Complex

Να δεις που κάποια στιγμή θα μου χτυπήσουν την πόρτα του γραφείου και θα με ρωτήσουν με αγωνία που έχει εξαφανιστεί το αφεντικό μου μέρες τώρα. Βέβαια, ενώ η απάντηση θα μπορούσε να είναι απλή, του τύπου «κι εγώ ρε φίλε σου φαίνομαι για τον κηδεμόνα του;», ωστόσο πολύ φοβάμαι ότι δεν θα την δώσω! Απλά θα παραθοδώ…

Σε μια τέτοια περίπτωση, η σιωπή του προλεταριάτου θα μπορούσε να μεταφραστεί στην καλύτερη σε ‘χτίσιμο’ (ενώ είναι ο άλλος είναι ζωντανός) κάτω από το πάτωμα (ονείρωξη παθαίνω), ή στη χειρότερη σε χειρουργικά ακριβή αποκεφαλισμό με κονσερβοκούτι (αχ η απόλυτη ευτυχία). Σε προσωπικό επίπεδο, το όποιο ψήγμα αριστερισμού που μου αναλογεί, να δεις που θα βρει διέξοδο σε μια τέτοια μορφή αντίστασης και διαμαρτυρίας.

Τελικά, στέκει τρομερά παράδοξο το γεγονός πως η κεφαλαιοκρατική ιδεολογία και πρακτική, δεν προϋποθέτει καν την ύπαρξη κεφαλαίου per se, παρά μόνο τη διατήρηση έστω και της ψευδαίσθησης μιας κάποιας εξουσίας (οιωνεί ιδιοκτησιακό δικαίωμα επί φανταστικού κεφαλαίου). Και δε σου έχω χειρότερο από έναν κομπλεξικό άνθρωπο που τυγχάνει να διαθέτει και εξουσία.

Για να μη μες λες παράξενο, μην περιοριστείς μόνο στον επαγγελματικό τομέα, αλλά προχώρα και σε άλλους, όπως τον ερωτικό. Γιατί σε ερωτώ, τι χαΐρι μπορείς να δεις από έναν μικροτσούτσουνο Άδωνη; Αν του προσθέσεις και λίγα χρήματα, καταλήγεις σε ένα σχεδόν θανατηφόρο συνδυασμό.

Εσένα στη γωνία σε κόβω ότι θα μου πεις πως το κάθε κόμπλεξ ανωτερότητας δεν συμπορεύεται κατ’ ανάγκη και με επί της ουσίας ελλιπή προσόντα. Όχι αναγνώστα μου, θα ορθώσω παράστημα (όσο μου μένει δηλαδή του κοντού), θα πετάξω και λίγο στήθος (μαλάκα πρέπει να αρχίσω φυσική άσκηση), θα ρουφήξω την κοιλιά μέσα και θα βροντοφωνάξω τη διαφωνία μου! Το κόμπλεξ συνοδεύεται πάντα και απλά από το… κενό. Συνεπακόλουθα, στην προσπάθεια να γεμίσεις το κενό σου με κάτι, καταλήγεις με το να ασχολείσαι με ανούσιες πολυπλοκότητες, κάνοντας τη ζωή των άλλων απλά δύσκολη. Κάπου εκεί γίνεσαι και… Μαλάκας! Το Μ κεφαλαίο, έτσι για να μην έχεις και παράπονο!

On a separate note (που λένε κι εδώ στο νησί), στη φυλακή τσιγάρα θέλω να μου φέρνετε…

Interrogation

(Ομολογώ ότι δεν είχα λάβει ποτέ πρόσκληση να τον παίξω δημοσίως. Για όλα, βέβαια, θα μου πεις υπάρχει μια πρώτη φορά. Άσωτη ζωή, άσωτες και οι προ(σ)κλήσεις που θα έχεις!)

Περίμενα κι εγώ ο χριστιανός (λέμε τώρα) στο πλατό να βγω μετά από ρεπορτάζ τύπου του παρακάτω, που είχε να κάνει όμως με τα σκουπίδια του Μεγαλειότατου Καντακουζηνού.  

Μη στα πολυλογώ με καλωσορίζει ο Άσωτος και μπαίνει στο ζουμί απευθείας.

- Πότε ήταν η πρώτη φορά που έκανες σεξ;

- Λένε και καμιά καλησπέρα οι άνθρωποι! Στα 16 και στα 26.

