Έξοδος

Γραφή μια στο τόσο, όσο σε πιάνει η όρεξη να ρίξεις τρεις αράδες σε ένα φύλλο του Word, για να ελέγχεις την ορθογραφία. Η ζωή του φαντάρου λένε πως πάει από άδεια σε άδεια, στο ενδιάμεσο είναι σαν hibernation ένα πράγμα. Ξέρω τι θα πεις… δεν είσαι ο μόνος! Δίκιο έχεις! Σα να μη φτάνει αυτό έχεις και το τέλος του κόσμου που αρχίζει αύριο και σκέφτεσαι ότι θα σε βρει εν ώρα υπηρεσίας. Που χειρότερο δεν έχει άνθρωπος από το να τον πιάσει η συντέλεια πάνω στο καθήκον, όπως και να το ορίζεις αυτό.

Πάντως αν τυχόν οι προ πολλού πεθαμένοι Μάγια βγουν ψεύτες, σου έχω πρόταση για τις 6 Κυριακές που έρχονται. Μια ομάδα παιδιών, ανεβάζουν για δεύτερη χρονιά μια “μουσική παράσταση” που υπόσχεται να σε ταξιδέψει. Χρησιμοποιώντας τα λόγια των ιδίων “ένα πάρτι για τις ευτυχισμένες μέρες”. Μια παράσταση που προσπαθεί με τον τρόπο της να απαντήσει σε ένα ερώτημα που ταλανίζει πολλούς εκεί έξω, ειδικά κάτω από τις παρούσες συνθήκες: “Να συνεχίσω να ονειρεύομαι;”.

Στο παραπάνω ερώτημα, η απάντησή μου θα είναι πάντοτε θετική… έτσι αγόγγυστα και αβασάνιστα!

Μια από τις ερχόμενες, λοιπόν, Κυριακές, ραντεβού στην Αυλαία, για την παράσταση Έξοδος. Για περισσότερα δείτε κι εδώ.

Conscription

Είναι πλέον παγιωμένο το παιχνίδι των εντυπώσεων στο οποίο αρέσκεται όποια πολιτική ηγεσία κι αν περάσει από αυτό τον τόπο, ανεξαρτήτως κόμματος. Οι μέθοδοι προπαγάνδας θα είναι βλέπεις πάντοτε το αγαπημένο παιχνίδι των ηγετών, ειδικά ελέω της δεδομένης δύναμης των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ξέρω σου ακούγονται λίγο Αλεκίστικα όλα αυτά, αλλά παραδόξως είναι εμπειρικά αυταπόδεικτα. Στο πλαίσιο αυτό, αναμφισβήτητα κινήθηκαν και οι διαρροές περί της 46% κλίμακας φορολόγησης των εισοδημάτων άνω των 26.000 ευρώ, που είχαν ως αποτέλεσμα την ενεργοποίηση για μια ακόμη φορά του δόγματος “με εντολή Σαμαρά”, το οποίο εσχάτως έχει ελαφρά μετασχηματιστεί στο “με παρέμβαση Σαμαρά”, ίσως εξαιτίας των διαδοχικών κριτικών που έχει λάβει από την κριτικά σκεπτόμενη κοινή γνώμη, δηλαδή όχι τα συμβατικά ΜΜΕ.

Σε παράλληλο πλαίσιο κινήθηκαν και οι δήθεν συστάσεις της Τρόικα περί κατάργησης της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Ευθύς αμέσως, σχεδόν αυτόματα, το ΓΕΕΘΑ διέρρευσε πρόταση περί 11μηνης θητείας, με υποχρεωτική στράτευση στα 18 χρόνια. Με τόσες διαρροές σε πολιτικό επίπεδο αναγκάζεσαι να αναρωτηθείς αν η πολιτική ζωή μοιάζει με τρύπιο σωλήνα! Από την άλλη μεριά, η αλήθεια είναι ότι η τέχνη της Πολιτικής ανέκαθεν στηριζόταν στη δύναμη και τον εκκωφαντικό θόρυβο που δημιουργούν οι διάφορες “διαρροές”.

Πολλοί έσπευσαν, δοθείσης της ευκαιρίας, να αρθρώσουν τη γνώμη τους πάνω στο θέμα, ειδικοί και μη. Αν και στο θέμα της στρατιωτικής θητείας, ο καθένας μπορεί να έχει γνώμη, καθώς είτε άμεσα, είτε έμμεσα τον αφορά. Σε πρόσφατο άρθρο του, το εξειδικευμένο portal onalert, δια στόματος Π. Καρβουνόπουλου (celebrity του στρατιωτικού ρεπορτάζ) παρεμβαίνει εξηγώντας “γιατί η θητεία δεν πρέπει να καταργηθεί”. Παρότι ελαφρώς συντηρητικό το άρθρο, στα όρια του τρίπτυχου “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, κάτι το οποίο εξ ορισμού με βρίσκει στην απέναντι όχθη, αναδεικνύει τη σημασία της σωστής στρατιωτικής εκπαίδευσης στο επίπεδο που εν μέρει της ταιριάζει. Ωστόσο, ακόμα και υπό την παραδοχή ότι η υποχρεωτική θητεία οφείλει να διατηρηθεί, δεν απαντά στο κρίσιμο ερώτημα της διάρκειας! Όσοι έχουν περάσει από τις ένοπλες δυνάμεις – και δεν πληρώνονται από αυτές – είναι το πιο πιθανόν να ισχυριστούν ότι μια βασική εκπαίδευση δεν θα έπρεπε να διαρκεί πάνω από ένα-ενάμιση μήνα. Όσο αφορά την υπόλοιπη θητεία είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους μας από τι απαρτίζεται (π.χ. σκοπιές, θέση κλητήρα, αγγαρείες, πληρωμή λογαριασμών του προσωπικού, κλπ.). Το ρεζουμέ είναι ένα απλήρωτο internship, επιφορτωμένο με ελάχιστες ευθύνες! Αυτό είναι λίγο πολύ το χρέος του καθενός μας απέναντι στη μάνα πατρίδα.

