(Political) Semantics^25

Μούλικα παίζουν στις παιδικές χαρές κι ένας γονέας να τα προσέχει (που αναρωτιέται γιατί έπρεπε αυτός να λύσει το πρόβλημα της ελληνικής υπογεννητικότητας), εργάτες σε τυπογραφική φάμπρικα τυπώνουν μετά μανίας (μπορεί και ραχηλιάρικα…θα σε γελάσω), ζευγαράκια πάνε στο ΑΤΜ (γιατί «απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα κι εγώ ποτέ χατίρι δεν του χάλασα»), κάτι σκεϊτάδες χοροπηδάνε γύρω από το άγαλμα του Βενιζέλου (που αν είχε φωνή το άγαλμα, θα τους είχε ξεχέσει στις κατάρες)… και να ‘σου ένας αλαφιασμένος Θοδωράκης, με ελαφρύ λυκόπιασμα να μας ενημερώνει generically ότι θα αλλάξει τη χώρα, χωρίς να γκρεμίσει τη χώρα!

Σε ένα άλλο σύμπαν, το ΚΚΕ μας ενημερώνει ότι η ελπίδα είναι εδώ (δείχνοντας την καρδιά), η δύναμη είναι εδώ (δείχνοντας το μυαλό)…και η καύλα Κουτσούμπα μου…η καύλα πού είναι;

Για το τέλος σου έχω αφήσει Κίνημα. Γιατί είναι στιγμές που νιώθω ότι ο χρόνος σταματά ή ότι ζούμε ένα τρελό déjà vu. Γιατί ο Γιώργος και το δημοψήφισμα είναι λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες… κάτι σαν τις ερωτήσεις σε εκπομπή της Βίκυς Φλέσσα στην αλήστου μνήμης ΝΕΤ…Θεός ή Θάνατος;

(Political) Semantics^24

Το 1981 κάποιος αποφάσισε να κάνει την «πρώτη του πτήση»! Τον έλεγαν μικρό Ανδρέα και προερχόταν από μια οικογένεια με μάλλον γερή πολιτική ιστορία. Η παρακαταθήκη ενός ονόματος βλέπετε, μπορεί να ανοίγει και πόρτες… ενίοτε να βοηθά και στην παράδοση δαχτυλιδιών.

Το 2015 ένας άλλο μικρός ήρωας της καθημερινότητας (που έλεγε και ο αλήστου μνήμης Μικρούτσικος) θέλει να κάνει την «πρώτη του πτήση». Κι ενώ στον προηγούμενο μικρό Ανδρέα, ο απολογισμός κάπου το 1996 υπήρξε μάλλον ατυχής, γιατί έκλεισε με μια Μιμή και μια ροζ βίλλα, για τον μικρό Αλέξη τα πράγματα μένει η ιστορία να δείξει πως θα κριθούν.

Και μιας και μιλάμε για αναφορές σε «πρώτες πτήσεις» να συμβουλέψουμε τον μάλλον θρεφταρούλη Βαγγέλη να προσέχει.. γιατί η Ύβρις ήταν θανάσιμο αμάρτημα ΚΑΙ τότε… ΚΑΙ τώρα…

Όταν ο Νίκολο συνάντησε τα work ethics

Αξίωμα: Η πολιτική ηθική δεν είναι συμβατή με την προσωπική ηθική! Με αυτό θαρρώ πως θα συμφωνούσε κι ο Μακιαβέλι που τόσο αγάπησε και τους σκοπούς και τα μέσα. Δεν ξέρω αν ο Νίκολο όταν γνώριζε την Γκερέκου, τον Οικονόμου, την Τζάκρη ή τη Μακρή θα ένιωθε δικαιωμένος ή αν θα έσκιζε όλες τις επανεκδόσεις του Ηγεμόνα. Αυτό που γνωρίζω, με σχετική βεβαιότητα, είναι ότι θα αναθεωρούσε άρδην τις μελέτες περιπτώσεων του, με στοιχεία από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της «πολιτικής ζωής» αυτού του τόπου είναι ότι επί της ουσίας είναι περισσότερο κομματική, παρά πολιτική. Ως εκ τούτου, οι βουλευτές σπανίως αποφασίζουν με γνώμονα τον πολίτη, αλλά κυρίως με βάση τι επιτάσσει το κόμμα ή η εκλογική τους βάση. Εδώ κρύβεται και μια άλλη πτυχή του προβλήματος, αν δηλαδή η πολιτική είναι επάγγελμα ή λειτούργημα. Όμως, επειδή το τελευταίο είναι σχεδόν γραφικό στις μέρες μας…όσο τουλάχιστον «τα όρια της σάτιρας»…ας σταθούμε καλύτερα στο πρώτο. Αν, λοιπόν, η πολιτική αποτελεί ένα ακόμη επάγγελμα με ΚΑΔ, τότε τι κάνει έναν πολιτικό σωστό επαγγελματία;