- Τι εννοείς;

- Τι δεν καταλαβαίνεις; Πόσα φύλα υπάρχουν στον πλανήτη;

- Δύο…

- Εεεε ας βάλουμε το μυαλό να δουλέψει λίγο…!

- Καλά… έχεις κρυφές ανομολόγητες φαντασιώσεις που δεν έχεις ξομολογηθεί παρά μόνο στον εαυτό σου?

- Συγνώμη, αλλά υπήρχε περίπτωση να είχα ανομολόγητες φαντασιώσεις, που έχω ομολογήσει κάπου; Τι σκατά ανομολόγητες θα ήταν;  

- Εεεε;

- Επόμενη ερώτηση…

- Έχεις κάνει  1-night –stand;

- Stands.

- Τι;

- Πληθυντικός!

- Ιιιιιιιιιιιιιι…

- Θα πέσεις;

- Τελοσπάντων, ας αλλάξουμε θέμα. Ποιο είναι το αγαπημένο  αντικείμενο στο σπίτι σου

- Έχω πάρει μια λάμπα από τα ΤΚΜax άλλο πράγμα. Άκου να δεις…

- Έχεις αγαπημένο blog που δεν έχει σχολιάσει ποτέ στο δικό σου;

- Με τα SS τι σχέση είχες είπαμε;

- Απάντα!!

- Καλά ντε! Όχι… όλοι με αγαπάνε και έχουν περάσει για ένα τουλάχιστον σχόλιο.

- Σιγά… ναι, στάζεις μέλι… τρομάρα σου! Υπάρχει blogger που αντιπαθείς;

- Bloggers.

- Τι;

- Πληθυντικός και πάλι!

-Έχεις πει ψέμα την τελευταία εβδομάδα;

- Ναι καλέ! Γιατί να μην έχω πει… στο πηγάδι κατούρησα;

- ‘Έχεις κλέψει ποτέ;

- Ναι, κάτι καραμέλες, κάτι σοκολάτες, ένα περιοδικό…

- Χριστέ μου… είσαι λωποδύτης!

- Μιλάει και το μεσημεριανό!

- Αγαπημένη εποχή;

- Καλοκαίρι!

- Αγαπημένη Ελληνίδα τραγουδίστρια ή τραγουδιστής;

- Η Στέλλα Μπεζεντάκου

- Σοβαρά!

- Καλά, η Νταίζη Ντούκουνα!

- Καλά… προχωράω! Τι σημαίνει για σένα  χαρά?

- Μπήκε η Φλέσσα μέσα σου; Θεός ή Θάνατος σαν να λέμε;

- Απάντα το στανιό μου!

- Στιγμές

- Ευχαριστούμε. Τώρα θα τον παίξετε μαζί μας;

- Γιατί… συγνώμη τόση ώρα τι έκανα…;

  

Hatings

Αντιπάθειες!

Υπάρχει κάποιος εμφανής λόγος που αντιπαθούμε κάποιους ανθρώπους τόσο πολύ; Ποιο είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που μας κάνει να μισούμε κάποιον; Μπορεί άραγε να ορθολογικοποιήσουμε τον φθόνο; Καλέ αναγνώστη μη φεύγεις… δεν θα κάνω φιλοσοφική ανάλυση! Απλά επ’ ευκαιρίας της φωτογράφισης μαϊντανού-celebrity, που λάτρεψα όσο καμιά άλλη τα τελευταία χρόνια, είπα να διερωτηθώ σχετικώς…

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σου τα ανομολόγητα, τα σχεδόν παράλογα μίση μου. Όχι με ανθρώπους που ξέρω ή έχω συναντήσει, αλλά αντίθετα με εκείνους που και δεν έχω δει ποτέ, αλλά δεν πρόκειται και να δω. Μην ψάξεις να βρεις λογική της αντιπάθειας μου… απλά γιατί δεν υπάρχει!

Μίσος 1^ο. Αλκίνοος Ιωαννίδης: Και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του, πόσο μάλλον στη φωνή του, βγάζω φλύκταινες. Νομίζω ότι αν ποτέ τον συναντήσω, παίζει σοβαρά να τον πλακώσω, οπότε και το αποφεύγω. Το πιο αστείο σκηνικό σε σχέση με τον Αλκίνοο, είναι ότι μια φορά, καθώς βρισκόμουν σε μια πολύ προσωπική στιγμή (πιο πολύ δεν γίνεται… όχι στην τουαλέτα μαρή!) ακούγεται από το ράδιο τραγούδι του. Επιτόπου όλα τα εν ενεργεία όργανα ακολούθησαν την κατηφόρα (ναι, μου έπεσε!) και δεν μπόρεσα από τα νεύρα να λειτουργήσω, μέχρι και που τέλειωσε ο ακατανόμαστος, οπότε και ξαναπήρα μπρος.

