Semantics^13

Θα έχεις παρατηρήσει ότι στην Ελλάδα της ύφεσης, μέχρι και τα video clips των εγχώριων μαϊντανών έχουν υποστεί ένα αξιοσημείωτο κολόβωμα. Κοινώς, κάτσε μαντάμ σε μια καρέκλα με πέντε ημίγυμνα τεκνά να σε χαϊδεύουν και κάνε πως τραγουδάς και το ευχαριστιέσαι. Το τελευταίο ονομάζεται πρότυπο Ρί(ή)γου και πλασάρεται αφειδώς στα ελληνικά μουσικά κανάλια. Στην έκτακτη version με την Παπαρίζου (το πάλαι ποτέ Εθνικό Μωρό) απαραίτητη κρίνεται η αρωγή τοίχου ή καναπέ από τα ΙΚΕΑ που θα φιλοξενήσει τα πλούσια πλέον κάλλη της ερμηνεύτριας! Τι γίνεται, όμως, όταν θέλουμε να δημιουργήσουμε ένα video πιο ευρείας κλίμακας; Ας πούμε ένα προεκλογικό spot. Τι εννοείς δεν έχουμε εκλογές; Συγνώμη, αλλά από πότε στην Ελλάδα τα πολιτικά κόμματα φέρθηκαν ωσάν να βρίσκονται σε μια περίοδο πέραν της προεκλογικής; Ποτέ, για να σε βοηθήσω!

Δράττοντας της ευκαιρία, σήμερα μόλις (για να δεις πως όσες αντιξοότητες κι αν αντιμετωπίζω καθημερινά βρισκόμενος στην υπηρεσία της πατρίδος, εγώ κερί αναμένω στέκω στην ενημέρωση των αναγνωστών μου – aka ναι είμαι βύσμα!) κυκλοφόρησε από το επίσημο κανάλι youtube του κυβερνώντος κόμματος spot στο οποίο ο βλεφαροπτωτικός Πρωθυπουργός μας εξέδωσε μήνυμα, στο οποίο με τόλμη και αποφασιστικότητα τόνισε πως η Ελλάδα «τώρα ξεκινάει»… what the hell που έλεγε και μια bloggική ψυχή! Σήμερα τα Semantics γίνονται πρωθυπουργικά (13^α…τυχαίο;).

Το video αρχίζει με εικόνα από το γραφείο του Antoine, με εκείνον να γράφει μανιωδώς. Τώρα μπορεί να σημειώνει τη λίστα του super market, να γράφει γράμμα σε pen pal από το Τζιμπουτί, να σκαρώνει ερωτικά ποιηματάκια για τη Frau Merkel…θα σε γελάσω! Το θέμα είναι πως το παιδί δουλεύει. Πίσω στο βάθος φωτογραφίες όλου του σογιού, τύπου «είμαι πάτερ φαμίλιας και πρέπει να το δείχνω». Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που θέλουν στο πρώτο ράφι, μέσα στο τρίτο βιβλίο από τα δεξία, να βρίσκεται φωτογραφία με αφιέρωση της Απόλυτης Ελληνίδας Σταρ κρίνονται αβάσιμες, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Ακολουθεί γκρο-πλαν στη μουτσούνα του Αντώνη. Θολούρα ολούθε σου λέει του κεφαλιού, σαν να έχει φωτοστέφανο ένα πράγμα, μόνο το αγκάθινο στεφάνι και ο Robert Powell λείπουν. Ο προβολέας στη μούρη σαν κακό-φωτοσοπαρισμένη φωτογραφία στο instagram, αλλά τι να το κάνεις, φάγαμε όλα τα λεφτά στο Flashmob της Όλγας και που να μας μείνουν ψιλά για τα spots των μεγάλων επιτυχιών της κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας. Τι εννοείς έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας-σωτήριας-γουατέβα; Αυτά είναι λεπτομέρειες μπροστά στην ικανοποίηση της αυταρέσκειας του κάθε πρωθυπουργού.

«Περάσαμε δυσκολίες», λέει ο Αντώνης, «ως Έθνος». Ανάδελφον να προσθέσω εγώ, αλλά γιατί μέσα στις καταστροφές δεν χώνει στο τέλος και τη φάτσα του Κωστάκη του Καραμανλή μετά την εκλογική νίκη του 2004; Εξίσου καταστροφική με εκείνη της Σμύρνης ήτο. «Κάθε γενιά έβρισκε τον τρόπο να αφήσει κάτι μεγαλύτερο στην επόμενη» ισχυρίζεται. Δεκτό και αυτό… ΧΡΕΟΣ θα σου προσθέσω εγώ! Αυτό σκοτωνόταν να αφήσει η κάθε γενιά στην επόμενη, αναβάλλοντας το παιχνίδι της εξοικονόμησης και της παραγωγικότητας όλο και λίγο πιο μετά.

