Ένα κείμενο-reboot για το Σύμφωνο Συμβίωσης 7 χρόνια μετά...

(Στις 18 Μαρτίου του 2008 έγραψα το παρακάτω διήγημα υπέρ της επέκτασης του Συμφώνου Συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Σήμερα – αν όλα πάνε καλά – νομίζω ότι οφείλω να του αλλάξω την τελευταία παράγραφο…)

Τον πρώτο μου γάμο τον έκανα το 1979. Την λέγανε Πίτσα. Αχ αυτή η Πίτσα, τι να κάνει άραγε τώρα; Άλλοι καιροί βλέπεις τότε, ήμασταν πιο λεύτεροι και είχαμε τα μυαλά μας πάνω απ’τα κεφάλια μας. Η μάνα μου, που λες, την Πίτσα δεν την πήγαινε καθόλου. Ήταν λέει κορδελιάστρα και δεν έκανε για την κλάση μας. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι εννοούσε η μάνα μου με τον όρο κλάση. Ο πατέρας μου ήταν μανάβης και εκείνη μοδίστρα. Τι σκατά κλάση μπορούσαμε να έχουμε όταν τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα σε ένα χωριό έξω από τη Λάρισα και την εφηβεία μου στα Πετράλωνα; Το είπα αυτό μια φορά στη μάνα μου κι έγινε ο χαμός. Άρχισε να με ψέλνει ότι δεν εκτιμώ ό,τι έχουν κάνει για εμένα και ότι είμαι ένας αχάριστος και μισός. Μπορεί και να ήμουν, τι να πω; Θυμάμαι πάντως ότι ήταν δυο μήνες πριν παντρευτώ την Πίτσα που ‘γινε αυτή η συζήτηση με τη μάνα μου. Να ‘ναι καλά εκεί που είναι. Η μάνα μου ντε, όχι η Πίτσα. Γιατί τελικά η μάνα μου είχε δίκιο. Δεν αποδείχθηκε γυναίκα της προκοπής το γυναικάκι.

Την Πίτσα που λέτε τη γνώρισα σε ένα μπαρ και μου ‘ρθε αμέσως ο ντουβρουτζάς. Δε λογάριασα ούτε γονείς, ούτε φίλους. Παρότι όλοι μου λέγανε ότι ήταν σκάρτη. Αν την θωρούσες το καταλάβαινες αμέσως, αλλά εγώ βλέπετε την είχα δαγκώσει τη λαμαρίνα. Τους αγνόησα όλους τελικά και δυο μήνες μετά την πήρα με παπά και με κουμπάρο. Μας πάντρεψε στην εκκλησία του Αη Γιώργη ο κολλητός μου – ο Νίκος - κι εγώ ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Σας είπα ότι η μάνα μου δεν την ήθελε; Αα ναι σας το ‘πα! Δίκιο είχε τελικά η αναθεματισμένη. Έξι μήνες μετά με παράτησε και έφυγε με το Νίκο για τη Θεσσαλονίκη. Αχ ρε τι σκρόφα!

Να μην σας τα πολυλογώ δεν το έβαλα κάτω. Αμέσως μετά ήρθε στη ζωή μου η  Μαίρη. Ήταν 1981 και λίγο πριν την πολυπόθητη «αλλαγή», τη γνώρισα σε μια συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ. Η Μαίρη ήταν σοσιαλίστρια. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο η μάνα μου είπε ότι ούτε αυτή ήταν της κλάσης μας. Θα μας έπαιρνε λέει τα κτήματα στη Λάρισα και θα τα έδινε στον Ανδρέα. Βλακείες βέβαια! Η Μαίρη δεν ήξερε προσωπικά τον Ανδρέα, αλλά ακόμα κι αν τον γνώριζε κάποια μέρα, σιγά μην του έδινε τίποτα. Όλα για όλα. Η Μαίρη μπορεί να ήταν σοσιαλίστρια, αλλά δεν έδινε ούτε της μάνας της ψωμί – που λέει ο λόγος. Τέτοια τσιγκούνα γυναίκα δεν έχω ξαναματαγνωρίσει από τότε. Στην αρχή με γοήτευε το ότι ήταν οικονόμα, αλλά μετά μου κακοφαινόταν και λίγο. Τι να πεις, έκλαψα λίγο, όμως έκατσα…

Πάντως ο κύριος λόγος που η μάνα μου δεν τα πήγαινε καλά με την Μαίρη ήταν ότι η τελευταία δεν ήταν και πολύ θρήσκα. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς. Αυτού του Σεραφείμ τι του είχε σύρει δεν λέγεται. Τραγόπαπα τον ανέβαζε, απολειφάδι της κοινωνίας τον κατέβαζε. Η μάνα μου δεν ήθελε και πολύ. Φανατική χριστιανή και δεξιά με κρυφή αλλά εξακριβωμένη λατρεία στον Τέως, όταν συναντιόταν με τη Μαίρη μουτζοπιάνονταν για το παραμικρό. Εγώ πάντα στη μέση, να εξισορροπώ τα πάντα.

Τη Μαίρη την παντρεύτηκα το 1982 χωρίς παπά και χωρίς κουμπάρο – σε αντίθεση με την Πίτσα. Δεν πρόλαβε να ψηφιστεί ο θεσμός του πολιτικού γάμου και εμείς ήμασταν από τους πρώτους που τον εγκαινιάσαμε. Είχε τέτοια εμμονή η Μαίρη με τον πολιτικό γάμο που ώρες-ώρες μου έδινε την εντύπωση ότι ακόμα και αν δεν με είχε γνωρίσει εκείνη την περίοδο, θα έβρισκε άμεσα έναν αντικαταστάτη μόνο και μόνο για να κάνει από τις πρώτες πολιτικό γάμο. Τέτοια τρέλα είχε!

Τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά ούτε και με τη Μαίρη. Μετά από 5 χρόνια γάμου χωρίσαμε ήρεμα και ωραία. Εν τω μεταξύ ο Θεός μας φύλαξε να μην κάνουμε παιδιά, γιατί δεν θα μας φταίγανε σε τίποτα τα καημένα να βιώσουνε έναν χωρισμό. Τη μέρα που χώρισα με τη Μαίρη, η μάνα μου κάλεσε όλη τη γειτονιά και το γλεντήσανε. Χορούς και πανηγύρια σας λέω. Μόνο κονκάρδες δεν είχε ετοιμάσει που να γράφουν «πήρε πόδι η κομμουνίστρια». Που συγνώμη, η Μαίρη ήταν τόσο κομμουνίστρια, όσο διεθνής είναι η καριέρα της Άννας Βίσση… καθόλου δηλαδή! Ποτέ δεν είχα δει τη μάνα μου έτσι. Ήταν για πρώτη φορά στη ζωή της χαρούμενη και περιποιητική μαζί μου. Με χάιδευε και μου ‘λεγε ότι θα βρω σύντομα μια κοπέλα της κλάσης μας, η οποία θα σέβεται την Ελλάδα και τη χριστιανική ηθική κι όχι αυτό τον διάβολο που εδώ και 5 χρόνια ονόμαζα γυναίκα μου. Αυτή η κλάση… τι εννοούσες ρε ριμάδα με αυτή την κλάση; Δεν την κατηγορώ την κυρά Κατερίνα – έτσι ‘λέγαν τη μάνα μου – έτσι μεγάλωσε κι έτσι πορεύτηκε στη ζωή της. Δεν θα μπορούσα ποτέ να την αλλάξω. Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν ήθελα καν να την αλλάξω, μου άρεσε έτσι δυναμική και αρχέγονη.

Η μάνα μου πέθανε το 1990 και ποτέ δεν αξιώθηκα να μάθω τι εννοούσε με τη φράση «της κλάσης μας». Δεν ήταν μεγάλη, αλλά ούτε και παιδούλα. Ποτέ δεν μπορούσες μ’ αυτή τη γυναίκα να βγάλεις άκρη σχετικά με την ηλικία της. Είχε κάτι το απροσδιόριστο επάνω της. Ο χρόνος δεν άφηνε το στίγμα του, αλλά ούτε και φαινόταν να μην περνάει και καθόλου από το κατώφλι της. Ο πόνος μου ήταν αβάσταχτος. Βλέπετε ήμουν μοναχοπαίδι κι ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 13 χρονών. Γι’ αυτό το λόγο κιόλας φύγαμε από τη Λάρισα και ήρθαμε στους συγγενείς μας στην Αθήνα. Το χωριό δεν μας σήκωνε καθόλου μετά το χαμό του πατέρα.

Όταν πέθανε η μάνα μου ένιωσα την απόλυτη μοναξιά. Τότε ήρθε στη ζωή μου ο Πάνος. Εντάξει, δεν θα σου αρνηθώ ότι δεν είχε περάσει από το μυαλό μου, ότι δεν χάζευα στα κλεφτά στα αποδυτήρια των γυμναστηρίων, ωστόσο η άρνηση μου ήταν τόσο καλά θαμμένη που πέρασε καιρός μέχρι να συμβιβαστώ με αυτή τη διαφορετικότητα, αυτή την αλλαγή… όλο αυτό τελοσπάντων. Με τον Πάνο, όμως, όλα φαίνονταν… χμ… αλλιώς. Δεν μου θύμιζε τίποτα από το αποτυχημένο ερωτικό παρελθόν μου. Ήταν μια όαση μέσα στην ξηρασία της μιζέριας μου. Απόδειξη των δυνατών μου συναισθημάτων είναι ότι ακόμη και σήμερα που τα λέω όλα αυτά, είμαστε ακόμα μαζί, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια αρμονικής συμβίωσης και αλληλοϋποστήριξης. Είναι ο άνθρωπος μου και είμαι το στήριγμα του. Μπορεί να ακούγεται μελό, αλλά έτσι το νιώθω. Μπορεί να σας ακούγεται έστω και αστείο. Δυο άντρες δυο μέτρα ίσα με εκεί πάνω και να το παίζουν ζευγάρι. Τι να πω; Στην αρχή ένιωθα άσχημα. Όχι που ήμασταν μαζί. Αυτό διόλου δεν με πείραζε. Δεν είχα υπαρξιακές ανησυχίες, αλλά να… με ενοχλούσε πολλές φορές ο τρόπος που μας κοίταζαν κάποιοι. Με τον καιρό βέβαια το συνήθισα. Συνήθισα τον οίκτο. Συνήθισα να γράφω στα παπάρια μου τον κάθε μαλάκα. Συνήθισα τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό αυτής της γαμημένης της κοινωνίας. Όμως μεταξύ μας, συνήθισα τη μίζερη ύπαρξη της, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν συμβιβάστηκα μαζί της, δεν τη δέχτηκα ασυζητητί!

Δεκαεφτά χρόνια μαζί. Αχώριστοι. Σαν δύο σταγόνες. Έχω κάνει στη ζωή μου δυο γάμους, αλλά ποτέ δεν ένιωσα την πληρότητα που νιώθω τώρα. Αυτό που με τρελαίνει πολλές φορές είναι ότι ενώ σε αυτούς τους δύο αποτυχημένους γάμους είχα πάντοτε την πιστοποιημένη ασφάλεια, τώρα – ενώ διανύω δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια επιτυχίας και ευτυχίας – είμαστε κι εγώ και ο Πάνος ξεκρέμαστοι. Σαν ετεροφυλόφιλος ένιωσα την υπέρτατη νομική και αστική κάλυψη, παρότι δεν το άξιζα, αν κρίνω από το αποτέλεσμα, ενώ τώρα σαν ομοφυλόφιλος είμαι στο περιθώριο.

(Κατεβάζει η κυβέρνηση ολόκληρο νομοσχέδιο για σύμφωνο συμβίωσης και αποκλείει την κατ’ εξοχήν κοινωνική ομάδα που θα έπρεπε να αφορά. Σε τι θα βόλευε εμένα και την Πίτσα ένα απλό συμφωνητικό; Ο πολιτικός γάμος κάλλιστα μας κάλυπτε και τους δυο, όπως με κάλυψε με τη Μαίρη. Δηλαδή τι… κάνουμε ένα σύμφωνο συμβίωσης μόνο για τον Καφετζόπουλο; Δεν ξέρω, τι να πω; Σε αυτή τη χώρα όλα έχουν λάθος προσανατολισμό. Σαν και μένα πριν δεκαεφτά χρόνια. Το θέμα είναι ότι εγώ άργησα, αλλά τον βρήκα τον δρόμο μου. Αυτή η έρμη χώρα πότε λέει γαμώ το διάολο μου να τον βρει; Σόρυ ρε μάνα για την έκφραση. Καλή σου ώρα εκεί που είσαι!)