Έχω γράψει στο παρελθόν (πατήστε εδώ) για την αξία της επανεξέτασης του θέματος της εναλλακτικής θητείας, αλλά στο παρόν κείμενο επιθυμώ να πάω ένα βήμα πιο πέρα. Ας υποθέσουμε ότι αύριο μας δίνεται το δικαίωμα να καταργήσουμε πλήρως την υποχρεωτική θητεία, θα ήμουν υπέρ ενός τέτοιο ενδεχόμενου; Προς έκπληξη πολλών αναγνωστών, η απάντηση μου είναι ρητά όχι – συμπληρώνοντας μια πολύ ουσιώδη λέξη – ΑΚΟΜΑ! Ο φαντάρος δεν είναι διακοσμητικός μέσα στο στράτευμα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αντίθετα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του ελληνικού στρατού (κάτι που αν δεν έχεις ζήσεις μέσα στο στρατό, αδυνατείς να το καταλάβεις), υποκαθιστώντας την ανικανότητα της πλειοψηφίας των μονίμων υπαλλήλων, οι οποίοι ζουν, εργάζονται και συμπεριφέρονται χειρότερα και από το μέσο δημόσιο υπάλληλο! Σε μια ενδεχόμενη απομάκρυνση του συνεκτικού λίθου που λέγεται φαντάρος, το στρατιωτικό οικοδόμημα θα κινδύνευε με πλήρη κατάρρευση, ενώ σημαντικά κομμάτια του δεν θα είχαν καν λόγο ύπαρξης. Θα μου πεις, πρέπει να διατηρήσουμε ένα αναποτελεσματικό μέτρο, μόνο και μόνο προς ικανοποίηση των υπαρξιακών προβλημάτων των ένστολων; Προφανώς και όχι, απλά πριν την οποιαδήποτε μεταρρύθμιση χρειάζονται πρώτα σημαντικές μεταρρυθμιστικές τομές στο εσωτερικό των ενόπλων δυνάμεων, αλλαγές που δεν είναι σε καμιά περίπτωση απλά μισθολογικές. Μόνο όταν εμπεδώσουμε την ανάγκη να σπάσουμε κάθε κατεστημένο χρόνων στη δημόσια ζωή, θα μπορέσουμε να πούμε ότι κάνουμε ουσιαστικά βήματα προόδου και ανάπτυξης. Μέχρι τότε… καλή μας θητεία…   

December

- Hey, εσύ!

- Τι;

- Μπορείς να βγάλεις αυτόν με τη βλεφαρόπτωση να είναι πρώτη μούρη στο καβούρι στο blog; 

- Και τι να βάλω; 

- Εμένα!

- Έτσι τσιτσίδι; 

- Γιατί όχι; Άγιες μέρες έρχονται. 

- Ναι, αλλά θα ταίριαζε προς Πάσχα μεριά; 

- Εεεε και; Μην ξεχνάς ότι πριν πεθάνω, αναστηθώ και τα παρελκόμενα, έτυχε και να γεννηθώ. 

- Με λίγο ανορθόδοξες μεθόδους από ότι έχω μάθει...

- Λεπτομέρειες...

- Το αστεράκι στο χέρι είναι statement; 

- Παρελθόν.

- Και Παρόν θα έλεγα!

- Πέστο όπως θέλεις. Θα με βάλεις;

- Δεν πάει το παλιάμπελο... μέρες Μνημονίου και ύφεσης που έρχονται...

ΥΓ. Καλό μήνα να έχουμε... και πάντα με προφύλαξη και συχνό έλεγχο για HIV!!

Semantics^13

Θα έχεις παρατηρήσει ότι στην Ελλάδα της ύφεσης, μέχρι και τα video clips των εγχώριων μαϊντανών έχουν υποστεί ένα αξιοσημείωτο κολόβωμα. Κοινώς, κάτσε μαντάμ σε μια καρέκλα με πέντε ημίγυμνα τεκνά να σε χαϊδεύουν και κάνε πως τραγουδάς και το ευχαριστιέσαι. Το τελευταίο ονομάζεται πρότυπο Ρί(ή)γου και πλασάρεται αφειδώς στα ελληνικά μουσικά κανάλια. Στην έκτακτη version με την Παπαρίζου (το πάλαι ποτέ Εθνικό Μωρό) απαραίτητη κρίνεται η αρωγή τοίχου ή καναπέ από τα ΙΚΕΑ που θα φιλοξενήσει τα πλούσια πλέον κάλλη της ερμηνεύτριας! Τι γίνεται, όμως, όταν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα video πιο ευρείας κλίμακας; Ας πούμε ένα προεκλογικό spot. Τι εννοείς δεν έχουμε εκλογές; Συγνώμη, αλλά από πότε στην Ελλάδα τα πολιτικά κόμματα φέρθηκαν ωσάν να βρίσκονται σε μια περίοδο πέραν της προεκλογικής; Ποτέ, για να σε βοηθήσω!

Δράττοντας της ευκαιρία, σήμερα μόλις (για να δεις πως όσες αντιξοότητες κι αν αντιμετωπίζω καθημερινά βρισκόμενος στην υπηρεσία της πατρίδος, εγώ κερί αναμένω στέκω στην ενημέρωση των αναγνωστών μου – aka ναι είμαι βύσμα!) κυκλοφόρησε από το επίσημο κανάλι youtube του κυβερνώντος κόμματος spot στο οποίο ο βλεφαροπτωτικός Πρωθυπουργός μας εξέδωσε μήνυμα, στο οποίο με τόλμη και αποφασιστικότητα τόνισε πως η Ελλάδα «τώρα ξεκινάει»… what the hell που έλεγε και μια bloggική ψυχή! Σήμερα τα Semantics γίνονται πρωθυπουργικά (13^α…τυχαίο;).

Το video αρχίζει με εικόνα από το γραφείο του Antoine, με εκείνον να γράφει μανιωδώς. Τώρα μπορεί να σημειώνει τη λίστα του super market, να γράφει γράμμα σε pen pal από το Τζιμπουτί, να σκαρώνει ερωτικά ποιηματάκια για τη Frau Merkel…θα σε γελάσω! Το θέμα είναι πως το παιδί δουλεύει. Πίσω στο βάθος φωτογραφίες όλου του σογιού, τύπου «είμαι πάτερ φαμίλιας και πρέπει να το δείχνω». Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που θέλουν στο πρώτο ράφι, μέσα στο τρίτο βιβλίο από τα δεξία, να βρίσκεται φωτογραφία με αφιέρωση της Απόλυτης Ελληνίδας Σταρ κρίνονται αβάσιμες, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Ακολουθεί γκρο-πλαν στη μουτσούνα του Αντώνη. Θολούρα ολούθε σου λέει του κεφαλιού, σαν να έχει φωτοστέφανο ένα πράγμα, μόνο το αγκάθινο στεφάνι και ο Robert Powell λείπουν. Ο προβολέας στη μούρη σαν κακό-φωτοσοπαρισμένη φωτογραφία στο instagram, αλλά τι να το κάνεις, φάγαμε όλα τα λεφτά στο Flashmob της Όλγας και που να μας μείνουν ψιλά για τα spots των μεγάλων επιτυχιών της κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας. Τι εννοείς έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας-σωτήριας-γουατέβα; Αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στην ικανοποίηση της αυταρέσκειας του κάθε πρωθυπουργού.

