Demo-suic

Παλιότερα, με έπαιρναν φίλοι από το εξωτερικό και με ρωτούσαν έντρομοι για την κατάσταση στην Ελλάδα. Η αλήθεια είναι πως συνήθως γελούσα και έπειτα τους καθησύχαζα ότι όλα είναι πιο ήρεμα από τον τρόπο που τους παρουσιάζονται εκεί. Ενίοτε – αν όχι πάντα – τους θεωρούσα και υπερβολικούς. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι πλέον βρίσκομαι στη θέση τους και παλεύω να μη σχηματίσω τις ίδιες ακριβώς ανησυχίες. Δες πως τα φέρνει η ζωή! Προς το παρόν κρατιέμαι…

Εδώ πάλι αδυνατούν να καταλάβουν θεμελιακά πράγματα της ελληνικής πραγματικότητας. Βλέπεις η ανισότητα υπάρχει και στη Γηραιά Αλβιόνα, αλλά ο τόσο έντονος και γενικευμένος δυϊσμός της ελληνικής πραγματικότητας αποτελεί κάτι που το κεφάλι τους απλά δεν μπορεί να χωρέσει. Πρέπει να ομολογήσω ότι δυσκολεύομαι ακόμα και να τους εξηγήσω πράγματα που στο μέσο Έλληνα είναι αυτονόητα. Η απάντησή τους στυγνή… δουλέψτε!

Παρατηρούσα, χωρίς ίχνος έκπληξης, τα γεγονότα στις φετινές παρελάσεις. Τελικά είμαστε το τελευταίο δείγμα Σταλινισμού στον κόσμο. Σε ένα θεσμό που πλέον δεν τιμά κανέναν, πολιτικοί εμφανίζονται να τιμούν το τίποτα, μαθητές να κάνουν μια ομοιόμορφη πασαρέλα, καραβανάδες να καυλώνουν με την επίδειξη της δήθεν δύναμης τους, κόσμος να συρρέει για να συνεχίσει το χθεσινό κουτσομπολιό στη ρούγα και λεφτά να σκορπίζονται αφειδώς και κυρίως… πανηγυρικά! Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο από όλα αυτά. Ενδεχομένως όλα!

Το μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας λειψό, φανερώνοντας χωρίς φόβο και πάθος ότι η επαφή του με την πραγματικότητα είναι πρακτικώς μηδενική. Από την άλλη δεν συμμερίζομαι κι αυτή τη μορφή διαμαρτυρίας. Πες ότι η πολιτική μου ορθότητα δεν την επιτάσσει. Εν ανάγκη λιθοβόλησε με! Ενώ δεν θέλω καν να αναφερθώ στην ελεεινή φάρα των εντεταλμένων δημοσιογράφων.

Δεν θα μπω στην ευτελή διαδικασία να ρίξω κάπου τις ευθύνες, οι οποίες είναι αναμφίβολα συλλογικές. Θα προσφύγω, όμως, σε κάτι που έχω πει και παλιότερα: «Στη Δημοκρατία (ατελές πολίτευμα κατά Αριστοτέλη, μην το λησμονούμε) ο λαός έχει ακόμα και το δικαίωμα στην αυτοκτονία». Αν θέλουμε να λεγόμαστε ουσιαστική Δημοκρατία, τότε πρέπει να του το δώσουμε…

Semantics

Eurogroup σήμερα, οπότε είπα να το αλαφρύνω λίγο το επίπεδο. Άσε που σας έχω ψυχοπλακώσει όλο αυτό τον καιρό… άνθρωπος δεν θα με αντέχει στο τέλος από την κλάψα. Εγώ τουλάχιστον δεν θα με άντεχα!!