Μίσος 2^ο. Justin Bieber: Ανέκαθεν μισούσα τα παιδιά θαύματα. Ίσως γιατί εγώ όταν δεν έβγαζα ένα κάρο λεφτά στο δημοτικό. Ξέρω τι θα πεις, κόμπλεξ κατωτερότητας. Sod off από το ντιβάνι μου ρε Φρόυντ! Στη θέα και μόνο της παραπάνω φωτογραφίας, η καρδιά μου αγαλλιάζει… ακόμα κι αν ξέρω ότι είναι πλήρως φτιαχτή.

Μίσος 3^ο. Νατάσσα Μποφίλιου: Μη με ρωτήσεις γιατί δεν μπορώ να την βλέπω και συνήθως να την ακούω (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Νομίζω ότι αν θέλουμε να το ψάξουμε λίγο ψυχολογικά, η Μποφίλιου ήταν το εξιλαστήριο θύμα που πλήρωσε όλα τα απωθημένα μου με το μισητό ‘έντεχνο’ τραγούδι (θα ήθελα να μάθω ποιος τρόμπας πρωτοσκέφτηκε αυτό τον όρο!), αυτό που η γκλαούνα, η κατάθλιψη και η εσωστρέφεια είναι συστατικό του στοιχείο, σε σημείο αυτοκαταστροφής!

Μίσος 4^ο. Κατερίνα Παπακώστα: Εντάξει… εδώ θεωρώ ότι δεν είναι διόλου ανεξήγητο. Ωχ Θεέ μου, Θεέ μου…

Μπορώ να συνεχίσω τη λίστα, μιας και ποτέ δεν αρνήθηκα ότι είμαι ένας κακός, παράλογος και γκρινιάρης άνθρωπος. Προφανώς, όμως, δεν θες, αγαπητέ μου αναγνώστη…  

Letters

Αγαπητή Σούλα,

Έχω καιρό να σου γράψω. Ο Μήτσος είχε ανεβάσει ουρία και είχε τουμπανιάσει το πόδι του. Στους Ευαγγελισμούς τον τρέχαμε, και σα να μην έφτανε αυτό, είχαν και απεργία οι νοσοκομειακοί. Που Σούλα μου κατάρα στο λαδέμπορα, γιατί αν πάθαινε κάτι ο Μήτσος μου, κι εγώ δεν ξέρω τι θα έκανα.

Με τούτα και με κείνα δεν μπορέσαμε να σου ρθουμε στην Ουψάλα. Μη σου τα πολυλογώ, ο Μήτσος έγιανε και κάπως ήρθε και ξεγκαγκάνιασε το πόδι του. Ευτυχώς δεν λες που θα μπορέσω έτσι κι εγώ να πάω αύριο να συμμετάσχω στη Γιορτή της δημοκρατίας. Δεν πήρα ψωμί για 4 μέρες και εξοικονόμησα τα ευρώ που χρειάζονται και αύριο θα πάω να το ρίξω μονοκούκι στον Βαγγέλη. Είναι η ελπίδα μου Σούλα! Δεν πάει η κατάσταση άλλο εδώ.

Περιμένω γράμμα με τα νέα σου. Σε φιλώ, Τασία.

 -------------------------------------------------------

Αγαπητή Τασία,

Πάλι καλά που ο Μήτσος πέρασε τη μπόρα με την υγεία του. Ο Θεός να δεις που έβαλε το χέρι του, με εκείνο το ευχέλαιο που σας είχα κάνει το καλοκαίρι που είχα έρθει Ελλάδα. Θυμάσαι;  Άσε που είχαμε επισκεφθεί και τον Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα. Μεγάλη η χάρη του!

Σε νιώθω Τασία μου, όταν μου λες ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι άσχημη, αλλά θα την πω την κακία μου, γιατί σε αγαπάω και τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές αυτά. Όταν διώξατε κακήν κακώς εκείνο το παλικάρι τον Κώστα τον Καραμανλή πριν δυο χρόνια, τι καταλάβατε; Αλλά Τασία μου, δεν φταις κι εσύ, εσύ αθώα είσαι, πίστεψες τον μασόνο τον Γιωργάκη και όλους αυτούς από τις μυστικές υπηρεσίες που θέλαν να τον φάνε κιόλας το καμάρι μας.