--- Η τελευταία παράγραφος έκλεινε τότε το διήγημα. Από αύριο ελπίζω το ίδιο κείμενο να κλείσει κάπως έτσι… ---

Σήμερα, όμως, νιώθω λίγο διαφορετικά, σαν κάτι να έχει οριακά αλλάξει. Είναι λες και κάποιος μου άνοιξε μια μικρή χαραμάδα στο ξύλινο σφαλιστό παντζούρι και μπορώ να δω κάποιες αχτίδες του ήλιου να μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο. Για να ξηγούμαστε, σε καμιά περίπτωση δεν νιώθω ότι το παντζούρι άνοιξε διάπλατα και μπήκε όλο το αττικό φως στο σαλόνι. Θέλει κόπο ακόμα για να μπεις με τα μπούνια στις μέρες του φωτός. Όμως ξέρεις κάτι ρε μάνα; Μακάρι να ζούσες σήμερα. Όχι τίποτε άλλο, αλλά γιατί θα μπορούσα να σου το πω περήφανα: «Κυρά Κατερίνα, βρήκαν έναν άνθρωπο της κλάσης μας»… 

Semantics^28

Από τον Ιούλιο που σας άφησα (ναι εσάς τους δυο που με διαβάζετε), τι χαμπάρια; Με capital control σας άφησα, με capital control σας βρίσκω. Θα μου πείτε, βέβαια, έχουμε και τρίτο λαχταριστό – το λιγουρεύεστε; - Μνημόνιο. Ένα δίκιο το έχετε! Ωστόσο, εγώ που δεν σας ξεχνώ, επιστρέφω πάλι με Semantics, γιατί γύρισε δισκογραφικά (sic) η λατρεμένη Από(β)λυτη Ελληνίδα Σταρ. Ναι… εκείνη που έκοψε μαζί με τον Μητσοτάκη και τον Περικλή την κορδέλα εγκαινίων της Ακρόπολης.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με ένα τραγούδι, του οποίου τους στίχους υπογράφει ο Νίκος Καρβέλας. Να σημειώσω ότι στο CD, που φαντάζομαι μπορεί κάποιος να βρει στα περίπτερα (μιας και είναι το μόνο μέρος που του πρέπει), υπογράφει στίχους και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Γεράσιμε, με πολύ φιλική διάθεση, να προσδώσω αυτό το ολίσθημα στους δύσκολους οικονομικούς καιρούς που ζούμε, γιατί αλλιώς τέτοια κατρακύλα δεν δικαιολογείται μάνα μου… δεν βγαίνω! Στο προκείμενο: το τραγούδι μας ονομάζεται «Συνέντευξη» και ενώ εκ πρώτης ανάγνωσης μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι στηλιτεύει το νοσηρό φαινόμενο της ανεργίας, μετά την πρώτη ακρόαση θα μπορέσεις να καταλάβεις ότι αποτελεί το νέο ύμνο του μέσου Συριζέου!

Το τραγούδι βρίθει από μια υπαρξιακή ανησυχία, του τύπου ποιος είμαι, πού πάω, τι μου έχει συμβεί, πόσα λεφτά έχω, πόσα ξέχασα να δηλώσω… και γενικά μια αμφισημία πάνω στην ίδια μου την ύπαρξη.

Ρώτησε με ποια είμαι,

Ρώτησε με τι κάνω,

Ρώτα με αν με νοιάζει,

Πως ζω ή πως θα πεθάνω

Εδώ θα αποτολμήσω να δώσω αρχικά κάποιες απαντήσεις στις ανησυχίες του συριζοαριστερού ερμηνευτή:

1. «Ρώτα με, με ποιόν βγαίνω». Απ: Με όποιον σου κάτσει μάνα μου. Όταν φθάσεις στους 150 βουλευτές, θα κάνεις συνεργασία και με το διάβολο τον ίδιο, αρκεί να κρατήσεις την καρέκλα.

2. «Σε ποια στάση κοιμάμαι». Απ: Στα τέσσερα βέβαια. Αγαπημένη, εξάλλου στάση και του Πάνου (εντελώς) Καμ(μ)ένου που τόσο αγαπάς να συγκυβερνάς.

3. «Ρώτα με αν την πρώτη μου αγάπη, Που και που την θυμάμαι». Απ: Η πρώτη σου αγάπη ήταν το αντιμνημόνιο, την οποία και προφανώς δεν θυμάσαι. Μην επεκταθώ σε αυτό!

4. «Και αν τα νεύρα μου φταίνε, Που ξεσπάω στα μαλλιά μου». Απ: Αν κρίνουμε από τα μαλλιά της Γαϊτάνη, ως ένα βαθμό, εκεί θα ξεσπάς! Βέβαια η Ιωάννα έφυγε και πήγε στη Λαϊκή Βραδιά, οπότε τώρα δεν ξέρω αν κάτι έχει αλλάξει στο είναι σου.

5. «Ρώτα με πόσα βγάζω, Ρώτα πόσα ξοδεύω». Απ: Το πόσα βγάζεις είναι ένα θέμα. Πολλά αν κρίνουμε από τα πόθεν έσχες των βουλευτών σου. Βέβαια τα μισά τα ξεχνάτε να τα δηλώσετε, γιατί θερίζει το Alzheimer στην Κουμουνδούρου βλέπεις. Ο δε λατρεμένος Σταθάκης ξέχασε περί το 1,80 μύριο και 38 ακίνητα. Έλα μωρέ βρε αδερφέ. Την υγειά μας να ‘χουμε. Το πόσα ξοδεύεις, πάλι καλά που υπάρχει και μια Τρόικα και κάπως σου βάζει κι ένα χαλινάρι.

6. «Με τις μάσκες που αλλάζω, Αν τον κόσμο δουλεύω». Απ: Πάλι καλά που αναγνωρίζεις ότι η κωλοτούμπα έχει γίνει ολυμπιακό σου άθλημα με personal best. Επίσης πάλι καλά που αναγνωρίζεις ότι και με δόξα και τιμή τον κόσμο δούλευες και δουλεύεις, ειδικά με κάτι αλήστου μνήμης δηλώσεις ότι θα «σκίσεις τα Μνημόνια» και ότι θα «καταργήσεις τον ΕΝΦΙΑ».