Στιγμή απύθμενης ειλικρίνειας του video αποτελεί η φράση «Τώρα βρισκόμαστε σε μια τέτοια στιγμή, που πρέπει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και που θέλουμε να πάμε». Για πρώτη φορά, όντως, πρέπει να αναλογιστούμε τι κάναμε λάθος τόσα χρόνια, ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης μας σε αυτή την κατάσταση, ξεπερνώντας το «αυτοί μας έφεραν σε αυτό το σημείο» και αναδεικνύοντας το «γιατί εμείς φέραμε τους εαυτούς μας σε αυτό το σημείο»… αυτή είναι η πραγματική σημασία του ΕΜΕΙΣ, για το οποίο δεν ενδιαφερθήκαμε ΠΟΤΕ εμείς τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Για το κλείσιμο του clip, οι συντελεστές του video κλέβουν εικόνες από το εισαγωγικό video των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, και λέω «κλέβουν» γιατί πολύ αμφιβάλλω ότι πλήρωσαν πνευματικά δικαιώματα στους δημιουργούς του.

Η Ελλάδα τώρα ξεκινάει! Θες και Semantics πίσω από αυτό το motto;   

Sunday-table

Τα τελευταία χρόνια, τα οικογενειακά τραπέζια της Κυριακής μονοπωλούνται από την οικονομική κρίση, με εμένα διαρκώς να προσπαθώ να τους διορθώσω ότι κανονικά θα έπρεπε να χρησιμοποιούν τον όρο οικονομική ύφεση. Το έργο βαρετό, σε σημείο που πλέον δεν συμμετέχω σχεδόν καθόλου στις συζητήσεις. Στη «δουλειά» πάλι, θαρρείς πως το μόνο που απασχολεί το προσωπικό είναι οι μειώσεις που έφαγαν στους μισθούς. Θα μου πεις ρε φίλε τι θες να τους ενδιαφέρει, το πορτοφόλι και τα μπικικίνια μέσα σ’ αυτό θα κινούν πάντα το topic, που λένε και στο Νησί. Δεν διαφωνώ καθόλου, αλλά από την άλλη η ονείρωξη του να γυρίσεις στο 2007 δεν προσφέρει και απολύτως τίποτα, πολύ απλά γιατί δεν θα γυρίσεις ποτέ!

Ακόμα κι αν το θέμα ξεφεύγει από την οικονομική δυσχέρεια που «μας έφεραν», αυτογνωσία μηδενική λες και δεν έχει περάσει μια μέρα από τετρακόσιες είκοσι δύο εκλογικές αναμετρήσεις, τότε θα πάει αναγκαστικά στο τι θα κάνω εγώ με το μέλλον μου. Το ήξερα μετά βεβαιότητας ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στο θέμα της αποκατάστασης, απλά δεν γνώριζα εκ των προτέρων τις αντοχές μου στο να το διαχειριστώ. Όσο τα χρόνια περνάν τότε η αγωνία της οικογένειας για αναπαραγωγή και διαιώνιση θα γίνεται όλο και πιο έντονη. Είναι δράμα να αντιμετωπίζεσαι ως εργένης όταν διατηρείς μια μακροχρόνια σχέση, με την οποία μάλιστα είσαι απόλυτα ευχαριστημένος.

Εκεί, λοιπόν, εμφανίζονται οι τάσεις φυγής, αναλογιζόμενος ότι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις την κοινωνία σου είναι απλά να ενταχθείς σε μια άλλη κοινωνία. Κανείς δεν μπορεί να σου υποσχεθεί ότι θα είναι πιο ανεκτική και ανοιχτή, το μόνο εχέγγυο που έχεις, η μόνη δικλείδα ασφαλείας είναι ότι θα επιλέξεις εσύ τη βεντάλια της κοινωνικότητας σου.

Και κάπως έτσι κλείνει μια όμορφη, συνηθισμένη πλέον και περιοδική Κυριακή…

Zarafa

Η Ζαράφα ήταν από τις πρώτες καμηλοπαρδάλεις που πέρασε στον Ευρωπαϊκό χώρο στις αρχές του 19^ου αιώνα. Ο Αιγύπτιος Μουχαμάντ Αλί τη δώρισε στον Κάρολο τον 10^ο της Γαλλίας, γιατί ήταν πολύ καλά φιλαράκια και τότε εξάλλου δεν υπήρχαν και υποβρύχια για να παραγγείλει κανένα που γέρνει λιγουλάκι. Το ταξίδι της Ζαράφα υπήρξε ιστορικό, εμπνέοντας μάλιστα λογοτέχνες, όπως τον Michael Allin και τη Nancy Milton, να γράψουν βιβλία πάνω στο εκπληκτικό της ταξίδι.