Προσφυγή, λοιπόν, στο στρατευμένο τραγούδι, υπό τις αυστηρές (παχύ το ρρρ!) σκηνοθετικές οδηγίες του Ρήγου. Με ένα τραγούδι που βγήκε το καλοκαίρι και πέρασε απαρατήρητο. Θες η οικονομική κρίση, θες τα συμφέροντα των εταιρειών παραγωγής, θες η κυβερνητική προπαγάνδα… τι να πω; Πάμε να το μελετήσουμε λίγο σημειολογικά…

Ο Νίνο εμφανίζεται σε νεκροταφείο αυτοκινήτων (καταλαβαίνεις τον παραλληλισμό με την κατεστραμμένη ελληνική κοινωνία έτοιμη για απόσυρση). Ο Νίνο και ένας φίλος του κάνουν skate (συμβολίζει την ανεμελιά της νέας ελληνικής γενιάς σαφώς). Τα χαμίνια αρχίζουν να ξυπνάνε και να τρέχουν σαν παρλιακά (σαφείς αναφορές στην αγανακτισμένη γενιά των 592 ευρώ). Οι στίχοι από νωρίς κάνουν αναφορές στα κακώς κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα, στις φυσικές καταστροφές, στην τρύπα του όζοντος, στην κλιματική αλλαγή, στις προφητείες του Νοστράδαμου και του Πατέρα Παΐσιου… και εν πάση περιπτώσει σε οιοδήποτε επιστημονικά τεκμηριωμένη θεωρία. Σοβαρομιλώ (που λέει και ο Ιθάκη-man)!!

Στο ρεφραίν ο ερμηνευτής, ως άλλος Σοφοκλής, υμνεί την αξία του έρωτα, ως φάρμακο δια πάσα νόσο και μαλακία, δηλαδή και ως άλλος Περικλής…

Ομοίως κινείται ερμηνευτικά και συμβολικά το υπόλοιπο τραγούδι.

Στη γέφυρα, αντίθετα με τις κακές γλώσσες που θέλουν τον Νίνο να πηγαίνει για κατούρημα, ο μέγας Ρήγος τοποθετεί τον καλλιτέχνη και του ομοϊδεάτες του σε μια διαδικασία πάλης με το κατεστημένο, καταστροφής της αποτελειωμένης κοινωνίας (συμβολικά πάντα!) και μιας ουσιαστικής επανάστασης μπροστά σε μια νέα μέρα που ξημερώνει. Το φινάλε, φέρει το Νίνο να σηκώνει το χέρι και να αγναντεύει τον ουρανό, ενώ πλάι του στέκονται οι συναγωνιστές. Σε αντίθεση με την μουλάρα Σκάρλετ Ο’ Χάρα, ο Νίνο δεν συμβολίζει την αναβλητικότητα, αλλά την πυγμή, την ελπίδα και τη συντροφικότητα της κομμουνιστικής κολεκτίβας, ωσάν τον φοίνικα που αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.

Και μετά σου λένε, ότι στις μέρες μας δεν υπάρχει στρατευμένο τραγούδι… Τρίχες!!!  

Urge

Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό μου λείπουν διάφορα πράγματα. Κάθε μέρα καταλαβαίνω ότι καταστάσεις που μπορεί ακόμα και να με ενοχλούσαν στο παρελθόν, πλέον θα μπορούσα να τις αντιμετωπίσω σχεδόν ευχάριστα. Η αλήθεια είναι ότι ολοένα δεν έχω και πολύ διάθεση. Η δουλειά με κάνει να ξεχνιέμαι βέβαια, ακόμα κι αν με φορτώνει μερικές φορές με άσκοπα άγχη.

Κάθε μεσημέρι, εκεί γύρω στις δύο, λίγες ώρες πριν έρθει και η λήξη της εργάσιμης μέρας, με πιάνει μια ακαταμάχητη έλξη – σχεδόν σιγουριά – ότι ευθύς αμέσως θα βρεθώ στο εξοχικό μου με παρέα. Δεν υπάρχει εμφανής λογική εξήγηση σε αυτή την παρόρμηση, αλλιώς να μου πεις δεν θα ήταν καν παρόρμηση. Δεν νιώθω την ανάγκη να βρεθώ πίσω στην Αθήνα, ακόμα κι αν υπάρχουν στιγμές που επιθυμώ το σπίτι μου. Περισσότερο, όμως, νοσταλγώ την παραλία εκείνη με το εκκλησάκι και τον μεγάλο ευκάλυπτο. Κάπου εκεί στα βράχια, με μια ψύχρα που σε αναγκάζει να φοράς ένα μπουφάν και ένα χέρι να κρατάς δίπλα για να ζεσταθείς. Αυτή η ζέστα που γεμίζει την καρδιά σου με πληρότητα. Αυτή που νιώθω πολύ τυχερός που έχω σαν παρακαταθήκη και με κρατάει στις δύσκολες στιγμές.