Φθάνοντας στο ρεφραίν, θα μπορούσα νε ισχυριστώ με βεβαιότητα ότι δεν έχει γραφτεί τραγούδι άλλο που να κολλά πάνω στο προφίλ του μέσου Συριζέου, του Τσίπρα και όλου του παρεακίου της Κουμουνδούρου όσο το παρών.

Ότι κι αν με ρωτήσεις,

Δεν θα βρεις απαντήσεις

Ούτε ξέρω ποια είμαι, ούτε που πάω

Ότι κι αν με ρωτήσεις,

Τσάμπα θα προσπαθήσεις

Κάποια άλλη κοιμάμαι,

Κάποια άλλη ξυπνάω

Ρώτησε με ό,τι θες

Πάρε ανάσα και πάμε

Άλλη ήμουνα χθες

Και άλλη αύριο θα ‘μαι

Γιατί όταν ο Καρβέλας μπαίνει τόσο άψογα μέσα στην ανισορροπία που ρεζιλεύει και την ίδια παράδοση και παρακαταθήκη της Αριστεράς, τότε μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το εκατέρωθεν ξεφτιλίκι έχει περάσει προ πολλού κάθε όριο ανοχής…

Semantics^27: Ένα φιλί από βροχή και φωτιά...

Είναι αυτό που λέμε ένα φιλί από Δυόσμο...
...εντάξει...με λίγο έρπη παρέα...δεν βαριέσαι!!


"Ένα φιλί από δυόσμο χώρισα από το κόσμο
κι η νύχτα με 'βγαλε στην ερημιά
Μια ανατολή φως μου, με ένα φιλί δώσ’ μου
ένα φιλί από βροχή και φωτιά"


(λόγω capital controls, εγώ μέχρι εδώ μπορώ να κάνω ανάλυση...το υπόλοιπο ΔΙΚΟ ΣΑΣ)

Referendum

Αυτή η χώρα ξέρει από Εμφυλίους. Τους έχει πληρώσει βλέπεις στο παρελθόν, έχοντας μεγάλους χορηγούς αντίπαλα κόμματα και κάλπικες ιδεολογίες. Μπορεί να μην έζησα έναν ιστορικό εμφύλιο, αλλά εμπρός μου εξελίσσεται ένας καινούργιος, υπόγειος και σημαντικός. Κι αν γράφω αυτές τις αράδες είναι γιατί θέλω και μέσα μου να ξεκαθαρίσω τι πιστεύω και τι δεν πιστεύω.

Η δημοκρατία βρίσκει, εξ ορισμού, στον πυρήνα της αντίπαλες απόψεις. Αυτό είναι δεδομένο! Αυτό από μόνο του είναι και η μαγεία της, ότι δηλαδή «ανέχεται» το διαφορετικό και μάλιστα πάει κι ένα βήμα παραπέρα «προασπίζοντας» το. Η μειονότητα σε μια δημοκρατία είναι ισότιμο ζητούμενο όσο και η πλειοψηφία. Υπό αυτή τη σκοπιά, αν σε κάτι απέτυχε παταγωδώς η μεταπολιτευτική ιστορία αυτού του τόπου είναι ακριβώς αυτό. Κόμματα, ομάδες πίεσης, αλλά ακόμη και ομάδες πολιτών αγνόησαν κάποιους και φρόντισαν για κάποιους άλλους. Η αριστερή (ή και κομουνιστική) ιδεολογία θα σου πει ότι αυτό θα έπρεπε να ήταν εν πολλοίς αναμενόμενο μέσα σε μία καπιταλιστική οργάνωση των δυτικών κοινωνιών. Αναγνωρίζοντας το σημείο που υπογραμμίζουν, μπορεί κάποιος να αντιπροτείνει ότι η Ευρώπη – τουλάχιστον μεταπολεμικά – κατάφερε καλύτερα να προχωρήσει προς ένα Κοινωνικό Κράτος Δικαίου σε σχέση με τις ΗΠΑ. Βεβαίως, κάποια στιγμή και αυτή με τη σειρά της φαίνεται να έχασε αυτόν τον κοινωνικά δίκαιο προσανατολισμό της. Δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσω γιατί αυτό έγινε. Ας το θεωρήσω και αυτό ως δεδομένο.

Σήμερα, με τόσα δεδομένα στην πλάτη μας, καθώς και μια μνημονιακή λιτότητα που έχει απομυζήσει κάθε ελπίδα, βρισκόμαστε ξανά σε μια θέση να αποφασίσουμε με βάση τη δημοκρατική παράδοση. Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Ακόμα και οι υποστηρικτές του Μνημονίου, δεν είμαι 100% σίγουρος αν ξέρουν μετά βεβαιότητας αν το «αγαπάνε» ή όχι. Ακόμα και παρελθούσες δηλώσεις «αριστερών» κυβερνητικών πηγών ομιλούν περί τα 70% σύγκλιση με τις μνημονιακές επιταγές. Είναι κακό, για παράδειγμα, να ανοίξουν κλειστά επαγγέλματα ή να εξυγιανθούν οι δομές του σαθρού ελληνικού δημοσίου; Όλο το σκηνικό που θυμίζει το ρητό ότι «ένα όπλο από μόνο του δεν είναι ούτε καλό, ούτε κακό, όλα εξαρτώνται από τη χρήση που θα του κάνεις».

Αυτό που έλειπε ανέκαθεν από την ελληνική πολιτική σκηνή, που την καλούσαμε ως πολίτες να εφαρμόσει ασαφείς πολιτικές, ήταν η Ηθική. Ειλικρινά, δεν ξέρω αν μέσα σε ένα βιβλίο Ιστορίας μπορώ να διακρίνω μια φιγούρα πρωθυπουργικού βεληνεκούς που διέθετε μια έντιμη Ηθική λόγου και πράξης. Θα μου πεις οι συνθήκες και οι εξελίξεις τρέχουν, η Ιστορία δεν είναι στατική, αλλά μια δυναμικά εξελισσόμενη πορεία. Μην με παρεξηγείς, δεν ζήτησα από τον πολιτικό να είναι απροσάρμοστος, ζήτησα απλά ο Ηθικός του Πυρήνας να είναι συμπαγής.

