Καμήλες

Όταν οι άνθρωποι μεγαλώνουν δεν γίνεται τίποτα μαγικό, στο ορκίζομαι! Το μόνο που λαμβάνει χώρα είναι η προσθήκη άλλης μια μέρας πάνω στην καμπούρα του βίου μας. Τόσο απλά!

Μολαταύτα, η μέρα που ήρθες σ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο έχει αναμφίβολα κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το σημειολογικά άξιο λόγου, βλέπεις είναι λίγο πολύ ο λόγος που υπάρχεις! Αν το καλοσκεφτείς, εσύ ήσουν πριν χρόνια το πιο γρήγορο σπερματοζωάριο, εσύ ήσουν εκείνος που μεγάλωνε επί 9 μήνες μέσα σε μια κοιλιά για να βγει τελικά ως άλλο alien από αυτή μπλαβιασμένος, ενώ εσύ πάλι ήσουν εκείνος που του έλαχε η μοναδική ευκαιρία να ζήσει μια ζωή και μόνο. Λίγο πολύ, λοιπόν, εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής του έργου, αν υποθέσουμε ότι η μέρα των γενεθλίων σου είναι μια ταινία blockbusterικών διαστάσεων, γιατί όχι κιόλας όταν εσύ είσαι ο σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστής και ο παραγωγός.

Δεν νιώθω με τα χρόνια πιο βαρύς, τουλάχιστον όχι μεταφορικά, το κυριολεκτικό μέρος είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Η ελαφρότητα μου είναι τέτοιου βαθμού που αδυνατώ να αφουγκραστώ τους ανθρώπους που πέφτουν σε βαριά κατάθλιψη τη μέρα των γενεθλίων τους. Και όλα αυτά γράφονται από έναν άνθρωπο που δεν είναι σε καμιά περίπτωση συμβιβασμένος με τον εαυτό του.

Είναι μέρες που τα γενέθλια μου πέρασαν και βάρυνε η ράχη. Έχω μπει αποφασιστικά στην τρίτη καμπούρα, κι ως άλλη καμήλα αποθηκεύω επιμελώς το νερό μου για μια ώρα ανάγκης, νερό πάντα στιγμιαίο. Αν για ένα πράγμα είμαι απόλυτα ευτυχισμένος, είναι ότι εδώ και κάποια χρόνια πίνω νερό μαζί με μια άλλη υπέροχη καμήλα, δικάμπουρη αυτή. Βλέπεις, ο δρόμος για την όαση είναι πάντα πιο στρωτός όταν βολτάρεις με παρέα!

Semantics^18

Πηγή: http://www.eugeniorecuenco.com/

Στην Ελλάδα των Μνημονίων, εκεί που το ΕΕΤΗΔΕ έχει γίνει η συνήθεια που έγινε λατρεία, τα air-conditions έχουν μπει σε φάση ελαχίστης κατανάλωσης ή όπως λένε και οι αγαπημένες εταιρείες κινητής τηλεφωνίας υπό καθεστώς «πολιτικής ορθής χρήσης». Μιας που είπα ΕΕΤΗΔΕ, έλαβα τις προάλλες λογαριασμό της ΔΕΗ χωρίς το συστημικό χαράτσι, τέτοια χαρά είχα να πάρω από τότε που η Παπαρίζου κέρδισε τη Eurovision επί «καταλληλότερου» κι εγώ έκαψα κάτι πατάτες φούρνου από την αίσθηση του «τα μυαλά στα κάγκελα». Που πήγαν οι «καλές» μέρες που η Δεξιά ήταν στο πλάι του πολιτισμού και της τέχνης; Πάλι καλά που του χρόνου το Εθνικό Θέατρο θα πλημμυρίσει από τις αντισυστημικές φωνές του Μπέζου, του Φιλιππίδη και του…Λαζόπουλου! «Πιο Σαμαράς πεθαίνεις», που θα μπορούσε άνετα να τραγουδά και η Ελένη Φουρέιρα.  