Νομίζω τελικά ότι αυτή είναι η δεύτερη φορά στη ζωή μου που θα πρέπει να αναθεωρήσω και να αλλάξω εντός μου. Το θέμα είναι ότι προς στιγμή, δεν έχω καμιά τέτοια διάθεση… 

Rain-sound

Χθες άκουσα τη βροχή, λέει το τραγούδι. Έχει φωνή η βροχή; Αυτός ο ήχος που κάνει όταν πέφτει πάνω σε μια επιφάνεια, έχει νόημα; Τι θέλει να λέει; 

Σήμερα γυρίζοντας από τη δουλειά, σταμάτησα να πάρω μια ζεστή σοκολάτα. Συνειδητοποίησα ότι το να οδηγείς με το ένα χέρι, δεν είναι τελικά και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, ειδικά αν έχεις να το κάνεις από τα μικράτα σου. Λίγο πριν φτάσω στο σπίτι, καταμεσής του γειτονικού πάρκου, σταμάτησα και ξεπέζεψα, λες και το ποδήλατο είναι άλογο, ίσως σαν εκείνο που αντίκρισα άξαφνος να περνάει έξω από το σπίτι μου την Κυριακή. Κάτω από κάτι που έμοιαζε με βελανιδιά έβγαλα και έστριψα ένα τσιγάρο. Θες το παρατεταμένο πράσινο, θες το ποτάμι, θα ήθελα ειλικρινά εκείνη τη στιγμή να έβρεχε. Δεν με ένοιαζε αν θα βρεχόμουν, αν θα κρύωνα και θα έπεφτα μετά στο κρεβάτι, ήθελα απλά να βρέχει, και εγώ να κάνω ένα τσιγάρο κάτω από την προστασία του μεγάλου δέντρου.

Έχει περάσει κάπως ο καιρός, αλλά για έναν άνθρωπο που ζει μέσα από την τριβή με άλλους ανθρώπους είναι εξαιρετικά δύσκολο αυτό το εγχείρημα. Απλά σήμερα, σαν γνήσιο μοναχοπαίδι, ήθελα να ακούσω τη βροχή. Ίσως για να αφουγκραστώ τον καιρό που μάθαινα ότι έχει η Αθήνα. Τελικά, όμως, δεν μου έκανε τη χάρη…

Shrink

- Πρώτη φορά σε ψυχολόγο…εε;

- …εεε…ναι!

- Μην είσαι σφιγμένος, για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά.

- Εμένα θα μου πεις γιατρέ μου; Απλά ξέρεις… μη μας μείνει και κουσούρι!

- Μη φοβάσαι… γιατί ήρθες;

- Τσάμπα κουπόνια γιατρέ μου από το σύντροφο και συνοδοιπόρο Basilis;

- Ρώσος;

- Όχι καλέ… τώρα βέβαια και γενεαλογικό δέντρο δε ζήτησα, αλλά η Σαλονίκη ακόμα στη Ρωσία δεν εντάχθηκε.

- Καλά και σου δώσανε κουπόνια και ήρθες;

- Γιατρέ μου εσύ μοίρασες κουπόνια και δεν σε νοιάζει, και σε κόφτει που εγώ τα χρησιμοποίησα; Που τον βρήκα δαύτον;

- Τελοσπάντων… ας αρχίσουμε από κάτι…  πες μου κάτι για τον εαυτό σου.

- Σαν τι;

- Ξέρω εγώ; Κάτι που να έχει νόημα! Τι κάνεις στη ζωή σου;

- Βασικά μόλις μετανάστευσα και δουλεύω στην Αγγλία και παράλληλα παλεύω εκεί ένα ρημάδι διδακτορικό.