«Περάσαμε δυσκολίες», λέει ο Αντώνης, «ως Έθνος». Ανάδελφον να προσθέσω εγώ, αλλά γιατί μέσα στις καταστροφές δεν χώνει στο τέλος και τη φάτσα του Κωστάκη του Καραμανλή μετά την εκλογική νίκη του 2004; Εξίσου καταστροφική με εκείνη της Σμύρνης ήτο. «Κάθε γενιά έβρισκε τον τρόπο να αφήσει κάτι μεγαλύτερο στην επόμενη» ισχυρίζεται. Δεκτό και αυτό… ΧΡΕΟΣ θα σου προσθέσω εγώ! Αυτό σκοτωνόταν να αφήσει η κάθε γενιά στην επόμενη, αναβάλλοντας το παιχνίδι της εξοικονόμησης και της παραγωγικότητας όλο και λίγο πιο μετά.

Στιγμή απύθμενης ειλικρίνειας του video αποτελεί η φράση «Τώρα βρισκόμαστε σε μια τέτοια στιγμή, που πρέπει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και που θέλουμε να πάμε». Για πρώτη φορά, όντως, πρέπει να αναλογιστούμε τι κάναμε λάθος τόσα χρόνια, ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης μας σε αυτή την κατάσταση, ξεπερνώντας το «αυτοί μας έφεραν σε αυτό το σημείο» και αναδεικνύοντας το «γιατί εμείς φέραμε τους εαυτούς μας σε αυτό το σημείο»… αυτή είναι η πραγματική σημασία του ΕΜΕΙΣ, για το οποίο δεν ενδιαφερθήκαμε ΠΟΤΕ εμείς τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Για το κλείσιμο του clip, οι συντελεστές του video κλέβουν εικόνες από το εισαγωγικό video των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, και λέω «κλέβουν» γιατί πολύ αμφιβάλλω ότι πλήρωσαν πνευματικά δικαιώματα στους δημιουργούς του.

Η Ελλάδα τώρα ξεκινάει! Θες και Semantics πίσω από αυτό το motto;   

Sunday-table

Τα τελευταία χρόνια, τα οικογενειακά τραπέζια της Κυριακής μονοπωλούνται από την οικονομική κρίση, με εμένα διαρκώς να προσπαθώ να τους διορθώσω ότι κανονικά θα έπρεπε να χρησιμοποιούν τον όρο οικονομική ύφεση. Το έργο βαρετό, σε σημείο που πλέον δεν συμμετέχω σχεδόν καθόλου στις συζητήσεις. Στη «δουλειά» πάλι, θαρρείς πως το μόνο που απασχολεί το προσωπικό είναι οι μειώσεις που έφαγαν στους μισθούς. Θα μου πεις ρε φίλε τι θες να τους ενδιαφέρει, το πορτοφόλι και τα μπικικίνια μέσα σ’ αυτό θα κινούν πάντα το topic, που λένε και στο Νησί. Δεν διαφωνώ καθόλου, αλλά από την άλλη η ονείρωξη του να γυρίσεις στο 2007 δεν προσφέρει και απολύτως τίποτα, πολύ απλά γιατί δεν θα γυρίσεις ποτέ!

Ακόμα κι αν το θέμα ξεφεύγει από την οικονομική δυσχέρεια που «μας έφεραν», αυτογνωσία μηδενική λες και δεν έχει περάσει μια μέρα από τετρακόσιες είκοσι δύο εκλογικές αναμετρήσεις, τότε θα πάει αναγκαστικά στο τι θα κάνω εγώ με το μέλλον μου. Το ήξερα μετά βεβαιότητας ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στο θέμα της αποκατάστασης, απλά δεν γνώριζα εκ των προτέρων τις αντοχές μου στο να το διαχειριστώ. Όσο τα χρόνια περνάν τότε η αγωνία της οικογένειας για αναπαραγωγή και διαιώνιση θα γίνεται όλο και πιο έντονη. Είναι δράμα να αντιμετωπίζεσαι ως εργένης όταν διατηρείς μια μακροχρόνια σχέση, με την οποία μάλιστα είσαι απόλυτα ευχαριστημένος.

Εκεί, λοιπόν, εμφανίζονται οι τάσεις φυγής, αναλογιζόμενος ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις την κοινωνία σου είναι απλά να ενταχθείς σε μια άλλη κοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να σου υποσχεθεί ότι θα είναι πιο ανεκτική και ανοιχτή, το μόνο εχέγγυο που έχεις, η μόνη δικλείδα ασφαλείας είναι ότι θα επιλέξεις εσύ τη βεντάλια της κοινωνικότητας σου.

Και κάπως έτσι κλείνει μια όμορφη, συνηθισμένη πλέον και περιοδική Κυριακή…

Zarafa

Η Ζαράφα ήταν από τις πρώτες καμηλοπαρδάλεις που πέρασε στον Ευρωπαϊκό χώρο στις αρχές του 19^ου αιώνα. Ο Αιγύπτιος Μουχαμάντ Αλί τη δώρισε στον Κάρολο τον 10^ο της Γαλλίας, γιατί ήταν πολύ καλά φιλαράκια και τότε εξάλλου δεν υπήρχαν και υποβρύχια για να παραγγείλει κανένα που γέρνει λιγουλάκι. Το ταξίδι της Ζαράφα υπήρξε ιστορικό, εμπνέοντας μάλιστα λογοτέχνες, όπως τον Michael Allin και τη Nancy Milton, να γράψουν βιβλία πάνω στο εκπληκτικό της ταξίδι.

Για την ιστορία και μόνο του πράγματος, αξίζει να σημειωθεί ότι η Ζαράφα σε αυτή τη μεγάλη της διαδρομή από την Αίγυπτο μέχρι και το Παρίσι, πέρασε από πολλούς προορισμούς, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλεγόταν και η Ελλάδα. Στο επίπεδο των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, βέβαια, η Ζαράφα δωρίστηκε στον Γάλλο Βασιλιά μόνο και μόνο για να τον καλοπιάσουν οι Τούρκοι για να αλλάξει τη στάση του απέναντι στην ελληνική επανάσταση, προς ένα πιο δυσμενή σαφώς τρόπο. Τώρα τι σκατά μίζα θα μου πεις είναι μια καμηλοπάρδαλη! Φαίνεται θα ήταν απλός άνθρωπος ο μακαρίτης βασιλεύς, ή κάποιος πιο κακοπροαίρετος θα ισχυριζόταν ότι η καμηλοπάρδαλη ήταν απλά το ανέξοδο κερασάκι σε μια τούρτα παραχωρήσεων από την πλευρά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όποια κι αν ήταν η ορθή απάντηση, το θέμα είναι πως η Ζαράφα πέρασε όλη τη Μεσογειακή περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, και έφθασε στο κέντρο της τότε πολιτισμένης Ευρώπης, μιας και τότε βλέπεις το Βερολίνο ήταν απλά χωράφια!

