Σπίτι ακούγοντας χριστουγεννιάτικα CDs (ναι είμαι τόσο ρετρό), με την
κουβερτούλα στα πόδια (ναι είμαι τόσο παππούς-φάση) και με το δέντρο να
φεγγοβολά από τα λαμπάκια (ναι είμαι τόσο κιτς τα Χριστούγεννα)… κάπως έτσι με
βρίσκει η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Θα μου πεις τώρα εσύ – και με το
δίκιο σου – χέστηκα πως σε βρίσκει. Δεν πάει και να σε βρει τ’ ανάσκελα με
σαράντα πυρετό; Επειδή, όμως, ξέρω αναγνώστες μου – ναι εσάς τους 5-6 λέω – ότι
βασικά ενδιαφέρεστε για μένα, ακόμη κι αν δεν το παραδέχεστε… είπα να σας ενημερώσω
για τα καθέκαστα.
Ξέρετε πολύ καλά ότι στο blog έχω
καταντήσει να γράφω πιο αργά και από τον ερχομό του success story και της
σαμαρικής ανάπτυξης. Θα μου πεις βέβαια ποιός γράφει στις μέρες μας; Πού είναι
εκείνες οι παλιές καλές εποχές που δεν προλάβαινα να διαβάσω τις αναρτήσεις που
έρχονταν στον αδικοχαμένο και μακαρίτη google reader. Εκείνες ήταν οι καλές εποχές του blogging. Σήμερα μας έφαγαν τα Facebook και τα
Twitter. Αχ
Παναΐα μου… τι κακό μας βρήκε (σαν γριά ακούγομαι τώρα που το σκέφτομαι)!
Λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος. Λίγο πριν φύγει το 2013 (και
μεταξύ μας… παρακαλώ να μην ξανάρθει), ήθελα να γράψω όπως έγραφα παλιά, τότε
που το Blogging είχε
ζωή, τότε που ήταν mainstream! Έτσι
βρε αδερφέ, σαν μνεία σε εκείνο το χαζό παιδί με το τσουλούφι που τόνιζε ότι
κατοικούσε στην Αθήνα, λες και αυτό ήταν η ουσία της ύπαρξής του. Έπειτα η
μετεξέλιξη δύο γραμμάτων v
και
k ήταν να γίνει ένα
ολοστρόγγυλο μηδενικό – από κάθε άποψη – και κάπως έτσι να ψάχνει μέχρι και
σήμερα το δρόμο του στην κλίμακα των αριθμών… με την ελπίδα κάποτε να φτάσει
στο άπειρο… ή και πάλι σε κάποιο μηδέν.
Καλές γιορτές να έχουμε γεμάτες αγάπη και συντροφικότητα. Σας
φιλώ και τους 5-6 αγαπημένους μου αναγνώστες…
