Σύγχρονη Δραματολογία

Ο Έλληνας και οι Κανόνες

(Δράμα σε 3 πράξεις)

Πράξη Πρώτη

(Κυλιόμενες σκάλες στο μετρό, εννιά παρά το πρωί. Κόσμος πολύς. Μάζα σε κίνηση προς το άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα)

- Μπορείτε να κάτσετε στα δεξιά;

- Γιατί βιάζεσαι;

- Όχι… γιατί απλά έτσι πρέπει να κάνεις αστοιχείωτε!

Πράξη Δεύτερη

(Εσωτερικό καφετέριας, δέκα το βράδυ. Κόσμος αρκετός. Πλήθος σε διασκέδαση και σκότωμα χρόνου, τον οποίο περίτρανα έχει αποδείξει ότι δεν χαλαλίζει στο βωμό καμιάς κρίσης)

- Μπορείτε να σβήσετε το τσιγάρο σας;

- Γιατί σε πειράζει;

- Όχι… γιατί απλά απαγορεύεται αγαπητέ μου!

Πράξη Τρίτη

(Διασταύρωση δρόμου χωρίς επιπλέον σήμανση. Αυτοκίνητα δύο, πλέον κολλητά. Το αυτοκίνητο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επέκταση του ανδρισμού)

- Μα καλά άνθρωπε μου, κοίτα τι έκανες;

- Τι λες ρε μαλάκα, που δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα!

- Μπορεί να μην ξέρω που πάνε τα τέσσερα, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι όποιος βρίσκεται στα δεξιά μου έχει προτεραιότητα!

(Φωτογραφία: Gjon Mili, 1962)

Playground Love

Ποιος είπε αγαπητέ μου ότι ο έρωτας είναι αερόσακος;

Όποιος και να στο είπε, να μην τον ακούς! Ο έρωτας είναι βόλτα στην παιδική χαρά όταν είσαι άμυαλο παιδαρέλι. Πας εκεί με τα σορτσάκια σου κι αρχίζεις να ανεβοκατεβαίνεις τραμπάλες, τσουλήθρες και μονόζυγα. Ως άλλο κατσίκι χοροπηδάς σε κάθε παιχνίδι που σε κάνει να λαχανιάζεις και να γελάς με την ψυχή σου. Συναντάς άλλα παιδάκια, τον Κωστάκη, την Ελενίτσα, τον Αρχιμήδη και ελπίζεις πως η βουβάλα η Πόπη δεν θα σου κάνει καμιά λαχτάρα και σηκωθεί από την τραμπάλα ξαφνικά, με αποτέλεσμα να βρεθείς κατάχαμα στο χαλίκι μέσα στις πληγές. Γιατί σε τελική ανάλυση, δεν είσαι ποτέ σίγουρος πως θα βγεις αλώβητος από το παιχνίδι στη παιδική χαρά.

Όταν ερωτεύεσαι, λοιπόν, ξέρεις ότι παίζεις τη ψυχή σου στο διάβολο! Τι πιο όμορφο, όμως, από το να κερδίσεις μια και για πάντα αυτόν τον σαλτιμπάγκο; Η επιλογή να μη κατέβεις στο παιχνίδι είναι σαφής ένδειξη ηττοπάθειας. Και μιας κι ο έρωτας δεν είναι μετρήσιμος σε καμιά περίπτωση, δεν δύνασαι ούτε να πεις ότι θα κατέβω μόνο για τον μεγάλο, τον υπέρμετρο… τον μοναδικό. Αηδίες! Φούμαρα για να παραμυθιάζονται οι δειλοί, αυτοί που δεν αντέχει το είναι τους να πληγωθεί. Ο έρωτας δεν είναι τίποτε από όλα αυτά! Κάθε έρωτας, ακόμα και εκείνος της μιας μέρας, αυτόν που άλλοι θα πουν ενθουσιασμό (λες και ο μακροχρόνιος δεν είναι τίποτε άλλο παρά έναν διαρκή ενθουσιασμό;), είναι μοναδικός!

Στον έρωτα πρέπει να αφεθείς. Μόνο έτσι θα σεβαστείς την ύπαρξη και τη ζωή σου. Φίλη εκ Βερολίνου, την επόμενη φορά που κάποιος, λοιπόν, θα σου πει ‘φοβάμαι μη σε πληγώσω’ θα γυρίσεις και θα του πεις ‘ρε μάγκα της ντροπής, άσε μου τουλάχιστον το δικαίωμα να επιλέξω ακόμα και την ενδεχόμενη πληγή μου’. Όταν πάμε να εκλογικεύσουμε τον έρωτα, τότε καλύτερα να τον αφήσουμε. Τον μιζεριάζουμε, τον βαλτώνουμε, και τέτοια πράγματα ποτέ δεν του αξίζουν. Ή δώσε μου μια ‘ιστορία να θυμάμαι’ - να λέω βρε αδερφέ στα εγγόνια μου - ή παράτα με στην ησυχία μου. Γιατί στον έρωτα δεν αρμόζει να ‘παίζεις την γκόμενα’!