Σκέφτεσαι άραγε τι θα συνέβαινε σήμερα αν η Ζαράφα έκανε το ίδιο ταξίδι; Θα έφθανε άραγε έγκαιρα στον προορισμό της, όποιος και να ήταν αυτός; Πρώτο στη σειρά των πιθανών εμποδίων θα στεκόταν σίγουρα το Δουβλίνο ΙΙ, που ανάθεμα αν την άφηνε να πάταγε το πόδι της έξω από το λιμάνι της Πάτρας. Σαν αλαφιασμένη θα έτρεχε πίσω από τα αυτοκίνητα για να χωθεί μέσα στο αμπάρι ενός ferry boat για Ιταλία, αλλά που να κρυφτείς με ένα λαιμό αεροδιάδρομο. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν έτρωγε πόρτα λόγω διεθνών συνθηκών, σίγουρα θα αντιμετώπιζε μια απεργία διαρκείας των ναυτεργατών ή των τελωνειακών, οπότε στο ίδιο κρατούμενο η δόλια. Εγκλωβισμένη σε μια χώρα που σαφώς δεν επιθυμούσε να βρίσκεται, εντός της οποία η νομιμότητά της θα ήταν συζητήσιμη. Μετά την καταδίκη λοιπόν, τι;

Στα παρελκόμενα της καταδίκης, περιττό να προσθέσω πως η ανάγκη για επιβίωση θα την ωθούσε με μαθηματική βεβαιότητα στη μαύρη εργασία, αφού η οποιαδήποτε αξίωση στο πλαίσιο της νομιμότητας θα απόβαινε μοιραία. Χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση, ζαλωμένη να κάνει μια δουλειά γαϊδουριού, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί εξωτικό αξιοθέατο σε έναν διάσημο και άρτια οργανωμένο ζωολογικό κήπο. Προφανώς, οι ανέμελες στιγμές ελευθερίας μέσα σε μια άγρια σαβάνα δεν θα ήταν καν συζητήσιμες, αφού αυτές θα είχαν φροντίσει οι πρότεροι ομοεθνείς ευεργέτες της να της τις στερήσουν, σχεδόν από γεννησιμιού.

Το μαρτύριο της σταγόνας, με πενιχρούς μισθούς κάτω από το όριο της φτώχιας, ψυχολογική κακοποίηση από τους ανούσια περήφανους γηγενείς και ολική εκμετάλλευση, θα ήταν μόνο μερικά από τα καθημερινά της βασανιστήρια. Σημειωτέο, πως αν ένα πρωί τη βρίσκαμε αλυσοδεμένη και κακοποιημένη κάπου στη Σαλαμίνα, ίσως να μην προκαλούσε και τόσο έκπληξη σε πολλούς από εμάς…

Μπορώ να πω πως πλέον είμαι χαρούμενος που η Ζαράφα πέρασε από αυτό τον τόπο την εποχή που η Ελλάδα ασχολούταν με σοβαρά θέματα, μια περίοδο που είχε ανοχή και ανάγκη στη βοήθεια από διαφορετικούς ανθρώπους, χωρίς να λείπουν και τότε, βέβαια, οι εμφύλιες αψιμαχίες. Αιγύπτια μου Ζαράφα, μακάρια σου λέω που δεν σου κλήρωσε να περάσεις σήμερα από ένα έθνος που πλέον δεν φοβάται απλά το διαφορετικό, αλλά έχει ανοίξει επίσημα, και δημοκρατικά εκλεγμένα, ιερό πόλεμο μαζί του. Χαίρομαι Ζαράφα για σένα, αλλά παράλληλα δεν μπορώ παρά να φοβάμαι γιατί δεν διαφέρουμε και τόσο αν το καλοσκεφτείς…

     

Systemic

Γυρίζοντας από το Νησί, γνώριζα μετά βεβαιότητας ότι η ζωή μου θα μπει σε μια ανιαρή ρουτίνα. Εκεί βέβαια σου γκρίνιαζα για τελείως διαφορετικά πράγματα. Πρέπει να με θυμάσαι εσύ που με διαβάζεις εδώ και καιρό, δια πυρός και σιδήρου σε έχω περάσει καημένε, τόσο που απορώ τι κάθεσαι και διαβάζεις σε αυτό το ιστολόγιο.

Το να υπηρετείς τη μητέρα πατρίδα είναι σίγουρο τελικά ότι σου αδειάζει το μυαλό. Όταν δούλευα δωδεκάωρα στο Νησί, πάντα είχα την όρεξη να γράψω δυο αράδες, να σου πω τι καινούργιο βλέπω, τι μου κάνει εντύπωση, και κυρίως τι μου λείπει. Τώρα δεν έχω διάθεση να σου γράψω ούτε μια λέξη, ή ακόμα αν το πάρω απόφαση, δεν θα έχει να κάνει με αυτό το απερίγραπτο ελληνικό συστημικό μόρφωμα.

Ένα πράγμα που σύντομα, ωστόσο, συνειδητοποίησα είναι το γιατί αποτελεί εξαιρετικά δύσκολο και μεγαλεπήβολο εγχείρημα να προχωρήσεις σε μία δραστική μείωση της θητείας. Βλέπεις αγαπητέ μου, όλοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι στρατιωτικοί είναι συνηθισμένοι σε ένα σύστημα, το οποίο είναι έτσι γραφειοκρατικά δομημένο που χωρίς την ύπαρξη ενός ικανού αριθμού φαντάρων θα κατέρρεε σαν πύργος με τραπουλόχαρτα. Πως μπορείς να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους ότι «κοίτα να δεις, αλλά η δουλειά που κάνετε πέντε μαζί, εκεί έξω στον ιδιωτικό τομέα την κάνει ένα άτομο… στη μισή του βάρδια»! Σοκ και δέος!

Όλο αυτό που βλέπω καθημερινά, αν το επεκτείνω και στην υπόλοιπη σφαίρα του δημοσίου (από το οποίο έχω βιώματα ή έχω κάνει guest εμφανίσεις), τότε καταλαβαίνω ότι είναι σχεδόν αδύνατο να κάνουμε ένα ουσιαστικό άλμα προόδου. Πρώτον, γιατί η πλειοψηφία δεν είναι διατεθειμένη να πηδήξει, αλλά δεύτερον και κυριότερο, γιατί έτσι όπως κτίστηκε όλο αυτό το οικοδόμημα τόσα χρόνια, είναι πρακτικά αδύνατο να κάνουμε τη ριμάδα την ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά. Το δε αιώνιο πρόβλημα θα είναι τι θα κάνουμε έπειτα, όταν σπάσουμε δηλαδή και τα τελευταία μας διαθέσιμα αυγά, ειδικά εφόσον κιόλας οι κότες μας έχουν σταματήσει να κάνουν καινούργια! Πολλές απορίες και δεν θέλω να σε γεμίσω με σκέψεις, έχεις ήδη 216 σελίδες της τροπολογίας να διαβάσεις.

