The Song

Το έχω χαρακτηρίσει σαν το τραγούδι του 2012. Έχω ξεκαθαρίσει ότι μου βγάζει το πιο British feeling που έχει καταφέρει τραγούδι τα τελευταία χρόνια. Αγάπησα εκ νέου τη Rihanna μέσα από αυτό. Όταν το ακούω χαμογελώ σα χαζό παιδί και κουνιέμαι ασυνείδητα ελαφρά στο ρυθμό του. Κάποιες φορές έκλαιγα πάνω στο ποδήλατο όταν το άκουγα στο Νησί, σκεπτόμενος τι άφησα πίσω στην Ελλάδα. Μετά από καιρό με ταξίδεψε μια version του σε μια παράσταση στο Γκάζι, με μια ερμηνεία που είναι παρασάγγας η καλύτερη από όσες έχω ακούσει (δυστυχώς μη μπορώντας να τη βάλω εδώ)!

Συνοπτικά, για όλες τις αγάπες που βρήκατε κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, εκεί που λέγατε ότι τίποτα δεν είναι ορθό, ότι τίποτα δε σας γεμίζει με ελπίδα, ότι όποια σκέψη και να κάνετε πάντα θα πέφτετε πάντα στο κενό της μοναξιάς. Ξέρω πως ακούγεται μελό, πολλοί θα πουν και ηλίθιο, αλλά συχνά εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που έχεις παραιτηθεί, εκεί που ψάχνεις για κάτι άλλο, εκεί που τελοσπάντων όλα φαίνονται απέλπιδα, μια λάμψη σκάει και σου ξεδιαλύνει λίγο το σκοτάδι. Δεν είναι ανάγκη να είναι ένας έρωτας! Μπορεί να είναι ένας νέος φίλος, μια βοήθεια από το πουθενά, μια δουλειά, ένα χαμόγελο από το διπλανό. Δεν έχει σημασία, ο έρωτας είναι παντού, είναι εκεί έξω, είναι η θέρμη του ήλιου πάνω στο πρόσωπο σε μια πρωινή κυριακάτικη βόλτα. Ο έρωτας δε χωρά ορισμούς!

Για μένα τι λέει αυτό το τραγούδι; Σας τα είπα και πάνω. Να προσθέσω κάτι απλό: αν έχουμε ένα τραγούδι, στο μυαλό μου θα είναι μέχρι σήμερα αυτό… σε όποια εκτέλεση κι αν υπάρχει… αλλά περισσότερο σε εκείνη στο Γκάζι από την Αλίκη… γιατί πολύ απλά… σε είχα δίπλα μου!!!   

Thoughts

Πέρασαν σχεδόν 20 μέρες από την τελευταία ανάρτηση, τη βραδιά στο ημίψηλο τραπέζι κάπου στον Κεραμεικό. Στο ενδιάμεσο, παρά τις όποιες προσδοκίες, δεν κατάφερα να πετύχω την Έξοδό μου από την πραγματικότητα. Αυτό βλέπεις δεν είναι εφικτό για τους προσεχείς μήνες, για πιο μετά και πάλι δε σου ορκίζομαι, έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι ανοικτός στα σημάδια της τύχης που μπορεί να σπαρθούν στο διάβα μου. Ωστόσο, στο μεσοδιάστημα αυτό διάνυσα ήσυχες μέρες αδείας και χαλάρωσης, οι οποίες συνοδεύτηκαν από παραπανίσια κιλά, χαρούμενες ώρες με το Ζουζούνι και γενικά γιόμισα από αγαπημένα πρόσωπα και στιγμές με πολύ γέλιο. Η επιστροφή στη δουλειά – έτσι έχω αποφασίσει να αντιμετωπίζω όλο το θέμα της θητείας, κάτι σαν internship – συνοδεύτηκε από τα καθημερινά τσιτάτα του Χρυσαυγίτη, ο οποίος λίγο πολύ - χωρίς να το θέλει βέβαια – κατήργησε εκτός από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ΚΑΙ το Έπος του 1940. Άραγε όταν λένε ότι ο στρατός είναι μεγάλο σχολείο, εννοούν το γεγονός της αναγκαστικής συναναστροφής με ανθρώπους, με τους οποίους υπό άλλες συνθήκες δεν θα τους απεύθυνες καν το λόγο;

Σε ξεχωριστή σελίδα, μέσα σε αυτές τις γιορτές υπήρξαν στιγμές που μου έλειπε το Νησί. Αρνήθηκα στην αρχή να το παραδεχτώ, ένιωθα ότι πρόδιδα τη σχέση μου που υπέμενε ένα χρόνο φυγής, τους κοντινούς μου ανθρώπους που άφηναν μια καρέκλα κενή στους καφέδες στην αγαπημένη μας καφετέρια, τους γονείς που περίμεναν καρτερικά πάνω από ένα skype. Μολαταύτα, αναλογιζόμενος όλα αυτά, συνέχιζα να λησμονώ λεπτομέρειες του βίου εκεί στο νησιωτικό Βορρά. Μια πολύ αγαπημένη μου ύπαρξη, όταν της το εκμυστηρεύτηκα τις προάλλες, μου είπε ότι είναι άδικος κόπος, καθώς όταν είμαι εκεί θα μου λείπει το εδώ, ενώ όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα θα μου λείπει πάντα το Νησί. Μπορεί να έχει και δίκιο, αλλά δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι συμβιβασμοί που πρέπει να κάνει κανείς στη ζωή του. Ποιο είναι το φυσικό όριο που μπορεί να θέσει κάποιος στα θέλω του.

