Xmas-Blogging

Σπίτι ακούγοντας χριστουγεννιάτικα CDs (ναι είμαι τόσο ρετρό), με την κουβερτούλα στα πόδια (ναι είμαι τόσο παππούς-φάση) και με το δέντρο να φεγγοβολά από τα λαμπάκια (ναι είμαι τόσο κιτς τα Χριστούγεννα)… κάπως έτσι με βρίσκει η δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Θα μου πεις τώρα εσύ – και με το δίκιο σου – χέστηκα πως σε βρίσκει. Δεν πάει και να σε βρει τ’ ανάσκελα με σαράντα πυρετό; Επειδή, όμως, ξέρω αναγνώστες μου – ναι εσάς τους 5-6 λέω – ότι βασικά ενδιαφέρεστε για μένα, ακόμη κι αν δεν το παραδέχεστε… είπα να σας ενημερώσω για τα καθέκαστα.

Ξέρετε πολύ καλά ότι στο blog έχω καταντήσει να γράφω πιο αργά και από τον ερχομό του success story και της σαμαρικής ανάπτυξης. Θα μου πεις βέβαια ποιός γράφει στις μέρες μας; Πού είναι εκείνες οι παλιές καλές εποχές που δεν προλάβαινα να διαβάσω τις αναρτήσεις που έρχονταν στον αδικοχαμένο και μακαρίτη google reader. Εκείνες ήταν οι καλές εποχές του blogging. Σήμερα μας έφαγαν τα Facebook και τα Twitter. Αχ Παναΐα μου… τι κακό μας βρήκε (σαν γριά ακούγομαι τώρα που το σκέφτομαι)!

Λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος. Λίγο πριν φύγει το 2013 (και μεταξύ μας… παρακαλώ να μην ξανάρθει), ήθελα να γράψω όπως έγραφα παλιά, τότε που το Blogging είχε ζωή, τότε που ήταν mainstream! Έτσι βρε αδερφέ, σαν μνεία σε εκείνο το χαζό παιδί με το τσουλούφι που τόνιζε ότι κατοικούσε στην Αθήνα, λες και αυτό ήταν η ουσία της ύπαρξής του. Έπειτα η μετεξέλιξη δύο γραμμάτων v και k ήταν να γίνει ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό – από κάθε άποψη – και κάπως έτσι να ψάχνει μέχρι και σήμερα το δρόμο του στην κλίμακα των αριθμών… με την ελπίδα κάποτε να φτάσει στο άπειρο… ή και πάλι σε κάποιο μηδέν.

Καλές γιορτές να έχουμε γεμάτες αγάπη και συντροφικότητα. Σας φιλώ και τους 5-6 αγαπημένους μου αναγνώστες… 

Δριμύ κατηγορώ του Πρωθυπουργού για τα παρεκβατικά κοινωνικά δίκτυα των Αθηνών

Ο Πρωθυπουργός σε πρόσφατη συνέντευξη τύπου
που παρουσίασε το όραμά του για
νέο κοσμοδρόμιο στη Μεσσήνη

Σε μεγάλο πολιτικό θέμα εξελίσσεται η επιδότηση με ποσοστό 1% των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων στην ακριτική περιφέρεια της Μεσσηνίας από τον ΟΑΕΔ. Το θέμα ανέκυψε σήμερα μέσω των κοινωνικών δικτύων, τα οποία κύκλοι του Μεγάρου Μαξίμου χαρακτήρισαν ως πράγματα του Διαβόλου που με τη βοήθεια της Παναγίας θα πάνε από εκεί που ήρθαν. Η Κυβέρνηση απάντησε με δεικτικό τόνο στις κατηγορίες, τονίζοντας ότι η Μεσσηνία είναι μια κατ’εξοχήν ακριτική περιοχή, καθώς δεν έχει ούτε Τερκενλή, ούτε Attica, ούτε αυθαίρετο Mall του Λάτση, αλλά κυρίως ούτε μόνιμες εμφανίσεις της Πάολας και του Παντελίδη. Ο Εκπρόσωπος Τύπου της Κυβέρνησης, κ. Κεδίκογλου, στρεφόμενος προς όλες τις κατευθύνσεις, δήλωσε χαρακτηριστικά, ότι τα κοινωνικά δίκτυα των Αθηνών έδειξαν ακόμη μια φορά το σκληρό τους πρόσωπο απέναντι στον Πρωθυπουργό της καρδιάς μας, ενώ πρόσθεσε ότι η παρεκβατικότητα αυτή εκ μέρους κάποιων δυνάμεων του διαδικτύου δεν θα σταθεί, σε καμιά περίπτωση, εμπόδιο στις προγραμματικές δηλώσεις του Πρωθυπουργού για δωρεάν wi-fi σε όλη την ελληνική επικράτεια.

Η Κουμουνδούρου από τη μεριά της έβγαλε ανακοίνωση στην οποία καταγγέλλει τον τεχνοφασισμό από όπου κι αν προέρχεται, αλλά κατηγορεί παράλληλα τον Πρωθυπουργό για ευκαιριακή εκμετάλλευση των λαϊκών στρωμάτων της περιφέρειας, ενώ κάλεσε για μια ακόμη φορά τον ελληνικό λαό σε επανάσταση.  