Για την ιστορία και μόνο του πράγματος, αξίζει να σημειωθεί ότι η Ζαράφα σε αυτή τη μεγάλη της διαδρομή από την Αίγυπτο μέχρι και το Παρίσι, πέρασε από πολλούς προορισμούς, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλεγόταν και η Ελλάδα. Στο επίπεδο των παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, βέβαια, η Ζαράφα δωρίστηκε στον Γάλλο Βασιλιά μόνο και μόνο για να τον καλοπιάσουν οι Τούρκοι για να αλλάξει τη στάση του απέναντι στην ελληνική επανάσταση, προς ένα πιο δυσμενή σαφώς τρόπο. Τώρα τι σκατά μίζα θα μου πεις είναι μια καμηλοπάρδαλη! Φαίνεται θα ήταν απλός άνθρωπος ο μακαρίτης βασιλεύς, ή κάποιος πιο κακοπροαίρετος θα ισχυριζόταν ότι η καμηλοπάρδαλη ήταν απλά το ανέξοδο κερασάκι σε μια τούρτα παραχωρήσεων από την πλευρά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Όποια κι αν ήταν η ορθή απάντηση, το θέμα είναι πως η Ζαράφα πέρασε όλη τη Μεσογειακή περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, και έφθασε στο κέντρο της τότε πολιτισμένης Ευρώπης, μιας και τότε βλέπεις το Βερολίνο ήταν απλά χωράφια!

Σκέφτεσαι άραγε τι θα συνέβαινε σήμερα αν η Ζαράφα έκανε το ίδιο ταξίδι; Θα έφθανε άραγε έγκαιρα στον προορισμό της, όποιος και να ήταν αυτός; Πρώτο στη σειρά των πιθανών εμποδίων θα στεκόταν σίγουρα το Δουβλίνο ΙΙ, που ανάθεμα αν την άφηνε να πάταγε το πόδι της έξω από το λιμάνι της Πάτρας. Σαν αλαφιασμένη θα έτρεχε πίσω από τα αυτοκίνητα για να χωθεί μέσα στο αμπάρι ενός ferry boat για Ιταλία, αλλά που να κρυφτείς με ένα λαιμό αεροδιάδρομο. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν έτρωγε πόρτα λόγω διεθνών συνθηκών, σίγουρα θα αντιμετώπιζε μια απεργία διαρκείας των ναυτεργατών ή των τελωνειακών, οπότε στο ίδιο κρατούμενο η δόλια. Εγκλωβισμένη σε μια χώρα που σαφώς δεν επιθυμούσε να βρίσκεται, εντός της οποία η νομιμότητά της θα ήταν συζητήσιμη. Μετά την καταδίκη λοιπόν, τι;

Στα παρελκόμενα της καταδίκης, περιττό να προσθέσω πως η ανάγκη για επιβίωση θα την ωθούσε με μαθηματική βεβαιότητα στη μαύρη εργασία, αφού η οποιαδήποτε αξίωση στο πλαίσιο της νομιμότητας θα απόβαινε μοιραία. Χωρίς ένσημα, χωρίς ασφάλιση, ζαλωμένη να κάνει μια δουλειά γαϊδουριού, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί εξωτικό αξιοθέατο σε έναν διάσημο και άρτια οργανωμένο ζωολογικό κήπο. Προφανώς, οι ανέμελες στιγμές ελευθερίας μέσα σε μια άγρια σαβάνα δεν θα ήταν καν συζητήσιμες, αφού αυτές θα είχαν φροντίσει οι πρότεροι ομοεθνείς ευεργέτες της να της τις στερήσουν, σχεδόν από γεννησιμιού.

Το μαρτύριο της σταγόνας, με πενιχρούς μισθούς κάτω από το όριο της φτώχιας, ψυχολογική κακοποίηση από τους ανούσια περήφανους γηγενείς και ολική εκμετάλλευση, θα ήταν μόνο μερικά από τα καθημερινά της βασανιστήρια. Σημειωτέο, πως αν ένα πρωί τη βρίσκαμε αλυσοδεμένη και κακοποιημένη κάπου στη Σαλαμίνα, ίσως να μην προκαλούσε και τόσο έκπληξη σε πολλούς από εμάς…