- Πολύ ενδιαφέρον. Σου αρέσει;

- Καλά δεν σκίζω και τα σώβρακα μου γιατρέ, αλλά παλεύεται!

- Στον ελεύθερο σου χρόνο τι σου αρέσει να κάνεις;

- Νομίζω να τραβάω φωτογραφίες και να μαγειρεύω.

- Ποιο είναι το μεγαλύτερο σου πλεονέκτημα;

- Γι’ αυτά εσύ τώρα αν δεν είχα κουπόνι θα πληρωνόσουν;

- Απάντα άνθρωπε μου!

- Τελοσπάντων, μάλλον το ότι πάντα προσπαθώ σε κάθε άνθρωπο να βρω το καλό μέσα του.

- Κι αν δεν υπάρχει;

- Τότε την έκατσα!

- Μεγαλύτερη αδυναμία;

- Το φαγητό νομίζω… και ειδικά τα γλυκά! Η ζυγαριά μου τον ξέρει τον πόνο μου κυρ-φαρμακοτρίφτη μου!

- Ψυχολόγος είμαι… δεν είμαι φαρμακοποιός!

- Κανείς δεν είναι τέλειος…!

- Πάμε λίγο στην παιδική σου ηλικία τώρα. Πότε έμαθες πως γίνονται τα παιδιά;

- Σε ηλικία τεσσάρων χρονών από ένα βιβλίο που ήταν ιδιαιτέρως παραστατικό και με το οποίο κοιμόμουν κάθε βράδυ αγκαλιά.

- Χμμμ…

- Ναι ξέρω τι σκέφτεσαι… δεν ήταν το Playboy!

- Πολύ μιλάς…

- Δεν ήξερα να έρθω εδώ για να σε ακούω!

- Και γλωσσάς επίσης!

- Όσο χρειάζεται, αν ακούω μαλακίες.

- Πφφφφ… Πάμε λίγο σε κάτι πιο σοβαρό… πιο σημαντική στιγμή της ζωής σου;

- Όταν πέθανε ένας φίλος στα χέρια μου.

- …

- Επόμενη ερώτηση;

- Τι θα ήθελες τώρα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο;

- Το ζουζούνι.

- Το ποιο;

- Ααααα να σου πω μανίτσα μου… πάλι καλά που δεν σε πλήρωσα τέτοιος αλμπάνης που είσαι.

- Να σου δώσω κάνα κουπόνι να δώσεις σε κάνα φίλο σου;

- Γιατί; Δεν τους μισώ τους φίλους μου!

- Όπως θέλεις… εγώ αφήνω τρία στο τραπέζι και κάντα ότι θέλεις.

- Λοιπόν τα παίρνω μόνο και μόνο για να ρίξουμε γέλια με Apos, Gi…orgio και Cinderella στις γιορτές όταν θα γυρίσω πατρίδα και θα μιλάμε για πάρτη σου…

υ.γ. Για λεπτομέρειες πως παίζεται το παιχνίδι με το νορμάλ τρόπο... έχει πήξει η Blogόσφαιρα… νισάφι… τα καλυτέρα χρόνια της ζωής μου έχετε φάει… ;-)

Occasions

Αυτό το ιστολόγιο έχει καταλήξει να είναι ημερολόγιο καταστρώματος, σε βαθμό τόσο μάλιστα όσο δεν υπήρξε ποτέ σαφής στόχος του ιδιοκτήτη του. Έτσι, λοιπόν, για μια ακόμη φορά καταλαβαίνω ότι τα πράγματα στη ζωή σπανίως ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη γραμμική πορεία, αλλά αντίθετα πρεσάρονται διαρκώς σε μια ταλάντευση, σαν μετοχές πριν ή μετά το μεγάλο Κραχ.