Στη φωτογραφία επάνω βλέπεις τον άνδρα με τη μύτη γάντζο που με δαιμονίζει. Το Ζουζούνι το ξέρει, οπότε δεν έχω πρόβλημα, άσε που έχω φροντίσει να τον συμπεριλάβω στη λίστα με τα επιτρεπόμενα κέρατα. Η τελευταία είναι βέβαια μια λίστα που απαρτίζεται από άτομα που δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να συναντήσω! Όχι πες μου, αλλά εσύ θα μπορούσες να αρνηθείς να τον πάρεις με το αυτοκίνητο;   

Ψεκασμοί

«Πάει κι αυτό» φαίνεται να είπε ο Γιάννης-call-me-botox Στουρνάρας μετά και την ψήφιση του ν/σ για τις ΔΕΚΟ. Ξέρεις, αυτό που το Δημόσιο αποφασίζει να βγει σαν τρελή στους δρόμους και να φωνάξει «το αφεντικό τρελάθηκε… στις δυο ΔΕΚΟ, η μία δώρο»! Βέβαια μην ξεχνιόμαστε, το άρθρο 7 που αφορούσε το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ δεν πέρασε, γιατί 143 τεμάχια του Συντάγματος φοβήθηκαν ότι εάν και εφόσον περνούσε θα την έβγαζαν με τηλεοπτικές εμφανίσεις μόνο στο μεταμεσονύκτιο Blue Sky (που έχει και η οικογένεια Κλικλίκου)! Κοντολογίς και για να μην κοροϊδευόμαστε, οι δημοσιογράφοι – και οι προσκείμενοι σε αυτούς βουλευτές - μας θύμισαν για μια ακόμη φορά ότι ζούμε σε μια κοινωνία πολλών ταχυτήτων, απλά ο δικός μας ρόλος περιορίζεται αυστηρά και μόνο στην πρώτη ταχύτητα.

Εν τω μεταξύ, έκθαμβος έμεινα με τις δηλώσεις Σαμαρά περί συνομιλίας του με τον Θεό τον ίδιο. Όχι τόσο γιατί ο Θεός του αποκαλύφθηκε, έτσι κι αλλιώς η Δεξιά του Κυρίου ήταν πάντα με το μέρος των απανταχού δεξιών, όσο με το ότι ο Θεός κατάφερε να ολοκληρώσει και συζήτηση με το Σαμαρά. Σου λέει ότι αν ζούσε ο Μωυσής, θα τράβαγε τις εβραϊκές του κοτσίδες,  επειδή αναγκάστηκε να ανηφορίσει ολόκληρο Όρος Σινά για να πάρει εκείνες τις κοτρώνες με τις εντολές. Τύφλα να έχει το power plate, αφού κατέβηκε τουλάχιστον 5 κιλά πιο αδύνατος!

Από την άλλη, σε ένα παράλληλο, μάλλον, σύμπαν (δεν εξηγείται αλλιώς), οι ιθύνοντες της ΕΡΤ αποφάσισαν να κόψουν την «Πρωινή Ενημέρωση» μετά από μερικές σποντίτσες που πέταξαν οι παρουσιαστές της για το πολιτικό μέλλον του κ. Δένδια. Με συνοπτικές και ταχύτατες διαδικασίες, τέτοιες που θα έκαναν τον Flash Gordon να μοιάζει με χελώνα, ο Αιμίλιος Λιάτσος σούταρε το πρωινό ζεύγος προς σπίτι τους μεριά. Να σου πω την αλήθεια πιο πολύ από τη λογοκρισία του πράγματος άλλο είναι που με δαιμονίζει… μα να σου παραδίδει μαθήματα δημοσιογραφικής δεοντολογίας ο Λιάτσος, ο οποίος, μέχρι πρότινος, την πιο σοβαρή είδηση που είχε εκφωνήσει ήταν για το χρώμα του βρακιού της Έλενας Παπαρίζου στη Eurovision; Ούτε ο Θεός του Σαμαρά δεν το θέλει αυτό!

Για το τέλος σου αφήνω τεμάχιο λαχταριστό, πετυχημένο και συγκινητικό από την Ισπανία. Εκεί, οι ομοιοπαθείς πολίτες της Ιβηρικής χερσονήσου θα κατέβουν σε απεργία στις 14 Νοεμβρίου και το εργατικό τους συνδικάτο (κάτι σαν τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στο πιο συνδικάτο) ετοίμασε ένα ευφάνταστο video, μέσα στο οποίο θίγονται όλα τα φλέγοντα κοινωνικά θέματα που μαστίζουν τον καθημερινό άνθρωπο, ασχέτως μόρφωσης, χρώματος, κοινωνικής ομάδας, status και σεξουαλικής προτίμησης. Δεν θα σταθώ στο προφανές, ότι δηλαδή ένα τέτοιο διαφημιστικό δε θα μπορούσε ούτε κατά διάνοια να ετοιμάσει η ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ! Κι όχι τόσο γιατί έχει κάτι gay ζευγάρια και μια μαύρη κυρία, όσο γιατί ο μέσος συνδικάλας της ΓΣΕΕ στερείται στοιχειώδους μόρφωσης, κουλτούρας, ευφυΐας, όρεξης και δημιουργικότητας, όχι για να κάνει επανάσταση, αλλά ακόμα και για να πάει για τσιγάρα μέχρι το περίπτερο της γειτονιάς του.

Συμπέρασμα όλων αυτών; Σίγουρα μας ψεκάζουν, γιατί άλλες λογικές εξηγήσεις δε νομίζω ότι συμφέρουν κανέναν!

Sleep-watching

Δεν έχω τι να γράψω, ή μάλλον για να είμαι ακριβής έχω τόσα να γράψω που απλά δεν μπορώ. Όχι τόσο γιατί κωλύομαι, όσο επειδή τα πιο πολλά από αυτά δεν μπορούν να μετουσιωθούν εύκολα σε λέξεις. Βλέπεις αυτό το ιστολόγιο δεν υπήρξε ποτέ ένα είδος ημερολογίου καταστρώματος, ένα μαύρο κουτί της ύπαρξης μου. Το μόνο που μπορώ να μοιραστώ μαζί σου αυτή τη στιγμή είναι μια σκέψη που περνά φευγαλέα όσο γράφω αυτές τις λίγες αράδες.

