Dipole

Τα παρεάκια χαράζουν την ιστορία σε λέω. Εκείνα που σχεδιάζουν τη δράση τους άλλοτε συνειδητά και άλλοτε εντελώς ασυνείδητα. Άσε τα μεμονωμένα πρόσωπα που ανά περιόδους βγαίνουν στο προσκήνιο, αυτά είναι για τα μάτια του λαού. Παρόλα αυτά ωραιοποιημένες καταστάσεις δεν υπάρχουν καρδιά μου, γιατί η φύση της παρέας είναι εξ ορισμού πολύμορφη.

Αν με γυρίσεις πίσω στο ’81, τότε που ο ‘κίνδυνος του σοσιαλισμού’ απλωνόταν πάνω από την Ελλάδα, ένα άλλο παρεάκι έφερνε που λες την ‘αλλαγή’. Στηριζόμενοι σε ένα αλάνθαστο δίπολο κατάφεραν να αποδομήσουν τη σύγχρονη μεταπολεμική και μεταπολιτευτική ιστορία με τις δυνάμεις του χρέους και του ελλείμματος. Την πρακτική αυτή λάτρεψαν και οι μεθεπόμενοι, με αποκορύφωμα τη ‘διακυβέρνηση playstation’ (τα νούμερα μιλάνε μόνα τους, μη με κατηγορείς!). Βλέπετε αγαπητοί μου ο λαός πάντα λατρεύει αίμα, σπέρμα… και χρήματα! Και η αλήθεια είναι ότι η μεταπολιτευτική ιστορία του έδωσε μπόλικο και από τα τρία.

Για να καταλάβεις τι σημαίνει αυτό ακριβώς, αναλογίσου τι συνέβη τη δεκαετία του 90’ με τις κάρτες, τα διακοποδάνεια, τα θαλασσοδάνεια, τα μπουζουκοδάνεια και τελοσπάντων τα πάσης φύσεως δάνεια. Ίδια μου η θεία η Ευγενία σε λέω, που βρέθηκε με 20 κάρτες, ένα καταναλωτικό, ένα σταγαστικό, δύο διακοποδάνεια και τελικά βγήκε στην εκπομπή του Σαμοίλη με το καμάρι της τον Νώντα – μεγάλο ζώο και χαραμοφάης σας λέω – και ζήταγε το λογαριασμό της.

Η ιστορία φίλοι μου, όμως, δεν τελειώνει εκεί. Γιατί αυτό το σχέδιο ακολούθησαν και άλλες χώρες του κόσμου με αξιοσημείωτη αποτυχία. Πως θα ζούσε άλλωστε και το IMF; Η ελληνική πατέντα, ωστόσο, βασίστηκε σε μία μοναδική ποσόστωση: ‘Ένας δημόσιος υπάλληλος σε κάθε ελληνική οικογένεια’! Αυτό είναι που λέμε πολιτικό case study. Δες γύρω σου και αν δεν βρεις ένα συγγενικό πρόσωπο που να έχει διατελέσει δημόσιος υπάλληλος, πήγαινε να παίξεις Τζόκερ! Αυτό ξέρεις τι σημαίνει. Συμφέρον! Τα νούμερα πάντα μιλάνε από μόνα τους: 1,5 εκατ. δημόσιοι υπάλληλοι, 2 εκατ. εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και 3 εκατ. συνταξιούχοι!

Οι λύσεις προφανείς ακόμα και για ένα δεκάχρονο, το οποίο στερείται κάθε συμφέροντος και ιδιοτέλειας. Η βασανιστική ερώτηση που μένει είναι πόσα τελικά ‘δεκάχρονα’ διαθέτει αυτή η χώρα…

Introspection

Τα Σαββατοκύριακα είναι για ενδοσκόπηση λένε! Τις καθημερινές βλέπεις, με όλο το τρέξιμο, δεν προλαβαίνεις. Οπότε ο κύριος Μηδενικός για να υπερβεί το ‘μηδενικό’ που είναι, είπε να αθροίσει καμιά μονάδα στην κατάσταση αποτελεσμάτων χρήσεώς του.

Κίνηση πρώτη, Σινεμά! Βλέπεις η λίγη κουλτούρα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Παίρνω μαζί, λοιπόν, το γνωστό σε όλους σας πλέον ‘ζουζούνι’ και έναν αγαπημένο φίλο και πάμε να δούμε το Tree of Life. Χρυσός Φοίνικα στις Κάννες σου λέει, πόσο μάπα να μου βγει το καρπούζι; Θα στα πω έτσι στο πόδι για να πιάσεις το σημειολογικό μήνυμα εσύ αναγνώστη μου. Πρώτον, στα 20 λεπτά το σινεμά είχε μείνει μισό. Δεύτερον, η ταινία θα μπορούσε να έχει εναλλακτικό τίτλο ‘The not so short history of nearly everything’. Τρίτον, ζαλιζόμουν σε σημείο τρέλας όταν βγήκα… δεν είμαι 100% σίγουρος να σου πιστοποιήσω ότι ήταν από τα νεύρα.