Η Τζάκρη εξοργισμένη με τις φήμες για προσχώρησή της στη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ «Λάτρεις του Louboutin»

«Γελοιότητες» χαρακτήρισε η ανεξάρτητη βουλευτής Θεοδώρα Τζάκρη τις φήμες που τη θέλουν να προσχωρεί στο ΣΥΡΙΖΑ μετά τη διαγραφή της από το ΠΑΣΟΚ.  Αρκετά δημοσιεύματα ήθελαν την κα. Τζάκρη να συμμετέχει στη σχετικά προσφάτως σχηματισθείσα συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ με την επωνυμία «Λάτρεις του  Louboutin». Ενοχλημένη η ανεξάρτητη πλέον βουλευτής τόνισε «Αν ήθελα να πάω στο ΣΥΡΙΖΑ θα είχα πάει από το 2011 και θα είχα επανεκλέγει πιο εύκολα», ενώ πρόσθεσε ότι σε πείσμα των καιρών έμεινε στο ΠΑΣΟΚ με κίνδυνο να χάσει την ετήσια συνδρομή της στο Attica, αλλά και στο Golden Hall.

Η κα. Τζάκρη σημείωσε χαρακτηριστικά ότι είναι «παιδί του ΠΑΣΟΚ» και ότι θα αγωνιστεί για την ανασύσταση του ιδεολογικού χώρου του Christian Dior και της Escada, ακόμα κι αν χρειαστεί να χτυπήσει και τη γόβα στο έδρανο της Βουλής. Για την πιστοποίηση της αλήθειας, κυκλοφόρησε η ίδια στον Τύπο φωτογραφία της από την κούνια (βλ. δίπλα), η οποία αποδεικνύει περίτρανα ότι οι γονείς της την μεγάλωσαν από τα γεννοφάσκια της με τον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ.  

Στο πνεύμα των δηλώσεων Τζάκρη, ο εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι «Οι βουλευτές έχουν ευθύνη απέναντι σε αυτούς που τους ψηφίσαν και έχουν ελευθερία συνείδησης», ενώ απευθυνόμενος προς του πολίτες της Πέλλας σημείωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι ένα αριστερό κόμμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξέρει από μόδα, υπερτονίζοντας την προτίμηση του Προέδρου του κόμματος στα Burberry και στα Hilfiger.

«Όχι» Βενιζέλου σε δημοσιονομικά μέτρα

Σαφής και κατηγορηματικός υπήρξε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κ. Βενιζέλος, μετά τη συνάντηση που είχε με τον Πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου. Απέρριψε κάθε ενδεχόμενο νέων δημοσιονομικών μέτρων για το 2014, ενώ τόνισε ότι θα επιλεχθούν μόνο διαρθρωτικά μέτρα.

Σε ερώτηση των δημοσιογράφων, γιατί δεν έχουν γίνει τόσο καιρό, απάντησε ότι το 2009-2011 ήταν πρωθυπουργός ο κ. Παπανδρέου ο οποίος είχε το μυαλό του μόνο σε δημοψηφίσματα, το 2012 οι προετοιμασίες για την εθνική συμμετοχή της Ελλάδος στη Eurovision ήταν πυρετώδεις και δεν μας επέτρεψαν λοιπές κινήσεις διαρθρωτικού περιεχομένου, ενώ το 2013 ήταν ανάδρομος ο Ερμής και η κα. Πατέρα συμβούλεψε να μην κινηθούμε σε αυτή την κατεύθυνση. Αντιθέτως, μετά τις διαβεβαιώσεις τις κα. Άσης Μπίλιου και της EBU, το 2014 είναι ιδιαίτερα ευνοϊκός χρόνος για την ενίσχυση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, μιας και δεν θα αναμένουμε καν 12άρι από την Κύπρο.

Για το ζήτημα των πλειστηριασμών, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, στάθηκε επίσης κατηγορηματικός, σημειώνοντας ότι η κυβέρνηση όρισε Επιτροπή με πρόεδρο τον βουλευτή κ. Τζαμτζή, η οποία ορίζει το κατώτατο όριο διαβίωσης, άρα και «κόκκινη γραμμή» για την άρση των πλειστηριασμών, στα € 5.700 μηνιαίως.

Τέλος για το ζήτημα της φοροδιαφυγής και του ελέγχου δήλωσε ότι πρότεινε στον Πρωθυπουργό να διεξαχθεί μεγάλη συζήτηση για το, αλλά αν είναι δυνατόν αυτό να γίνει από την επόμενη βδομάδα, γιατί αυτή έχει να μεταβεί στην Ελβετία και το Λουξεμβούργο για τη διεκπεραίωση κάτι προσωπικών του υποθέσεων. 

Τι κρύβει η ξαφνική συνάντηση Μέρκελ-Σαμαρά;

Έκπληξη προκάλεσε η πρόσκληση στον Έλληνα Πρωθυπουργό από την Καγκελαρία της Γερμανίας για μια συνάντηση στις 21 Νοεμβρίου. Ακόμα και οι κύκλοι του Μαξίμου θορυβήθηκαν, αλλά με ανεπίσημες (μα έγκυρες) πηγές τόνισαν ότι «η κα Μέρκελ νιώθει άσχημα που ξεπέταξε τον Πρωθυπουργό τις προάλλες μέσα σε πέντε λεπτά».

Ο Υπουργός Οικονομικών, κ. Στουρνάρας, σε έντονους τόνους, σημείωσε ότι «η συνάντηση Μέρκελ-Σαμαρά σε καμιά περίπτωση δεν θα υπονομεύσει την κοινωνική επιταγή μας για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως τη μείωση του double-dot στις φετινές πίστες τα Χριστούγεννα», ενώ πρόσθεσε «ότι το δικαίωμα στην Πάολα δεν μπορεί να είναι προνόμιο μόνο των πλουσίων». Το ΚΚΕ εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση στην οποία εκφράζει την αλληλεγγύη του στη συντρόφισσα Πάολα και καταγγέλει «τις ιμπεριαλιστικές πρακτικές του υπουργού Οικονομικών, που προβοκατόρικα μανιπιουλάρει την κοινή γνώμη με καπιταλιστικά τερτίπια υπέρ των κεφαλαιοκρατών ιδιοκτητών νυχτερινών μαγαζιών».

