Post-Jubilee

Ναι… δεν είναι ψέμα! Αν βλέπεις στο Reader σου νέο feed, είναι όντως από μένα και δε σε γελούν τα μάτια σου. Συνοπτικά να σου πω ότι ζω, είμαι αρτιμελής, δεν είχα άλλη πτώση από το ποδήλατο (πλην ένα τιμόνι και ένα πεντάλ που έφυγε), η δουλειά συνεχίζει να είναι λίγο πίκρα, το αφεντικό μου έχει γλιτώσει κάμποσες δολοφονικές απόπειρες και γενικά συνεχίζουμε να έχουμε χειμώνα.

Αν μπορούσες να κράταγες itinerary (…αγαπημένη λέξη στη δουλειά) από όλη μου την πορεία στο Νησί, τότε θα έπρεπε έμπειρέ μου αναγνώστη να ξέρεις πολύ καλά πλέον πως όταν απέχω από το blogging, τότε μάλλον περνάω καλά. Το τι βαστάω όταν γυρίζω είναι μια άλλη ιστορία! Είχες μια φαγούρα να μου πεις, αλλά εγώ ως πιστός σου «προμηθευτής προσωπικών στιγμών», οφείλω να διαθέτω και λίγο corporate responsibility βρε αδερφέ που λένε και στην πιάτσα.

Κατά τ’ άλλα εδώ είχαμε τον Ιωβηλαίο της Λατρεμένης. Ανασκόπηση δεν θα σου κάνω, γιατί δεν δύναμαι να την κάνω καλύτερα από τον Apos, έστω κι αν χιλιομετρικά και μόνο ήμουν πιο κοντά. Στην καρδιά της ο Αργεντίνος είναι πρώτο στασίδι στη Μητρόπολη ή πρώτο τραπέζι πίστα στην Πάολα… διάλεξε και πάρε! Ωστόσο κι από εδώ θα ήθελα να την ευχαριστήσω για τις δύο υπέροχες αργίες που μας χάρισε, καθώς και όλο το περιρρέον κιτς, που όμοια του στέκουν μόνο τα στολισμένα Αθηναϊκά μπαλκόνια τα Χριστούγεννα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω και τους σπιτο-νοικοκυραίους μου, οι οποίοι έφεραν με τον τρόπο τους το ελληνικό καλοκαίρι στον κήπο μου. Περήφανα σας ομολογώ ότι έξω από τη μπαλκονόπορτα μου κάθε βράδυ, με περιμένει ένα ελληνικότατο νυχτολούλουδο, το οποίο έχει μάλιστα ανθίσει και μου χαρίζει μικρές τζούρες Ελλάδας μετά το βραδινό τσιγάρο. Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά με κάνουν να σκέφτομαι ότι η Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση δεν ήταν τελικά και μια τόσο παράλογη σύλληψη…