Η θέα από το γραφείο μου είναι παράξενη, αφού πρακτικά είμαι στον ‘ακάλυπτο’ ενός κτηρίου και μπορώ να δω από τη μία μια φοιτητική εστία ενός κολλεγίου και από την άλλη την προέκταση του κτηρίου μου. Μια λωρίδα αέρα χωρίζει το επιχειρηματικό από το οικιστικό, και όσο κι αν αυτό φαίνεται προφανές, για κάποιον που το κοιτάει πάνω από οκτώ ώρες τη μέρα, είναι σχεδόν αφορμή αφετηρίας ολόκληρης κοινωνιολογικής μελέτης.

Βρίσκω τον εαυτό μου να νοσταλγεί την παρεΐστικη διάθεση των φοιτητών στην εστία, η οποία βρίσκεται και πιο κοντά μου, γεωγραφικά. Σαν να βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε αντίθετα στρατόπεδα. Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος επιθυμεί περισσότερο να βρεθεί στην θέση του αλλουνού. Από την άλλη, ποιος παρανοϊκός άνθρωπος θα ήθελε να θυσιάσει μια παρτίδα trivial και σκατών, για να ψάχνει αρχεία και να προετοιμάζει διαλέξεις!

Σε αυτό το περιεχόμενο εντάσσεται και η ανάγκη να γυρνάω τελευταία στην πηγή του blogging, εκεί που όλο αυτό το εγχείρημα άρχισε σε παγκόσμια κλίμακα, αντιβαίνοντας έτσι κάθε έννοια εξελικτικής πορείας. Αφορμές θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Ακόμα και έτσι, όμως, βοηθάει…     

Chill

Η ζέστη που με καλωσόρισε αρχικά έδωσε τη θέση της στο ελαφρύ κρύο, αυτό που οι Άγγλοι θα ονόμαζαν chill. Μαζί, σχεδόν χέρι-χέρι, πάει η καταχνιά που αφήνει, βέβαια, τον ήλιο να κάνει την εμφάνισή του που και που. Καμιά φορά δειλά μπορώ να τον διακρίνω πίσω από κάνα δέντρο, ένα μεγάλο σύννεφο που κινείται με διαολεμένη ταχύτητα ή τελοσπάντων… γενικά. Ευτυχώς το ‘σπίτι’ μου είναι φτιαγμένο έτσι ώστε επιτρέπει τη βέλτιστη διαχείριση του έστω και ελάχιστου φωτός.

Ένα πράγμα που σταδιακά μισώ όλο και περισσότερο είναι η πρωινή ποδηλασία για τη δουλειά, η οποία μπορεί να είναι σχετικά σύντομη για τα δεδομένα της Αθήνας, αλλά είναι αρκετή ώστε να σε ξυρίζει, όχι με έναν ιδιαίτερα ευχάριστο τρόπο. Μόνο θετικό πως πλέον δεν είμαι νυσταγμένος τις πρώτες πρωινές ώρες στη δουλειά, όπως άλλοτε. Να είναι καλά το αεράκι που φέρνει ο ποταμός.

Είναι στιγμές που θεωρώ ότι το επόμενο σαββατοκύριακο θα γυρίσω στο σπίτι στην Αθήνα και θα μαζευτώ με τα αγαπημένα μου πρόσωπα, κάτι που βέβαια γρήγορα εξανεμίζεται, όπως και κάθε άλλη παρόμοια σκέψη. Τελικά, το μόνο που με περιμένει πίσω στο ‘σπίτι’ είναι ένα φλιτζάνι τσάι και ένα fire alarm που το έχει βάλει σκοπό να χτυπάει μόνιμα και με το παραμικρό.  

Νομίζω ότι προς το παρόν, αυτή είναι η λέξη που μπορεί να περιγράψει ακριβώς την καθημερινότητά μου… Chill! Υποσημείωση ήσσονος σημασίας σε όλα αυτά, το βραδινό τσιγάρο που βγαίνω να κάνω στο πεζοδρόμιο… σαν πουτάνα χωρίς ίχνος από πελάτες.   