«Θυμάμαι τις φορές που υπήρξα πραγματικά ερωτευμένος στη ζωή μου»

Άλλοι έρωτες ευδοκίμησαν, άλλοι απομυθοποιήθηκαν, άλλοι ήσαν απλά υπερβολικοί, ενώ τέλος άλλοι δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω τους γνήσιους, εκείνους που με σημάδεψαν, από εκείνους που έσβησαν σαν φωτοβολίδες πάθους και ενθουσιασμού, τότε ειδοποιός διαφορά υπήρξε σίγουρα μια στιγμή, εκείνη της «παρακολούθησης του ύπνου». Θυμάμαι, σχεδόν μετράω συλλαβιστά, τις φορές που παρακολούθησα τον ερωτά μου να κοιμάται, ενώ εγώ έστεκα ξάγρυπνος θαυμάζοντας τον. Μετά από μια κουραστική μέρα, ένα σεξ μέσα στον ιδρώτα ή απλά ένα γλυκό ύπνο όπως αρμόζει σε μια συνηθισμένη μέρα.

Με σιγουριά καταλήγω ότι «μακάριοι οι άνθρωποι που έχουν ξυπνήσει με τον έρωτα στο πλευρό τους, περνώντας λίγα λεπτά κοιτάζοντας τον να αποκοιμιέται στα ίδια σεντόνια». Ακόμα κι αν δεν το αναγνωρίζουν, θαρρώ πως έχουν υπάρξει τόσο ευλογημένοι!

Confessions

Είμαι τόσο ενδιαφέρον άτομο που θες να μάθεις κι άλλα πράγματα για μένα; Το βίτσιο τελικά σε αυτό τον κόσμο είναι ατελείωτο, όσο περίπου και η βλακεία που μας περιτριγυρίζει. Μη στοιχηματίσεις ποτέ πάνω στην ανθρώπινη βλακεία, είναι σίγουρο ότι θα χάσεις ότι έχεις και δεν έχεις.

Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από το γεγονός ότι όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω δάσκαλος, ενώ αργότερα το επικαιροποίησα στο ρόλο του καθηγητή. Εν μέρει ικανοποίησα το όνειρό μου, αλλά συνειδητοποίησα ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως ακριβώς τα φαντασιωνόμουν. Αυτό είναι ίσως και το πρόβλημα με τις περισσότερες φαντασιώσεις, ότι υπολείπονται των προσδοκιών σου. Γιατί φίλε μου και οι σχηματιζόμενες προσδοκίες είναι άτιμο πράγμα, σημείωσέ το!

Ωστόσο, θυμάμαι ότι λίγο πριν δώσω πανελλήνιες ήθελα εναγωνίως να γίνω σεφ, αφού μαγείρευα από σχεδόν τα εφτά μου χρόνια. Το πρώτο φαγητό που έφτιαξα ήταν οι γκιουζλεμέδες (ένα είδος τυροπιτάκι), κάτω από τις αυστηρές οδηγίες ενός βιβλίου της Βέφας Αλεξιάδου. Τελικά δεν ακολούθησα αυτό το δρόμο, ενώ τώρα πλέον μπορώ να πω με ασφάλεια ότι ορθώς έπραξα.

Αν με διαβάζεις καιρό, ξέρεις ότι έφυγα ένα χρόνο στο «Νησί», αυτό που μπορεί να μη γνωρίζεις όμως είναι ότι βρέθηκα δυο φορές στη ζωή μου στο τσακ να μετοικίσω στο εξωτερικό (μία για Βέλγιο και άλλη μία πάλι για το Νησί). Στη μια περίπτωση δεν μπόρεσα να πάω για οικονομικούς λόγους, ενώ την άλλη απλά κώλωσα. Ευτυχώς η ζωή μου φέρθηκε πολύ καλά στο παρελθόν, και ελπίζω να πράξει ανάλογα και στο μέλλον.

Με τα μακρά χρονικά διαστήματα είχα πάντα καλή σχέση. Για παράδειγμα, έχω αντέξει σχεδόν δυόμιση χρόνια χωρίς ίχνος ερωτικής επαφής, κοινώς αγάμητο σπασικλάκι με αρκετά περιττά κιλά. Ίσως να προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι κάτι τέτοιο ήταν επιλογή μου… μαλακίες!

Τώρα που είπα σπασικλάκι, μπορώ να μοιραστώ μαζί σου το γεγονός ότι διατηρούσα για σχεδόν 10 χρόνια κατάλογο με όλες τις ταινίες που είχα δει στη ζωή μου. Ο ψυχαναγκασμός μου, αλλά και το σύνδρομο «Μόνικα Γκέλερ», είχε φτάσει σε τέτοια επίπεδα που διατηρούσα και σχετικό βαθμολόγιο για όλες τις ταινίες. Παράνοια!

Όπως και θα γνωρίζεις καλά από αυτόν εδώ τον ιστότοπο, η gay ζωή μου άρχισε κάπως αργά. Το αστείο ίσως trivia είναι πως τον πρώτο λογαριασμό μου στο gayromeo, τον άνοιξε η πρώτη μου σχέση. Σε συζήτηση για το ότι υπάρχουν «σχετικά» sites γνωριμιών – για τα οποία ήμουν παντελώς ανενημέρωτος – ο τότε πρώτος μου έρωτας θεώρησε απαράδεκτο ότι δεν έχω λογαριασμό και μου άνοιξε επί τόπου έναν, τον οποίο βέβαια πρώτο-λειτούργησα μετά τον χωρισμό μας.

Για το τέλος, κι όλα αυτά χάρη στην πρόσκληση του Aizen, θα επαναλάβω αυτό που έχω πει στο παρελθόν. Θα ήθελα κάποια στιγμή στη ζωή μου να αποκτήσω οικογένεια. Γνωρίζω ότι είναι σχεδόν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να το ελπίζω…

Definitions

Πριν λίγους μήνες, όταν ζούσα στο Νησί, η μόνιμη απορία των «ξένων», σαν μάθαιναν ότι είμαι Έλληνας, ήταν «τι κάνουμε ως έθνος για να βγούμε από την ύφεση». Απορία λογική, ψύχραιμη και, κυρίως, πρακτική. Τον υπήκοο της Λίτσας βλέπεις, δεν τον ενδιέφερε γιατί έφτασες σε αυτή την κατάσταση, αλλά πως θα ξελασπώσεις από αυτή.

