21 Ιανουαρίου 2013

Thoughts


Πέρασαν σχεδόν 20 μέρες από την τελευταία ανάρτηση, τη βραδιά στο ημίψηλο τραπέζι κάπου στον Κεραμεικό. Στο ενδιάμεσο, παρά τις όποιες προσδοκίες, δεν κατάφερα να πετύχω την Έξοδό μου από την πραγματικότητα. Αυτό βλέπεις δεν είναι εφικτό για τους προσεχείς μήνες, για πιο μετά και πάλι δε σου ορκίζομαι, έχω μάθει στη ζωή μου να είμαι ανοικτός στα σημάδια της τύχης που μπορεί να σπαρθούν στο διάβα μου. Ωστόσο, στο μεσοδιάστημα αυτό διάνυσα ήσυχες μέρες αδείας και χαλάρωσης, οι οποίες συνοδεύτηκαν από παραπανίσια κιλά, χαρούμενες ώρες με το Ζουζούνι και γενικά γιόμισα από αγαπημένα πρόσωπα και στιγμές με πολύ γέλιο. Η επιστροφή στη δουλειά – έτσι έχω αποφασίσει να αντιμετωπίζω όλο το θέμα της θητείας, κάτι σαν internship – συνοδεύτηκε από τα καθημερινά τσιτάτα του Χρυσαυγίτη, ο οποίος λίγο πολύ - χωρίς να το θέλει βέβαια – κατήργησε εκτός από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου ΚΑΙ το Έπος του 1940. Άραγε όταν λένε ότι ο στρατός είναι μεγάλο σχολείο, εννοούν το γεγονός της αναγκαστικής συναναστροφής με ανθρώπους, με τους οποίους υπό άλλες συνθήκες δεν θα τους απεύθυνες καν το λόγο;

Σε ξεχωριστή σελίδα, μέσα σε αυτές τις γιορτές υπήρξαν στιγμές που μου έλειπε το Νησί. Αρνήθηκα στην αρχή να το παραδεχτώ, ένιωθα ότι πρόδιδα τη σχέση μου που υπέμενε ένα χρόνο φυγής, τους κοντινούς μου ανθρώπους που άφηναν μια καρέκλα κενή στους καφέδες στην αγαπημένη μας καφετέρια, τους γονείς που περίμεναν καρτερικά πάνω από ένα skype. Μολαταύτα, αναλογιζόμενος όλα αυτά, συνέχιζα να λησμονώ λεπτομέρειες του βίου εκεί στο νησιωτικό Βορρά. Μια πολύ αγαπημένη μου ύπαρξη, όταν της το εκμυστηρεύτηκα τις προάλλες, μου είπε ότι είναι άδικος κόπος, καθώς όταν είμαι εκεί θα μου λείπει το εδώ, ενώ όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα θα μου λείπει πάντα το Νησί. Μπορεί να έχει και δίκιο, αλλά δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι συμβιβασμοί που πρέπει να κάνει κανείς στη ζωή του. Ποιο είναι το φυσικό όριο που μπορεί να θέσει κάποιος στα θέλω του.

Γνωρίζω καλά, είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι δεν θέλω να γυρίσω στο Νησί με τους όρους που αρχικά πήγα, το κόστος βλέπεις θα είναι δυσβάσταχτο πλέον. Δεν αντέχω να βιώσω ξανά εκείνο το πρώτο κλάμα όταν έκλεισα τη πόρτα του καινούργιου μου σπιτιού και σε πήρα τηλέφωνο.  Θέλω, είμαι σίγουρος πλέον, πως το επόμενο κλείσιμο πόρτας οφείλει να είναι διπλό, όχι για να γλιτώσω το κλάμα, αλλά για να είναι απλά διπλό.  

18 σχόλια:

  1. Οι συμβιβασμοί πολλοί, δική σου η απόφαση..
    Ευτυχώς δεν πήγα στρατό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηφαιστίωνα, προφανώς και είναι δική μου απόφαση! Θα περιμένω λοιπόν για να δω ποια θα είναι!

      Διαγραφή
  2. Ναι, το διπλό κλείσιμο είναι ευχάριστο. Σήμερα τον χαιρέτησα και παρόλο που θα τον ξαναδώ την πέμπτη στην άλλη πόλη κλαίω μέσα μου...