Στο ανησυχητικό κλίμα της επερχόμενης μυστηριώδους συνάντησης Μέρκελ-Σαμαρά, έρχεται να προστεθεί και η ανεπίσημη πληροφορία για το κλείσιμο του επαγγέλματος του σουβλατζή. Από το γραφείο του κ. Σταϊκούρα, πληροφορίες φέρουν την κυβέρνηση να ανησυχεί που το 90% των start-ups αποτελούν χώρους εστίασης (και ειδικά σουβλατζίδικα). Ο υφυπουργός προτίθεται να καταθέσει σχέδιο νόμου, με το οποίο θα κλείνει το επάγγελμα του σουβλατζή. Οι λεπτομέρειες του σχεδίου δεν έχουν δει ακόμα το φως της δημοσιότητας. Έτσι πλάι στους δικηγόρους, τους συμβολαιογράφους και πολλά άλλα επαγγέλματα, έρχεται να προστεθεί και το εθνικό επάγγελμα του εστιάτορα. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ανακοίνωση του καλεί την κυβέρνηση «να έρθει στα συγκαλά της», ενώ αρνείται να κατηγορήσει το σουβλάκι «από όπου και να προέρχεται».  

Dance

Δεν ήταν η ιδέα μου, ήθελα να φύγω, να εκτονωθώ, να φωνάξω ότι δεσμεύομαι μέσα σε μια κατάσταση που μου απομυζά όλη την ενέργεια, όλη τελοσπάντων από εκείνη που θα μπορούσαν να κρύβουν τριάντα και κάτι χρόνια πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Γιατί όταν είχα βγει για το καθιερωμένο τσιγάρο από τη δουλειά, σε εκείνο τον άθλιο ακάλυπτο που κοίταζε στη λεωφόρο, κάθε ρουφηξιά ήταν και μια διαφορετική φωνή που έσκαγε μέσα στο μυαλό μου. Ήταν τόσες σε πληροφορώ οι φωνές που δεν έβγαζα καν νόημα μετά από έξι ρουφηξιές τι έκρωζαν, γιατί ως όρνεα τις εκλάμβανα. Όταν πέταξα το τσιγάρο με φόρα στα καταβρώμικα πλακάκια ήταν πια τελειωμένη υπόθεση ότι θα είχα πονοκέφαλο.

Φεύγοντας από τη δουλειά, η κίνηση στους δρόμους ήταν αφόρητη και η ζέστη το ίδιο. Κάτι δημόσιοι υπάλληλοι είχαν πορεία στη Σταδίου, το Κέντρο είχε προφανώς κλείσει σχεδόν από τον Ευαγγελισμό κι εγώ δεν είχα κανένα τρόπο να επιστρέψω σπίτι, παρά μονάχα τα πόδια μου, που ποτέ τους δεν με είχαν απογοητεύσει. Καταλαβαίνεις πως γυρίζοντας στο σπίτι ο πονοκέφαλος είχε γίνει δέκα φορές πιο δυνατός, κινδυνεύοντας, με αρκετή δραματικότητα στο ύφος που στο λέω, να μου εκτινάξει το κεφάλι από τον κορμό σε κάθε χτύπημα σαν μπαγκέτα σε ντραμς. Σου ομολογώ ότι ήθελα να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω δυνατά βοήθεια, σίγουρος ότι ουδείς θα αποκριθεί, θα τείνει τελοσπάντων μια χείρα βοηθείας. Αντ’ αυτού επέλεξα να ανοίξω το θερμοσίφωνο και να γεμίσω την μπανιέρα με καυτό νερό και ένα αφρόλουτρο κανέλλα. Βυθίστηκα γυμνός μέσα στο ζεστό νερό, μου τσουρούφλισε το δέρμα, αλλά μπορώ να σου εκμυστηρευτώ ότι αυτό το έβρισκα οριακά αισθησιακό.

Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Μεταφέρθηκα σε ένα παραλιακό μπαράκι, εκεί γύρω στο σούρουπο, αναμφίβολα καλοκαίρι. Αρμύρα πάνω στο κορμί, τόσο που αν το γλύψεις θα σου αλατίσει ανάμεικτα τη γλώσσα με έναν συνδυασμό της μυρωδιάς που αναδίδει το δέρμα σου. Κι αυτό το βρίσκω εξαιρετικά σεξουαλικό, τη γεύση του άλλου μπλεγμένη με τη θαλασσινή αύρα, τόσο που σε προδιαθέτει να τον γλύψεις από την κορφή μέχρι τα νύχια. Η μουσική στην παραλία δεν ήταν ιδιαίτερα χορευτική, αλλά μια παραλλαγή ενός τραγουδιού της Whitney Houston, εκείνο που εξέφραζε την ανάγκη της, εκείνη την τόσο απεγνωσμένη και εσωτερική, να χορέψει με κάποιον. Μια πρόσκληση σε χορό, η οποία στη συγκεκριμένη διασκευή δεν είχε τίποτα το διασκεδαστικό, ήταν σαν ο ερμηνευτής να σε προκαλούσε να χορέψεις μαζί του εντελώς διαφορετικά, γυμνός πάνω στην άμμο, με τον ήλιο να ζεσταίνει κάθε σπιθαμή δύο κορμιών που ενώνονται, με αργές και σταθερές επαναλαμβανόμενες κινήσεις, ο ένας μέσα στον άλλον, αυτοτελείς αλλά συνάμα ενιαίοι. Ήταν λες και ένιωθα ήδη την ανάσα σου στον λαιμό μου, να με φιλά στο στήθος κι εγώ να αφήνομαι στο στόμα σου να με χαλαρώσει τελείως. Ένιωθα, αν και μέσα στο νερό, τον αέρα να φυσά ελαφρά τα μαλλιά μου που είχαν κοκαλώσει κάπως από το αλάτι, ενώ εγώ χάιδευα με τα δάκτυλα μου το κεφάλι σου.