Fully-Inducted

Στην Αγγλία αυτό που έχει σημασία περισσότερο από καθετί είναι να είσαι “fully inducted” κατά την έναρξη της επαγγελματικής σου τοποθέτησης. Αυτό τώρα που εμένα μου ακούγεται σαν μεταδοτική ασθένεια, είναι ανησυχητικό; Βλέπεις αγαπητέ μου αναγνώστη, η εγκατάσταση στη χώρα της λατρεμένης Λίτσας είναι το Α και το Ω! Δίχως αυτή, ο μέσος Βρετανός είναι άνθρωπος μισός… κάτι σαν το Ελληνικό Δημόσιο γεμάτο με παραγωγικούς εργαζόμενους.

Η διαδικασία της πλήρους και ομαλής εγκατάστασης του νεοπροσλαμβανομένου περιλαμβάνει τουρνέ από όλα τα γραφεία, συμμόρφωση με τους κανόνες υγείας και ασφαλείας, καθώς και υποδείξεις για την προσωπική υγιεινή του δόλιου του προλεταριάτου. Αν μπορούσαν να μου δείξουν πως θα την τινάζω, πίστεψε με θα το έκαναν, γιατί το που θα την τινάζω, σαφώς και μου το υπέδειξαν!

Ως γνήσιος φιλοξενούμενος σε Βρετανικό έδαφος το γενικότερο κοινωνικό Induction οφείλει να περάσει και από τα αξιομνημόνευτα Βρετανικά super market, τα οποία σε αντίθεση με τη Βρετανική κουζίνα που δεν τρώγεται, είναι η χαρά του ερασιτέχνη μάγειρα. Αυτές τις μέρες έχω ανοίξει τόσο πολύ τις γαστρονομικές μου δεξιότητες, τόσο που είμαι έτοιμος για το master chef όταν γυρίσω κάποια στιγμή. Μακάρι μόνο να το παρουσιάζει η Μπουμπούκα, έτσι ώστε να καταρρεύσουμε μαζί!

Δεν θέλω να σε ταλανίσω με περαιτέρω λεπτομέρειες του βίου μου προς το παρόν. Έτσι κι αλλιώς εδώ θα τα λέμε όλα τα κουλά! Λίρες για ψυχολόγο μανίτσα μου δεν μου περισσεύουν… δεν βγαίνω λέμε!

Σας αφήνω με λίγο Oasis που πάνε γάντι και με το τοπίο…

Hot-spell

Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνομαι ότι όλα στη ζωή είναι διττά. Ας πάρουμε για παράδειγμα εμένα, Μηδενικός σε όλο το μεγαλείο του! Φεύγω από την πατρίδα με 5 πακέτα καφέ ελληνικό, μέλι από τη Σίκινο και ένα βαζάκι γλυκό του κουταλιού λεμόνι. Παραβλέπουμε το ότι ξεχνάω να πάρω μαζί μου μπρίκι, και να δω πως θα ψήσω τον ρημάδι τον ελληνικό. Στο ‘φεύγα’ ο κολλητός μου με ορμηνεύει να βγάλω από τη βαλίτσα οτιδήποτε το καλοκαιρινό, όπερ και εγένετο. Μέγα λάθος… γιατί καθώς φτάνω εδώ συνειδητοποιώ ότι ο ελληνικός καιρός έχει μετακομίσει προς Αγγλία μεριά και όλοι κυκλοφορούν γυμνοί ή με τα αμάνικα στην καλύτερη. Και είμαι εγώ τώρα με το σώμα μου να φοράω φανελάκια; Όμως αγαπητέ μου αναγνώστη και αυτό το παρέβλεψα και επειδή εδώ δεν με ξέρει ούτε η μάνα μου, το έβαλα το φανελάκι με δόξα και τιμή.

Αλλά με ξέρω, τώρα γκρινιάζω που έχει κατακαλόκαιρο και από Κυριακή μεριά που θα φαίνεται το χνώτο μου θα κακομοιριάζω και πάλι. Γιατί είναι να μην είσαι δραματικός αγαπητοί μου. Όλα τα άλλα είναι απλά δικαιολογίες!

υ.γ. Προς το παρόν κάνει πολύ μοναξιά εδώ πάνω, τόσο που πρώτη φορά τη βιώνω…