Προτεραιότητες

Στη φρενίτιδα του αντιμνημονιακού αγώνα, δεν χωρά καμία στήριξη στα ανθρώπινα δικαιώματα. Βλέπεις, ο σκοπός εκτός από το να αγιάζει τα μέσα, μετατοπίζει, μάλλον, και τις προτεραιότητες. Όπως θα έλεγε και κάποιος ινστρούχτορας του ΚΚΕ: «Σύντροφοι, ο αγώνας είναι ένας, η ανατροπή των καπιταλιστών! Όλα τα άλλα είναι ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και εγκατάλειψη της πραγματικής μάχης». Ωστόσο, καλό είναι να θυμόνται οι κυβερνώντες και μη ότι η όποια κριτική εδράζεται τόσο ως προς τα γενόμενα, αλλά παραδόξως και ως προς τα μη-γενόμενα.

Ο Βασίλης Ξυδιάς, θεολόγος καθηγητής μέσης εκπαίδευσης (τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτό τον κόσμο), έγραψε ένα άρθρο στο tvxs.gr με θέμα το δίλημμα ανάμεσα στην πολιτική ορθότητα ή την πολιτική επιλογή. Κάτω από την παντιέρα του αντιμνημονιακού αγώνα, εκείνου που συσπείρωσε τη δεξιά, την «αριστερά», τους φασίστες, τους καμένους Έλληνες και πάσης φύσεως παρελκόμενα, νοσηρά ή μη, ο κ. Ξυδιάς αναρωτιέται κατά πόσο πρέπει διάφορα κοινωνικά ζητήματα να κάνουν ένα βήμα πίσω προς χάριν της θεάρεστης αντιμνημονιακής πάλης. Ο θεολόγος καθηγητής απορρίπτει, ως μη αναγκαία επί των παρουσών συνθηκών (ενδεχομένως και διαστρεβλωτική), την όποια προοδευτικότητα – κάλπικη ή χαζή κατά τη γνώμη του – γιατί ο εχθρός του γένους αυτή τη στιγμή είναι ένας…το Μνημόνιο. Ουδέτερο ουσιαστικό, βαριά χαρακτηρισμένο από τα κύματα «αγανακτισμένων», ιδεολογικά ασημάδευτων, εν πολλοίς καιροσκόπων και σφετεριστών, το Μνημόνιο θα απασχολήσει στο μέλλον – κατά την ταπεινή μου γνώμη – πολλούς ιστορικούς και επιστήμονες.

«Αν δηλαδή οι ομοφυλόφιλοι περιμένουν μερικά ακόμα χρόνια χωρίς να μπορούν να κάνουν μήνυση σ’ αυτούς που τους λοιδορούν θα πάθουν πολύ μεγάλη ζημιά;», αναρωτιέται «επαναστατικά» ο κ. Ξυδιάς. Μιας και, όμως, η πραγματικότητα είναι αδυσώπητη, μια μέρα μετά έρχεται η είδηση για την επίθεση σε δύο νεαρούς ομοφυλόφιλους στο Παγκράτι για του πετάξει την αντιμνημονιακή σούπα στη μάπα. Ευτυχώς να λέμε που τα παιδιά δεν κηδεύτηκαν την επόμενη μέρα!

Έτσι κρύα όπως στάζει η σούπα στο πρόσωπο του κ. Ξυδιά, να αναρωτηθώ κι εγώ με τη σειρά μου: «πόσο θα μπορέσει αυτή η χώρα να αντέξει με τόση βλακεία που δέρνει τους πολίτες της;». Γιατί αν όντως ο πυρήνας της δημοκρατίας είναι ο πολίτης, τότε πραγματικά η δημοκρατία μας είναι, μάλλον, τζούφια…         

Discounting

Δύο λογοτεχνικά μου «μίση» είναι ευρέως διαδεδομένα ανάμεσα στους φίλους και γνωστούς μου. Πρώτον, εκείνο το οκνηρό τσουλάκι η Σταχτοπούτα και δεύτερον το άλλο το κνώδαλο η Αντιγόνη. Και ενώ για την τελευταία, τα μίση μου έχουν λειανθεί τα τελευταία χρόνια – ίσως γιατί της δίνω χάρη στο ότι δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη τα Zanax – στην πρώτη δεν προτίθεμαι να κάνω βήμα πίσω. Άτεγκτος θα σταθώ, σαν σιδερένια βέργο-σωλήνα…