Perfectly good at it...

Ο κόσμος ανήκει στα κακά παιδιά. Τα καλά θα πάνε στον παράδεισο, αλλά μέχρι εκεί. Το καλό σπανίως δηλαδή υπήρξε και ποθητό. Άλλωστε δεν θα λέγαμε ποτέ σε άλλη περίπτωση με στόμφο ‘είναι όμως καλό παιδί’. Το ‘ο’ στο τέλος μακρύ και βραχύ, ίσα για να δώσει λίγο αξία στο μειονέκτημα. Δες βρε αδερφέ μου τους μεγαλύτερους γόηδες στην ιστορία του κινηματογράφου. Ρεμάλια από τα λίγα! Άλλοι πάλι του σαλονιού, αλλά και το λιμάνι το είχαν για την πλάκα τους.

Το κακό πουλάει, ό,τι και να λέμε! Σκεφτείτε στη τελική με πόση ευκολία λέμε μια κακία, παρά ένα καλό. Η κριτική βλέπεις είναι εύκολη, ενώ η αναγνώριση σχεδόν αδύνατη. Θεωρείς τυχαίο αγαπητέ μου, ότι έχουμε πήξει στο μεσημεριανάδικο; Και μη μου πεις, κρίνω γιατί δεν θα το έκανα ποτέ αυτό; Πόσο θες να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου; Η ιστορία έχει αποδείξει ότι μέχρι και φόνο είναι ικανός ο άνθρωπος να κάνει υπό συνθήκες. Και να σου πω, μη τρέξεις να κράξεις το ‘anything goes’, γιατί δεν λέω ούτε κι αυτό. Μυαλό έχεις, βάλτο να σκεφτεί… μα κυρίως να αυτοκριθεί!

Whore or virgin? Angel or devil? Good or Bad? Friend or foe? ... Κάλπικα διλήμματα σε λέω!

Ωτακουστές στη Διαφάνεια

Στα πλαίσια της καριέρας ωτακουστή που έχω ανοίξει τελευταία, έπεσε στην αντίληψη μου η παρακάτω συζήτηση μεταξύ Υπουργείου Οικονομικών και Αρχής Προστασίας Δεδομένων. Revealing που θα έλεγε και ο Πρόεδρος…

Α.Π.Δ.: Καλημέρα!

Υπουργός: Ααααα τι μου κάνετε! Πως από τα μέρη μας;

Α.Π.Δ.: Εεεεε μωρέ, είδαμε φως και μπήκαμε… με κοροϊδεύετε κύριε Υπουργέ;

Υπουργός: Εγώ; Εδώ δεν μπορώ να κοροϊδέψω την Τρόικα αγαπητέ μου… πόσο μάλλον δε εσάς που είσαστε και Έλληνες!

Α.Π.Δ.: Εν τοιαύτη περιπτώσει, ήρθαμε για εκείνο το αίτημα περί δημοσιοποίησης των οικονομικών στοιχείων των φορολογουμένων.

Υπουργός: Αχ ναι! Δεν ήταν καταπληκτικό ιδεάκι;

Α.Π.Δ.: Δεν θα το λέγαμε! Βλέπετε είναι ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα αυτά.

Υπουργός: Μα γιατί;

Α.Π.Δ.: Τι γιατί άνθρωπε μου; Εσείς δεν βγάλατε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες; Και με ρωτάς κιόλας;

Υπουργος: Εμείς το βγάλαμε εεε; Κοίτα να δεις τώρα. Είναι δηλαδή θέμα δεδικασμένου;

Α.Π.Δ.: Παιδάκι μου είσαι χαζός ή το παίζεις; Τα φορολογικά στοιχεία το κράτος τα ξέρει εξ ορισμού… τι νόημα έχει να τα μάθει και η κυρά Κούλα στη γωνία που έχει το μαγαζί με τα εσώρουχα;

Υπουργός: Γιατί σε μια συμμετοχική δημοκρατία, όλα πρέπει να είναι στο φως!