Είπα Φουρέιρα και θυμήθηκα το θέμα αυτής της ανάρτησης. Τις προάλλες άκουσα το νέο ερμηνευτικό πόνημα της Ελενίτσας… ναι εκείνη που θα έκανε το Ραγκούση να σκίσει το νόμο της ιθαγένειας πολύ προτού ο Σαμαράς του τον κάνει χαρτί περιτυλίγματος για σουβλάκια… άντε πάλι «πιο Σαμαράς πεθαίνεις». Το τραγούδι «Ραντεβού στην Παραλία» είναι αναμφισβήτητα το απόλυτο meta-politics hit του φετινού καλοκαιριού. Μερικές δεκαετίες μετά το εμπνευσμένο hit “Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου», η Φουρέιρα επιστρέφει με το καθυστερημένο τραγούδι motto των Αγανακτισμένων… ναι… εκείνων που τέλειωσαν την επανάσταση μόνο και μόνο επειδή τους καλούσαν οι παραλίες της Μυκόνου (κάτω πλατεία), της Ικαρίας (πάνω πλατεία), του Ποσειδιού (κεντρική πλατεία) και της Λούτσας (πάνω δεξιά πλατεία, βλ. ΧΑ).

Ο ήλιος και η ζέστη στο άσμα της καλλιτέχνιδος βέβαια μπορεί να μεταφραστεί ποικιλοτρόπως, από το χαράτσι της ΔΕΗ και την εισφορά αλληλεγγύης, μέχρι το τέλος επιτηδεύματος ελευθέρων επαγγελματιών και των φόρων που περιμένουν τις καθυστερημένες μας δηλώσεις στο μονίμως πεσμένο taxisnet. Μέγλα! Στα δύσκολα, λοιπόν, είναι αφιερωμένο το εν λόγω καλοκαιρινό τραγούδι, αντιπροτείνοντας βέβαια την πάγια λύση του «εμείς»… τύπου «μαζί θα το πιούμε και το ποτήρι αυτό αγάπη μου στην παραλία».

Το πνεύμα της εντολής Σαμαρά διαπνέει όλο το τραγούδι, με σαφείς αναφορές και βαριές κατηγόριες σε προδοτικές φιγούρες της μεταπολίτευσης που ακούν στο όνομα της οικογένειας Παπανδρέου… αλλιώς δεν εξηγείται ο στίχος «μωρό μου μ' έκαψε ο ήλιος και ζεσταίνομαι πολύ»! Από την άλλη, η παραλία μπορεί να ειδωθεί ως το αναδυόμενο όραμα του Σαμαρά για τη Νέα Ελλάδα, σε αυτή που όλα θα λύνονται με υπουργικές αποφάσεις Αδωνικού χαρακτήρα, ενίοτε και με ένα Βοριδικό τσεκούρι να καρτερεί στη γωνία. Ραντεβού, λοιπόν, στην παραλία του Σαμαρά, αυτή που άλλωστε όλοι έχουν αποφασίσει τυφλά να ακολουθήσουν… και εννοώ όλοι… απορίας άξιον πού διοχετεύτηκε τόση αντί-Παπανδρεϊκή αγανάκτηση, μάλλον σε μια ιδεατή «παραλία». Ξέρεις… η εξιδανίκευση είναι τέτοιου βαθμού που φτάσαμε να θεωρούμε τον καταστροφικό Καραμανλή κάτι σαν το Coppertone μας, με μυρωδιά γουρουνόπουλου... ενίοτε και «πιο Καραμανλής πεθαίνεις».

Το «καλοκαίρι» στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ μια εύκολη υπόθεση θα μου πεις… #fact αυτό. Ήλιος, ζέστη, εγκαύματα… μπάνια του λαού στις «παραλίες». Τι γίνεται, όμως, όταν σε μια χώρα το «μπάνιο» και η επίσκεψη στην «παραλία» γίνεται 24/7 όλο το χρόνο…;  

Μεγαλούπολη

Οι μεγάλες πόλεις φτιάχτηκαν για τους βιαστικούς ανθρώπους. Δεν θα ‘πρεπε κατά πως νομίζω ή, για να είμαι πιο συνεπής, δεν θα ‘πρεπε μόνο, αλλά η πράξη τούτο μας δείχνει. Ακόμα κι αργός να είσαι σε μια μεγαλούπολη, κατά πολλές και διαφορετικές, πολύχρωμες όσες και μια παλέτα ανά χείρας, έννοιες, τότε πρέπει να δεχτείς πως κάποια θα κινούνται πιο γλήγορα από σένα που ακροβατείς στο περιθώριο. Η ζωή βλέπεις δεν καμώθηκε ποτέ για τους οκνηρούς, μα για τους γοργούς παίκτες.