Στα έχω πει Τασία μου, και δεν θέλω να τσακωνόμαστε. Ελπίδα και χαΐρι από το ΠΑΣΟΚ δεν θα δεις. Δες τον Αντώνη, αυτός είναι πλέον η ελπίδα μας… αν και Καραμανλής δεν είναι, να τα λέμε αυτά!

Επί τη ευκαιρία δεν μου είπες, η κόρη σου η Λίτσα μετά από εκείνο το γραφείο του προέδρου σε εκείνη τη ΔΕΚΟ, καταφέρατε να τη χώσετε πουθενά στο δημόσιο; Είναι και κοπέλα της παντρειάς, δεν μπορεί να βολοδέρνει στους ιδιώτες. Τι νομίζεις, αν δεν ήσουν κι εσύ στην ΟΤΕ, θα μπορούσες να μεγαλώσεις 3 παιδιά σαν άνθρωπος;

Σε φιλώ γλυκιά μου. Δική σου, Σούλα.

Όργιο

Τοκ…τοκ….

Τι στο καλό, που έχει πάει η διαολεμένη; Θα ορκιζόμουν ότι μου είχε πει ότι θα φύγει για μαλλιά και νύχια, αλλά κρεπάρισμα τόσο καιρό πια, θα είχε μείνει μόνο με την κουρούπα της.

Τοκ…τοκ…

Καλέ ανοιχτά έχει αφήσει; Να μου πεις πότε είχε μυαλό για να αποκτήσει τώρα; Ο χριστός και η Κατερίνα Στανίση… ένα ξεσκονόπανο δεν έχει προκόψει να βάλει, μια ηλεκτρική… κάτι! Αλλά βέβαια, αν της έλεγαν να πεταχτεί μέχρι Οικονομόπουλο, κωλοσούρνοντας θα πήγαινε!

Ααα να κι ο καναπές. Απαπαπα… εδώ είχαν κάτσει κώλοι και κώλοι… μεγαλεία σου λέω… και κοίτα πως κατάντησε. Με ένα Marie Claire δεν ξέρω κι εγώ από πότε, ένα μανό που κι ο Θεός ο ίδιος έχει ξεχάσει τι χρώμα είναι και… τι είναι αυτό;… ε μα θα τρελαθώ… αυτόγραφο του sexy Alexis (Τσίπρας για τους αμύητους) δίπλα από ένα της Κωλέτσα (Κατερίνας παρακαλώ!).

Τι περίμενα να μου πεις, το ποιόν της το ξέραμε από τότε. Από πότε θα ρωτήσεις, και με το δίκιο σου, αλλά σάμπως και θυμάμαι; Κάτσε να τα λογαριάσω… Σεπτέμβρης να δεις θα ήταν. ΠΑΣΟΚ είχε βγει, άρα του 2011. Μνημόνιο volume 1 είχαμε, για volume 2 ούτε ιδέα, ακόμα σώζαμε τη χώρα (για πόση φορά θα σε γελάσω, πάντως σίγουρα η Βασούλα θα την έσωζε… μέχρι που διαγράφηκε και ησυχάσαμε). Κάτι για το ΠΑΣΟΚ πάλι έλεγε η αθεόφοβη, που στις υποσχέσεις να ξέρεις είναι χειρότερη και από τον Παπανδρέου το ’81… ναι, τότε που πέρασε ξυστά ο σοσιαλισμός από την Ελλάδα και δεν μας ξαναήρθε. Δεν με πιστεύεις; Άκου δήλωση 9 Σεπτέμβρη… “Έρχεται νέο ποστ. Ναι, το υπόσχομαι. Που να μην βρω αύριο να παρκάρω. Που χειρότερη κατάρα εύκαιρη δεν μου έχω τούτη την ώρα. Καληνύχτα σας”. Τις ξέρεις τώρα αυτές τις δηλώσεις… έρχονται από εκείνους που έχουν δυο θέσεις parking, πυλωτή και υπόγειο!