Πριν πέντε μήνες είχαμε εκλογές, με μια υποψήφια κυβέρνηση που έκανε την πιο ξεκάθαρη πολιτική καμπάνια μετά το 1981. Κανένα περιθώριο παρερμηνείας, αλλά αντιθέτως ένας λόγος καθάριος όσο νερό πηγής. Ενδεικτικά αναφέρω «σκίσιμο μνημονίων», «ένα νόμο και ένα άρθρο», «επονείδιστο χρέος». Πέντε μήνες μετά και μετά από μια αμφιβόλου ποιότητας διαπραγμάτευση – αυτή είναι τουλάχιστον η προσωπική μου γνώμη – έρχεται και με ρωτάει αν θέλω ή όχι μια συμφωνία που με μορφή τελεσιγράφου έχει θέσει η Τρόικα. Προσπερνώντας το γεγονός ότι αυτή η «συμφωνία» μάλλον από αύριο δεν θα είναι καν στο τραπέζι, έρχομαι και αναλογίζομαι «τι με ρωτάς πραγματικά;», ειδικά αφού υποστηρίζεις επίσημα την πλευρά του ΟΧΙ. Δεδομένου, ότι πριν 5 μήνες σε ψήφισε ο λαός για να «σκίσεις τα μνημόνια», να τα καταργήσεις «με ένα νόμο και ένα άρθρο», να μην αναγνωρίσεις το «επονείδιστο χρέος»…Εμένα τι έρχεσαι τώρα και με ρωτάς; Βέβαια μπορεί να θεωρείς ότι έχω αλλάξει γνώμη. Αν έχω λόγο να έχω αλλάξει γνώμη, τότε οφείλεις να μου πεις όλες τις πλευρές και τους κινδύνους που θα φέρει αυτή η αλλαγή.

Να σταθώ, όμως, λίγο στην ουσία του ερωτήματος. Θα ξεπεράσω το γεγονός ότι συνταγματικά το ερώτημα είναι παράτυπο, καθώς αφορά εξεχόντως περιεχόμενο δημοσιονομικού ενδιαφέροντος (βλ. άρθρο 44του Συντάγματος). Θα ξεπεράσω επίσης το γεγονός ότι ακόμα και η διατύπωση του όλου ερωτήματος είναι τόσο περίπλοκη που παραβιάζει τις διατάξεις του Ν.4023/2011 σχετικά με την ερμηνεία του Άρθρου 44. Θα ξεπεράσω το γεγονός ότι από πλευράς framing βάζεις πρώτο το ΟΧΙ, προσπαθώντας να αποσπάσεις μέχρι ένα 6% plus από το ΝΑΙ μόνο με το καλημέρα (Blunch,1984). Τι μου λέει ειλικρινά ότι δεν θα χρησιμοποιήσεις κατά το δοκούν την όποια απάντηση σε ένα τόσο ασαφές ερώτημα που έχει άπειρες διαστάσεις και συνέπειες η κάθε απάντηση του;

Στην περίπτωση του ΝΑΙ, ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε – εμμέσως πλην σαφώς – χτες ότι θα παραιτηθεί, καθώς δεν μπορεί να εξυπηρετήσει μια τέτοια πολιτική. Ωστόσο, ακόμα και η δική του πρόταση που υπήρξε βάση συζήτησης, μόνο στα σημεία διέφερε από αυτές που καλούμαστε να ψηφίσουμε. Δηλαδή τη δική της πρόταση, η κυβέρνηση μπορούσε να την υπηρετήσει, αλλά μια άλλη κάπως χειρότερη, αλλά της ίδιας φιλοσοφίας, δεν μπορεί; Συγνώμη, αλλά αυτό εγώ το εκλαμβάνω ως μια αδυναμία να πετύχει κάτι καλύτερο εν γένει.

Στην περίπτωση του ΟΧΙ, ο πρωθυπουργός είπε ότι θα βάλει στη φαρέτρα του την κρίση του ελληνικού λαού και θα πάει να επαναδιαπραγματευθεί. Μα ακριβώς πριν, λίγο πολύ, κατέληξα σε ένα νοητικό συμπέρασμα ότι αυτό θα είναι δύσκολο να το κάνει. Και ας υποθέσουμε ότι με ένα συντριπτικό ΟΧΙ τα πράγματα θα είναι κάπως καλύτερα. Είναι σίγουρος ότι η άλλη πλευρά θα θέλει να διαπραγματευτεί ξανά; Αν όχι ή αν ακόμα μετά από έναν κύκλο διαπραγματεύσεων καταλήξει πάλι σε αδιέξοδο, έχει σχεδιάσει την επόμενη μέρα;   

Ανεξαρτήτως του ερωτήματος, που εγώ αποδέχομαι ότι η κυβέρνηση ειλικρινώς έχει θέσει, προκύπτουν κάποια σημαντικά ζητήματα. Εν μέσω αναταράξεων, ο ελληνικός λαός – μέσα από πανταχόθεν πιέσεις – φαίνεται να μετασχηματίζει νοητικά το ερώτημα που του τίθεται. Οι μεν υποστηρικτές του ΝΑΙ φωνάζουν το αποτέλεσμα ως μια έμπρακτη στήριξη στο ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, ενώ οι δε υποστηρικτές του ΟΧΙ ζητούν αποδέσμευση από τις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας. Σε κάθε περίπτωση, ΚΑΝΕΙΣ δεν θα απαντήσει στο καθεαυτό ερώτημα που τίθεται. Κατά πάσα πιθανότητα κανείς δεν θα ξέρει τις τεχνικές λεπτομέρειες των εγγράφων προς έγκριση ή μη. Γι’ αυτό σοφά ο νομοθέτης απαγορεύει δημοψηφίσματα για δημοσιονομικά θέματα. Το θέμα είναι ότι μια απάντηση με δεύτερα επίπεδα ανάγνωσης, σε ένα ασαφές ερώτημα είναι εξεχόντως επικίνδυνη ερμηνείας από τρίτους. Ο καθένας μπορεί να την εκλάβει όπως ακριβώς επιθυμεί, και ο λαός με αυτόν τον τρόπο να μείνει ξεκρέμαστος. Για τους παραπάνω λόγους είμαι θεμελιακά αντίθετος προς αυτό το δημοψήφισμα, με αυτή την ερώτηση.