Α.Π.Δ.: Εεεε τότε να βγάλουμε στο φως και πόσο την έχεις…

Υπουργός: …

Α.Π.Δ.: Ααααα εδώ δεν μιλάς. Μεταξύ μας, πιο αποτελεσματικό θα ήταν να δηλώναμε στη Διαύγεια κάτι τέτοιο. Θα είχε δουλειά και το STAR!

Υπουργός: Οπότε ήταν άσχημη ιδέα λέτε!!

Α.Π.Δ.: Εσύ τι λες;

Υπουργός: Τραγούδι της Άντζελας δεν είναι αυτό;

Α.Π.Δ.: Έλα στα συγκαλά σου άνθρωπε μου… που σε λίγο θα μας βγάλεις και φιάλη και ξηροκάρπια!

Υπουργός: Φτου γαμώτο… αν ήταν βλακεία η ιδέα, δεν έχω πρόχειρο και κάτι άλλο!

Α.Π.Δ.: Δόξα τω Θεώ! Αααααα… για παν ενδεχόμενο μετέφερε στη συνάδελφό σου την Κατσέλη, ότι προτεινόμενη λύση για την πάταξη της ανεργίας, δεν θα γίνει αποδεκτή η εκπόρνευση των πρωτότοκων στη Συγγρού…

Υπουργός: Damn που λέει και ο Γιώργος… και ήταν μέσα στην agenda!

Α.Π.Δ.: Χόι, χόι…! Εμείς πάμε τώρα. Και σε παρακαλώ… πάρε κανέναν άλλον σύμβουλο!

υ.γ. Δες εδώ σε τι αναφέρομαι…

Hey baby...love don't cost a thing!

- Γιατί υπάρχει η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου;

- Για να βγάζουν λεφτά οι ανθοπώληδες και οι ζαχαροπλάστες.

- Μην είσαι μωρέ τόσο κυνικός. Όμορφο είναι!

- Μαλακίες είναι όλα αυτά. Γιατί να πρέπει να γιορτάζουμε μόνο μια μέρα;

- Δεν γιορτάζεις μόνο τότε, απλά σε βγάζει λίγο από τη ρουτίνα.

- Καλά…

- Εμείς θα τη γιορτάσουμε τη μέρα;

- Θα κάνουμε και σεξ;

- Εννοείται!

- Θα βάλεις και εκείνο το μαύρο εσώρουχο;

- Αν θες!

- Θα πληρώσω;

- Τι λες μωρέ; Πας καλά;

- Τι μαλακίες τότε μου έλεγε η μάνα μου ότι αυτό δεν πληρώνεται ποτέ άπαξ;

- Η μάνα σου δεν ξέρει τι λέει!

- …

- Και να σου πω… θα πάμε να φάμε όπως τις προάλλες σε εκείνο το ωραίο το γαλλικό;

- Γράψε λάθος… δίκιο είχε η μάνα μου. Διαφοροποίηση της δαπάνης έχουμε μόνο…

υ.γ. Σε μια κλειδαρότρυπα ανήμερα του Αγ.Βαλεντίνου...

Jennifer Lopez - Love don't cost a thing
Ανέβηκε από Dante35. - Δείτε τα πιο πρόσφατα επιλεγμένα μουσικά videos.

Halfway...

Η άρνηση είναι άτιμο πράγμα. Λένε ότι η μισή λύση για ένα πρόβλημα είναι να το αναγνωρίσεις. Το άλλο μισό ποιο είναι; Όχι βέβαια ότι όλοι γύρω μας αναγνωρίζουν τις προβληματικές τους συνιστώσες. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να μην αναγνωρίζει λάθη του ή καταστάσεις που τον τελματώνουν. Κάποια στιγμή, όμως, θέλεις δεν θέλεις η ζωή σε βάζει μπροστά και μετά πρέπει να απολογηθείς στη καλύτερη… να πληρώσεις και το τίμημα στη χειρότερη.

Εδώ, όμως, δεν θέλω να γράψω για το πρώτο μισό… αλλά για το δεύτερο. Έπειτα από την αναγνώριση στέκεται η αντιμετώπιση. Κι ενώ μπορώ να πω ότι στη πλειοψηφία έχω καταφέρει να αναγνωρίζω, δεν μπορώ να υποστηρίξω το ίδιο και για την αντιμετώπιση. Και νιώθω εξαιρετικά άσχημα για αυτό. Πρωτίστως γιατί θεωρώ ότι ώρες-ώρες είμαι ντεμέκ ‘σκεπτόμενος’. Βλέπετε ο πραγματικός αγωνιστής είναι αυτός που στέκεται εκεί έξω… όχι εκείνος που αντιστέκεται πίσω από έναν υπολογιστή ή στα πλαίσια μιας κοινωνικής ομάδας που έτσι κι αλλιώς τον επικροτεί.