Μαλάκα, δεν είναι γυναίκα αυτή… Όργιο είναι, καλά τα έλεγα εγώ! Εγώ φταίω που έφερα και Moschato D’ Asti και τούρτα με κροκάν φουντουκιού, για να μη με πει και γύφτο που ήρθα απροειδοποίητα… αλλά γυναίκες… τι περιμένεις… πεταμένα λεφτά!

Λοιπόν, κάτσε να βάλω μια σκούπα, να ξεσκονίσω και λίγο τον καναπέ που έχει πιάσει μάκα, να αδειάσω και λίγο το τασάκι… και που θα πάει… θα γυρίσει η συφοριασμένη, δε θα γυρίσει; Θα σου πω τι έχει να ακούσει!

Μωρέ καλά λέω εγώ ότι η Σταχτοπούτα των παραμυθιών ήταν ένα κνώδαλο…

υ.γ. Αφιέρωση δεύτερη, για εκείνην που έλεγε ότι τα post της θα μου κάνουν παρέα στην ξενιτιά…

Woman

Το παράξενο ήταν ότι από μακριά άκουσα τον ήχο του τακουνιού της. Σπανίως αφουγκράζομαι γυναικείους ήχους, η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν το ένιωσα ως φυσική ανάγκη ή τάση, ούτε για τον έναν λόγο, τον αναμενόμενο, αλλά ούτε και για τον άλλο, τον παρενδυματικό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι γυναίκες δεν υπήρξαν στην παλέτα της φυσικής μου επιλογής, αντίθετα με τις όποιες προσταγές που θα περίμενε κανείς από τη φύση. Εκείνη η γυναίκα, όμως, ήταν διαφορετική! Πρώτα από όλα ανέδιδε μια μυρωδιά σχεδόν πρωτόγνωρη. Τόσο μοναδική, αλλά ταυτόχρονα και υπερβολικά γνώριμη, σχεδόν μητρικά οικεία. Να φανταστείτε ότι προτού καν τη δω, είχα σχηματίσει την εικόνα της στο μυαλό μου. Σηκώνοντας ελαφρά το κεφάλι μπόρεσα να ταυτίσω τη φαντασία με την πραγματικότητα, και θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως είχα πέσει τόσο έξω.

Η πρώτη απογοήτευση ήρθε φυσικά όταν με προσπέρασε χωρίς καν να μου ρίξει έστω κι ένα βλέμμα. Πικρή ήττα, όπως θα έλεγε κι ο κολλητός μου. Τώρα πλέον μπορούσα να κοιτάξω το πίσω μέρος του κορμιού της. Η φούστα που φορούσε έφτανε λίγο πιο κάτω από το γόνατο, τόσο στενή που διέγραφε σχεδόν αριστοτεχνικά τα υπέροχα οπίσθια της. Μέχρι εκείνη τη στιγμή νομίζω ότι τα μόνα οπίσθια που μου είχαν κάνει ποτέ τόση εντύπωση ήταν του Νικόλα, του γυμναστή μου, αλλά αυτά που έβλεπα τώρα μπροστά μου να λικνίζονται με μια ελαφριά ταλάντωση ήταν ολωσδιόλου διαφορετικά.

Προχώρησα με βήμα γοργό για να τη φτάσω. Από την άλλη ήμουν τόσο αφελής. Πες ότι την έφτανα, τι θα της έλεγα; Είμαι ο Γιάννης και θαυμάζω τον κώλο σας; Ο πληθυντικός ευγενείας θα με μάρανε! Στο μεταξύ είχα επιταχύνει τόσο πολύ, που την είχα σχεδόν φτάσει από τα αριστερά της. Με αυτές τις σκέψεις να τριβελίζουν το μυαλό μου, ξάφνου σταμάτησα. Ένας τρίτος παρατηρητής, όπως διάφοροι περαστικοί, λογικά είχαν σκάσει στα γέλια. Ένας τρελός να τρέχει και να κοκαλώνει δίπλα από μια εντυπωσιακή κυρία.

Σε αυτή τη ροή των γεγονότων, δεν στάθηκε καθόλου ξαφνικό το ότι η γυναίκα κοκάλωσε, ίσως και να τρόμαξε, όταν ένας παλαβός σταμάτησε από τα αριστερά της κι έμεινε να κοιτάζει. Το παράξενο, όμως, είναι πως δεν έδειχνε καθόλου τρομαγμένη, τουλάχιστον δεν φανέρωνε κάτι τέτοιο το γεγονός ότι με ηρεμία έστριψε το κεφάλι της, και κατέβασε τα μεγάλα μαύρα της γυαλιά αργά και σταθερά. Τα χείλη της κάτι ψέλλισαν, αλλά εγώ είχα μείνει στήλη άλατος, αδυνατώντας να αποκτήσω την όποια επαφή με το περιβάλλον.