Κίνηση δεύτερη, Διαμαρτυρία! Επειδή έχω μάθει πως για να βασίσεις μια άποψη πρέπει πρώτα να ζήσεις, σήμερα κίνησα για το Σύνταγμα. Πέστο δημοσιογραφικό δαιμόνιο ή κοινωνιολογική επιτόπια έρευνα. Παρατήρησα και άκουσα, προσπαθώντας να αφήσω παράμερα τις όποιες μου προκαταλήψεις. Χάρηκα για το μέγεθος της συμμετοχής του κόσμου, δεν θα πω ψέματα. Εξαγριώθηκα με το μέγεθος του παραληρήματος και της ουτοπίας. Έφυγα μετά από αρκετή ώρα για να μη χρειαστεί να εκφραστώ. Αυτολογοκρίθηκα, το δέχομαι! Θεωρώ, όμως, ότι ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω.

Αύριο ξημερώνει μια καινούργια βδομάδα. Το μόνο που ξέρω είναι πως το άλλο Σαββατοκύριακο δεν θα το αφιερώσω σε παρόμοιου είδους ενδοσκόπησεις…

Mortgage

Όπως ισχυρίζεται και μια φίλη, έχω βάσιμες υποψίες ότι πρέπει να έχουμε υποθηκεύσει τον ήλιο λόγω οικονομικής ύφεσης. Μιας και οι προβλέψεις περί κλιματικής αλλαγής δεν συνηγορούν σε έντονες βροχοπτώσεις τους καλοκαιρινούς μήνες, δεν μπορώ παρά να στηρίξω το πρώτο μου συμπέρασμα. Οπότε με συνοπτικές διαδικασίες ερωτώ: πόση είναι η υποθήκη βρε αδερφέ, να την πληρώσω να τελειώνουμε!

υ.γ. Το νου σου κύριε δανειστά μου… κοιτάω πάντα τα ψιλά γράμματα…

Indignant

Το ομολογώ… φλέρταρα πολύ με την ιδέα να κατέβαινα στο Σύνταγμα!

Μετά, όμως, κάθισα, σκέφτηκα και συζήτησα. Αναλογίστηκα πως οι μεγάλες επαναστάσεις – διαδηλώσεις είχαν πάντοτε ένα σύνθημα, έναν στόχο και μια σκοπιμότητα (βλ. Πολυτεχνείο, Μάης του 69, 114, κλπ.). Αυτοί οι χιλιάδες διαδηλωτές στο Σύνταγμα, πέρα από την αγανάκτηση έχουν τίποτε άλλο να πουν; Μπορούν να μου απαντήσουν σε βασικές μου ενστάσεις;

· Πόσοι από αυτούς θα συμμερίζονταν την αγανάκτηση που νιώθω εγώ για το υπερβολικό δημόσιο;

· Πόσοι από εκείνους θα μου κράταγαν το χέρι σε μια ενδεχόμενη πρότασή μου για μαζικές μειώσεις κατά 50% στο δημόσιο τομέα;

· Πόσοι από αυτούς θα φώναζαν στην Ε.Ε. για την ανάγκη ευρώ-ομολόγου;

· Πόσοι θα στήριζαν έμπρακτα αλλαγές στο σύστημα που οργανώνονται οι Εφορίες, τα Νοσοκομεία και η Δικαιοσύνη. Αλλαγές που θα έπλητταν τα οικονομικά συμφέροντα χιλιάδων υπαλλήλων, μεταξύ των οποίων και μερικοί να ήταν και γονείς τους;

· Πόσοι θα στέκονταν πλάι μου στο λόγο μου ενάντια των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, σε κυρίες που βγήκαν στα 40 από ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΡΤ και άλλα δημόσια πόστα, με υπέρογκα εφάπαξ και συντάξεις;

· Πόσοι θα δέχονταν το διαχωρισμό εκκλησίας-κράτους και την άμεση, καθολική φορολόγηση της;

· Πόσοι θα φώναζαν εναντίον των κλειστών επαγγελμάτων;

Πλήθος ερωτημάτων ακόμα που είμαι σίγουρος ότι μια ελάχιστη μειοψηφία θα μπορούσε να με συνεπικουρήσει.