Γνωρίζω καλά, είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι δεν θέλω να γυρίσω στο Νησί με τους όρους που αρχικά πήγα, το κόστος βλέπεις θα είναι δυσβάσταχτο πλέον. Δεν αντέχω να βιώσω ξανά εκείνο το πρώτο κλάμα όταν έκλεισα τη πόρτα του καινούργιου μου σπιτιού και σε πήρα τηλέφωνο.  Θέλω, είμαι σίγουρος πλέον, πως το επόμενο κλείσιμο πόρτας οφείλει να είναι διπλό, όχι για να γλιτώσω το κλάμα, αλλά για να είναι απλά διπλό.  

Έξοδος^2013

Πέρασε και η χρονιά! Για απολογισμούς δεν έχω όρεξη, τους βαρέθηκα. Οι απολογισμοί είναι ψυχοφθόροι από κάθε άποψη (…εντάξει, έχεις δίκιο πως σίγουρα θα ξανακάνω, αλλά άσε με να γκρινιάζω τώρα!), άσχετα αν το 2012 είχα να αθροίσω ένα σωρό πράγματα, τόσο ανομοιογενή μεταξύ τους. Η ζωή στο Νησί, το λειψό καλοκαίρι και ο στρατός είναι μερικές μόνο από τις εικόνες που συνθέτουν το μεγαλύτερο καμβά του χρόνου που πέρασε και πίσω δε γυρνά. Νέα άτομα, νέες εμπειρίες, νέες στιγμές που στοιβάζονται με υπομονή στο σωρό του βίου μου.

Σας είχα ενημερώσει σχετικώς, αλλά την Κυριακή που μας πέρασε, λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, πήγα και είδα την παράσταση που σας είχε συστήσει στην προηγούμενη ανάρτηση. Προφανώς και δεν έχω λόγο να μη συνεχίζω να σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα για τις επόμενες 4 Κυριακές που θα παίζεται. Κάπου εκεί, σε ένα σκαμπό στην Αυλαία, με την καλύτερη παρέα του κόσμου, συντροφιά μελωδιών που με έκαναν να ταξιδεύω άλλες φορές νοσταλγικά, άλλες θυμωμένα και άλλες εντελώς ονειρικά βρέθηκα να σκέφτομαι φευγαλέα τη ζωή μου μέσα στα επόμενα χρόνια. Σε μια χώρα που αλλάζει, μια κοινωνία που δοκιμάζεται, μια γενιά που προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει γιατί της συμβαίνει ό,τι της συμβαίνει, αλλά παράλληλα δεν παύει να ελπίζει... να ονειρεύεται… να σκέφτεται τι να κάνει στο επόμενο σταυροδρόμι. Όποια απόφαση και να πάρω, ειδικά μετά από το trance που διανύω, νομίζω ότι το μόνο σίγουρο, το μόνο στέρεο πράγμα στο οποίο πιστεύω είναι στους ανθρώπους γύρω μου. Άλλοι έστεκαν στις μοναξιές μου στο Νησί μέσα από ένα Skype, άλλοι μέσα από ατέλειωτα threads στο Facebook, άλλοι με απολαυστικές συζητήσεις στο Κέντρο Εκπαίδευσης. Στο γύρνα μου, στην επιστροφή στη βάση της καρδιάς μου, γέμιζαν με θέρμη τα Σαββατόβραδα πάνω σε έναν καναπέ. Νομίζω, είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι όσο έχω αυτούς, δεν έχω τίποτα να φοβάμαι…

Κάθε νέος χρόνος είναι ευκαιρία για αυτό το επίθετο που συνειδητά χρησιμοποιούμε… για το νέο! Παράλληλα με τα προφανή, δηλαδή την υγεία και την όσο το δυνατόν οικονομική ευκολία, ένα έχω μόνο να ευχηθώ: πολλές, δυνατές και γόνιμες νέες στιγμές! Και να σου εκμυστηρευτώ και κάτι; Αν, λέω αν, κάνεις και κάνα νέο λάθος, μη σκας, κι αυτό εσύ είσαι… άκου με!

Σε αφήνω με το τραγούδι που αγάπησα όσο κανένα άλλο μέσα στο 2012. Επίσης, αν πας στο Έξοδος δώσε σημασία όταν θα το ερμηνεύσει μια αξιολάτρευτη και ταλαντούχα νέα ηθοποιός σε μια ταξιδιάρικη διασκευή…

Καλή χρονιά φάτσες!