‘Θέλετε κάτι!’, γύρισε και μου είπε με ηρεμία, ίσως και για πέμπτη φορά.

‘Να σας γνωρίσω’, αποκρίθηκα.

Πιο μεγάλη κοτσάνα δεν μπορούσα να βρω; Μα καλά τι σκεφτόμουν; Βέβαια, από κάποιο ηλίθιο σχόλιο περί μοναδικού πάτου, καλύτερο ήταν αυτό.

Εκείνη χαμογέλασε, σχεδόν ξεκαρδίστηκε, λες και της είπα το πιο πετυχημένο αστείο στην ιστορία των ανεκδότων. Χαζογέλασα κι εγώ, μη νομίζετε, από αμηχανία.

‘Πως σας λένε;’, με ρωτάει.

‘Γιάννη’, της απαντάω.

‘Χάρηκα Γιάννη’, και με αυτή τη λέξη πάει να φύγει.

‘Εσάς, πως σας λένε’, της φωνάζω, λίγο πιο δυνατά από τον τόνο που η ευγένεια θα υποχρέωνε.

Με το που τελειώνει η πρόταση μου φρενάρει, πάντα με χάρη, και γυρίζοντας μονάχα το κεφάλι, μου απαντά, ‘Γκρίζα Κυρία… και το αγόρι σου, νομίζω ότι σε περιμένει στη γωνία!’. Στρέφοντας τα μάτια μου στη γωνία που μου είχε δείξει με το βλέμμα της, αντιλαμβάνομαι τον Δημήτρη να κάθεται και να με παρατηρεί αποσβολωμένος.

Νομίζω πως η Αιόλου, για πρώτη φορά μέσα στα τόσα χρόνια, πρέπει να μου φάνηκε τόσο άδεια. Μόνη περιεκτικότητα της, τρεις άνθρωποι που σχημάτιζαν ένα μεταφυσικό σχεδόν τρίγωνο. Στη κορυφή εγώ να κοιτάω μια γυναίκα να ξεμακραίνει, και σε μια από τις γωνίες των βάσεων, ο Δημήτρης.

‘Ποια ήταν αυτή; ….Εεεεε!’, και με σκουντάει, ‘Γιάννη, ποια ήταν αυτή;’

‘Η Γκρίζα Κυρία’, του αποκρίνομαι, και χαμογελώ.

υ.γ. Πιστός στην απέχθεια των ειδικών εορταστικών ημερών, ανεβάζω αυτό το κείμενο για την περασμένη ‘Ημέρα της Γυναίκας’! Αφιερωμένο στην Κατερίνα… γιατί έτσι!  

Αλκυονίδες

Οι Αλκυονίδες δεν περνάν ποτέ από εδώ. Γιατί άραγε η Αλκυόνη να αναζητήσει εδώ τον ήλιο για τα αυγά της. Σε ποια βράχια, σε ποιο Μεσογειακό αλατισμένο νερό να αναμένει καρτερικά και άδικα τον αγαπημένο της που έχει σκυλοπνιχτεί; Μην απατάσαι από το γεγονός ότι κι εδώ πρόκειται για κατ’ ευφημισμόν Νησί, τα κεφαλαία πάντα αλλάζουν το νόημα της λέξης.

Προσπαθώ πολλές να σκεφτώ πίσω από τις εύλογες εξηγήσεις αυτής της κρίσης, δεν είναι βλέπεις ούτε δύσκολες, ούτε πολύπλοκες. Ωστόσο, σαν άνθρωπος θέλεις κάποιες διευκρινήσεις περί του γιατί πρέπει η δική σου γενιά να περάσει αυτή τη μετάβαση, η οποία είναι από πολλές απόψεις ιστορική. Η απάντηση που συνήθως παίρνεις, και εν πολλοίς αναμενόμενα, είναι ‘γιατί έτσι’!