Να ξεκαθαρίσω κάτι! Το να μαζευτώ στο Σύνταγμα έτσι, απλά και μόνο γιατί είμαι αγανακτισμένος με μια κατάσταση, στην οποία εν μέρει ανέχτηκα χρόνια, και πλέον απλά αγανακτώ, χωρίς να σκέφτομαι το αύριο, δεν μου λέει κάτι! Μα κυριότερα, δεν δέχομαι να κατέβω στο Κέντρο μόνο και μόνο γιατί ένα σμάρι Ισπανοί έθιξαν τον πατριωτισμό του Ελληνάρα. Αυτόν τον πατριωτισμό που βέβαια δεν θίχτηκε, δεν αγανάκτησε, όταν μια αισθητή πλειοψηφία Γερμανών τον έκραζε πολύ πιο άσχημα, υποτιμώντας τον ουσιωδώς.

Για όλα αυτά αρνήθηκα και θα συνεχίσω να αρνούμαι να ζήσω το ΕΓΩ μου μέσα σε μια θάλασσα ανθρώπων που καλά-καλά δεν έχουν βρει το δικό τους ΕΓΩ. Πόσο μάλλον, λοιπόν, να κατορθώσουμε να συμβιβαστούμε σε ένα ξεκάθαρο, εύληπτο και καθάριο ΕΜΕΙΣ. Μέχρι τότε, θα μου επιτρέψετε, χωρίς να έχω διάθεση να υποτιμήσω κανέναν, να αντιμετωπίζω ανάλογα κινήματα ‘Αγανακτισμένων’ Πολιτών… ως μια όμορφη ευκαιρία για να διασκεδάσουμε το χρόνο μας…

Churn

Υιοθέτησε έναν άνεργο κι εσύ, μπορείς!

Δεν ξέρω αν διαβάσατε τις πρόσφατες εξαγγελίες φόρο-επιδρομών. Μια εξ αυτών είναι η σύσταση ενός φόρου αλληλεγγύης για τους ανέργους. Λατρεύω τον σύμβουλο που πρότεινε αυτό το μέτρο. Αν έχει τελειώσει Οικονομικά, είναι φανερό ότι είναι εκ Βουλγαρίας ή εν εξ Ελλάδος τελοσπάντων ξόδεψε πολύ χρόνο στα κυλικεία και όχι στα έδρανα των Πανεπιστημίων. Αν πάλι έχει τελειώσει ΜΜΕ και Διαφήμιση, έχει μάλλον μια εξαιρετικά περιορισμένη ιδέα για τη σημασία του “packaging” σε ειδικές συνθήκες αγοράς.

Να ξεκαθαρίσω κάτι! Θα ήταν παρασάγγας πιο ειλικρινές να υποχρεώσουν κάθε νοικοκυριό να υιοθετεί έναν άνεργο και να τον συντηρεί. Κάτι σαν την Action Aid! Μόνο που δεν θα έχεις τον Μουαμάρ από το Μάλι υπό την προστασία σου, αλλά τον Μπάμπη τον Αρχαιολόγο από την Αγία Βαρβάρα. Εξωτικό το λες και το ένα, εξωτικό και το άλλο! Στο τέλος του μήνα μπορεί κάλλιστα ο Μπάμπης να σου στέλνει μια έκθεση, στην οποία να περιγράφει πως πέρασε το μήνα του και ποιες γκόμενες γάμησε. Αφήνω εγώ μια ιδέα στο τραπέζι… έτσι να βρίσκεται βρε αδερφέ!

Και μέσα σε όλα αυτά διαβάζω εδώ, ότι πέφτουν από τα σύννεφα που εκτιμούν περεταίρω χειροτέρευση των ρυθμών μεγέθυνσης την ελληνικής οικονομίας από τις μέχρι πρότινος εκτιμήσεις. Ό,τι δηλαδή αν αδειάζεις μια καρδάρα γάλα σταδιακά, χωρίς να ανανεώνεις το γάλα στο εσωτερικό της, δεν θα σημάνει κάποια στιγμή το οριστικό άδειασμα της καρδάρας! Μα καλοί μου σύμβουλοι και ο βλάχος βοσκός στην Προσουτσάνη το γνωρίζει αυτό…

Υπάρχει τελικά κάτι πολύ χειρότερο από το να ανακαλύπτουμε κάθε μέρα την Αμερική… και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από το να κατηγορούμε συνεχώς τις Ινδίες που δεν ήταν στη “θέση” τους…