Όλα ήταν τόσο ζωντανά, το τραγούδι, η αισθαντική φωνή του τραγουδιστή που ζητούσε απεγνωσμένα να χορέψει με κάποιον, η άμμος στην οποία ακουμπούσαν η πλάτη και τα οπίσθια μου, η αίσθηση των μαλλιών σου στα χέρια μου, η γλώσσα σου που με περιεργαζόταν, όλα τόσο δυνατά. Άνοιξα μονομιάς τα μάτια μου, ήμουν ακόμη στη μπανιέρα, με μια μόνο λευκή λωρίδα παχύρευστου υγρού να κολυμπά μες στο νερό και να σηματοδοτεί τη προσωρινή χαλάρωση μου.       

Φόνος

Έχω περπατήσει τρεις δεκαετίες πάνω στα ελληνικά χώματα. Έχω διανύσει εκατοντάδες χιλιομετρικές αποστάσεις. Έχω συνδιαλεχτεί με καθείς λογής ανθρώπους. Εσχάτως, καταμεσής της στρατιωτικής μου θητείας, συνειδητοποίησα ότι σε όλο αυτό το διάστημα κι ενώ εγώ υπήρχα, ένας κόσμος εκεί έξω με καθιστούσε εν τέλει, σχεδόν εκ γενετής, μειοψηφία. Θα με ρωτήσεις «ήσουν χαζός και δεν το έβλεπες»; Θα σου αποκριθώ πως σαφώς και το αφουγκραζόμουν, αλλά ήλπιζα ότι εγώ καθιστώ το μέσο και πως γύρω από μένα κινούνται απλά οι δορυφόροι μου, άλλοι αρτιότεροι, άλλοι πιο ημιτελείς. Ο εγωκεντρισμός μου δεν με άφηνε να διακρίνω το προφανές, ότι δηλαδή ο μέσος ετεροπροσδιοριζόταν.  

Λίγες μέρες πριν, η είδηση μιας δολοφονίας δεν με σόκαρε, όπως κάθε άλλη έκτακτη είδηση. Ήταν λες και ο φόνος αυτός είχε προαναγγελθεί καιρό τώρα, σε δύο εκλογικά αποτελέσματα, σε επεισόδια στους δρόμους της Αθήνας από τάγματα μαυροφορεμένων, σε δολοφονίες μεταναστών, σε επιθέσεις σε ομοφυλόφιλους, σε επαφές με μέλη του οικείου μου περιβάλλοντος που ψήφισαν ακροδεξιά οργάνωση, σε lifestyle περιοδικά, portals και κανάλια που χαριεντίζονταν με ακροδεξιά στοιχεία λες κι ήταν τα παιδιά της διπλανής πόρτας. Δεν υπάρχει ένας λόγος που ανέβασε την ακροδεξιά στην Ελλάδα. Λόγοι στάθηκαν πολλοί: πολίτες που την επέλεξαν ως έκφραση τιμωρίας στον παλαιοκομματισμό, υποστηρικτές της ακροδεξιάς που είναι εμποτισμένοι από τη μισαλλοδοξία, πολιτικοί, εμπορικοί και μιντιακοί παράγοντες που την χρησιμοποίησαν ως πόλο επιβολής κι εμπορικής εκμετάλλευσης. Το να εξηγήσεις γιατί ανέβηκε η Χρυσή Αυγή και ποια είναι τα όρια της βίας είναι δυο θέματα εν πολλοίς «φιλολογικά»! Συγνώμη για την προβοκατόρικη χρήση του όρου, αλλά θέλω να πω ότι δεν είναι φρόνιμο να ασχοληθούμε με αυτό τούτη τη στιγμή.

Έχουμε μπροστά μας ένα δεδομένο… ένα φόνο ενός πολίτη από ένα οργανωμένο μέλος της Χρυσής Αυγής! ΤΕΛΟΣ! ΔΕΔΟΜΕΝΟ! Αρχικά, ως κοινωνία οφείλουμε να συσπειρωθούμε, να συμφωνήσουμε με το αυτονόητο… καμία ανοχή… κανένα ελαφρυντικό! Έπειτα, οφείλουμε να στραφούμε στον εαυτό μας, να αποτινάξουμε από μέσα μας κάθε ψήγμα μισαλλοδοξίας. Το τέρας όπως είχε πει ορθώς ο Μάνος Χατζιδάκις είναι μέσα στον καθένα μας, κατοικοεδρεύει στο μυαλό μας και πολεμάτε μόνο με παιδεία. Η παιδεία δεν είναι αφηρημένη έννοια… είναι η ικανότητα να αποδεσμεύουμε το μυαλό μας από το σώμα μας, να μπορούμε να ξεφεύγουμε από την εγωιστική μας φύση… ΑΥΤΟ είναι παιδεία. ΤΕΛΟΣ!

Η μάχη εναντίον του φασισμού δεν θα δοθεί σε αλάνες… με μάχες σώμα με σώμα… η μάχη θα δοθεί εντός μας. Όταν ορθώσουμε το παράστημα μας πρώτα απέναντι στον εαυτό μας και έπειτα όλοι ενωμένοι απέναντι στον αδιαμφισβήτητο εχθρό. Αν την κερδίσουμε αυτή τη μάχη ΟΛΟΙ, τότε παιδιά σαν τον Παύλο δεν θα χάνονται με αυτό τον τρόπο. Την οφείλουμε αυτή τη μάχη… για την μνήμη του… για τη μνήμη όλων των προηγούμενων θυμάτων… αλλά κυρίως το οφείλουμε σε εμάς!