Γυρίζοντας πίσω στην Ελλάδα κατάλαβα ότι ο ένας χρόνος απουσίας μου δεν πήγε την όλη συζήτηση ένα βήμα πιο πέρα. Κοντολογίς, αντί να έχουμε προχωρήσει με βήμα γοργό στο «τι θα κάνουμε» εμείς ως έθνος, ασχολούμασταν ακόμη με το ποιος έφταιγε και ποιος μας έφτασε ως εδώ. Χωρίς να έχω καμιά απολύτως διάθεση να υποτιμήσω το γεγονός της ίδιας της ευθύνης – ιστορικής ή μη – και προπάντων της σημασίας της απόδοσης δικαιοσύνης – τόσο για λόγους παραδειγματισμού, όσο και για λόγους ουσίας – δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι πόσο ουτοπικοί παραμένουμε ως ενεργοί πολίτες!

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι τελευταίες μου στρατιωτικές εμπειρίες ενέτειναν μια νοσηρή ιδέα που είχα για το μέσο Έλληνα, κόβοντας σχεδόν βίαια κάθε ελπίδα για το βραχυπρόθεσμο μέλλον. Για παράδειγμα, χαρίσματα όπως η αυτοκριτική, ο ορθολογισμός και η υπακοή είναι πέρα για πέρα άγνωστα σε μια κρίσιμη πλειοψηφία του λαού (παραδοχή στην οποία κατέληξα με ένα ήδη ευνοϊκά μεροληπτικό δείγμα). Οι ελλείψεις αυτές οδηγούν αυτόματα σε συντηρητικές, ακλόνητες και μη-συνεκτικές κοινωνίες, οι οποίες αδυνατούν να ακολουθήσουν ακόμα και τους πιο απλούς κανόνες (βλ. καπνιστικό νόμο).

Ας υποθέσει κανείς ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα θύμα δολοφονικής απόπειρας  που ψυχορραγεί. Το μέγα ερώτημα – σχεδόν ρητορικό – θα αποτελεί πάντα αν πρέπει να τον πάμε άμεσα στο νοσοκομείο, ή να λύσουμε πρώτα το έγκλημα. Άραγε όταν υστερούμε ακόμη και στο να ορίσουμε ένα πρόβλημα, μπορούμε να υποστηρίζουμε ότι είμαστε σε θέση να το αντιμετωπίσουμε;    

±Four

Το χιλιοσπασμένο παγκάκι ήταν η μόνη λύση για να κάτσεις κάπου χωρίς να πιαστεί απόλυτα η μέση σου. Η ορθοστασία των τελευταίων ημερών ήταν ανελέητη. Δεν τον πείραζε τίποτε άλλο, μονάχα το γεγονός ότι στεκόταν ασταμάτητα όρθιος, τόσο που γνώριζε πολύ καλά ότι ποτέ του δεν θα μπορούσε να γίνει εύζωνας.

Καθήμενος, ανάβοντας το τσιγάρο που ποθούσε διακαώς εδώ και αρκετές ώρες περιφερόμενος μέσα στη ντάλα του ήλιου, περιμένοντας άγνωστο τι, σκέφτηκε πως αυτή ήταν από τις ελάχιστες φορές που το μυαλό του ήταν εντελώς άδειο, μακριά από κάθε σκέψη από βάσανα και ταλαιπωρίες καθημερινές και «εγκόσμιες».

Με το μυαλό κενό, δε γνώριζε αν είχε μετανιώσει για πολλά πράγματα. Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή μια σπουδαία γυναίκα του είχε πει να μη μετανιώνει ποτέ και για τίποτα, αλλά να μάθει να διαχειρίζεται τα λάθη του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θυμόταν εκείνη τη φορά που του είχε δοθεί η ευκαιρία να φύγει για σπουδές στο Βέλγιο και είχε πραγματικά κωλώσει. Όσο και να προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του, ήξερε πολύ καλά ότι εν τέλει ήταν δική του η απόφαση να μη φύγει. Φοβόταν τις αλλαγές, δεν άντεχε να κουνιέται συθέμελα ο κόσμος στον οποίο βάσιζε όλη του την πραγματικότητα. Ίσως για αυτό το λόγο έπρεπε να δει μια ζωή να χάνεται μέσα στα χέρια του για να πάρει απόφαση πως του άρεσαν τελικά περισσότερο τα αγόρια και να κάνει κάτι για αυτό. Λίγες μέρες πριν μπει, χάζευε ένα ζευγαράκι εφήβων που ερωτοτροπούσαν σε ένα παγκάκι και οριακά στεναχωριόταν που δεν έζησε κάποια πράγματα την περίοδο που έπρεπε. Ίσως σε αυτό να μπορούσε να καταλογίσει κάποια ηλίθια λάθη του παρελθόντος. Γιατί άραγε να περιμένει κάποιος τόσο πολύ για να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση που οφείλει να έχει και να υποστηρίζει την επιλογές και τις επιθυμίες του;  

Κοίτα να δεις, τι πράγματα μπορεί να σου κάνει η απραγία. Το τσιγάρο έφθανε ήδη στο τέρμα του. Ήταν νωρίς ακόμα για να σκέφτεται τι θα κάνει στο μέλλον, του φαινόταν εντελώς ανούσιο να παιδεύεται με αυτό. Ωστόσο, ως άκρως ψυχαναγκαστικός και ελαφρώς προγραμματικός αναλογίστηκε τι θα έκανε αφού πέρναγε το «χρέος» του σε αυτό το χιλιοσπασμένο παγκάκι.

Χαμογέλασε στην κοινοτυπία της προσωπικής υγείας, όχι τόσο γιατί δεν την επιθυμούσε, όσο γιατί ήξερε πως ήταν τόσο σίγουρη νοητική διαδικασία, όσο η αγάπη ανά τον κόσμο και η παγκόσμια ειρήνη. Το μόνο που φάνταζε σίγουρο στο μυαλό του ήταν η ανάγκη για να ζήσει κάποια στιγμή τη συντροφικότητα κάτω από μια κοινή στέγη. Δεν ήταν, βλέπεις, μόνο ο φόβος της μοναξιάς, αλλά και η ανάγκη να μοιραστεί το σήμερα της κάθε μέρας με ένα άλλον άνθρωπο. Θα ήθελε εναγωνίως να γίνει πατέρας, αλλά γνώριζε πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο ουσιαστικά ήταν, αν όχι απαγορευτικό, τουλάχιστον αφελές υπό τις παρούσες κοινωνικές συνθήκες. Αναλογιζόταν πάμπολλες φορές ότι θα ήθελε η ζωή να είναι διαφορετική, ωστόσο κατάφερνε να μην αφήνει τη βεβαιότητα ότι δεν είναι να τον πληγώνει πλέον. Ο κόσμος δεν ήταν ποτέ τέλειος, δεν θα γινόταν μέσα σε μια μέρα, και σίγουρα αυτός δεν θα ήταν υπεύθυνος για μια ευρεία αλλαγή.