Round-Table

Λατρεύω όταν βλέπω κάτι Υπουργικά Συμβούλια σαν τα χθεσινά! Ξέρεις τώρα, υπάρχει έκδηλο το πάθος κι ο ερωτισμός στα βλέμματα των Υπουργών. Για τη σουφραζέτα Λούκα αλήθεια, άκουσε κανείς τι είπε; Ο Γιώργος το βάρεσε λέει δυο φορές το χέρι στο στρογγυλό τραπέζι. Πες μου τώρα εσύ, αν αυτό δεν είναι βαρύ αρσενικό, τι είναι;

Βγήκαν, λοιπόν, όλοι από το συμβούλιο και ήταν σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Βλέπεις τα πράγματα είναι σκούρα, γιατί λεφτά ουκ αν λάβεις παρά του άπιστου πλέον Θωμά που ακούει στο όνομα Τρόικα! Και εκεί που λες, να δεις που πλέον θα αναγκαστούν να κάνουν μια πραγματική μεταρρύθμιση ή έστω να θίξουν τα πραγματικά κακώς κείμενα, ακούω για άλλες οριζόντιες μειώσεις. Πως στο Camelot ασχολιόντουσαν με το μουνί της Γκουίνεβιρ; What the hell δηλαδή! Καταλαβαίνεις πόσο ανησυχητικό είναι να χρησιμοποιώ αυτήν την πρόταση…

Θα συμφωνήσω πάντως με τον πρωθυπουργό ότι δεν είναι ώρα για λιγοψυχία, αλλά μάλλον δεν θα εννοούμε το ίδιο ακριβώς πράγμα. Όσο οξύμωρο και να ακουστεί, αυτή η κυβέρνηση είναι δέσμια ενός αδιανόητου πολιτικού κόστους, την ώρα που δεν θα έπρεπε καν να το σκέφτεται μιας και το παιχνίδι το έχει a priori χαμένο σε αυτό το επίπεδο. Όσο, λοιπόν, αναλωνόμαστε σε έμμεσες ή άμεσες φοροεισπρακτικές καμπάνιες, μειώσεις μισθών εκεί που δεν πρέπει και ‘ανήθικων τακτοποιήσεων’ (βλ. περαίωση, αυθαίρετα, κ.α.), τότε το παρεάκι της Ιπποκράτους θα βαλτώνει όλο και περισσότερο. Φαντάζομαι ξέρετε, όμως, μανίτσες μου ότι το τέρμα του βούρκου βρίσκεται αφού σε έχει καταπιεί ολόκληρο η κινούμενη άμμος. Και Γιώργο μου, τα είδες τι έπαθε ο Αρθούρος…

News-reading

Στο βούρκο της νοσηρής καθημερινότητας, οι παρακάτω τέσσερις ειδήσεις μπορούν να μας κάνουν να γελάμε.

Πρώτον, σταματήστε να πιστεύεται σε οποιαδήποτε θρησκεία και αρχίστε να ξεσκίζεστε χωρίς τύψεις… aka βλέπε εδώ.

Δεύτερον, αλλάξετε περιβάλλον εργασίας. Αυτά είναι επιδόματα, όχι μαλακίες… aka βλέπε εδώ.

Τρίτον, σε αντίθεση με ό,τι επιστημονικά ανυπόστατο λένε για τη μαλακία, τελικά πιστοποιημένα μόνο το Viagra κουφαίνει… aka βλέπε εδώ.

Τέταρτον, η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου, εκτός από κακομούτσουνη, δεν ζει πια… aka βλέπε εδώ.

Excuses

Μια γενική έλλειψη έμπνευσης διακατέχει το Μηδενικέικο αυτήν την περίοδο. Να πεις δε ότι δεν έχεις να γράψεις κάτι, ότι δεν συμβαίνουν πράγματα γύρω μας (ala Βάνα Μπάρμπα σκέψου το να το λέω), ασύστολα ψεύδη θα είναι. Είναι στιγμές που οι εξελίξεις τρέχουν τόσο γρήγορα, σαν να σκάνε Road Runners από διαφορετικές κατευθύνσεις. Αυτό βέβαια, αγαπητέ μου δεν είναι καλό! Η αδυναμία εστίασης είναι θανάσιμη δυσλειτουργία του ανθρώπινου είδους, από την οποία πάσχει και ο υποφαινόμενος, ίσως μαζί με τη επάρατη νόσο της αναβλητικότητας.