Τα παιδιά στο παραπάνω video βγήκαν κατά πρόσωπο και είπαν αυτό που ήθελαν να πουν… αυτό που κι εγώ θα ήθελα να πω. Και άσχετα με το στημένο λίγο του πράγματος, αυτά τα παιδιά έχουν τα αρχίδια να κάνουν κάτι που πολλοί από εμάς δεν έχουν κάνει. Εννοείται ότι μέσα στο group των κατά φαντασίαν ιδεολόγων βάζω και τον εαυτό μου. Τη Δευτέρα, όταν όλοι θα γιορτάζουν την αποθέωση του πολιτικού ορθά έρωτα, αυτά και άλλα παιδιά θα είναι στο κέντρο της πόλης και θα δίνουν μια γροθιά στο κατεστημένο. Όχι στο δικαίωμα να φιλιέμαι μέσα στο Σύνταγμα τόσο, όσο στο δικαίωμα να μπορώ να συμπεριφέρομαι όπως αξίζει σε κάθε πολίτη που σέβεται την κοινωνία στην οποία είναι ενταγμένος.

Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα είμαι εκεί. Και αυτό δεν με κάνει περήφανο. Ασχέτως, όμως, από αυτό… τέτοιες πρωτοβουλίες αν γίνονται μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Μπράβο και στα παιδιά και στους φορείς που το διοργανώνουν.

…Και αυτό το Post ίσως είναι πάλι το απαύγασμα της πολιτικής ορθότητας. Γιατί το blogging ίσως τελικά μας έχει δώσει και ένα γερό συγχωροχάρτι για να είμαστε ιδεαλιστές, επαναστάτες, εκλεπτυσμένοι, αθυρόστομοι, αγενείς, εριστικοί, προσβλητικοί, καυστικοί, σατιρικοί. Περιττό να πω ότι σε όλα τα παραπάνω πρέπει να βάλετε εισαγωγικά…

Ο Φόβος της Αποδόμησης

‘Για να αναδυθεί το κακό, κάθε καλό πρέπει να πεθάνει’

Θα μπορούσε θαρρώ να ισχύει και το αντίστροφο. Δεν είναι εξάλλου εύκολο να ισορροπήσεις ανάμεσα στη διττή φύση της ύπαρξης σου. Μέσα μας ενυπάρχει και το καλό και το κακό. Λίγο τσίγκλημα θέλει η ζυγαριά και μπορεί να γύρει απότομα προς το ένα ή το άλλο άκρο. Φοβήθηκες ήδη και στην ιδέα;

Κοιτώντας προς τα πίσω τη ζωή μου μπορώ να καταλάβω πλέον πότε υπήρξα αρκούντως αυτοκαταστροφικός, αφήνοντας την κάθε μια πλευρά μου να κάνει παιχνίδι. Οι κανόνες της συμφιλίωσης, βλέπεις, του καλού με τον κακό μας εαυτό είναι τόσο δυσδιάκριτοι, όσο η κλωστή που περνάει μέσα από την τρύπα μιας καρφίτσας. Κι ακόμα κι αν καταφέρω να σου απαριθμήσω τις κακές μου στιγμές, εκείνες που το μαύρο κατέκλυζε τα σωθικά μου, απωθώντας κάθε άσπρο στο πυρ το εξώτερον, δεν γνωρίζω με βεβαιότητα αν μου δινόταν ξανά η ευκαιρία, τι θα έκανα!

Ο φόβος… ο κίνδυνος αν θες… της αυτοκαταστροφής ελλοχεύει στα μέσα του καθενός μας. Παλεύουμε σαν καταπιεσμένα όντα όχι με τρίτους, όχι με αφέντες, όχι με πρότυπα… μπορεί έτσι να φαίνεται… όμως όχι! Μαχόμαστε πάντα με τις συνιστώσες του ίδιου μας του εαυτού. Μας φταίνε οι άλλοι, η κοινωνία, η οικογένεια, η εξουσία… αλλά τελικά φοβόμαστε να δεχθούμε ότι στην ουσία φταίμε εμείς που φιμωνόμαστε, συμβιβαζόμαστε, αδυνατούμε να αποδεχθούμε εκείνο που καθιστά τη ‘προσωπική μας αλήθεια’. Σκέψου ότι είναι σαν να παλεύεις με ένα άτομο που κατοικεί βαθιά μέσα στη ψυχή σου. Πόσο άνιση μάχη; Συνάμα, όμως, πόσο μεγαλειώδης φαντάζει η νίκη σαν έρθει;