Semantics^21

Πένθος βαρύ στο Παπαριζέικο!

Σου λέει, μετά τα τελευταία νέα που κυκλοφόρησαν για την πάλαι ποτέ μόνη επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας του Κωστάκη Καραμανλή, δηλαδή τη νίκη στη Eurovision με το My Number One, η Έλενα έχει δυο βδομάδες να φάει πιτόγυρο. Αυτό αγαπητέ μου δεν είναι φυσιολογικό… πρώτον γιατί η Έλενα με το πιτόγυρο είναι συνδεδεμένη ωσάν τον Σαμαρά με το πρωτογενές πλεόνασμα… και δεύτερον γιατί ο τζίρος του delivery έχει πέσει κατακόρυφα σου λέει αυτές τις δυο βδομάδες. Που είδε 13% ΦΠΑ ο σουβλατζής της γειτονιάς της μεν, αλλά ξινό του βγήκε δε!

Γυρνώντας, όμως, στα μουσικά, ελάχιστη σημασία έχει ποιος έγραψε τη μουσική για το My Number One. Κι ο Μπάμπης Γκολές να το είχε γράψει, το hidden story θα κρυβόταν πάντα πίσω από τους στίχους. Εδώ, λοιπόν, θέλω να μοιραστώ μαζί μας μια ακόμη τρανταχτή αλήθεια, μια μουσική βόμβα που θα ταράξει συθέμελα την μουσική σκηνή. Οι στίχοι του τραγουδιού ΔΕΝ αναφέρονται στον υποτιθέμενο αγαπημένο της Έλενας, τον τότε Τόνι Μαυρίδη, ούτε σε κάποιο τεκνό άρτι απόφοιτο λυκείου που ζαχάρωνε η Ναταλία Γερμανού. Περήφανα σας λέω…ΟΧΙ! Το τραγούδι αποτελεί ύμνο στο μόνο και ατέλειωτο πάθος της Έλενας… τα πιτόγυρα!

Αν το σκεφτείτε και μόνο, οι στίχοι του άσματος αποκτούν ένα εντελώς καινούργιο νόημα. “You’re my love undercover, you’re my secret passion and I have no other”…έκδηλη η λατρεία της τραγουδίστριας για τη λαδωμένη πίτα και το γύρο χοιρινό που λιγδώνει και τις πιο απαιτητικές κοιλίτσες… μια αγάπη καταδικασμένη, όμως, όταν πρέπει να ανεβαίνεις καθημερινά στις ζυγαριές… εξ ου και το τρώει στα κλεφτά, σχεδόν undercover. Ο στίχος “you’re delicious” αποτελεί τρανή απόδειξη ότι για το πιτόγυρο και μόνο γίνεται ο λόγος!

“You are the one, you're my number one/ The only treasure I'll ever have/ You are the one, you're my number one/ Anything for you 'cause you're the one I love”

(έρωτας + κοιλιοδουλεία = L.F.E)

Όμως μην νομίζεις ότι η Έλενα δεν αναγνωρίζει το πάθος της, αυτό που σαν κάθε άλλη αμαρτία, την έχει ωθήσει σε κάθε εμφάνιση της πλέον να πηγαίνει ακουμπώντας τοίχο-τοίχο επειδή ο κορσές τη σφίγγει σαν θηλιά. “You're addiction, my conviction/ You're my passion, my relief, my crucifixion”. Μα τι Γολγοθά περνά αυτή η κοπέλα…

Η αποθέωση, η απόγνωση του ανθρώπου που ζει τις αδυναμίες του στο έπακρο έρχεται με μια σπαρακτική ομολογία, μια δήλωση βαθειάς αγάπης στο δίπιττο που μπορεί να χορτάσει και τον πιο πεινασμένο, τον πιο απαιτητικό φαγάνα...

“Never leave me and believe me/ You will be the sun into my raining season/ Never leave me and believe me/ In my empty life you'll be the only reason”

(κατά το «Ντορή μην με αφήνεις, θα φαρμακωθώ!»)

Τώρα που έμαθες την όλη αλήθεια… πάμε για ένα πιτόγυρο με 13% ΦΠΑ;

Ήρωες και Δαιμόνια

Αποτελεί βαθιά μου πεποίθηση ότι αυτός ο λαός δεν έχει πιάσει σε καμιά περίπτωση πάτο. Αντίθετα, επιπλέει με περίσσια γκρίνια πάνω στην ίδια του την αφόδευση. Σχεδόν μεταπολεμική αγαπημένη συνήθεια του λαού μας το σκατοκολύμπι, με ελάχιστους εκπροσώπους της εξαίρεσης που θέλησαν να παίξουν το ρόλο του βοθρατζή – εν ονόματι όλων μας – βία μέχρι το 1974. Μια Μεταπολίτευση που αποτέλεσε paradigm shift, μα ως κάθε τέτοιο παρείχε μια αβέβαιη έκβαση. Η δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε (ευτυχώς), αλλά άλλες ατέλειες ανέκυψαν (δυστυχώς), παραφωνίες που προέρχονταν πρωτίστως από τη νοσηρή ψυχολογία της μάζας, που πέρασε ακατέργαστη στην καινή περίοδο. Κάπου εκεί δοκώ πως χάθηκε το παιχνίδι, στα τελωνεία της μετάβασης, εκεί που κανείς δεν ήλεγξε τι θα διασχίσει τον ποταμό και τι θα ρίξουμε στον πάτο απύθμενων νερών. Κι κάπως έτσι εγένετο… ο Νεοέλληνας.