Στο ενδιάμεσο, και μετά από ένα διάστημα τρεξίματος, νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να ηρεμήσω. Νιώθω την ανάγκη να αναζητήσω εναγωνίως τις διακοπές κάπου τριγύρω, σαν χαρτάκι που έχω ‘τακτοποιήσει’ κάπου μέσα στο σπίτι. Τα ξέρεις αυτά τα τακτοποιήματα εεε; Είναι σαν εκείνα που επιχειρεί η Μέρκελ για να λύσει το Ευρωπαϊκό Πρόβλημα. Εύλογα κάποιος κακόλογος, σαν και την αφεντομουτσουνάρα μου, θα ισχυριζόταν αντ’ αυτού, ότι για να λύσεις ένα Ευρωπαϊκό Πρόβλημα, πρέπει πρωτίστως να το αντιμετωπίζεις ως Ευρωπαϊκό…

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, σκάει μύτη και το ατόπημα του Στρος Καν. Δεν είναι αυτό που νομίζω θα μου πεις! Δεν θα διαφωνήσω με τη σειρά μου κι εγώ, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα εννοούμε το ίδιο. Για άλλη μια φορά η συνομωσιολογία έχει πάρει φωτιά σε διεθνές επίπεδο, ενώ στην Ελλάδα που έχουμε PhD στο θέμα θα πάρει κυριολεκτικά φωτιά μέχρι κι ο κώλος μας. Οι εξελίξεις αναμένονται ραγδαίες σε κάθε επίπεδο, κι εγώ για μια ακόμη φορά θα τονίσω το εξής: Δεδομένου ότι το Μνημόνιο δεν είναι ότι δεν πέτυχε, αλλά ότι απλά δεν εφαρμόστηκε, τι είναι αυτό που πρέπει να περιμένουμε από εδώ και πέρα; Food for thought που λένε και στο χωριό μου…

Περπατάω, δουλεύω, συζητάω και σκέφτομαι πολλά από αυτά, αυτό είναι δεδομένο, το κάνω χρόνια τώρα με πολύ επιτυχία. Εσχάτως βέβαια περπατάω και παράλληλα βλέπω μια πόλη να ρημάζει και άνθρωποι να μπαίνουν σε μια διαδικασία μια νέας μορφής εμφυλίου. Φωνές ακούγονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι θα κάνουν ό,τι μπορούν για να φτιάξουν την κατάσταση στο Κέντρο. Εγώ πάλι υποστηρίζω ότι τα πράγματα θα πάρουν τον ιστορικό τους χρόνο. Βλέπεις η πίστη μου τέλεψε. Το θέμα πάντα είναι πως και κατά πόσο, λοιπόν, θα ενταχθώ κι εγώ μέσα σε αυτόν…

Δικαιολογίες γύρω μου πολλές. Χιλιάδες μοιχαλίδες να φωνάζουν ότι ‘δεν είναι αυτό που νομίζεις’. Έκφραση αντίδοτο δια πάσα νόσο και μαλακία σας λέω. Ακόμα κι ένοχος να είσαι πρέπει μηχανικά να πεις ότι δεν είναι αυτό που νομίζει ο κερατάς, σαν ύστατο χρέος στην απιστία βρε αδερφέ. Από την άλλη, όταν εγώ σχεδόν πάντα αναγνωρίζω και τι νομίζω, αλλά και τι αχνοφαίνεται να είναι, τι κάνω;

Evolution (reloaded)

Παραδοχή της Παρασκευής: ‘Ο Blogger τον παίρνει!’

Προφανώς όχι επειδή τα έπαιξε… ποιος χέστηκε για αυτό; Απλά γιατί μια φορά είπα κι εγώ να βάλω κάτι να δει το αναγνωστικό κοινό μου, να ανοίξει το μάτι του βρε αδερφέ και ο blogger βρήκε να καταρρεύσει (σκέψου blogger να το λέει αυτό με στόμφο Μανωλίδου τώρα!). Αλλά επειδή ο τράχηλος του Μηδενικού ζυγό δεν υπομένει, θα το ξανανεβάσω και θα προσφέρω αυτό το μοναδικό θέαμα και διαπίστωση συνάμα στο λαό μου (τους δέκα ανθρώπους δηλαδή που με διαβάζουν…)!

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Αυτός που είπε ότι οι άντρες όσο περνάνε τα χρόνια φτιάχνουν...

…μάλλον είχε δίκιο!!!

Elevator

Είναι αρκετός καιρός που δουλεύω σε ένα δημόσιο οργανισμό. Γενικά είμαι ευχαριστημένος, αλλά δεν είναι το θέμα μου αυτό. Κάθε πρωί που ανεβαίνω με το ασανσέρ πετυχαίνω υπαλλήλους από άλλα τμήματα, οι οποίοι προφανώς και δεν με ξέρουν ή με βλέπουν συχνά, αλλά ντρέπονται να ρωτήσουν ποιος είμαι και που δουλεύω. Κάποια στιγμή βέβαια τους φεύγει η ντροπή και σου κάνουν κανονική ανάκριση (μόνο η λάμπα τους λείπει!). Αυτό το οποίο, όμως, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον από κοινωνιολογικής σκοπιάς είναι πως από όποιο τμήμα και να προέρχονται, ό,τι ηλικία και να έχουν, σε όποια μισθολογική κλίμακα και να ανήκουν, η απορία μένει μία: “εσύ δεν είσαι μόνιμος ε;”. Η αρνητική μου απάντηση συνοδεύεται πάντα από ένα βλέμμα τύπου ‘αχ δόλιο μου παιδί’ – κάτι σαν να είμαι ο Βασιλάκης Καΐλας – και την παροχή της ευχής “μακάρι να γίνεις παιδί μου!”.