    σε νιώθω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτά τα έζησα ένα χρόνο τώρα, με μεγάλα διαστήματα αναμονής και δύσκολου χωρισμού. Προς το παρόν χαίρομαι σαν τρελός την εγγύτητα!

      Διαγραφή
  3. Όπως λέει και ένα αγαπημένο μου τραγούδι, home is where the heart is.
    Υπό ιδανικές συνθήκες, όταν αυτό γίνεται πραγματικότητα, όταν η πόρτα αυτού του σπιτιού κλείνει, βρίσκεστε στην ίδια πλευρά.

    Όσο για τον Στρατό, κάποτε πίστευα αυτό ακριβώς: συναναστρέφεσαι ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες ούτε καλημέρα δεν θα τους έλεγες. Απλά όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης.
    Δυστυχώς όμως στην πραγματική ζωή τα πράγματα είναι χειρότερα. Και δύσκολα βρίσκεις την ημερομηνία λήξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άπος μου, ελπίζουμε λοιπόν στο ιδανικό!

      Στην πραγματικότητα ίσως έχεις την ψευδαίσθηση της επιλογής ως ένα βαθμό. Αυτό είναι τουλάχιστον παρηγορητικό!

      Διαγραφή
  4. Το καλό είναι πώς η θητεία διαρκεί πλέον λίγους μήνες, οπότε προσπάθησε να μην σε επηρεάζουν άνθρωποι και καταστάσεις! Υπομονή, άλλωστε δεν πρέπει να σου έχει μείνει και πολύς καιρός.
    Κι εγώ την ίδια άποψη έχω με την αγαπημένη σου ύπαρξη, μόνο όμως πρόσεξε μην περιπλέξουν τα πράγματα σε περίπτωση που προκύψει και τρίτος προορισμός! Τότε θα είναι πολύ δύσκολα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Turigr δεν παραπονιέμαι και τόσο. Δόξα τω Θεώ έχω μια πολύ καλή θητεία. Θα πέσει φωτιά να με κάψει αν πω το αντίθετο.

      Αν προκύψει τρίτος προορισμός, τότε θα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή. Προς το παρόν, λέω να μην αγχώνομαι για αυτό... :-)

      Διαγραφή
  5. Υπομονή...μόνο αυτό θα πω και θετική σκέψη (ωωω ναι εγώ το λέω αυτό!!)

    Υ.Γ. : Θέλω ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να μάθω την άποψη του ΧΑ και για το '40!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Gi..orgio, εσύ και θετική σκέψη; Χριστέ μου, έρχεται το ΤΕΛΟΣ!

      Υ.Γ. Κοντολογίς δεν αποδέχεται την ύπαρξη της Βόρειας Ηπείρου! Όλα Αλβανία εκεί πάνω. Θα ήθελα να ξέρω, ο Μιχαλολιάκος ξέρει τις απόψεις του;

      Διαγραφή
  6. οντας απολυμενος του 24μηνου στρατου, εχω να σου πω υπομονη! τουτο που αναφερεις, εν ενα που τα μαθηματα, αν οποια, που σου δια ο στρατος θεωρω. Για τα αλλα νομιζω πως ναι, παντα θα μας λειπει οτι δεν εχουμε εκτος αν ολοκληρωθουμε πραγματικα, πραγμα σχεδον ακατορθωτο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. κι ολα αυτα καποτε θα τα θυμασαι αλλιως με μια γλυκαδα η τρευφεραδα,θα ναι κλεισμενα σ ενα κουτακι μεσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άσωτέ μου, καλέ ναι! Εννοείται! Στο ενδιάμεσο, και ως συνέπεια στο είναι μου, πρέπει να γκρινιάξω λίγο!

      ;-)

      Διαγραφή
  8. Υπομονή για το στρατό,τι να πουν άλλοι που στο πάρα πέντε που απολυόντουσαν τελικά εκατσαν 36 μήνες λόγο επιστράτευσης!!
    Για το νησί τι να πω, σα νησιώτισσα εχω να σου προτείνω τόσα δικά μας..
    καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απαπαπα Φούλη μου! Ούτε στο χειροτερό μου εχθρό!

      Που να πάω καλέ; Και άντε και πάω, τι ακριβώς θα κάνω;

      Διαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;