Αν ρωτήσουμε ένα σύνολο managers για το τι στοιχεία πρέπει να διαθέτει ένας σωστός επαγγελματίας, τότε θα συναντήσουμε λέξεις όπως: παραγωγικότητα, εμπιστοσύνη, πίστη, προσαρμοστικότητα, αποτελεσματικότητα και πολλές άλλες. Θα προτιμούσα, όμως, να σταθώ σε δύο από αυτές. Για έναν κομματάρχη, ο πολιτικός του πρέπει να είναι αποτελεσματικός. Αυτό σημαίνει να του αποδίδει τα μέγιστα με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Για να το ξεκαθαρίσουμε…δεν μιλάμε εδώ για χρήματα κατ’ ανάγκη. Μιλάμε πρωτίστως δημοσκοπικά και εκλογικά απτά! Δεύτερο βασικό στοιχείο είναι η πίστη. Να σου το θρησκευτικό στοιχείο! Δεν έχει καμιά αξία να έχεις αποκτήσει απλά μια εκλογική βάση per se, πρέπει επιπρόσθετα αυτή η βάση να είναι και ακλόνητη και αμετακίνητη, σαν βράχος ένα πράγμα.

Οι πρόσφατες, λοιπόν, μετακινήσεις «στελεχών» τι μας αποδεικνύουν; Πρώτον, οι Έλληνες πολιτικοί τείνουν να είναι αναποτελεσματικοί. Αυτό αποδεικνύεται από τα χαμηλά ποσοστά που συγκεντρώνει ο δικομματισμός στο σύνολό του, αλλά και από το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να επιτύχει την αυτοδυναμία. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι Έλληνες πολιτικοί δεν είναι πλέον και πιστοί. Οι ανεξαρτητοποιήσεις και μετακινήσεις τους από κόμμα σε κόμμα είναι πιο συχνές και από τα δρομολόγια του 11…του τρόλεϊ! Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι μαζί τους μετακινείται και μια ολόκληρη εκλογική βάση, η οποία διαφαίνεται ότι τους ακολουθεί όπου κι αν πάνε. Θεωρητικά...ακόμη και στο διάολο!

Προσωπικά μιλώντας, το θέμα δεν είναι κατά πόσο οι Έλληνες «πολιτικοί» είναι εν τέλει ηθικοί, αλλά κατά πόσο είναι «επαγγελματίες». Κι αν η πολιτική ηθική θα ήθελε τουλάχιστον έναν Μακιαβέλι για να προσεγγισθεί με ορθό και επιστημονικό τρόπο, η πολιτική επαγγελματικότητα μπορεί να προσεγγισθεί με πρακτικότατα κριτήρια. Το ερώτημα, βέβαια, σε μια τέτοια περίπτωση παραμένει το εξής: «Γιατί δεν στέλνουμε την κάθε κα. Γκερέκου στον ΟΑΕΔ;». Θαρρώ πως η απάντηση στέκει σε ένα και μοναδικό αμίμητο ελληνικό παράδοξο. Ο Έλληνας ψηφοφόρος σκέφτεται όπως ακριβώς ο Έλληνας κομματάρχης! Για να το κάνω πιο λιανά…όπως ακριβώς και η πωλήτρια στα μαγαζιά του Κολωνακίου, η οποία συμπεριφέρεται στους πελάτες τόσο ξινά σαν να είναι δικό της το μαγαζί. Τελικά, είναι αυτή η αβυσσαλέα ενσυναίσθηση που μας πεθαίνει ως λαό… #not

(Political) Semantics^23

Το να καταφέρεις να κάνεις ένα πιο τρομακτικό προεκλογικό spot από εκείνο του Σαμαρά… το λες και κατόρθωμα. Το λέω αυτό, γιατί οι επικοινωνιολόγοι του καμένου (literally) Καμμένου κατάφεραν να μεταδώσουν μια ειδεχθή αισθητική ακόμα και σε ένα spot που πρωταγωνιστεί ένα γλυκύτατο κατά τ’ άλλα παιδάκι.

Σκηνικό: Ο μικρός Αλέξης παίζει με το τρενάκι σε ένα πολυκατάστημα. Το τρένο εκτροχιάζεται γιατί ο Αλέξης «τον παίζει». Σαν να μην έφτανε που δεν υπάρχει ούτε ένας υπεύθυνος του καταστήματος να σώσει το παιδάκι από τον κάθε επιτήδειο (άτιμη ανεργία), ο Αλέξης ζητά βοήθεια από τον Πάνο-call-me-και-καμένο! Ότι δηλαδή εσύ θα δεις τον Πάνο δίπλα σου και θα πεις «αχ μου εμπνέει εμπιστοσύνη, να τον ρωτήσω». Μη στα πολυλογώ, ο μικρός Αλέξης (καλό ζώο και αυτό) κάθεται στα γόνατα του «Βούδα», στην αγκαλιά του, ο άλλος του μιλά ψιθυριστά και στοργικά…. Μαλάκα ΔΕΝ περιγράφω άλλο... γιατί αν ήμουν Ηθών ή ΕΣΡ θα την είχα κόψει ήδη τη διαφήμιση… για ευνόητους λόγους.

Θέλει ταλέντο να παράγεις κάτι πιο εμετικό και αντιαισθητικό από την ομάδα του Δικτύου 21 του Σαμαρά. Ενίοτε αν είσαι λίγο (έως πολύ) καμένος… μπορεί και να το πετύχεις!