Εμένα τώρα που αυτό μου φαντάζει λίγο σαν κατάρα… είμαι καλά γιατρέ μου;

Απορίες της Κυριακής

Μετά από καιρό επανέρχομαι με απορίες επί βίντεο-τεμαχίων υψηλής ποιότητας και ανωτέρων μορφών τέχνης. Ο λόγος περί του νέου τραγουδιού του πρώην ‘εθνικού μωρού’ (βλ. ο κόσμος καλή μου κάποια στιγμή μεγαλώνει… εμένα ρώτα να σε πω).

Τι να πρωτοπεί κανείς! Να αρκεστώ στο ότι ο Ρήγος για μια ακόμη φορά ‘μεγαλούργησε’. Μετά τη ‘glam Peggy’, τη ‘wandering Eleftheria’, το ‘star wars Kosta’ και τη ‘mirror-lust Despina’ ήρθε η ώρα της ‘fashion Έλενας’…

Απορίες οι εξής:

1. Ο ΓΑΠ έχει αναθέσει στο Ρήγο την ευθύνη να πουλήσει Κρατική Ακίνητη Περιουσία και ανεκμετάλλευτα Ολυμπιακά Ακίνητα;

2. Τα τσίτια των μοντέλων φοριούνται από ανθρώπους ή είναι μόνο για τις βιτρίνες στο Κολωνάκι;

3. Η κυρία με το τόξο είναι σωματοφύλακας της Έλενας ή δική μας; Επειδή απειλεί μονίμως να της την μπουμπουνίσει… όχι για κάποιο άλλο λόγο!!

Bonus Απορία: Η Έλενα μου φαίνεται πως έχει αδυνατίσει ή απλά ο Ρήγος επιστράτευσε τον φακό που χρησιμοποιούσε η αλησμόνητη Σεμίνα στις εκπομπές της; Αν και όπως βλέπω με ένα τσίτι την έβγαλε στο video το Ελενάκι… Μαύρο! Γιατί ως γνωστόν, τα μαύρα καλέ μου άνθρωπε κρύβουν… κρύβουν …τα περιττά κιλά και τις κακές τις πράξεις… δεν βλέπεις τα ξέκωλα στα μπουζούκια…;

Eros

Πόσο απέχει ο αρχαιοελληνικός έρωτας από τη χριστιανική αγάπη; Η απάντηση ίσως επαφίεται στον ποιο Θεό προτιμάς τελικά να τιμάς. Αν θεωρήσουμε ότι η φύση του ανθρώπου είναι εξ ορισμού εγωιστική (δεν θα με βρείτε αντίθετό σε κάτι τέτοιο), τότε σε δύο περιπτώσεις δυνάμεθα να πούμε ότι αυτή μπορεί και να αναιρείται. Πρώτον, στη διαιώνιση του ίδιου μας του εαυτού, όταν δηλαδή φέρνουμε στον κόσμο απογόνους. Δεύτερον, όταν ερωτευόμαστε. Για την πρώτη θα μιλήσω σε άλλο post.

Είμαι ο πιο ανάξιος να μιλήσω για τον έρωτα, όχι γιατί δεν έχω ερωτευτεί ποτέ στη ζωή μου, αλλά κυρίως γιατί δεν τον έχω αναλύσει τόσο διεξοδικά. Το αίσθημα του ερωτευμένου είναι – τουλάχιστον για μένα – πραγματικά μοναδικό. Αυτή η αίσθηση της απλόχερης αφέλειας, της χαζοχαρούμενης διάθεσης… του χασίματος βρε αδερφέ! Δεν ξέρω πόσο κρατάει, αν υπάρχουν δηλαδή και οδηγίες προς χρήστες, αλλά σίγουρο για όσο βαστάει είναι υπέροχη.

Αν ο έρωτας ήταν κάτι απλό, κάτι κείμενο σε μια νόρμα, τότε φαντάζομαι ότι κανείς δεν θα είχε γράψει για αυτόν, ή τουλάχιστον ελάχιστοι, κανείς δεν θα είχε τραγουδήσει για αυτόν, και πάνω από όλα κανείς δεν θα είχε κλάψει για αυτόν. Είτε φτερωτός, είτε γυμνός, είτε με βέλη, είτε με γυμνά χέρια, ο έρωτας είναι αποδεδειγμένα αξιομνημόνευτος.