Μπορώ να πω πως πλέον είμαι χαρούμενος που η Ζαράφα πέρασε από αυτό τον τόπο την εποχή που η Ελλάδα ασχολούταν με σοβαρά θέματα, μια περίοδο που είχε ανοχή και ανάγκη στη βοήθεια από διαφορετικούς ανθρώπους, χωρίς να λείπουν και τότε, βέβαια, οι εμφύλιες αψιμαχίες. Αιγύπτια μου Ζαράφα, μακάρια σου λέω που δεν σου κλήρωσε να περάσεις σήμερα από ένα έθνος που πλέον δεν φοβάται απλά το διαφορετικό, αλλά έχει ανοίξει επίσημα, και δημοκρατικά εκλεγμένα, ιερό πόλεμο μαζί του. Χαίρομαι Ζαράφα για σένα, αλλά παράλληλα δεν μπορώ παρά να φοβάμαι γιατί δεν διαφέρουμε και τόσο αν το καλοσκεφτείς…

     

Systemic

Γυρίζοντας από το Νησί, γνώριζα μετά βεβαιότητας ότι η ζωή μου θα μπει σε μια ανιαρή ρουτίνα. Εκεί βέβαια σου γκρίνιαζα για τελείως διαφορετικά πράγματα. Πρέπει να με θυμάσαι εσύ που με διαβάζεις εδώ και καιρό, δια πυρός και σιδήρου σε έχω περάσει καημένε, τόσο που απορώ τι κάθεσαι και διαβάζεις σε αυτό το ιστολόγιο.

Το να υπηρετείς τη μητέρα πατρίδα είναι σίγουρο τελικά ότι σου αδειάζει το μυαλό. Όταν δούλευα δωδεκάωρα στο Νησί, πάντα είχα την όρεξη να γράψω δυο αράδες, να σου πω τι καινούργιο βλέπω, τι μου κάνει εντύπωση, και κυρίως τι μου λείπει. Τώρα δεν έχω διάθεση να σου γράψω ούτε μια λέξη, ή ακόμα αν το πάρω απόφαση, δεν θα έχει να κάνει με αυτό το απερίγραπτο ελληνικό συστημικό μόρφωμα.

Ένα πράγμα που σύντομα, ωστόσο, συνειδητοποίησα είναι το γιατί αποτελεί εξαιρετικά δύσκολο και μεγαλεπήβολο εγχείρημα να προχωρήσεις σε μία δραστική μείωση της θητείας. Βλέπεις αγαπητέ μου, όλοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι στρατιωτικοί είναι συνηθισμένοι σε ένα σύστημα, το οποίο είναι έτσι γραφειοκρατικά δομημένο που χωρίς την ύπαρξη ενός ικανού αριθμού φαντάρων θα κατέρρεε σαν πύργος με τραπουλόχαρτα. Πως μπορείς να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους ότι «κοίτα να δεις, αλλά η δουλειά που κάνετε πέντε μαζί, εκεί έξω στον ιδιωτικό τομέα την κάνει ένα άτομο… στη μισή του βάρδια»! Σοκ και δέος!

Όλο αυτό που βλέπω καθημερινά, αν το επεκτείνω και στην υπόλοιπη σφαίρα του δημοσίου (από το οποίο έχω βιώματα ή έχω κάνει guest εμφανίσεις), τότε καταλαβαίνω ότι είναι σχεδόν αδύνατο να κάνουμε ένα ουσιαστικό άλμα προόδου. Πρώτον, γιατί η πλειοψηφία δεν είναι διατεθειμένη να πηδήξει, αλλά δεύτερον και κυριότερο, γιατί έτσι όπως κτίστηκε όλο αυτό το οικοδόμημα τόσα χρόνια, είναι πρακτικά αδύνατο να κάνουμε τη ριμάδα την ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά. Το δε αιώνιο πρόβλημα θα είναι τι θα κάνουμε έπειτα, όταν σπάσουμε δηλαδή και τα τελευταία μας διαθέσιμα αυγά, ειδικά εφόσον κιόλας οι κότες μας έχουν σταματήσει να κάνουν καινούργια! Πολλές απορίες και δεν θέλω να σε γεμίσω με σκέψεις, έχεις ήδη 216 σελίδες της τροπολογίας να διαβάσεις.

Στη φωτογραφία επάνω βλέπεις τον άνδρα με τη μύτη γάντζο που με δαιμονίζει. Το Ζουζούνι το ξέρει, οπότε δεν έχω πρόβλημα, άσε που έχω φροντίσει να τον συμπεριλάβω στη λίστα με τα επιτρεπόμενα κέρατα. Η τελευταία είναι βέβαια μια λίστα που απαρτίζεται από άτομα που δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να συναντήσω! Όχι πες μου, αλλά εσύ θα μπορούσες να αρνηθείς να τον πάρεις με το αυτοκίνητο;