3 Μαρτίου 2012

Musical


Αρχίζουμε με μια διαπίστωση, σχεδόν αξίωμα, πως αγαπώ τα musicals. Οπότε καταλαβαίνεις ότι θεωρώ πολύ φυσιολογικό να δω έναν άνθρωπο να τραγουδάει με συνοδεία μουσικής στο δρόμο, ενώ ενδόμυχα θα ήθελα πολύ να το κάνω, μάλιστα περιστοιχισμένος και από ολόκληρο μπαλέτο. Σιγά τι θες θα μου πεις! Απλά μια ζωή σαν να είσαι μαθητής στο Glee ή ανερχόμενο άστρο στο SMASH.

Όπως έχω ξαναπεί, η μοναδική ευκαιρία που έχω πλέον να τραγουδώ φωναχτά είναι όταν κάνω ποδήλατο. Αυτό γιατί διατηρείς μια απόσταση ασφαλείας από τους οδοιπόρους, ενώ λόγω ταχύτητας δεν προλαβαίνουν οι διπλανοί να καταλάβουν «από πού τους ήρθε». Παλιότερα, στην Αθήνα, ο χώρος για τέτοιες εκδηλώσεις θεατρικότητας ήταν αποκλειστικά και μόνο εντός του αμαξώματος του αυτοκινήτου μου (ιδιαίτερα όταν τα παράθυρα ήταν κλειστά – σπάνια βέβαια). Στις πρόσφορες τοποθεσίες δεν συγκαταλέγω το σπίτι που το Wicked ωχριά μπροστά στις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Ενώ ρεσιτάλ δίνω και σε άλλες δύο περιπτώσεις: το μαγείρεμα και το καθάρισμα του σπιτιού!

Θυμάμαι ακόμα το πρώτο Musical που είδα στο θέατρο, το οποίο δεν ήταν άλλο παρά το πρώτο έργο του Andrew Lloyd Weber, δηλαδή το “Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat”. To casting μη φανταστείς κάτι το καταπληκτικό, αφού πρωταγωνιστούσε μελλοντικό μέλος του μπαλέτου της Παπαρίζου στο Number One και η Φιόνα Τζαβάρα (η Ζανίνου έμεινε σπίτι!). Ωστόσο, όταν έρχεσαι σε επαφή με εκείνο τον κόσμο που είναι “φυσιολογικό” να τραγουδάς στη μέση της σκηνής, τότε τίποτα δεν μπορεί να στο χαλάσει!

Αν, λοιπόν, δείτε κανέναν δίπλα σας με ακουστικά θηρία να τραγουδά, όχι τηλέφωνο αμέσως στο Σινούρη (δεν βολεύει πλέον και το λεωφορείο)… μπορεί να είμαι κι εγώ!

11 σχόλια:

  1. 1. Που να σε δούμε παιδί μου? Στην Αγγλία είσαι!!!
    2. Δε μ' αρέσει η γραμματοσειρά (στο χρωστούσα αυτό)!!
    3. Τρομερό καστ!Αντε και στο Rocky Horror Show με Πασχάλη Τσαρούχα και Θεοφανία Παπαθωμά!Χαχα
    4. Εμένα μ' αρέσει πολύ και μέσα στο μετρό! Να με κοιτάει ο κόσμος σαν άλιεν και να τραγουδώ και να κινούμαι (γιατί χορό δεν μπορείς να το πεις αυτό)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ποια χώρα τελικά σε κέρδισε μετά από πιεστική διεκδίκηση για την γιουροβίζιον η Αγγλία η η Ελλάδα, μολόγα πότε θα σε δούμε, και με τι στίχο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αγαπω μιουζικαλ! του χρονου παω/ερχομαι αγγλια για σπουδες... εχω πολλα να δω στα υπ'οψην!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τραγούδα και μην σε νοιάζει τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Αν εσύ είσαι φάλτσος, οι άλλοι έχουν το πρόβλημα κι όχι εσύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ενταξει λοιπον. Αν διασταυρωθουμε με ποδηλατα κ δεν με αναγνωρισεις, θα ακουσεις αυτο κ θα καταλαβεις: "she had her moments she had some style. The best show in town was the crowds outside the Casa Rosada crying..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Gi..orgio

    1. Μπορεί να κάνω guest εμφανίσεις!! χαχα!

    2. Εμένα μ' αρέσει, τη βρίσκω έξυπνη και συγχαρητήρια στο σχεδιαστή της (στο χρωστούσα αυτό)!!

    3. Αχ...αυτά είναι!!

    4. Και στο μετρό είναι ωραίο, γιατί μπορεί να κάνεις χορογραφικό ολόκληρο με το στύλο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φούλη μου, παρότι μου έγινε πρόταση...ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΩ...αποφάσισα να απέχω! Βαριέμαι τα πέρα δώθε στο Μπακού...μη νομίζεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Dreamer καλώς να έρθεις...και καλές οικονομίες να κάνεις, γιατί το σπορ είναι ιδιαίτερα ακριβό!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ben Provis, καλέ σιγά μη σκεφτώ! Ρεσιτάλ δίνω λέμε!! χαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;