Ιστορικός δεν είμαι για να ψάξω τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή την κατάληξη. Εμπειρικά και μόνο βιώνω αυτή την συστηματικά, σχεδόν ενοχλητικά, επαναλαμβανόμενη ατέλεια. Μπορεί προ ύφεσης να κατάφερνε να χάνεται στον ορυμαγδό της ευημερίας, αλλά σήμερα στέκει αδύνατο να μην τη δεις, εφόσον επιθυμείς να παρατηρείς τα πράγματα κριτικά και αποστασιοποιημένα. Δεν είναι δυνατόν αγαπητοί μου να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού, στην εποχή που τα κοινωνικά δίκτυα έχουν δώσει βήμα και στον πιο απαίδευτο φορέα λόγου ή στον πιο αριβίστα λαϊκιστή συγγραφέα/καθηγητή ή δημοσιογράφο/σεναριογράφο (…εντός Νομικής ή εκτός μιας Βέρας στο Δεξί).

Η αισιοδοξία δεν έχει χώρο σε αυτή την κοινωνία, κι αν το θες, δεν της πρέπει κιόλας. Αγαπά τόσο πολύ τη μιζέρια της ατέλειας της που είναι διατεθειμένη να αποδώσει τα δεινά της σε όποιον βρεθεί στο διάβα της, τόσο απλόχερα και αγόγγυστα λες και φοβάται. Μα είναι αλήθεια πως σίγουρα τρέμει, σείεται όλο της το κορμί στην ιδέα και μόνο ότι μπορεί να φταίει κι αυτή (όχι μόνο αυτή). Είναι τόσο αστείο, αλλά μια κοινωνία μοιράζει κατηγόριες για φιλελεύθερες ευθύνες (φιλελέ κατά τον προσφιλή όρο), ενώ παράλληλα αγνοεί επιδεικτικά τόσο τι πάει να πει φιλελευθερισμός, όσο (κι αυτό είναι παρασάγγας πιο σοβαρό) μια βασική ολιστική και θεσμική αρχή, ότι ο ίδιος ο ατομικός δρών είναι ενταγμένος στο κοινωνικό σύνολο και το κοινωνικό σύνολο σε αυτόν, σε μια αυστηρά αμοιβαία σχέση. Η ίδια η βλαχο-μπαρόκ αριστερά είναι εν τέλει πιο φιλελέ από την ήδη σε αποσύνθεση δεξιά (για το κέντρο που έχει πάει σκασιαρχείο μην πω κουβέντα).

Την κοινωνική της αυτή ατέλεια, μη νομίζεις, την αναγνωρίζει ασυνείδητα η κοινωνία, στους ήρωες και στα δαιμόνια που εναγωνίως αναζητά. Τούτο είναι ολημερίς το ιερό δισκοπότηρο της αθανασίας που ψάχνει, με ανθρώπους στο ενδιάμεσο να φοράνε τη προβιά του ήρωα ή του δαίμονα κατά περίπτωση. Πότε βουλευτές ή αγανακτισμένοι, πότε ελεγκτές ή ατυχή θύματα και ιδανικά αριστεροί ή δεξιοί. Δίπολα παντελώς άχρηστα!

Πάντως, για ένα λαό με τόσους "σωστούς" ήρωες, ιστορικά, είναι τόσο κρίμα ρε γαμώτο να έχουμε πάρει τόσο στραβά τη στράτα. Πιότερο γιατί δεν μπορούμε να δούμε ότι η αρχή της αθανασίας είναι στους ήρωες και στα δαιμόνια που κατοικούν εντός μας! Όταν το καταλάβουμε αυτό, τότε ο πάτος θα έχει πιαστεί και θα είμαστε έτοιμοι να ανέβουμε τη ριμάδα τη σκάλα…κι ας ευχηθούμε να είναι κυλιόμενη!

  

To Πέρασμα...Redux

Χαζεύοντας τι είχα γράψει σε περασμένους Αυγούστους, έπεσα στην εξής αράδα...

"Μονή η ζωή, σπανίως διπλή"

Πόσο χαίρομαι όταν διαψεύδω ακόμη και τον ίδιο μου τον εαυτό... ;-)

Το Πέρασμα

Ήχος πληκτρολογίου.

Μονότονος, σταθερός και ξερός.

Κατάταξη γνώμης.

Αυστηρή, πάγια και συμπαγής.

Θερινή ζέστα.

Νωχελική, έντονη και υγρή.

Κόκκινο φεγγάρι.

Ρομαντικό, φλογερό και χυτό.

Θαλασσινό μπάνιο.

Χαλαρωτικό, αλμυρό και τρυφερό.

Φωνές παιδιών.

Ζωντανές, φασαριόζες και συνεχείς.

Εικόνες που προβάλλουν πάνω σε ένα γέρικο ευκάλυπτο.

Σε ροζιασμένες φλοίδες ενός κορμού,

που κατασκόπευσε σχεδόν ολάκερη τη νιότη μου.

Πέτρες αψιές που σημαδεύουν το κάθε μου βήμα.

Κοτρώνες που σμίλεψα θαρρείς στο πέρασμά μου.

Μήπως λογίζω χωρίς εκείνη τη μηχανή;

Στην αριθμητική τα χέρια μου παντός καιρού,

εκείνα πρώτα εμπιστεύθηκα, με εκείνα θα προκάμω.

Ένα, δυο, πόσα μένουν;

Φτάνουν άραγε δυο παλάμες για να μετρήσουν τα σωστά και τα λάθη;

Κοτρώνες που με σμίλεψαν θαρρείς στο διάβα μου.

Βουτιές από ένα βράχο δυο δεκαετίες ψηλό.

Αν ο άνθρωπος μετρά την ηλικία με χρόνια,

πως τη μετράει ένας τόπος;

Θρόισμα επίμονο του έαρ κοντίσιον.

Σηματοδότηση της άνοιξης και της ανάστασης.

Πνοή δροσιάς και άλλοτε διατήρηση θέρμης.

