4 Σεπτεμβρίου 2014

Νατάσσα

Νομίζω ότι μια συναυλία είναι κατά βάση τρεις. Σου ακούγεται τόσο παράλογο σε πρώτη ανάγνωση; Αναλογίσου τι λέω. Μία είναι η καθεαυτή ερμηνεία πάνω στη σκηνή, αυτή με τα όργανα, τα φώτα, τα φωνητικά και τη φωνή. Μια άλλη είναι πίσω από τη σκηνή, σε εκείνο το αφανές κομμάτι της καλλιτεχνικής δημιουργίας που εγκλωβίζεται πίσω στις κουίντες, αναμένοντας το χαμόγελο της επιτυχίας ή το βλέμμα της απογοήτευσης, ανάλογα με το πώς θα τα φέρει το ζάρι. Η στερνή είναι αυτή που φυτεύεται, μεγαλώνει και τελικά γεννάται μέσα από το θεατή, τον φανερό ήρωα, τον τελικό αποδεκτή.

Δεν είμαι καλλιτέχνης, γεγονός αυτό. Δεν μπορώ να ξέρω τι βιώνει ο ερμηνευτής πάνω σε μια γεμάτη ή άδεια σκηνή. Δεν είμαι, όμως, ούτε τεχνίτης του λόγου για να μπορώ να αφουγκραστώ τα συναισθήματα των ανθρώπων που τρώνε τα νύχια τους πίσω από την κουίντα. Είμαι ένα ταπεινός θεατής, κείνος που πλήρωσε για να διασκεδάσει την αφήγηση μιας ιστορίας από έναν παραμυθά.

Μιας και τα χρόνια μου περνάνε, άλλοτε νιώθοντας ότι ξοδεύονται, άλλοτε πάλι ότι επενδύονται προσεκτικά, έχω υπάρξει μάρτυρας σε τέτοιες αφηγήσεις, πετυχημένες ή μη. Θυμάμαι ακόμα μια μαγική βραδιά στις κερκίδες του Θεάτρου Βράχων που άκουγα την σχεδόν νεραϊδίσια Dolores να τραγουδά το Dreams. Ορκίζομαι να μην ξεχάσω ποτέ τη χορογραφία των Ωρών από τη Σταχτοπούτα του Προκόφιεφ, μια νυχτιά στο Ηρώδειο. Στην αντίπερα όχθη βρίσκει κανείς τις ξοδεμένες, τις οποίες σκοπίμως δεν επιθυμώ να αναλύσω.

Την Τρίτη, ένα βράδυ που μας ταλάντεψε με την αναποφασιστικότητα του σχετικά με το αν θα βρέξει ή όχι, ο δρόμος με έβγαλε στην Τεχνόπολη. Συνοδευόμενος από την καρδιά και το μυαλό, αλλά και τη θύμηση ότι οι εμμονές έχουν αξία μόνο αν τις πολεμάμε. Έτσι βρέθηκα να ακούω για δεύτερη φορά τη Νατάσσα. Θυμάμαι πως η Μποφίλιου στα μάτια μου εκπροσωπούσε, πριν κάποια χρόνια, όλη την κίβδηλη κενότητα της «έντεχνης» μουσικής, το πολύτιμο πομπώδες ύφος που κάθε «ποιοτικιά» οφείλει να φέρει και να προστατεύει ωσάν την παρθενία της. Ακόμη και σήμερα, εμμονή γαρ, το ψήγμα του αναθέματος δεν έχει επιτευχθεί να ξυστεί τόσο ώστε να μη με γδέρνει, εσωτερικά, κάπου στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Ωστόσο, με τον καιρό, αλλά κυρίως τη δύναμη της υποχώρησης που φέρει ως τροϊκανό «προαπαιτούμενο» η αγάπη στο έτερον ήμιση, εκπαιδεύτηκα.

Η εμμονή, ωστόσο, σε έναν ξεροκέφαλο άνθρωπο σαν εμένα μένει, λειασμένη σαφώς, αλλά ελαφρώς σαγρέ, τόσο που μαγκώνει η κλωστή από το πουλόβερ που και που. Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι την Τρίτη υπήρξαν στιγμές που αφέθηκα – και θα είναι και αλήθεια – ειδικά στον ήχο του «Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις». Γεράσιμε, ακόμα κι αν δεν έχω μετανιώσει, μέχρι σήμερα, που συμπεριέλαβα το «Μέχρι το τέλος» στα Semantics μου, πρέπει να παραδεχτώ ότι πολλές αράδες σου έχουν χτυπήσει σαν βέλος κέντρο στην καρδιά. Γιατί μπορεί να είμαι ανάποδος πεισματάρης, αλλά όχι χαλκευτής αληθειών.

Μέσα στον κόσμο, με το 3G να χαροπαλεύει, με την Καρδιά μου να μου ζητάει να του στρίψω τσιγάρο, με την Σταχτοπούτα να ομολογεί πως εκτός από την καρδιά που πονάει όταν ψηλώνει, πονάει και η μέση με τόση ορθοστασία, αλλά και τον Αργεντίνο να τραγουδά δίπλα στο αυτί μου, όταν τουλάχιστον δεν καφριλεύαμε τους γύρω και δεν απειλούσαμε ότι θα φύγουμε να πάμε στον Κάνδαυλο, έζησα μια ακόμη αφήγηση που δεν ξοδεύτηκε.

Κλείνοντας θα σημειώσω με post-it το παράπονο της βραδιάς: «Ξανθιά εμμονή, σήμερα όλα καλα..αλλά πάλι μου τα χάλασες που δεν είπες τους Πρώην. Μόνο με πριβέ εκτέλεση η εξιλέωση!»   

  

    

10 σχόλια:

  1. Μα καλά όλοι εκεί πήγατε, θα ζηλέψω!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αγαπαμε μποφιλιου! η συναυλια ηταν απιστευτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το παλεύουμε Άσωτε...σε καλό δρόμο είμαστε νομίζω...ο χρόνος θα δείξει! Ωραία περάσαμε πάντως!

      Διαγραφή
  3. σκέφτηκα ποιος είναι ο Γεράσιμος; αλλα δεν θα ρωτούσα και ποτέ ,είδα τελικά στην αφίσα..
    απο τα καλα που έχετε εσείς στην πρωτεύουσα που εμείς εδω δεν...
    τα φιλια μου μετα απο πολλούς μηνες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. H Νατάσσα είναι αγάπη και λατρεία! Δεν τη χορταίνεις ποτέ! :)

    (Κι αυτήν μάλλον δε χορταίνει ποτέ αλλά δεν μας πειράζει!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Gi...orgio, λες να καταντήσει και αυτή σαν την Παπαρίζου και να βρωντοφωνάζει ότι έχει βιώσει το ρατσισμό στο πετσί της;

      Διαγραφή
  5. Λίγο πριν ετοιμαστώ για την νέα εξόρμηση, έβαλα να ακούσω 'συνέχεια στα όρια' και άνοιξα και το blog. Και έπεσα πάνω σε αυτό. Τόση σατανική σύμπτωση; Δεν έχω τι να πω, που λέει και το τραγούδι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τόσο σατανική μάλλον Apos μου. Στην επόμενη συναυλία να ψάξεις να βρεις το ολοκληρωμένο video εκείνης της κοντής που έπαθε αγκύλωση με το tablet... ;-)

      Διαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;