Βέβαια, αν εκεί έξω υπάρχει ένας δικηγόρος του διαβόλου, που βάζω στοίχημα ότι γυρνάνε μπόλικοι, τότε γραμμή υπεράσπισής του θα ήταν σίγουρα ο ατελέσφορος, ο μονόπλευρος… ο μονήρης έρωτας. Η άποψη μου ρηξικέλευθη… κι αυτός ακόμα ο έρωτας είναι μοναδικός! Μπορώ με βεβαιότητα να παραδεχτώ ότι ακόμα και οι μονόπλευροι έρωτες, εκείνοι που εγώ έμενα με τον εαυτό μου, ήταν γόνιμοι. Πονούσαν ναι, με ταλάνιζαν με μια αμφιβολία προφανώς, άλλοτε μου έβαζαν κιλά, άλλοτε μου έκαναν μια εξαίρετη δίαιτα, αλλά πάντα… πάντα τελικά άφηναν κάτι, μια σοφία αν θες να το πεις και έτσι.

Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ μια ζωή χωρίς έρωτα. Όχι τον έναν και μοναδικό, τον παντοτινό… αυτές είναι παραμυθένιες μπούρδες ή χριστιανικές επιταγές. Εγώ σε έναν Θεό θα συνεχίσω να πιστεύω, παρά τις αντιξοότητες, τις αντίθετες γνώμες και τις Σειρήνες, εκείνον του ωραίου και ζωοδόχου έρωτα. Εκείνου που πραγματικά σε απελευθερώνει…

υ.γ. Το κείμενο ανήκει στη θεματολογία περί Ευτυχίας

Tsipa

Δεν ξέρω αν έχεις ακουστά για τους 800 βουλευτές που διεκδικούν αναδρομικά γύρω στα 80 εκατομμυριάκια! Νομικός δεν είμαι μανίτσα μου, αλλά λένε ότι μάλλον είναι βάσιμο αυτό που ζητούν. Σε τελική ανάλυση δεν είμαι εδώ για να κρίνω τις δίκαιες ή μη αξιώσεις κάποιου. Ως μη-νομικός λοιπόν δεν μπορώ να μιλήσω, αλλά ως πολίτης μπορώ να εκφράσω άφοβα τη γνώμη μου.

Αν όταν ο Βουλγαράκης είπε το ιστορικό πλέον (μη γελάς!): ‘είναι νόμιμο, άρα και ηθικό’ σφραγίστηκε η μεταπολιτευτική πορεία της Ελλάδος, τότε με την κίνηση αυτή του παρεακίου των σάψαλων βουλευτών ρίχνεται και η ταφόπλακα.

Για να ξηγούμαστε και να μη παρεξηγούμαστε, το νόμιμο και το ηθικό είναι σαν τις ερωτικές σχέσεις. Μπορεί να σου κάτσει, μπορεί και όχι. Σε απλά ελληνικά, το ότι πηδιόμαστε καλό μου, δεν σημαίνει ότι αναγκαστικά και τα έχουμε. Αλλά τι περιμένεις; Τα σάψαλα θα ξέρουν από σεξ; Και μην απαντήσεις σαν τη Θεοπούλα αν κόβεται… γι’ αυτούς κόβεται…

Money

Στον αντίποδα της πολιτικής ορθότητας βρίσκεται πάντα ο ρεαλισμός. Θες να μιλήσουμε σοβαρά για την ευτυχία; Θα το αντέξεις; Εντάξει! Λοιπόν, ευτυχία σημαίνει να είσαι αποδεσμευμένος, να είσαι ελεύθερος, να είσαι όσα θες να είσαι, να νιώθεις ασφάλεια... Κι αν η υγεία είναι εξασφαλισμένη, τότε ελευθερία σημαίνει να μπορείς ‘να έχεις τον τρόπο σου’. “Ουκ εν τω πολλώ το ευ” έλεγαν οι αρχαίοι, αλλά επίσης κανένας αρχαίος – πλην εξαιρέσεων - δεν είπε “αγάπα τη ψωμόλυσσα”!

