7 Ιανουαρίου 2012

Greek-lad


Γυρίζοντας από την πατρίδα, είχα ανταπόκριση σε ένα ευρωπαϊκό αεροδρόμιο. Σε αυτό το σημείο θέλω να σου εκμυστηρευτώ ότι η αναμονή σε ένα αεροδρόμιο μονάχος είναι από τα πιο βαρετά πράγματα του κόσμου, πλάι στο να βλέπεις Λάνθιμο και να προσπαθείς να βγάλεις νόημα. Σε μια καρέκλα, λοιπόν, καθήμενος, δίπλα από μια πύλη για πτήση προς Manchester (εγώ αλλού πήγαινα), ο δόλιος ο υπάλληλος φώναξε ίσα με 20 φορές μια ελληνίδα υπήκοο, η οποία μάλλον είχε βάλει ωτοασπίδες. Αυτό θα το ισχυριζόταν, βέβαια, κάποιος καλοπροαίρετος, γιατί εγώ ως σκυλί μαύρο ήμουν σίγουρος ότι η περήφανη ελληνίδα είχε χαθεί κάπου στα duty free. Ποιος λέτε να κέρδισε; Η πτήση σαφώς και αναχώρησε με μια καθυστέρηση γύρω στη μισή ώρα και χωρίς την τσουπωτή πατριώτισσα, η οποία κατέφθασε καθυστερημένη τρέχοντας – λέμε τώρα – γεμάτη σακούλες.

Πίσω στην πατρίδα, καθημερινή και λίγες μέρες πιο πριν, ήθελα να βγω για καφέ με το ζουζούνι και αγαπημένους φίλους. Δεν είχα ιδέα ότι σε μια χώρα που μαστίζεται από οικονομική ύφεση, η αναζήτηση τραπεζιού στο Κέντρο της Αθήνας προϋποθέτει μισή ώρα ψάξιμο! Όταν αργότερα θέλαμε να πάμε και για φαγητό, φανερά πιο αργά, με εργάσιμη την επόμενη μέρα, ο χρόνος αναζήτησης κινήθηκε στα ίδια πλαίσια.

Μακριά από την πατρίδα, όλα τα παραπάνω εκλείπουν, η διάθεσή μου είναι υπό το μηδέν,  και όσο κι αν προσπαθώ να ξορκίσω τα κακά της ‘Ελλάδας της κρίσης’ συνειδητοποιώ ότι μου λείπει τόσο που δεν μπορώ να της τα σούρω όπως θέλω. Εσύ, βέβαια, τώρα θα μου πεις ότι πρακτικά δεν μου λείπει αυτή, αλλά τα πρόσωπα που τυχαίνει να βρίσκονται ακόμα εκεί. Σαφώς και δεν έχεις άδικο… από την άλλη όμως η Ελλάδα, όπως είπε και ο Apos στο τηλέφωνο, είναι σαν εκείνη την κυρία που έτρεχε ‘πανικόβλητη’, τίγκα στη ‘σακούλα’ και με χαμένη ‘πτήση’. Όπως και να το κάνουμε, θα γελάσω με την κυρία, θα τη χλευάσω, αλλά είναι αθάνατη ρε φίλε. Κι επειδή κινδυνεύω να διολισθήσω στο παραλήρημα του Ελληνάρα… σωπαίνω!  

14 σχόλια:

  1. η αλήθεια είναι ότι με πιάνει και μένα αυτό , όταν φεύγω να μου λείπει η κώλο πατριδα ακόμη και στην Νέα Υόρκη υπήρχαν στιγμές που μου έλειπε
    είμαι ανισόρροπος ε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άσωτε, ανισόρροποι μπορεί να είμαστε, αλλά νομίζω για άλλους λόγους...σίγουρα όχι γι' αυτό!

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εμένα πιο πολύ η ελλάδα μου κάνει σαν τον γκόμενο που σε φτύνει και κολλάς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οπως λεει και η θεια μου στην αμερικη, η ελλαδα ειναι χειροποιητη για αυτο την αγαπαμε. Ελπιζω να καταλαβες τι περναω μονος με τις αναμονες στα αεροδρομια που δεν ερχεται κανενας μαζι στην argentina...
    Υπομονη λοιπον! Ο καιρος θα περασει πιο γρηγορα και απο το γρηγορα που σε παιρνει ο υπνος παρακολουθωντας ενα σκουπιδι του Λανθιμου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητή Shortie-σιδηρόδρομε, μια τέτοια οπτική είναι όντως πετυχημένη. Miss it!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Apos, η θεία το λέει πολύ σωστά. Όσο για το χρόνο που θα περάσει γρήγορα, μπορεί να έχεις και δίκιο. Νομίζω όμως ότι μόνο εκ των υστέρων μπορείς να το δεις έτσι!

    υ.γ. Είναι και στου διαόλου τη μάνα αυτή η Argentina βρε αδερφέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φίλε μου υπομονή, θα προσαρμοστείς ξανά στα καθημερινά σου καθήκοντα,φόρτωσες το μυαλουδάκι σου όμορφες στιγμές ελπίζω,έτσι θα σου κρατάνε συντροφιά τις συννεφιασμένες μέρες και προπαντός τις άδειες νύχτες..
    καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πολύ όμορφο κομμάτι από δύο από τις καλύτερες φωνές παγκοσμίως!

    Στο ξαναλέω...ψυχραιμία και υπομονή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Blogrehab, ως άλλη φωνή της συνείδησής μου...βγάλε το σκασμό!!

    :-Ρ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φούλη μου, κάπως έτσι είναι. Η αλήθεια είναι ότι φόρτωσα το μυαλό μου με υπέροχες στιγμές και εικόνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Gi...orgio, δεν θέλω να σε απογοητεύσω, αλλά έχω βάλει τη version με τις φωνές από τη ταινία (η μία είναι η Michelle Pfeifer). Όμως όμορφο κομμάτι, όπως επίσης πολύ καλό OST.

    Αυτό κάνω...την υπομονή! Για την ψυχραιμία...θα δείξει...προσπαθώ όμως εεε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;