Στις μεγάλες πόλεις, εκείνες τουλάχιστον που ξέρω εγώ, οι κανόνες πρέπει να παρατίθενται σε σειρά, σ’ αράδες, από τους γλήγορους, εκείνους που στην κυλιόμενη σκάλα του μετρό κινούνται από τα αριστερά, σπάνιο πράγματι ιδίωμα της συγκεκριμένης κατεύθυνσης, καθώς θαρρεί κανείς πως η όποια κινητικότητα θα της άρμοζε να γίνεται στα ζερβά. Σε όσες μεγάλες πόλεις κι αν έχω ταξιδέψει πάντα αυτός ήταν ο κανόνας, ίσιος χάρακας για να χαράσσει ξεκάθαρα τη γραμμή από πέρα εις πέρα. Μονάχα εδώ μπορώ να πω πως ό,τι έχω μάθει σαλεύει αντίστροφα, μια ιδιότυπη Αγγλετέρα που σοβινιστικά στυλώνει τα πόδια ωσάν μουλάρι.

Χρόνια ολάκερα προσπαθώ να αφουγκραστώ την ανάσα του αργού ανθρώπου, από όπου κι αν το πιάσεις, τι είναι εκείνο το στοιχείο που τον διαφεντεύει από την κορφή ως τα νύχια και τον καθιστά πιο ξεροκέφαλο, με ασθενή μνήμη και προσαρμοστικότητα, ωσάν το χρυσόψαρο. Πρώτος, αυτός ο αργόσυρτος άνθρωπος, στο διαρκές ξεπέζεμα της λογικής, μονίμως σε μια διάθεση σιέστας σε ένα ατέλειωτο θαρρείς απομεσήμερο, σε μια κυλιόμενη σκάλα που όλοι πατάνε κι ανελκύονται δυο-δυο και πάντα πλάι-πλάι. Διέξοδος καμιά, παρά η καρτερική αναμονή στο πίσω σκαλοπάτι, ενώ εσύ αρνείσαι πεισματικά να πας σαν τον Χιώτη.

Στο πλήρωμα του χρόνου, στη μεγαλούπολη που έτη συναπτά αρνείται να κινήσει, ο ρυθμιστής ταχύτητας συνάπτει νέο νόμο, πιλοτικά θαρρώ πως το ονόμασε. Κατά πως πονηρά, δοκώ πως όρισε πως τα της πολλαπλής εισόδου τεκταινόμενα οφείλουν πλέον να περιοριστούν σε μία μόνο, το διάβα της οποίας οφείλει – λέξη μαγική – να στέκει κλειστότερο κι από του «λειτουργήματος» του απανταχού ταρίφα. Εντός εκτός και επί ταύτα δεν έχει, μόνο εντός, μόνο εκτός.

Κι σε ρωτώ καλέ μου άνθρωπε και απάντα μου σε όποιο Θεό πιστεύεις, πόση ελπίδα δόκεις στον άνθρωπο, εκείνον τον αργό, τούτον που μοιάζει με αξίωμα των μαθηματικών το μέγα, τη σκάλα που δεν μπόρεσε στο νου του να χωρέσει, το χώρο που δεν άντεξε στη γκλάβα του να βάλει χρόνια ολάκερα, την είσοδο και έξοδο να νιώσει. Βρε το παιχνίδι έχασε για πάντα η ακινησία κι εσύ ζητάς σ’ επόμενο επίπεδο, κείνο της κίνησης, να πάει.   

Κοντολογίς, μη σε βαστώ και άδικα, αναρωτούμε, πόσο μπορεί ένας γοργός δρων μονίμως να ξοδεύεται από τον βραδύ, τούτον τον αργοτάξιδο να καθορίζεται;

υ.γ. …για μια βοήθεια πατήστε εδώ.