρεις τι θα σου φέρουν. Συνήθως έχουν την τάση να απομυθοποιούν, αλλά είναι και φορές που σε κάνουν να εκτιμάς. Διττά συναισθήματα, σε ένα κόσμο που αν έχει κάτι σταθερό είναι μόνο αυτό… ο έντονος δυϊσμός.

Ξέρεις κάτι;… και αυτό είναι κατάθεση ψυχής… το δεδομένο είναι άτιμο πράγμα. Σε κάνει να συνηθίζεις. Από την άλλη, όχι ότι δεν αγαπώ τη συνήθεια. Για την ακρίβεια, τη λατρεύω! Όμως όταν συνηθίζεις κάτι, δεν μπορείς να εκτιμήσεις τι θα νιώσεις όταν το χάσεις.

Οι παρούσες συνθήκες με βρίσκουν πρωτίστως σε κατάσταση απώλειας και μετά αλλαγής. Καλό ή κακό… θα δείξει. Τώρα πάνω σε ένα τρένο, προσπαθώ να αφουγκραστώ για πρώτη φορά, αλλαγές που τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα.

Πρώτη φορά, γύρω στα 25, είχα ταρακουνηθεί, και μάλιστα όχι για καλό. Σήμερα, και 5 χρόνια αργότερα πάλι ένας σεισμός. Αυτή τη φορά, βέβαια, για καλό. Τότε δεν είχα να χάσω απολύτως τίποτα. Τώρα ήδη μετράω απώλειες που πονάνε τόσο!

Τι κάθομαι και σου λέω και σένα βρε άγνωστε αναγνώστη; Ανάθεμα κι αν καταλαβαίνεις, και δεν φταις κιόλας! Από την άλλη, γι’ αυτό εν μέρει δεν διατηρούμε όλοι τα blogs μας; Ποιος δίνει κερατιάτικα για ψυχολόγους…

Alps

Αχ Κούλα…!

Κάπως έτσι καταλαβαίνεις πως θα συνεχίσω αυτό το Post. Ήμουν που λες σήμερα στο Ελ. Βενιζέλος. Μη νομίζεις, έναν καφέ στα όρθια και ένα τσιγάρο, έτσι για να περάσει λίγο η ώρα. Αμέριμνος στην είσοδο πλάι στο Gregory’s (δεν το βγάζω από το μυαλό μου το όνομα αγγλιστί!). Απέναντι, incognito με γυαλιά ηλίου μύγας γνωστή φάτσα. Τελευταία φορά να φανταστείς την είδα ματωμένη να μπαίνει σε πορτ μπαγκάζ… και να μένει εκεί. Διακρίνω βλέμμα ημι-απλανές τύπου ‘Στέλιο ήρθες;’ και πεθαίνω στα γέλια.

Δεν προλαβαίνω καλά να συνέλθω και σκάει μύτη γνωστή γενειοφόρα φάτσα πίσω από τις κάμερες. Αχ Κούλα! Το παρεάκι μεγαλώνει λεπτό με λεπτό και στο τέλος μόνο ο δημοσιογράφος του STAR έλειπε για να καλύψει το γεγονός από το αεροδρόμιο. Αχ Κούλα… ο Λάνθιμος πάει Βενετία!

Και σε ερωτώ, μετά από μια τέτοια επαφή ‘τρίτου τύπου’… πώς να ταξιδέψω;

υ.γ. Άσχετο… και αμαρτία ουκ έχω… αλλά το παλικάρι μια χαρά βλέπεται! Καθόλου κακό σας λέω…