6 Νοεμβρίου 2012

Systemic


Γυρίζοντας από το Νησί, γνώριζα μετά βεβαιότητας ότι η ζωή μου θα μπει σε μια ανιαρή ρουτίνα. Εκεί βέβαια σου γκρίνιαζα για τελείως διαφορετικά πράγματα. Πρέπει να με θυμάσαι εσύ που με διαβάζεις εδώ και καιρό, δια πυρός και σιδήρου σε έχω περάσει καημένε, τόσο που απορώ τι κάθεσαι και διαβάζεις σε αυτό το ιστολόγιο.

Το να υπηρετείς τη μητέρα πατρίδα είναι σίγουρο τελικά ότι σου αδειάζει το μυαλό. Όταν δούλευα δωδεκάωρα στο Νησί, πάντα είχα την όρεξη να γράψω δυο αράδες, να σου πω τι καινούργιο βλέπω, τι μου κάνει εντύπωση, και κυρίως τι μου λείπει. Τώρα δεν έχω διάθεση να σου γράψω ούτε μια λέξη, ή ακόμα αν το πάρω απόφαση, δεν θα έχει να κάνει με αυτό το απερίγραπτο ελληνικό συστημικό μόρφωμα.

Ένα πράγμα που σύντομα, ωστόσο, συνειδητοποίησα είναι το γιατί αποτελεί εξαιρετικά δύσκολο και μεγαλεπήβολο εγχείρημα να προχωρήσεις σε μία δραστική μείωση της θητείας. Βλέπεις αγαπητέ μου, όλοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι στρατιωτικοί είναι συνηθισμένοι σε ένα σύστημα, το οποίο είναι έτσι γραφειοκρατικά δομημένο που χωρίς την ύπαρξη ενός ικανού αριθμού φαντάρων θα κατέρρεε σαν πύργος με τραπουλόχαρτα. Πως μπορείς να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους ότι «κοίτα να δεις, αλλά η δουλειά που κάνετε πέντε μαζί, εκεί έξω στον ιδιωτικό τομέα την κάνει ένα άτομο… στη μισή του βάρδια»! Σοκ και δέος!

Όλο αυτό που βλέπω καθημερινά, αν το επεκτείνω και στην υπόλοιπη σφαίρα του δημοσίου (από το οποίο έχω βιώματα ή έχω κάνει guest εμφανίσεις), τότε καταλαβαίνω ότι είναι σχεδόν αδύνατο να κάνουμε ένα ουσιαστικό άλμα προόδου. Πρώτον, γιατί η πλειοψηφία δεν είναι διατεθειμένη να πηδήξει, αλλά δεύτερον και κυριότερο, γιατί έτσι όπως κτίστηκε όλο αυτό το οικοδόμημα τόσα χρόνια, είναι πρακτικά αδύνατο να κάνουμε τη ριμάδα την ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά. Το δε αιώνιο πρόβλημα θα είναι τι θα κάνουμε έπειτα, όταν σπάσουμε δηλαδή και τα τελευταία μας διαθέσιμα αυγά, ειδικά εφόσον κιόλας οι κότες μας έχουν σταματήσει να κάνουν καινούργια! Πολλές απορίες και δεν θέλω να σε γεμίσω με σκέψεις, έχεις ήδη 216 σελίδες της τροπολογίας να διαβάσεις.

Στη φωτογραφία επάνω βλέπεις τον άνδρα με τη μύτη γάντζο που με δαιμονίζει. Το Ζουζούνι το ξέρει, οπότε δεν έχω πρόβλημα, άσε που έχω φροντίσει να τον συμπεριλάβω στη λίστα με τα επιτρεπόμενα κέρατα. Η τελευταία είναι βέβαια μια λίστα που απαρτίζεται από άτομα που δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να συναντήσω! Όχι πες μου, αλλά εσύ θα μπορούσες να αρνηθείς να τον πάρεις με το αυτοκίνητο;   

7 σχόλια:

  1. Πλάκα με κάνεις! Πάνω που θα σε ρωτούσα σε ποιό δρόμο τον βρίσκουμε! χαχαχαχαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αθάνατο ελληνικό δημόσιο... Για κάθε ένα δημόσιο υπάλληλο που δουλεύει, δεκαπέντε ξύνονται... Όσο για τον Joe, τον έχω προσθέσει και εγώ στη λίστα μου εδω και καιρό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλέ και στο ποδήλατο τον έβαζα δικάβαλο, άκου εκεί το παιδί να κουράζεται, τι το χουμε το όχημα. Όσο για τα του στρατού μου είναι μια αρχαιοτάτη ανάμνηση, 20 χρόνια πριν, αλλά ναι, 2 πράγματα μου έμειναν. η βρωμιά και η ανικανότητα (τώρα που το σκέφτομαι και η βλακεία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εγω που την αλλη, που εκαμνα στρατο εβρισκα ομορφο διεξοδο στο μπλογκ το δικο μου, τζιε στα αλλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο Ε.Σ. είναι το απόλυτο του χάσιμου χρόνου! Τον βλέπω σα εφιάλτη καμιά φορά, ότι ξαναχάνω 1,5 χρόνο απο τη ζωή μου, υπηρετώντας ξανά τη θητεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Περισσότερες πιθανότητες βρίσκω να πετύχεις το παληκάρι επάνω, παρά να αλλάξει το παραμικρό στην ελληνική εκδοχή της Μαφίας (το Δημόσιο).
    Επομένως, careful what u wish for...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εγώ το παιδί δεν θα το έπαιρνα,ξέρεις στη μηχανή αναγκαστικά θα τον είχα πίσω, οπότε δεν θαθελα,εκτός αν ήταν τζέντλεμαν και ήθελε να οδηγήσει εκείνος..
    Για τον ΕΣ δεν εχω άποψη,για τους του δημοσίου ουυυυυυυυυ
    Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;