Βάρβαροι

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Δεν είμαι άνθρωπος της ποίησης, δεν θα το παίξω διανοούμενος. Με τα πεζά η σχέση μου έχει υπάρξει κάπως καλύτερη, παρότι και πάλι δεν διαβάζω όσο θα ήθελα. Εντούτοις αν για κάτι θαυμάζω την ποίηση, είναι γιατί καταφέρνει να συμπυκνώνει μέσα σε λίγες λέξεις τόσα πολλά νοήματα, τόσα που η λογοτεχνία θα ήθελε σελίδες επί σελίδων για να προσεγγίσει. Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι σε όρους σύγχρονων κοινωνικών δικτύων, η πεζογραφία είναι τα blogs, ενώ η ποίηση το twitter, αναγνωρίζοντας βέβαια εκ των προτέρων πόσο χαζή είναι αυτή η παρομοίωση.

Τις προάλλες οι παραπάνω δύο στίχοι του Καβάφη μου ήρθαν μονομιάς, σκεπτόμενος πόσο ανάγκη τελικά έχουμε τους ‘βαρβάρους’ στις δουλειές μας, στην ερωτική μας ζωή, στις παρέες μας, στον κοινωνικό μας ιστό εν γένη. Αυτοί οι τύποι αποτελούν τη ρευστή ουσία που θα συγκολλήσει την εγγενή μας αδυναμία για συνεκτικότητα. Δεν έχει σημασία αν όντως είναι ‘βάρβαροι’ ή απλά εμείς θέλουμε να τους βαφτίσουμε έτσι, τη δουλειά τους έτσι κι αλλιώς την επιτελούν άψογα και στη μία και στην άλλη περίπτωση.

Αν έχεις υπάρξει ‘βάρβαρος’, ίσως να μη γνωρίζεις τελικά ότι αυτό αποτελεί μεγαλύτερο φορτίο για τους άλλους παρά για εσένα, κι αυτό στην τελική γιατί αν έχεις καταλήξει ‘τέτοιος’ τότε μάλλον είσαι πρόβλημα στους άλλους, παρά στον ίδιο σου τον εαυτό. Τούτο είναι ουσιαστικά εκατέρωθεν θλιβερό, με μια ζυγαριά που παλαντζάρει κατά περίπτωση.

Αν κάτι έχω μάθει στα κάμποσα χρόνια μου πάνω σε αυτό τον πλανήτη είναι να παλεύω με τους ‘βάρβαρους’ εντός μου, σας πληροφορώ ότι είναι παρασάγγας πιο επικίνδυνοι από εκείνους έξω, κίβδηλους ή μη…

Project

-       - What is wrong with Greece?

-        - Hmmm…better ask me what is right with Greece…

-        - What?

-        - The sun!

-        - And?

-        - You want more…?

Την περασμένη Πέμπτη είχα όλη μέρα μια παράξενη αίσθηση ότι ήταν Τετάρτη, κάτι που θα έκανε την επόμενη της μέρα Πέμπτη, και συνεπώς δεν θα ερχόταν, όπως ορθώς κατέφθασε το λατρεμένο Σαββατοκύριακο. Η έκφραση μου είναι όπως ακριβώς το κεφάλι μου… κουβάρι. Πρέπει να ομολογήσω ότι τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι σε μια μόνιμη μεταβατική διάθεση, ή για να το θέσω πιο λιανά σε μια διαρκή τάσης φυγής. Νιώθω σαν την Έλλη που τραγούδαγε με περίσσια δραματικότητα πως ‘θέλει να φύγει, θέλει να την κάνει, γιατί αν δεν φύγει, νιώθει θα πεθάνει’. Από την άλλη εγώ δεν προσδοκώ σε καμιά ανακάλυψη της χώρας των Maasai, σε αντίθεση με τη λαϊκή αοιδό. Στην όλη περιρρέουσα αλτερνατίβα διάθεσης να προστεθεί ως μοναδικό μου ελαφρυντικό πως σπάνια κάποιος μπορεί να είναι στα συγκαλά του με πονεμένο λαιμό και μύτη να τρέχει σαν γάργαρη βρυσούλα έξω από ξωκλήσι.

-        What do you mean you did not have a National Land Registry since some years ago?

-        Why do you suppose that we now have one?

-        …

-       Do you want to return to the history of the Mitsotakis family…?

Σκεφτείτε με, λοιπόν, σε αυτή την κατάσταση ράκους να προσπαθώ να φέρω εις πέρας το νέο μου project. Η ζωή, διαθέτοντας αρκετό χιούμορ, έφερε ως νέα συνάδελφο μου μια Γερμανίδα! Ο οδηγός του εγχειρήματος συμπεριλαμβάνει αναλυτική επισκόπηση των εκτός ύλης κεφαλαίων της σύγχρονης ελληνική πολιτικής ιστορίας, καθώς και σπαρταριστές ιστορίες καθημερινής ελληνικής τρέλας. Για να πάρεις μια ιδέα, το τελευταίο μάθημα αφορούσε την ιστορία του Μητσοτακέικου, καθώς επίσης και τους αστικούς θρύλους που το συντροφεύουν. Αν αυτό δεν είναι project, τότε τι είναι;

Antoine

Έλα… έγιναν εκλογές. Έκλασε η νύφη… σχόλασε ο γάμος! Τραγικές απώλειες από την επόμενη βουλή (ναι με μικρό β!). Βέβαια όταν μπήκε μέσα η Παπακώστα… αχ Θέε μου, Θέε μου… τι να λέμε εμείς! Μεταξύ μας δεν έχω κουράγιο να σχολιάσω το εκλογικό αποτέλεσμα. Άλλωστε να ξεχειμωνιάσουμε με δαύτη την κυβέρνηση δεν το βλέπω. Οπότε ας τους δώσουμε λίγη περίοδο χάριτος και επανερχόμαστε… εδώ θα είμαστε!

