28 Ιουλίου 2012

Ceremonies


Η χθεσινή τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου ήταν αξιοσημείωτη για ποικίλους λόγους. Ο σκηνοθέτης, γνωστός για το πλούσιο κινηματογραφικό του ιστορικό, έδωσε ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που ήταν κατ’ αρχήν τεχνικά άρτιο. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Η σύλληψη και εκτέλεση ενός τόσο πολύπλοκου εγχειρήματος είναι πάντα εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, και όποιος ισχυρίζεται με περισσή ευκολία – έως και θράσος – ότι μπορεί να το κάνει, λέει μαλακίες, για να το θέσω και κάπως ευγενικά!

Από την άλλη μεριά έχεις και το θέμα της αισθητικής, το οποίο είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία, η οποία κιόλας στέκει βαθύτατα υποκειμενική, πέρα από κάποια κριτήρια αντικειμενικότητας που θεμελιώνουν αυτό που θα ορίζαμε ως κείμενη αισθητική. Το χθεσινό show ήταν άρτιο και από τη σκοπιά της τελευταίας. Θα με ρωτήσεις, λοιπόν, εύλογα, αν πιστεύω ότι όλα πήγαν ρολόι! Η απάντηση μου θα είναι κατηγορηματική και ασφαλώς αρνητική.

Η προσωπική μου αίσθηση είναι πως η χθεσινή τελετή έναρξης ήταν μια εκ των χειροτέρων που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια ως προς το περιεχόμενο της – και όχι ως προς το τεχνικό κομμάτι, το οποίο σε κάποιες στιγμές ήταν σχεδόν εκθαμβωτικό! Η συνήθης μπαρούφα που θα πει ο κάθε έξυπνος είναι πως η Αγγλία δεν έχει την ίδια ιστορία με την Ελλάδα ή την Κίνα. Μέγα λάθος! Από πότε η ιστορία είναι πέος που μπορούμε να το βγάλουμε και να το μετρήσουμε με το υποδεκάμετρο; Το θέμα δεν είναι τι διαθέτει ο κάθε λαός ως παρελθόν – λίγο πολύ όλοι μας διαθέτουμε ιστορία, καθώς δεν φυτρώσαμε – το θέμα είναι πως επιλέγεις να χειριστείς και το παρουσιάσεις το παρελθόν που σου έχει δοθεί απλόχερα, και ο Boyle δεν το διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο, και δεν είμαι ο μόνος που το υποστηρίζω αυτό.

Δεν θέλω να σταθώ σε πολλές λεπτομέρειες, ελάχιστη σημασία έχουν, ωστόσο θα ήθελα να εστιάσω σε ένα μόνο σημείο. Στην αρχή σχετικά της τελετής γίναμε μάρτυρες μιας, ομολογουμένως, εντυπωσιακής μετάβασης από ένα σύστημα παραγωγής σε ένα άλλο (putting-out σε factory system), γεγονός που σηματοδότησε και την πρωτοκαθεδρία της οικονομίας της Μεγάλης Βρετανίας από τα μισά του 17ου αιώνα και μετά. Ο σκηνοθέτης, λοιπόν, επέλεξε του ολυμπιακούς κύκλους να πηγάζουν μέσα από αυτό την περίοδο της κοινωνική φουρτούνας, των μεγάλων αλλαγών… από μια περίοδο που από πολλές απόψεις υπήρξε η λιγότερο ανθρωποκεντρική στην ιστορία του ανθρώπινου είδους. Θέση μου αποτελεί ότι κάτι τέτοιο – παρόλη τη σκόπιμη αντιφατικότητα - δεν είναι συμβατό σε καμιά περίπτωση με το πνεύμα του ολυμπισμού. Μοναδική χαραμάδα αμφισβήτησης που αφήνω είναι ο Boyle να μας έκλεισε πονηρά το μάτι, σημειώνοντας με τον δικό του τρόπο, το τέλμα στο οποίο έχει φθάσει πλέον ο ολυμπισμός… αν και πολύ το αμφιβάλλω!

Προσωπικά, και έχοντας υπάρξει εθελοντής στην περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, έχοντας παρακολουθήσει Live την τελετή έναρξης, θα ήθελα να σημειώσω – χωρίς ίχνος εθνικισμού – ότι ο Παπαϊωάννου πέτυχε στο να προσφέρει παγκοσμίως μια μοναδική αλληγορία του συνόλου της ελληνικής ιστορίας το 2004, όμοια της οποίας δεν πιστεύω πως θα δούμε ξανά, τουλάχιστον όχι σύντομα. Τούτος είναι ένας εκ των λόγων που θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό και ευλογημένο που έζησε την εμπειρία του 2004…    

10 σχόλια:

  1. χαλια ήτανε , βαρέθηκα! καμια σχέση με μας αυτό μου το πανε και φίλοι Νορβηγοί και ένας αμερικανος και με ικανοποίησε η άποψη τους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χάλια δεν ήταν! Όπως έγραψα αντικειμενικά ήταν αρτιότατη. Το θέμα της σύγκρισης είναι μια άλλη ιστορία, αν και δεν ξέρω κατά πόσο χρήσιμη είναι!

      Διαγραφή
  2. Παρακολούθησα πολύ λίγο, το σημείο με τις νοσοκόμες κι εκνευρίστηκα τόσο πολύ που σταμάτησα μα παρακολουθώ. Ήταν βαρετό. Δεν θέλω να το συγκρίνω με το δικό μας, θα ήταν άδικο, απλά ήταν κάτι που δεν μπόρεσε να μου τραβήξει την προσοχή και να με καθηλώσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Tremens μου, κι εγώ σε πολλά σημεία βαρέθηκα, όπως και σε άλλα γέλασα επίσης πολύ. Ήταν ανάλαφρη και άκρως εύπεπτη. Δεν ξέρω αν αυτό είναι κακό, απλά δεν είναι συμβατό με την υποκειμενική καθαρά μου αισθητική!

      Διαγραφή
  3. Γιατί σου άρεσε η ιστοριούλα με την βασίλισσα που πέφτει από ελικόπτερο;
    Δεν μου άρεσε καθόλου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγάπησα Ηφαιστίωνα με Λατρεμένη που έπεσε από ελικόπτερο και Mr.Bean στο αρμόνιο. By far από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς!

      Διαγραφή
  4. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΠ ΧΑΟΣ! εν μου αρεσε καθολου ομως! κιτς, σαχλα. πως να το πω; εθελαν να φκαλουν κατι πολλα κουλ με τα facebook κτλ. κατι πολλα μιουζικαλ. εν το καρτερουν αλλα επρεπε. τι ηταν να δειξουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά Dreamer επίσης το απόλυτο χάος δεν ήταν. Ήταν θεματικά μια χαρά κομμένη και προσπάθησε εν πολλοίς να δείξει το παρόν του Η.Β.!!

      Διαγραφή
  5. Είσαι πράγματι τυχερός που το έζησες ως εθελοντής. Αλλά και όλοι όσοι ζήσαμε ολυμπιακούς σε μια χώρα και πόλη που δεν θα ξαναγυρίσει.
    Η λατρεμένη με το ελικόπτερο ήταν όλα τα λεφτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Apos μου υπήρξε μια από τις πιο όμορφες εικόνες της Αθήνας (αν όχι η πιο όμορφη ever) που θα κρατήσω στη μνήμη μου για όσο ζω!!

      Λάτρεψα Λίτσα από ελικόπτερο και όπως προείπα Mr.Bean να παίζει Vangelis!!

      Διαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;