Βλέποντας σήμερα το παρακάτω video, με μια μουσική των Abba να στριφογυρίζει ευχάριστα μέσα στο μυαλό μου, μπήκα στη θέση της Donna, όταν εξηγεί στην κόρη της ότι ουσιαστικά δεν είχε επιλογή για κάτι άλλο. Φαντάστηκα να το λέω στα παιδιά που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω. Να τους σιγοψιθυρίζω το ρυθμό του τραγουδιού όταν τα ετοιμάζω για το σχολείο, όταν τα αποκοιμίζω στο κρεβάτι το βράδυ με ένα νανούρισμα και ένα παραμύθι, κι όταν τα χαιρετώ κρυφά πίσω από την κουρτίνα, μόνο και μόνο για να μην τα κάνω ρεζίλι, για το πρώτο τους ραντεβού. Αναλογίζομαι ότι η Donna, αυτή η σουφραζέτα Αγγλίδα που ξέμεινε από τη γενιά των παιδιών των λουλουδιών σε ένα ελληνικό νησί, υπήρξε εξαιρετικά τυχερή. Εξάλλου, η αποκρυστάλλωση της γονικής σοφίας είναι στο να δέχεται χωρίς δισταγμό κι ερωτήσεις, αυτό που το παιδί σου δίνει απλόχερα, ακόμα κι αν αυτό είναι… να το ντύσεις για το γάμο!

Στη θέα και μόνο της απομονωμένης εκκλησίας πάνω στον απότομο βράχο, συνειδητοποιώ πόσο θα ήθελα αυτή η χώρα να ήταν διαφορετική για να χωρέσει την τόση ομορφιά, το τόσο γαλάζιο και τον τόσο ήλιο. Αντ’ αυτού νιώθω σαν να γλιστρά μέσα από τα χέρια μου.

Και έτσι για να εξηγούμαστε, οι Αλκυονίδες δεν θα περάσουν ποτέ από εδώ. Στη χειρότερη να εξαφανιστούν από προσώπου γης…

  

Musical

Αρχίζουμε με μια διαπίστωση, σχεδόν αξίωμα, πως αγαπώ τα musicals. Οπότε καταλαβαίνεις ότι θεωρώ πολύ φυσιολογικό να δω έναν άνθρωπο να τραγουδάει με συνοδεία μουσικής στο δρόμο, ενώ ενδόμυχα θα ήθελα πολύ να το κάνω, μάλιστα περιστοιχισμένος και από ολόκληρο μπαλέτο. Σιγά τι θες θα μου πεις! Απλά μια ζωή σαν να είσαι μαθητής στο Glee ή ανερχόμενο άστρο στο SMASH.

Όπως έχω ξαναπεί, η μοναδική ευκαιρία που έχω πλέον να τραγουδώ φωναχτά είναι όταν κάνω ποδήλατο. Αυτό γιατί διατηρείς μια απόσταση ασφαλείας από τους οδοιπόρους, ενώ λόγω ταχύτητας δεν προλαβαίνουν οι διπλανοί να καταλάβουν «από πού τους ήρθε». Παλιότερα, στην Αθήνα, ο χώρος για τέτοιες εκδηλώσεις θεατρικότητας ήταν αποκλειστικά και μόνο εντός του αμαξώματος του αυτοκινήτου μου (ιδιαίτερα όταν τα παράθυρα ήταν κλειστά – σπάνια βέβαια). Στις πρόσφορες τοποθεσίες δεν συγκαταλέγω το σπίτι που το Wicked ωχριά μπροστά στις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Ενώ ρεσιτάλ δίνω και σε άλλες δύο περιπτώσεις: το μαγείρεμα και το καθάρισμα του σπιτιού!

Θυμάμαι ακόμα το πρώτο Musical που είδα στο θέατρο, το οποίο δεν ήταν άλλο παρά το πρώτο έργο του Andrew Lloyd Weber, δηλαδή το “Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat”. To casting μη φανταστείς κάτι το καταπληκτικό, αφού πρωταγωνιστούσε μελλοντικό μέλος του μπαλέτου της Παπαρίζου στο Number One και η Φιόνα Τζαβάρα (η Ζανίνου έμεινε σπίτι!). Ωστόσο, όταν έρχεσαι σε επαφή με εκείνο τον κόσμο που είναι “φυσιολογικό” να τραγουδάς στη μέση της σκηνής, τότε τίποτα δεν μπορεί να στο χαλάσει!

Αν, λοιπόν, δείτε κανέναν δίπλα σας με ακουστικά θηρία να τραγουδά, όχι τηλέφωνο αμέσως στο Σινούρη (δεν βολεύει πλέον και το λεωφορείο)… μπορεί να είμαι κι εγώ!