Τα περισσότερα παραμύθια, με τα οποία μας κοίμιζαν οι γονείς μας κάθε βράδυ, θεωρώ πως έδρασαν καταλυτικά – ως άλλη εξελιγμένη υπνοθεραπεία – στη διάπλαση του χαρακτήρα μας (πλάι βέβαια σε τόσα άλλα νοσηρά πρότυπα συμπεριφοράς). Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ιδιαίτερης διαπαιδαγώγησης είναι και το δόγμα του «για πάντα»! Θα μου πεις, πού σου ήρθε τώρα αυτό καλοκαιριάτικα, με το κορμί να λιώνει από τη ζέστη και τα μπετόν να πυρώνουν; Η αλήθεια είναι ότι αρχικά διάβασα τον αγαπημένο Ιθάκη-man. Ωστόσο, η ανάγνωση αυτή ήρθε και έπεσε πάνω σε μια συζήτηση που είχα για τη σημασία του σεξ στο πλαίσιο μια ερωτικής σχέσης. Συγκεντρώνοντας τελικά όλο αυτό το υλικό δεν μπορώ παρά να σκεφτώ: Πόση προεξόφληση μπορούμε να κάνουμε σε μια σχέση;

Το μυστικό με τον συντελεστή, βέβαια, προεξόφλησης – αυτό ίσως που δεν σκέφτεται κανένας – είναι ότι για να μπορείς να τον υπολογίσεις θέλεις a priori την περίοδο ροής κεφαλαίου. Μπινιά μεγάλη σε λέω! Γιατί, θα με ρωτήσεις εσύ τώρα; Γιατί μάνα μου πρέπει να έχεις υποθέσει το τέλος… εκείνη την περίοδο Τ – στο μέλλον – στην οποία το «παιχνίδι» θα λάβει τέλος. Είδες, λοιπόν, γιατί λες «για πάντα»; Γιατί βολεύει! Γιατί κανείς δεν θα κάτσει να υπολογίσει το discount factor.

Μπορεί να μην είμαι από τους ανθρώπους που τους τρομάζει τόσο το «για πάντα» (τι περιμένεις εξάλλου από άνθρωπο Καρκίνο με ωροσκόπο στον Καρκίνο;). Ωστόσο, δεν μπορώ, παράλληλα, να αγνοήσω ότι η υπόσχεση του «για πάντα» είναι τόσο αβάσιμη όσο να υποσχεθεί ο Σαμαράς ότι «η ανάπτυξη είναι προ των πυλών» (τι εννοείς ότι το έχει κάνει;). Σε μια τέτοια περίπτωση είτε βλάκας είσαι, είτε απατεώνας. Κι ενώ στον έρωτα, άνετα διαλέγω το πρώτο, στην περίπτωση του Σαμαρά δεν μπορώ παρά να επιλέξω χωρίς σκέψη το δεύτερο.

Μπορεί ο έρωτας και η παραμονή σε μια σχέση να είναι σίγουρα μια μορφή επένδυσης. Ωστόσο, οι νόμοι και οι φόρμουλες του υπολογισμού του κινδύνου, δεν λειτουργούν αναγκαστικά στην περίπτωση του έρωτα. Θα έλεγα ότι περισσότερο είναι σαν να αφήνεις τα λεφτά σου σε κάποιο συρτάρι και ελπίζεις να μείνουν εκεί για πάντα… άλλες φορές αλώβητα, άλλες πειραγμένα κι άλλες ακόμη και αυγατισμένα. Ζήσε κάθε στιγμή, διατήρησε το μυστήριο και την έκπληξη και πίεσε το Τ όσο πιο πέρα μπορείς. Πάντως το μόνο σίγουρο… Μην υπολογίζεις στον έρωτα παρούσες αξίες! Γιατί αγάπη μου, αν στον έρωτα ξέρεις το συντελεστή προεξόφλησης… τότε φασκελοκουκούλωστα!