Ας επιχειρήσω και ένα τελευταίο βήμα. Αν δεχτούμε ότι το ερώτημα νοητικά έχει ήδη μετασχηματιστεί και εγώ ως υπεύθυνος πολίτης πρέπει να απαντήσω ΝΑΙ/ΟΧΙ, τι θα κάνω; Παρεμπιπτόντως, να βάλω εδώ και μια υποσημείωση: το αποτέλεσμα δημοψηφίσματος για κρίσιμο εθνικό θέμα είναι δεσμευτικό, όταν στην ψηφοφορία λάβει μέρος τουλάχιστον το 40% όσων έχουν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους. Εγώ, λοιπόν, πρέπει να κληθώ να αποφασίσω είτε αν θέλω την Ευρώπη, είτε αν θέλω τη λιτότητα. Μα εγώ που θέλω μια Ευρώπη που δεν θα θέλει πια τη λιτότητα, τι να κάνω; Ποια πλευρά να πάρω; Που να σταθώ σε αυτόν τον ιδιότυπο εμφύλιο που εξελίσσεται εμπρός μου;

Προσωπικά αποτιμώ περισσότερο τους κινδύνους που θα φέρει μια διατάραξη της Ελλάδας έξω από την Ευρώπη. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι είμαι υποστηρικτής της λιτότητας. Εμπιστεύομαι και αγαπώ τη χώρα μου. Και μεταξύ μας, ενδεχομένως την αγαπώ πολύ περισσότερο από χιλιάδες «τιμητές» της – ανεξαρτήτου ιδεολογίας - που έβγαλαν τα χρήματα τους έξω. Δεν θα σου πω τι θα ψηφίσω, γιατί κι εγώ ζω σε ένα δυναμικά εξελισσόμενο περιβάλλον. Μπορεί ήδη να έχεις καταλάβει ποια είναι η τάση μου, δεν το κρύβω εξάλλου. Αυτό που θέλω, όμως, να σημειώσω με σιγουριά είναι ότι αυτήν την Κυριακή δεν νιώθω καθόλου περήφανος που σέρνομαι για ένα τόσο κάλπικο ερώτημα που παραβιάζει κάθε έννοια στοιχειώδους λογικής. Υπό αυτή σκοπιά, θέλω να φωνάξω σε κάθε τόνο, ότι η κυβέρνηση, ακόμα και στην περίπτωση ενός ΟΧΙ, δεν έχει καμία απολύτως νομιμοποίηση να σύρει τη Χώρα εκτός Ευρώπης.

Κλείνοντας, η δημοκρατία όντως δεν έχει αδιέξοδα και οι πολίτες της φέρουν σαφείς υποχρεώσεις, ας πάμε όλοι κατά συνείδηση να αποφασίσουμε, ελπίζοντας σαφώς στο καλύτερο.

    

Semantics^26

Τρία είναι τα ιστορικά δίπτυχα με τα οποία είναι συνδεδεμένη άρρηκτα η Ελλάδα μέσα στο ρου της Ιστορίας: Θρησκεία, Ποδόσφαιρο και … Eurovision!  Τόσο νέτα, τόσο ξεκάθαρα…

Σκέψου το αναγνώστη μου, πότε άλλοτε βγήκες στις πλατείες και ζητωκραύγασες μετά περισσής αλλοφροσύνης;

Μία για τις ταυτότητες με τον αλήστου μνήμης (τύπου να ζήσουμε, να τον ξεχάσουμε) Χριστόδουλο.

Μία για το Euro το σωτήριο έτος 2004, αναρωτώμενος για τα βάρη των «κρυφών ταλέντων» του τσολιά.

Μία για το Ελενάκι (νυν Ελενάρα) το 2015, αναρωτώμενοι κιόλας για το αν φορά βρακί ή όχι. 

Θα σου έβαζα και τους «Αγανακτισμένους» του Συντάγματος το 2011, αλλά τότε βγήκαν για να βρούνε γκόμενα-γκόμενο και να πάρουν στασίδι κάποιοι στην εξουσία… οπότε δεν πολύ-μετράει!

Εμείς να πούμε την αλήθεια, τη Eurovision την είχαμε πάρει κάπως ελαφρά εδώ και χρόνια. Να μου πεις – και με το δίκιο σου – τι προβλήματα είχαμε να λύσουμε; Τι χρώμα Cayenne να πάρουμε, αν έχει ελεύθερο τραπεζάκι στον Κιάμο… άντε και αν το «Παρά Πέντε» θα παίξει αυτή τη βδομάδα κανονικά ή θα έχει πάλι επανάληψη (καλά…αυτό δεν έχει αλλάξει και πολύ μεταξύ μας με την «Εθνική Ελλάδος»).

Φέτος, όμως, θες η κρίση, θες το ποσοστό ανεργίας, θες ο ερχομός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, θες η «πρώτη φορά αριστερά» που έπεσε βαριά, το πήραμε πιο σοβαρά το θέμα. “One last breath” λέγεται το τεμάχιο που στείλαμε και το τραγουδά μιαν πολλάν ωραίαν κοπελιά από την Κύπρο. Που δηλαδή ανάθεμα το Capital Controls που τους κάνανε εκεί οι ρουφιάνοι οι Ευρωπαίοι και αναγκαστήκαμε να τους δώσουμε και το The Voice και τη Eurovision.

Το τραγούδι φαινομενικά είναι μια ξενέρωτη καψουριάρικη μπαλάντα. «Ντορή μη φεύγεις θα φαρμακωθώ», «γύρνα πίσω άπονε μην με αφήνεις μόνη» και τα τοιαύτα. Εσύ, όμως, αναγνωστάκι μου είσαι έξυπνος. Δεν μένεις στην επιφάνεια του λόγου! 24 semantics μου έχεις διαβάσει… δεν μπορείς να θεωρείς ότι τα πράγματα είναι απλά όπως φαίνονται.