Πέρασμα από το χειμώνα στο θέρος.

Τούτος ο τόπος, αυτό ευλογήθηκε να είναι.

Ένα πέρασμα.

Χώρος περιστασιακός του λάγνου έρωτα.

Αναρωτήθηκε κανείς τι γίνεται πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα;

Δυο σώματα ενωμένα σε κρεβάτια μονά.

Μονή η ζωή,

σπανίως διπλή.

Πως να τελέψεις όνειρο χωρίς πηλό;

Πώς να περάσεις το καλντερίμι χωρίς εκείνη τη βοήθεια;

Το στοιχειώδες.

Το Πέρασμα.

Semantics^20

Στα όρια της σπανιότητας κινείται η σημειολογική ενασχόληση του γράφοντα με πραγματικά στρατευμένους καλλιτέχνες, πιότερο γιατί βαριέμαι αφόρητα τη σημειολογία μασημένης τροφής. Σήμερα, όμως, λέω να κάνω μια εξαίρεση, αφού οι στρατευμένοι (sic) εκπρόσωποι της τέχνης τείνουν τον τελευταίο καιρό να πληθαίνουν, φυτρώνοντας ωσάν τα ραπανάκια στην αυλή της απανταχού αντιστασιακής έκφρασης της καταπιεσμένης (#not) ελληνικότητας.

"Είμαστε δυο αγανακτισμένα φιλαράκια αχώριστα!"

Με μια ενδιάμεση στάση στην καλλιέργεια της εικόνας ενός παιδιού της διπλανής πόρτας, με τις αρραβωνιάρες να αλλάζουν σαν τα  μπλουζάκια του γυμναστηρίου  που δεν ξέρει ούτε κατά πούθε πέφτει, ο Αντώνης Ρέμος επανήλθε δριμύτερος στην επικαιρότητα με τις πρόσφατες δηλώσεις του σε νυχτερινό κέντρο της Μυκόνου εναντίον του Σόιμπλε. Ο τρόμος που ένιωσε ο Βόλφγκανγκ ήταν τέτοιος, που φέρεται, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, να περπάτησε και δύο εκατοστά από τον τρόμο. Σαν να μην έφτανε, όμως, το συγκεκριμένο φραστικό συμβάν, ο Αντώνης επέλεξε να τονώσει το επαναστατικό του προφίλ και με ένα νέο τραγούδι, αυτή τη φορά καταγγελτικής φύσεως υπέρ του δοκιμαζόμενου δημόσιου υπαλλήλου.

Να κάνω, όμως, ένα catch-up και για εσάς που είχατε φύγει για διακοπές στις νήσους των ελληνικών θαλασσών και έχετε χάσει τη μπάλα. Αρχής γενομένης της ΕΡΤ (πρώην πλέον, πρώην ΕΔΤ, νυν ΔΤ, πιθανοτικά σε λίγο Τ, και μελλοντικά-who-knows ΝΕΡΙΤ), ξεκίνησε μια φούρλα απόλυσης-διαθεσιμότητας-κινητικότητας (κι άλλων τέτοιων πομπωδών λέξεων) δημοσίων υπαλλήλων. Μπροστάρης σε αυτή τη διαδικασία ο «με εντολή Σαμαρά» κ. Μητσοτάκης (κατά κόσμον Κούλης), ο οποίος δεν μπορεί να διώξει ούτε κατσαρίδα από το γραφείο του, αλλά υποστηρίζει ότι θα διώξει και ΔΥ. Να μην σας τα πολυλογώ, ο κύριος όγκος των ΔΥ θα απολυθεί και – αν και εφόσον το επιθυμεί – θα διατεθεί/κινηθεί σε νέα δημόσια υπηρεσία, με νέο χαμηλότερο μισθό βέβαια. Καθώς καταλαβαίνουμε, αυτό έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στους ΔΥ, των οποίων τα κεκτημένα (αγαπημένη λέξη του Δημοσίου) θίγονται.

Που μπαίνει ο Ρέμος στην όλη ιστορία θα μου πεις; Εγώ θα σου πω… Ο Ρέμος παρέα με έτερο καταγγελτικό τραγουδιάρη της Κρήτης συνθέτουν τον ύμνο της διαθεσιμότητας. Το ρεφρέν και μόνο σε προδιαθέτει: «Μπορεί να βγω, μπορεί να μπω/ Μπορεί να φύγω και να ξαναρθώ». Το άσμα κρύβει όλη την αγάπη του νεοέλληνα στη σταθερότητα που μόνο το λατρεμένο Δημόσιο μπορεί να του προσφέρει, βλ. «Εδώ καίγεται ο κόσμος/ Τι να πω που να ’ναι σταθερό/ Σε σένα που αγαπώ;». Εμμέσως πλην σαφώς, ο καλλιτέχνης στέκεται και στο πλευρό των επίορκων ΔΥ, αφού τους αναγνωρίζει το ελαφρυντικό της όλης σύσκατης κατάστασης, βλ. «Μη μου ζητάς να ορκιστώ/ Σ’ αυτόν τον χύμα κόσμο εγώ που ζω/ Πώς θες να πω για πάντα σ’ αγαπώ».

Η αντιμνημονιακή ρότα του τραγουδιού ξετυλίγεται αριστοτεχνικά από τους στίχους του δεύτερου κουπλέ, βλ. «Μα γι’ αύριο πώς να πω/ Εδώ μέσα σε μια ώρα/ Καταστράφηκε μια χώρα/ Τι μπορώ να υποσχεθώ», σε τέτοιο βαθμό που θα περίμενες να έβλεπες χέρι-χέρι το Ρέμο με τους πάλαι ποτέ «Αγανακτισμένους», αν δεν είχε φύγει για μαύρες αρπαχτές στην επαρχία.