Λίγο πριν σηκωθεί, και πετώντας το τσιγάρο πιο πέρα, θυμήθηκε ότι κάποτε κάποιος τον είχε ρωτήσει να πει τέσσερα πράγματα που μετάνιωνε από το παρελθόν και άλλα τέσσερα που θα ήθελε να κάνει στο μέλλον. Γέλασε γιατί σκέφτηκε πως αν ήξερε με βεβαιότητα την απάντηση, τότε θα ήταν ένα ευλογημένος άνθρωπος.

υ.γ. Μετά από πρόσκληση του Tremens (ελαφρώς διασκευασμένο - ποτέ δεν μπορώ να παίξω κάτι όπως το έχουν παίξει και οι άλλοι - call me μοναχοπαίδι...)

New-page

Κοίταξα την ημερομηνία της προηγούμενης ανάρτησης και προς στιγμήν θορυβήθηκα. Εσύ αγαπητέ μου αναγνώστη απορώ πως και δεν πήρες τη Νικολούλη και το Amber Alert για να με ψάξεις!

Συνήθως, η αποχή μου από το Blogging συνοδεύεται από ισχυρές δόσεις ευχάριστης προσωπικής ζωής. Ακόμα και σε περιόδους υψηλού φόρτου εργασίας, πάντα βρίσκω χρόνο να σχολιάσω - ωσάν το καυλοράπανο -  κάτι που αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Προφανώς, λοιπόν, και είχα λησμονήσει πως υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που μπορούν να σε κάνουν να απέχεις από τα διαδικτυακά δρώμενα, με έντονο μάλιστα το στοιχείο του εγκλεισμού. Για να προλάβω τους κακεντρεχείς, να σημειώσω ότι δεν με έχωσαν φυλακή, αφού, αν και εφόσον συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα είχα ελεύθερο wi-fi και θα σας είχα πρήξει τα ούμπαλα με την γκρίνια μου για τις άθλιες συνθήκες κράτησης. Free Vicky Stamatis now! Εναλλακτικώς, πέρασα 17 «υπέροχες» μέρες στην αγκαλιά της μητέρας πατρίδας ως προπαιδευόμενος «νέος»!

Ξέρω ήδη αγαπητέ μου αναγνώστη ότι νιώθεις εξαιρετικά υπερήφανος και ασφαλής, τώρα που ξέρεις ότι ο Μηδενικός σε φυλάει νυχθημερόν. Τώρα αν δεν φυλάω ακριβώς εσένα, αλλά τις τουαλέτες, τους θαλάμους, τη λάτζα, τα μαγειρεία, τις αποθήκες και τους εν γένει λοιπούς χώρους του Κέντρου Προπαίδευσης, τότε αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σου υπόσχομαι πάντως ότι αν ο εχθρός φθάσει μέχρι τις πόρτες της Αθήνας, εγώ ο Μηδενικός – που πάντα ευπειθώς αναφέρω – θα προτάξω το στήθος μου και θα χύσω μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματος μου για να προστατέψω όλες τις πλατείες και τα καφέ που χτες παρατήρησα ότι ακόμη γεμίζεις μέχρι εσχάτου σκαμπό! Για την πλατεία Αγ. Ειρήνης ρε γαμώτο…

Κάπου εδώ, λοιπόν, ανοίγει ένας νέος κύκλος, ο οποίος είμαι σίγουρος ότι θα μου δώσει υλικό για πολλές αναρτήσεις. Ήδη έχω πάρει μια πρώτη ιδέα και μπορώ να σου πω ότι θα είναι…legen…wait for it…dary!!!  

Plus-one

Τις μεγάλες στιγμές των τελευταίων επτά πάνω-κάτω χρόνων της ζωής μου, τις έχω ζήσει πάντα δίπλα από ανθρώπους, ωστόσο σχεδόν πάντα, τις έχω εξιστορήσει απαραιτήτως στον ηλεκτρονικό μου ψυχολόγου. Το blog είναι το plus-one μου, παρότι μπορεί να μην το έχω πάρει παρέα και σε πολλούς γάμους, κάτι για το οποίο δεν φταίω εγώ, αλλά οι ρημάδες οι φίλοι μου που δεν παντρεύονται. Ακόμα κι αν το απατούσα επανειλημμένα, πάντα γυρνούσα σαν τη Μαγδαληνή, με το κεφάλι χαμηλωμένο, γεμάτος από ειλικρινή μετάνοια.

Όλο αυτό το χρόνο που πέρασε, το blog ήταν ο σύντροφος που έλειπε, στον οποίο γνώριζα πολύ καλά ότι μπορώ να στραφώ τα μοναχικά βράδια. Και ξέρεις, τα ιστολόγια είναι μια παράξενη ιστορία, αφού ναι μεν μιλάμε για μια ένα-προς-ένα σχέση, αλλά παράλληλα σου δίνεται και το ελεύθερο να κάνεις και λίγο το μπανιστιρτζή πίσω από τις κλειδαρότρυπες που ανοίγονται ολούθε, χαζεύοντας διακριτικά των αλλωνών τις σχέσεις, κάνοντας και περιστασιακό σχολιασμό για τις στάσεις που προτιμούν κατά τη διάρκεια των ιδιαίτερων στιγμών τους. Πάντως για να το ξεκαθαρίζουμε, μην πάρεις ως δεδομένο πως όλοι έχουν μια ιδανική σχέση με το ιστολόγιό τους, γιατί όπως και στην πραγματική ζωή, έτσι κι εδώ, η αγαμία και η ανοργασμικότητα  θερίζει.  

Θα φανεί παράξενο, αλλά όταν βλέπω κάποιον αγαπημένο blogger να σταματά το γράψιμο στεναχωριέμαι, όπως ακριβώς στην ιδέα μιας υγιούς σχέσης που τελειώνει, και μέσα σε αυτά τα χρόνια έχω γίνει μάρτυρας πολλών τέτοιων χωρισμών. Σε πείσμα των καιρών, λοιπόν, επιμένουμε εδώ… σχεδόν μηδενικά! Καθόλου απορίας άξιο δεν είναι, λοιπόν, γιατί λίγες ώρες πριν την αναχώρηση, με τις βαλίτσες πακεταρισμένες παραδίπλα, κάθομαι να αφήσω δυο λόγια στο παντοτινό μου «σπίτι». Του το χρώσταγα βλέπετε, πλάι στο ζουζούνι, τους δικούς μου και τους φίλους μου…

(photo from http://klaudiaj-foto.blogspot.co.uk/)