Στο ζητούμενο, λοιπόν… το τραγούδι έχει ένα διττό στόχο. Πρώτον, είναι ο ύμνος του μνημονιακού γερμανοτσολιά, ο οποίος δεν αντέχει την ασφυχτική χρηματοδοτική θηλιά των «Θεσμών» (τα βράδια κρυφά τους λέει ακόμα Τρόικα) και ζητά να ανοίξουν και πάλι οι κάνουλες του ΤΧΣ. Κατακλύζεται από ένα αίσθημα απομόνωσης και απώλειας:

My soul, I guess I’m just no one (τα πρώτα σημάδια ότι δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του πλέον)

you killed me and I am done, without a gun (πάγωμα δόσεων το λένε το όπλο)

my light has fade, I feel betrayed (πιο light μάνα μου, αρκεί να δεις τα ratings της Moody’s)

just can’t be brave, without faith (πίστη το Μνημόνιο; Πού ακούστηκαν αυτά;)

How could you leave? (σπαρακτικός ο τόνος…το βλέπετε όλοι!)

Η κορύφωση της απόγνωσης έρχεται στο ρεφραίν:

I’m begging you take me

wherever you have gone (αμένσιοτο λίγο και στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη)

come back and save me

don’t want to be alone (αναφορά στη διεθνή χρηματοδοτική απομόνωση)

nothing left, I just have (εδώ έχει λάθος στο κόμμα… εξηγώ πιο κάτω)

one last breath (μια πνοή του έμεινε του καψερού)

Η στιχουργική μαεστρία όλου του τραγουδιού εντοπίζεται στο στίχο «nothing left, I just have one last breath». Ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί όοοολη η αλήθεια. Ο ορθός στίχος είναι:

«nothing, Left I just have, one last breath»

…μεθερμηνευόμενο «τίποπα, μόνο η Αριστερά μου έμεινε, μια τελευταία αναπνοή». Γιατί δεν φτάνει που είναι μνημονιακό σκουλήκι, είναι και Δεξιός ο Γερμανοτσολιάς στιχουργός. Ντροπή και Άισχος έχω να πω εγώ. Τι σου φταίει η Αριστερά βρε σύγχρονε «Εφιάλτη»; Και εδώ έρχεται και το κάλεσμα στην επάρατο Δεξιά:

I’ m begging you take me

out of this firing hell (αμένσιοτο στη λαίλαπα της «Αριστερής» συγκυβέρνησης)

come back and save me (Ποιος να έρθει πίσω; Ο Αντωνάκης ο Σαμαράς βέβαια)

what happened wasn’t fair (έτσουξε το αποτέλεσμα της 25^ης Ιανουαρίου)

nothing left all that I have

is one last breath

only one last breath

Just pain, fake love and drunken lie (Πόνος του έμεινε και κάτι πιωμένοι Γενικοί Γραμματείς)

Ι struggle to survive, I’m still alive (Παλεύει να ζήσει ο δοσίλογος. Ψόφο δεν έχει!)

I’m fighting tears and fears apart

but still it’s dark, inside my heart (Μαύρος στην καρδιά είναι ο Δεξιός…αμ πως!!)

Και έρχομαι εδώ να ρωτήσω. Πώς επέτρεψε η Αριστερή, λατρεμένη ΕΡΤ να αφήσει να στείλουμε τέτοιο μνημονιακό εμβατήριο με κρυφά καλέσματα στην Τρόικα και τη Δεξιά. Αλλά αυτά γίνονται αγαπητοί γιατί το επιλέξαμε με τους δοσίλογους υπαλλήλους της ΝΔ μέσα στη ΝΕΡΙΤ. Τώρα που θα έρθει ο σύντροφος Τσακνής στη διοίκηση της λατρεμένης και αλησμόνητης ΕΡΤ θα στέλνουμε αυστηρά και μόνο τραγούδια που θα ικανοποιούν τις λαϊκές ανάγκες και θα σου προκαλούν ακμή και μουνόψειρες στο άκουσμά τους και μόνο.

Σας αφήνω με δυο πράγματα. Πρώτον με την ευχή ότι η Αριστερά του ΤσιπροΚαμένου θα νικήσει!! Δεύτερον, με το video της λεγάμενης από τη χθεσινή εμφάνιση για να δείτε και μόνοι σας την επιβολή του γαλάζιου φόντου. Δεν θα περάσει η Δεξιά! Δεν θα περάσει το Μνημόνιο! Ποτέ με Αντωνάκη, Μπροστά με Βαρουφάκη!

(Political) Semantics^25

Μούλικα παίζουν στις παιδικές χαρές κι ένας γονέας να τα προσέχει (που αναρωτιέται γιατί έπρεπε αυτός να λύσει το πρόβλημα της ελληνικής υπογεννητικότητας), εργάτες σε τυπογραφική φάμπρικα τυπώνουν μετά μανίας (μπορεί και ραχηλιάρικα…θα σε γελάσω), ζευγαράκια πάνε στο ΑΤΜ (γιατί «απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα κι εγώ ποτέ χατίρι δεν του χάλασα»), κάτι σκεϊτάδες χοροπηδάνε γύρω από το άγαλμα του Βενιζέλου (που αν είχε φωνή το άγαλμα, θα τους είχε ξεχέσει στις κατάρες)… και να ‘σου ένας αλαφιασμένος Θοδωράκης, με ελαφρύ λυκόπιασμα να μας ενημερώνει generically ότι θα αλλάξει τη χώρα, χωρίς να γκρεμίσει τη χώρα!

Σε ένα άλλο σύμπαν, το ΚΚΕ μας ενημερώνει ότι η ελπίδα είναι εδώ (δείχνοντας την καρδιά), η δύναμη είναι εδώ (δείχνοντας το μυαλό)…και η καύλα Κουτσούμπα μου…η καύλα πού είναι;

Για το τέλος σου έχω αφήσει Κίνημα. Γιατί είναι στιγμές που νιώθω ότι ο χρόνος σταματά ή ότι ζούμε ένα τρελό déjà vu. Γιατί ο Γιώργος και το δημοψήφισμα είναι λέξεις άρρηκτα συνδεδεμένες… κάτι σαν τις ερωτήσεις σε εκπομπή της Βίκυς Φλέσσα στην αλήστου μνήμης ΝΕΤ…Θεός ή Θάνατος;

(Political) Semantics^24

Το 1981 κάποιος αποφάσισε να κάνει την «πρώτη του πτήση»! Τον έλεγαν μικρό Ανδρέα και προερχόταν από μια οικογένεια με μάλλον γερή πολιτική ιστορία. Η παρακαταθήκη ενός ονόματος βλέπετε, μπορεί να ανοίγει και πόρτες… ενίοτε να βοηθά και στην παράδοση δαχτυλιδιών.