Σε αφήνω με σπαρταριστό, άκρως επίκαιρο στιγμιότυπο από τη λατρεμένη Dolce Vita που μου θύμισε το Ζουζούνι…

Νεύρα

Για άλλη μια φορά και μέσα σε ένα μήνα… εκλογές! Προμηθεύομαι πατατάκια με τυρί και κρεμμύδι και συντονίζομαι στα απανταχού Live Streaming του διαδικτύου δηλαδή. Απαραίτητη η Όλγα και παρεάκι της, ο βιολογικός πατέρας του Σαντικάι… άντε και λίγο ‘είμαι Ντάνα και κατέληξα στην Κρατική Τηλεόραση’-Στάη. Με άλλα λόγια, η decadence στο μεγαλείο της!

Στα παραλειπόμενα παρατηρώ ότι στην Ελλάδα το να χάνεις την υπομονή σου είναι μάλλον αμφίδρομο πλέον, δηλαδή τόσο από μεριάς του λαού, όσο κι από εκείνη των δημόσιων προσώπων. Δυστυχώς, μιλάμε για μια χώρα όχι μόνο σε οικονομική κρίση… αλλά και νευρική. Ο καθείς έχει τους λόγους του να μου πεις για να του έρθουν τα έμμηνα. Άλλος γιατί παρέλαβε κόμμα και κοντεύει να το παραδώσει απόκομμα. Άλλη γιατί θεωρεί ότι καραδοκεί και αυτής η σειρά να φάει καμιά ξανάστροφη. Η παρ’ άλλη γιατί έχει τα υπαρξιακά της που γύρισε στο μαντρί με σκυμμένο το κεφάλι. Για να μη τα πολυλέμε… νεύρα, πολλά νεύρα!

Θα αντιπρότεινε στην αγαπημένη Τρόικα, αντί για την επόμενη δόση, να μας στείλει καμιά δεκαριά container με Tavor. Μπας κι αν χαπακωθούμε λίγο, μπούμε σε ένα hibernation και trance ακούγοντας στη διαπασών το παρακάτω…

Post-Jubilee

Ναι… δεν είναι ψέμα! Αν βλέπεις στο Reader σου νέο feed, είναι όντως από μένα και δε σε γελούν τα μάτια σου. Συνοπτικά να σου πω ότι ζω, είμαι αρτιμελής, δεν είχα άλλη πτώση από το ποδήλατο (πλην ένα τιμόνι και ένα πεντάλ που έφυγε), η δουλειά συνεχίζει να είναι λίγο πίκρα, το αφεντικό μου έχει γλιτώσει κάμποσες δολοφονικές απόπειρες και γενικά συνεχίζουμε να έχουμε χειμώνα.

Αν μπορούσες να κράταγες itinerary (…αγαπημένη λέξη στη δουλειά) από όλη μου την πορεία στο Νησί, τότε θα έπρεπε έμπειρέ μου αναγνώστη να ξέρεις πολύ καλά πλέον πως όταν απέχω από το blogging, τότε μάλλον περνάω καλά. Το τι βαστάω όταν γυρίζω είναι μια άλλη ιστορία! Είχες μια φαγούρα να μου πεις, αλλά εγώ ως πιστός σου «προμηθευτής προσωπικών στιγμών», οφείλω να διαθέτω και λίγο corporate responsibility βρε αδερφέ που λένε και στην πιάτσα.

Κατά τ’ άλλα εδώ είχαμε τον Ιωβηλαίο της Λατρεμένης. Ανασκόπηση δεν θα σου κάνω, γιατί δεν δύναμαι να την κάνω καλύτερα από τον Apos, έστω κι αν χιλιομετρικά και μόνο ήμουν πιο κοντά. Στην καρδιά της ο Αργεντίνος είναι πρώτο στασίδι στη Μητρόπολη ή πρώτο τραπέζι πίστα στην Πάολα… διάλεξε και πάρε! Ωστόσο κι από εδώ θα ήθελα να την ευχαριστήσω για τις δύο υπέροχες αργίες που μας χάρισε, καθώς και όλο το περιρρέον κιτς, που όμοια του στέκουν μόνο τα στολισμένα Αθηναϊκά μπαλκόνια τα Χριστούγεννα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω και τους σπιτο-νοικοκυραίους μου, οι οποίοι έφεραν με τον τρόπο τους το ελληνικό καλοκαίρι στον κήπο μου. Περήφανα σας ομολογώ ότι έξω από τη μπαλκονόπορτα μου κάθε βράδυ, με περιμένει ένα ελληνικότατο νυχτολούλουδο, το οποίο έχει μάλιστα ανθίσει και μου χαρίζει μικρές τζούρες Ελλάδας μετά το βραδινό τσιγάρο. Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά με κάνουν να σκέφτομαι ότι η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση δεν ήταν τελικά και μια τόσο παράλογη σύλληψη…