Το πακέτο κλείνει με ένα βιδεοτεμάχιον που περιέχει κάτι περιφερόμενες μοντέλες (wannabe μελλοντικά συμβόλαια ντεμέκ κλαρινογαμβρών) που πλακώνονται με μια σχεδόν μετά-Μπεργκμανική μανιέρα. Σαφής αναφορά στην ταξική πάλη!  

Το βλέπεις, πως όταν η αγανάκτηση δεν είναι ιδεολογικά εδραιωμένη, τότε μένει βορά του κάθε αριβίστα κλαρινογαβρού με συμβόλαια;  

Semantics^19

Αύγουστος 2013… ΦΠΑ πεσμένο στο 13% για τα πιτόγυρα (Τυχαίο; Δεν νομίζω!)… θερμοκρασία να χτυπά κόκκινο… και ένα ακόμη καλοκαίρι φτάνει στην κορύφωση του.  Ξέρω τι θα πεις… δεν μας χέζεις και εσύ και το καλοκαίρι σου, που δεν έχουμε να πάμε ούτε για μπάνια στη Λούτσα, στο αυθαίρετο με ελενίτ της θείας μας της Αμερσούδας από το Κιλκίς; Που η χριστιανή τι ήθελε το εξοχικό στη Λούτσα, ενώ έμενε στο Κιλκίς, ποτέ δεν θα καταλάβω… ίσως για να με πρήζει κάθε τρεις και λίγο σε κάθε τελευταία (sic) ρύθμιση αν πρέπει να το νομιμοποιήσει. Άβυσσος η ψυχή της θείας Αμερσούδας και του ΥΠΕΚΑ.

Εγώ σε καταλαβαίνω αγαπητέ μου wannabe λουόμενε, έχεις τις ανησυχίες σου για την οικονομία, κοιμάσαι και ξυπνάς με το αν θα βγούμε στις αγορές το 2014. Όμως το νου σου, ο Μιχάλης ο Χρυσοχοΐδης μίλησε, είναι σίγουρος σου λέει ότι το 2014 θα βγούμε στο δρόμο για τις αγορές. Με το τι θα γυρίσουμε δεν προσδιόρισε βέβαια, αλλά στην τελική ο άνθρωπος προεξοφλούσε τα περιεχόμενα ογκώδη μνημονίων, σε μια τόση δα πρόβλεψη θα έχει πρόβλημα;

Άσε και το άλλο… ο Πρωθυπουργός μας είναι μονίμως στις επάλξεις. Μοιράζει εντολές από εδώ κι από κει… το λέει κι ο Ψυχάρης μέσω κάθε ιστότοπου του Αγιογραφικού Συγκροτήματος ΔΟΛ. Με εντολή Σαμαρά πέφτει το ΦΠΑ στην εστίαση του καθιστού πιτόγυρου… με εντολή Σαμαρά θα δουλεύουν οι Υπουργοί και τα ΣΚ… με εντολή Σαμαρά η οικονομία θα μπει στο δρόμο της ανάπτυξης. Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ με το που ξημέρωσε 1^η Αυγούστου του 2013 την ένιωσα λίγη ανάπτυξη στο πετσί μου!

Τα πάντα υποτάσσονται στο δρόμο του Σαμαρά (τώρα μου έρχεται να φωνάξω “απεταξάμην”, αλλά θα το παλέψω)… κάτι σαν τα λεγόμενα του Σάκη (του Διονυσιακού βρακοφόρου ντε) στο ομώνυμο τραγούδι, στίχους του οποίου είχε γράψει ο Δαβαράκης (προ στενής αν δεν κάνω λάθος). Σχεδόν ωδή στην σαμαρική εντολή το άσμα σου λέει. Πρόσεξε στίχους και πες μου ότι κάνω λάθος:

«Θα κάνεις πάντα αυτό που θέλω με μάτια κλειστά, αλλιώς στο λέω, στο προαναγγέλλω θα κλάψεις πικρά» (…γιατί αν ο άντρας είναι μπεσαλής, με μια προαναγγελία κλάνουν όλοι μέντες, πατάτες και πόμολα μαζί και γίνεται δουλειά)

«Γιατί το ξέρεις καλά δεν βρίσκεις εύκολα σωστά παιδιά και πρέπει όταν τα βρεις να κάνεις άσκηση υποταγής» (…τσάκω και σπόντα στους αγανακτισμένους που με το που βγήκε ήπιαν το αμίλητο νερό και βέβαια ευθείες βολές στον κακό ΓΑΠ)

«Κακά τα ψέματα, δεν είμαστε ίσοι εσύ είσαι μωρό και το μωράκι μου αν ατακτήσει  γλυκά τιμωρώ» (…γιατί αγαπητέ μου το daddy figure ποτέ δεν απογοήτευσε κανέναν στην ελληνική πολιτική σκηνή)

«μην πεις κουβέντα τώρα, μόνο ν’ ακούς να μάθεις να υπακούς» (…ορίστε και το δόγμα της εντολής Σαμαρά, στο οποίο όλοι οι Έλληνες έχουν έμπρακτα υπακούσει)

Ειλικρινά τον σκέφτομαι, ακόμη και μετά το «γαμώ το κεφάλι μου» να στρέφεται προς τον καθρέφτη, να κλείνει το ήδη μπλαζέ της βλεφαρόπτωσης μάτι και να σιγοτραγουδά... «και μη ντρέπεσαι κανένα, σήκω, κάτσε εκεί και σήκω πάλι ξανά».

Αν οι εντολές πάντως Σαμαρά προκαλούν εμπράκτως τόση «υποταγή» ωσάν το Σάκη, τότε δεν πρέπει να μας ανησυχήσει πόσες έγιναν Ρουβίτσες μέσα στον τελευταίο χρόνο…;