Το 2015 ένας άλλο μικρός ήρωας της καθημερινότητας (που έλεγε και ο αλήστου μνήμης Μικρούτσικος) θέλει να κάνει την «πρώτη του πτήση». Κι ενώ στον προηγούμενο μικρό Ανδρέα, ο απολογισμός κάπου το 1996 υπήρξε μάλλον ατυχής, γιατί έκλεισε με μια Μιμή και μια ροζ βίλλα, για τον μικρό Αλέξη τα πράγματα μένει η ιστορία να δείξει πως θα κριθούν.

Και μιας και μιλάμε για αναφορές σε «πρώτες πτήσεις» να συμβουλέψουμε τον μάλλον θρεφταρούλη Βαγγέλη να προσέχει.. γιατί η Ύβρις ήταν θανάσιμο αμάρτημα ΚΑΙ τότε… ΚΑΙ τώρα…

Όταν ο Νίκολο συνάντησε τα work ethics

Αξίωμα: Η πολιτική ηθική δεν είναι συμβατή με την προσωπική ηθική! Με αυτό θαρρώ πως θα συμφωνούσε κι ο Μακιαβέλι που τόσο αγάπησε και τους σκοπούς και τα μέσα. Δεν ξέρω αν ο Νίκολο όταν γνώριζε την Γκερέκου, τον Οικονόμου, την Τζάκρη ή τη Μακρή θα ένιωθε δικαιωμένος ή αν θα έσκιζε όλες τις επανεκδόσεις του Ηγεμόνα. Αυτό που γνωρίζω, με σχετική βεβαιότητα, είναι ότι θα αναθεωρούσε άρδην τις μελέτες περιπτώσεων του, με στοιχεία από την ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της «πολιτικής ζωής» αυτού του τόπου είναι ότι επί της ουσίας είναι περισσότερο κομματική, παρά πολιτική. Ως εκ τούτου, οι βουλευτές σπανίως αποφασίζουν με γνώμονα τον πολίτη, αλλά κυρίως με βάση τι επιτάσσει το κόμμα ή η εκλογική τους βάση. Εδώ κρύβεται και μια άλλη πτυχή του προβλήματος, αν δηλαδή η πολιτική είναι επάγγελμα ή λειτούργημα. Όμως, επειδή το τελευταίο είναι σχεδόν γραφικό στις μέρες μας…όσο τουλάχιστον «τα όρια της σάτιρας»…ας σταθούμε καλύτερα στο πρώτο. Αν, λοιπόν, η πολιτική αποτελεί ένα ακόμη επάγγελμα με ΚΑΔ, τότε τι κάνει έναν πολιτικό σωστό επαγγελματία;

Αν ρωτήσουμε ένα σύνολο managers για το τι στοιχεία πρέπει να διαθέτει ένας σωστός επαγγελματίας, τότε θα συναντήσουμε λέξεις όπως: παραγωγικότητα, εμπιστοσύνη, πίστη, προσαρμοστικότητα, αποτελεσματικότητα και πολλές άλλες. Θα προτιμούσα, όμως, να σταθώ σε δύο από αυτές. Για έναν κομματάρχη, ο πολιτικός του πρέπει να είναι αποτελεσματικός. Αυτό σημαίνει να του αποδίδει τα μέγιστα με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Για να το ξεκαθαρίσουμε…δεν μιλάμε εδώ για χρήματα κατ’ ανάγκη. Μιλάμε πρωτίστως δημοσκοπικά και εκλογικά απτά! Δεύτερο βασικό στοιχείο είναι η πίστη. Να σου το θρησκευτικό στοιχείο! Δεν έχει καμιά αξία να έχεις αποκτήσει απλά μια εκλογική βάση per se, πρέπει επιπρόσθετα αυτή η βάση να είναι και ακλόνητη και αμετακίνητη, σαν βράχος ένα πράγμα.

Οι πρόσφατες, λοιπόν, μετακινήσεις «στελεχών» τι μας αποδεικνύουν; Πρώτον, οι Έλληνες πολιτικοί τείνουν να είναι αναποτελεσματικοί. Αυτό αποδεικνύεται από τα χαμηλά ποσοστά που συγκεντρώνει ο δικομματισμός στο σύνολό του, αλλά και από το γεγονός ότι κανένα κόμμα δεν μπορεί να επιτύχει την αυτοδυναμία. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι Έλληνες πολιτικοί δεν είναι πλέον και πιστοί. Οι ανεξαρτητοποιήσεις και μετακινήσεις τους από κόμμα σε κόμμα είναι πιο συχνές και από τα δρομολόγια του 11…του τρόλεϊ! Αυτό, βέβαια, σημαίνει ότι μαζί τους μετακινείται και μια ολόκληρη εκλογική βάση, η οποία διαφαίνεται ότι τους ακολουθεί όπου κι αν πάνε. Θεωρητικά...ακόμη και στο διάολο!

Προσωπικά μιλώντας, το θέμα δεν είναι κατά πόσο οι Έλληνες «πολιτικοί» είναι εν τέλει ηθικοί, αλλά κατά πόσο είναι «επαγγελματίες». Κι αν η πολιτική ηθική θα ήθελε τουλάχιστον έναν Μακιαβέλι για να προσεγγισθεί με ορθό και επιστημονικό τρόπο, η πολιτική επαγγελματικότητα μπορεί να προσεγγισθεί με πρακτικότατα κριτήρια. Το ερώτημα, βέβαια, σε μια τέτοια περίπτωση παραμένει το εξής: «Γιατί δεν στέλνουμε την κάθε κα. Γκερέκου στον ΟΑΕΔ;». Θαρρώ πως η απάντηση στέκει σε ένα και μοναδικό αμίμητο ελληνικό παράδοξο. Ο Έλληνας ψηφοφόρος σκέφτεται όπως ακριβώς ο Έλληνας κομματάρχης! Για να το κάνω πιο λιανά…όπως ακριβώς και η πωλήτρια στα μαγαζιά του Κολωνακίου, η οποία συμπεριφέρεται στους πελάτες τόσο ξινά σαν να είναι δικό της το μαγαζί. Τελικά, είναι αυτή η αβυσσαλέα ενσυναίσθηση που μας πεθαίνει ως λαό… #not