2 Ιουλίου 2013

Μεγαλούπολη

Οι μεγάλες πόλεις φτιάχτηκαν για τους βιαστικούς ανθρώπους. Δεν θα ‘πρεπε κατά πως νομίζω ή, για να είμαι πιο συνεπής, δεν θα ‘πρεπε μόνο, αλλά η πράξη τούτο μας δείχνει. Ακόμα κι αργός να είσαι σε μια μεγαλούπολη, κατά πολλές και διαφορετικές, πολύχρωμες όσες και μια παλέτα ανά χείρας, έννοιες, τότε πρέπει να δεχτείς πως κάποια θα κινούνται πιο γλήγορα από σένα που ακροβατείς στο περιθώριο. Η ζωή βλέπεις δεν καμώθηκε ποτέ για τους οκνηρούς, μα για τους γοργούς παίκτες.

Στις μεγάλες πόλεις, εκείνες τουλάχιστον που ξέρω εγώ, οι κανόνες πρέπει να παρατίθενται σε σειρά, σ’ αράδες, από τους γλήγορους, εκείνους που στην κυλιόμενη σκάλα του μετρό κινούνται από τα αριστερά, σπάνιο πράγματι ιδίωμα της συγκεκριμένης κατεύθυνσης, καθώς θαρρεί κανείς πως η όποια κινητικότητα θα της άρμοζε να γίνεται στα ζερβά. Σε όσες μεγάλες πόλεις κι αν έχω ταξιδέψει πάντα αυτός ήταν ο κανόνας, ίσιος χάρακας για να χαράσσει ξεκάθαρα τη γραμμή από πέρα εις πέρα. Μονάχα εδώ μπορώ να πω πως ό,τι έχω μάθει σαλεύει αντίστροφα, μια ιδιότυπη Αγγλετέρα που σοβινιστικά στυλώνει τα πόδια ωσάν μουλάρι.

Χρόνια ολάκερα προσπαθώ να αφουγκραστώ την ανάσα του αργού ανθρώπου, από όπου κι αν το πιάσεις, τι είναι εκείνο το στοιχείο που τον διαφεντεύει από την κορφή ως τα νύχια και τον καθιστά πιο ξεροκέφαλο, με ασθενή μνήμη και προσαρμοστικότητα, ωσάν το χρυσόψαρο. Πρώτος, αυτός ο αργόσυρτος άνθρωπος, στο διαρκές ξεπέζεμα της λογικής, μονίμως σε μια διάθεση σιέστας σε ένα ατέλειωτο θαρρείς απομεσήμερο, σε μια κυλιόμενη σκάλα που όλοι πατάνε κι ανελκύονται δυο-δυο και πάντα πλάι-πλάι. Διέξοδος καμιά, παρά η καρτερική αναμονή στο πίσω σκαλοπάτι, ενώ εσύ αρνείσαι πεισματικά να πας σαν τον Χιώτη.

Στο πλήρωμα του χρόνου, στη μεγαλούπολη που έτη συναπτά αρνείται να κινήσει, ο ρυθμιστής ταχύτητας συνάπτει νέο νόμο, πιλοτικά θαρρώ πως το ονόμασε. Κατά πως πονηρά, δοκώ πως όρισε πως τα της πολλαπλής εισόδου τεκταινόμενα οφείλουν πλέον να περιοριστούν σε μία μόνο, το διάβα της οποίας οφείλει – λέξη μαγική – να στέκει κλειστότερο κι από του «λειτουργήματος» του απανταχού ταρίφα. Εντός εκτός και επί ταύτα δεν έχει, μόνο εντός, μόνο εκτός.

Κι σε ρωτώ καλέ μου άνθρωπε και απάντα μου σε όποιο Θεό πιστεύεις, πόση ελπίδα δόκεις στον άνθρωπο, εκείνον τον αργό, τούτον που μοιάζει με αξίωμα των μαθηματικών το μέγα, τη σκάλα που δεν μπόρεσε στο νου του να χωρέσει, το χώρο που δεν άντεξε στη γκλάβα του να βάλει χρόνια ολάκερα, την είσοδο και έξοδο να νιώσει. Βρε το παιχνίδι έχασε για πάντα η ακινησία κι εσύ ζητάς σ’ επόμενο επίπεδο, κείνο της κίνησης, να πάει.   

Κοντολογίς, μη σε βαστώ και άδικα, αναρωτούμε, πόσο μπορεί ένας γοργός δρων μονίμως να ξοδεύεται από τον βραδύ, τούτον τον αργοτάξιδο να καθορίζεται;


υ.γ. …για μια βοήθεια πατήστε εδώ.  

11 σχόλια:

  1. τι να σε πω,εγω αργος δεν υπηρξα ποτε , κι αυτο που λεμε πειρα απο μικρος το πηρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άσωτε μου, αυτό δεν μειώνει την επίδραση των αργών ανθρώπων πάνω σου ωστόσο...

      Διαγραφή
  2. Η πόλη είναι για τρέξιμο.. κουραστικό λιγάκι, μόνο με μια πόρτα όμως; Όλο και πιο αργά θα πάει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηφαιστίωνα, όλα αυτά τελικά τα μέτρα είναι αφορμές για να γράφουμε ασκήσεις επί χάρτου μάλλον... ;-)

      Διαγραφή
  3. Καλημερα όσο σκέφτομαι τι τρέξιμο θα ρίξω 3 μέρες στην πρωτεύουσα με πιάνει ταχυκαρδία,και να μην ξεχάσω την μπροστινή πόρτα..
    καλημέρα καλό μήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά Φούλη μου...μη δέσεις και τη μπροστινή πόρτα...κουβέντα να γίνεται...κλασσικά!

      Διαγραφή
  4. Δε θα'λεγα ότι η Αθήνα είναι μια πόλη της οποίας οι κάτοικοι κινούνται γρήγορα. Σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις, μάλλον αργή είναι! Οσο για το νέο μέτρο στα λεωφορεία, απ' ό,τι θυμάμαι και παλαιότερα είχε εφαρμοστεί το ίδιο μέτρο - άρα δεν είναι καθόλου "νέο" - και μετά καταργήθηκε, οπότε μάλλον δεν πρόκειται να κρατήσει και πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Turi μου, το κείμενο έχει γερές δόσεις αλληγορίας και μια προσπάθεια επέκτασης πέραν του μέτρου... ;-)

      Διαγραφή
  5. Ως άνθρωπος της ταχύτητας (παντού) χαίρομαι αφάνταστα που τα χω κόψει τα έρμα τα λεωφορεία, μα πόσο χαίρομαι που θα είμαι στο ποδηλατάκι μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Tremens...εεε σε κάποιες στιγμές μπορείς να το πας και πιο σιγά. Μην μας πούνε και κοκοράκια δηλαδή...χαχα!

      Διαγραφή
    2. Όχι γιε μου, δεν είναι αυτό που νομζεις!

      Διαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;