Ο ρομαντισμός επιτάσσει άδεια τσέπη, αλλά γεμάτη καρδιά. Μπούρδες θα αναφωνούσε πολύς κοσμάκης, και με το δίκιο του βεβαίως. Η Sally Bowles από νωρίς είχε πιάσει το νόημα της ευτυχίας, την πηγαία εκείνη δύναμη που κάνει τον κόσμο να γυρίζει, το χρήμα…

Να σου πω κάτι αναγνώστη μου; Εκείνον που θα σου πει ότι περιφρονεί το χρήμα, ποτέ σου μην τον εμπιστευθείς, ψέματα λέει σίγουρα. Με λίγα λόγια, είτε δεν έχει στον ήλιο μοίρα και το έχει πάρει απόφαση, είτε είναι ζάμπλουτος σε σημείο που δεν ξέρει τι έχει! Ούτε να πιστέψεις βέβαια για τις δυστυχίες των πλουσίων που οι μεξικάνικες σειρές και οι φωσκολιάδες σου φουμάρουν. Οι ανθρώπινες δυστυχίες ποτέ δεν πηγάζουν από τα λεφτά καθαυτά, αλλά από την άγνοια του ορθού χειρισμού τους.

Αν κάτι οι αρχαίοι Έλληνες κατάφεραν με μαεστρία να μας αφήσουν ως παρακαταθήκη, αυτό είναι ο προσδιορισμός του ‘μέτρου’ ως μέγα σταθερά. Κάπως έτσι προσεγγίζεται η ευτυχία μέσα από το πρόσωπο του χρήματος. Αν δεχτούμε έτσι κι αλλιώς πως οι ανθρώπινες ανάγκες είναι θεμελιακά ακόρεστες, τότε καμία ποσότητα χρημάτων δεν θα είναι ποτέ αρκετή. Το πόσο χρήμα επιθυμεί, λοιπόν, ο καθένας μας εξαρτάται από το πόσο τελικά μπορεί να κουλαντρίσει τις ανάγκες του. Κι αυτό αγαπητέ μου θέλει αρκετή παιδεία και μια επαρκή φιλοσόφηση της έννοιας του ‘ευ ζην’. Τόσο εύκολο, αλλά και τόσο ακατόρθωτο από πολλές απόψεις. Δεν με πιστεύεις; Ρίξε μια ματιά γύρω σου… και τα λέμε!

υ.γ. Το κείμενο ανήκει στη θεματολογία περί Ευτυχίας.

Health

Όταν η πολιτική ορθότητα παίρνει σάρκα και οστά, αλλά τελικά και ουσία, τότε η πρώτη ευχή κάθε ανθρώπου είναι ‘να είμαστε καλά!’.

Φαντάζει τετριμμένο το να θεωρείς ότι η υγεία είναι ο βασικότερος παράγοντας ευτυχίας στη ζωή ενός ανθρώπου. Ωστόσο, η ιστορία του ανθρώπου στηρίχθηκε μάλλον στην κατάκτηση αυτών των τετριμμένων, παρά στα μεγαλεπήβολα. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι μεγαλύτερες τεχνολογικές επιτομές επιχειρήθηκαν με βασικό γνώμονα τη βελτίωση των ποιοτικών συνθηκών διαβίωσης, δηλαδή κατ’ επέκταση τη βελτίωση των συνθηκών υγείας του ανθρώπου. Ακόμα και οι δύο μεγάλες βιομηχανικές επαναστάσεις, με ογκόλιθο κυρίως τη Δεύτερη, συνέβαλαν δραστικά στο να αυξηθεί το προσδόκιμο ζωής του ανθρώπου και να αντιμετωπιστούν οι μεγαλύτερες ασθένειες της εποχής που αποδεκάτιζαν χιλιάδες ανθρώπων.

Σήμερα, οι συνθήκες μπορεί να έχουν αλλάξει, αλλά το ζητούμενο είναι και πάλι το ίδιο, ο άνθρωπος και η διατήρηση της υγείας του. Χρόνιες παθήσεις (όπως ο καρκίνος και οι καρδιοπάθειες), μεταδιδόμενες νόσοι (όπως το HIV/AIDS και η ελονοσία), ψυχολογικές παθήσεις (όπως η κατάθλιψη και το στρες), αλλά και έμμεσες επιπτώσεις στην υγεία (όπως η κλιματική αλλαγή) βρίσκονται όλες πλέον μέσα στη μεγάλη ατζέντα που αποσκοπεί στην καλυτέρευση της ανθρώπινης υγείας.

Όπως τελικά κι αν ορίσεις την ανθρώπινη ευτυχία, ποτέ δεν θα μπορέσεις ούτε καν να την προσεγγίσεις αν δεν εξασφαλίσεις τη σταθερότητα της υγείας. Γιατί τελικά υπάρχουν στιγμές που το στοιχειώδες νικάει το οποιοδήποτε ρομαντικά μεγάλο, ιδανικό και άπιαστο…

υ.γ. Το κείμενο ανήκει στη θεματολογία περί Ευτυχίας.