13 Οκτωβρίου 2011

Occasions


Αυτό το ιστολόγιο έχει καταλήξει να είναι ημερολόγιο καταστρώματος, σε βαθμό τόσο μάλιστα όσο δεν υπήρξε ποτέ σαφής στόχος του ιδιοκτήτη του. Έτσι, λοιπόν, για μια ακόμη φορά καταλαβαίνω ότι τα πράγματα στη ζωή σπανίως ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη γραμμική πορεία, αλλά αντίθετα πρεσάρονται διαρκώς σε μια ταλάντευση, σαν μετοχές πριν ή μετά το μεγάλο Κραχ.

Η θέα από το γραφείο μου είναι παράξενη, αφού πρακτικά είμαι στον ‘ακάλυπτο’ ενός κτηρίου και μπορώ να δω από τη μία μια φοιτητική εστία ενός κολλεγίου και από την άλλη την προέκταση του κτηρίου μου. Μια λωρίδα αέρα χωρίζει το επιχειρηματικό από το οικιστικό, και όσο κι αν αυτό φαίνεται προφανές, για κάποιον που το κοιτάει πάνω από οκτώ ώρες τη μέρα, είναι σχεδόν αφορμή αφετηρίας ολόκληρης κοινωνιολογικής μελέτης.

Βρίσκω τον εαυτό μου να νοσταλγεί την παρεΐστικη διάθεση των φοιτητών στην εστία, η οποία βρίσκεται και πιο κοντά μου, γεωγραφικά. Σαν να βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε αντίθετα στρατόπεδα. Ειλικρινά, δεν ξέρω ποιος επιθυμεί περισσότερο να βρεθεί στην θέση του αλλουνού. Από την άλλη, ποιος παρανοϊκός άνθρωπος θα ήθελε να θυσιάσει μια παρτίδα trivial και σκατών, για να ψάχνει αρχεία και να προετοιμάζει διαλέξεις!

Σε αυτό το περιεχόμενο εντάσσεται και η ανάγκη να γυρνάω τελευταία στην πηγή του blogging, εκεί που όλο αυτό το εγχείρημα άρχισε σε παγκόσμια κλίμακα, αντιβαίνοντας έτσι κάθε έννοια εξελικτικής πορείας. Αφορμές θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος. Ακόμα και έτσι, όμως, βοηθάει…     

12 σχόλια:

  1. Στην φωτογραφία εσύ είσαι;
    χαχαχααχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. φοιτητική εστία ακούω!!! Μια χαρά! Αν και θα προτιμούσα κάνα τοπίο!!!
    Καλημέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω ότι επειδή ακριβώς βρίσκεσαι στην «άλλη πλευρά», μπορείς να εκτιμήσεις περισσότερο την παρτίδα trivial και «σκατών». Ακόμα και αν ορισμένοι συμπαίκτες κλέβουν ασύστολα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. θέλουμε αυτό που δεν έχουμε... και όταν το αποκτούμε μας λείπει αυτό που είχαμε πρίν??
    πφφφφ..... πάντα σε δύνες μπλεκόμαστε αντί να ευχαριστιόμαστε την κάθε μας μέρα... ανθρώπινη φύση? μαλακία στον εγκέφαλο? δεν μπορώ να ξεχωρίσω...

    Φιλί Διαμαντένιο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φοιτητική εστία ,μια χαρά είναι φαντάσου να έβλεπες την αυλή ενός νοσοκομείου; ζωντάνια από νέους!!
    Βλέπω ροζουλι τουαλέτα, και τρίχα σαν το αρκουδι που γελάει πιο πάνω...
    Καλό βράδυ ξενιτεμένο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νομίζω είναι κοινή η ανάγκη κάθε τόσο να επιστρέφουμε στην πηγή του blogging -δηλαδή στον εαυτό μας. Το βλέπω και σε μένα να συμβαίνει κατά περιόδους κι όταν το συνειδητοποιώ νιώθω μια αμηχανία. Από την άλλη, βέβαια, όταν μετά από καιρό καθίσει κανείς και δει όλες αυτές τις επιστροφές, διαπιστώνει πως ποτέ δεν ήταν ένα πισωγύρισμα στο ίδιο σημείο, αλλά μια επίσκεψη στο εγώ της κάθε στιγμής. Τελίτσες σε ένα διάγραμμα, που αν ενωθούν, δίνουν το σχήμα της ζωής μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ναι βρε Bear...επί το έργον! Αγαπητέ μου όταν η μέση μου θα είναι τόσο ίσια...τότε θα είμαι ευτυχισμένος άνθρωπος...χαχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ηφαιστίωνα, από τοπία έχει γκόσει το μάτι μου...ας βλέπουμε που και που κάναν πολιτισμό...χαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Και με το τσιγάρο στο χέρι Apos μου...μην τα ξεχνάμε αυτά!!

    Μπορεί να έχεις και δίκιο πάντως!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Προσπαθώ Διαμαντένια μου να το ευχαριστηθώ, πάντα τηρουμένων των αναλογιών. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά το παλεύω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Φούλη μου, από αυτή την άποψη έχεις δίκιο. Εκτός ίσως από καμιά φορά που είναι μεθυσμένα ακόμη και στις 12 το πρωί και τραγουδάνε...όσο εγώ προσπαθώ να βγάλω δουλειά!! χαχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Fvasileiou, η μαγκιά στους κανόνες του blogging είναι ακριβώς...ότι δεν έχει κανόνες! Γι' αυτό κιόλας το λατρεύουμε τόσα χρόνια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;