Τι πάει να πει αυτοκαταστροφή; Από τι είναι φτιαγμένη; Προσωπικά, ορίζω την αυτοκαταστροφή ως την αδυναμία διαρκούς αποδόμησης, η οποία έρχεται σε αντίθεση με την καθολοκληρία κατεδάφιση. Είναι πιο εύκολο να πεις ‘βρε δεν πάει στο διάολο!’, παρά να αναρωτηθείς ‘από τι είμαι φτιαγμένος;’. Το να κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη και να τον σπας σε κομμάτια είναι ίσως η πιο σκληρή δουλειά, απείρως πιο επίπονη από το πιο σκληρό βασανιστήριο.

Αν κάτι φοβάμαι περισσότερο από όλα, είναι τελικά τον ίδιο μου τον εαυτό. Εκείνο το φαρμακερό φίδι που κάποιες φορές το σαγηνεύω… το υπνωτίζω σαν άλλος φακίρης, αλλά άλλες πάλι ξυπνά. Αυτό το Τέρας που δεν είναι ποτέ εκεί έξω, αλλά τόσο μα τόσο μέσα μου. Με αυτό είναι η καθημερινή μου μάχη. Και εν πάση περιπτώσει στοίχημα με τον εαυτό μου είναι να μη θυσιάσω τον άσπρο μου κύκνο για να ζήσω το μαύρο μου. Θέλω και τους δύο…

Αγαπητέ Αρονόφσκι… ελπίζω να σε διαψεύσω!

Ποτέ μη λες Ποτέ..

Λοιπόν, είναι τόσες αναρτήσεις που θέλω να κάνω.

Θέλω σίγουρα να μιλήσω για την Οδό Ονείρων, για το πόσο μπροστά ήταν τα τραγούδια εκείνης της παράστασης. Ακόμα και σήμερα, με την όποια ελευθερία του λογού, αδυνατούμε να πούμε τόσο σοκαριστικά αληθινά πράγματα. Ίσως γιατί σήμερα δεν υπάρχει ένας Χατζιδάκις να γράψει μερικά κομμάτια που ξεπερνάνε την αξία του λόγου και της μουσικής.

Θέλω σίγουρα να μιλήσω για το Γελαστό Παιδί, ένα τραγούδι τόσο μα τόσο επίκαιρο, ακόμα κι αν περιγράφει μια ιστορία ενός παιδιού στην Ιρλανδία του IRA. Και πάλι σήμερα αδυνατούμε να γράψουμε ένα κομμάτι που θα μιλήσει κατευθείαν στη ρίζα του προβλήματος, αξιοποιώντας το λυρικό λόγο έτσι όπως του αρμόζει.

Θέλω για τόσες μουσικές εικόνες να μιλήσω. Το έχω πει ξανά, η μουσική είναι πηγή ζωής και προσωπικά θέλω να μου οπτικοποιεί αισθήματα. Να ακούω έναν ήχο και να αναβλύζουν από μέσα μου κάθε είδους συναισθήματα, καλά ή κακά, πικρά ή γλυκά…

Μισώ τη Μποφίλιου… σας το έχω πει; Μη ρωτήσεις γιατί; Τη μισώ, όπως μισώ των Ιωαννίδη. Μη το προσπαθείς σε λέω! Δεν έχω λογική. Πότε είχα λογική στη ζωή μου, για να έχω σε αυτό; Ένα πράγμα, όμως, που επίσης έχω μάθει είναι πως δεν πρέπει ποτέ να λες ποτέ. Και να σου… να ακούω σε επανάληψη ένα τραγούδι της που είδα στον G4George και να ξεπετάγονται εικόνες που παραδόξως με κάνουν να νιώθω εξαιρετικά όμορφα. Ίσως γιατί σχεδόν μετά από ένα χρόνο νιώθω ότι όλες αυτές οι εικόνες… αυτές οι αισθήσεις του πρώιμου με έφτιαξαν, και τώρα μπορώ να γευτώ με ηρεμία κάτι που μου δίνεται απλόχερα.

Hey baby...drop it to the floor λέμε!

- Πέτα το στο πάτωμα!

- Ποιο;

- Το εσώρουχο καλέ!

- Πας καλά αγόρι μου; Ξέρεις πόσο κάνει;

- Δεν μας χέζεις; Πέτα το λέμε!

- Να πας να πετάξεις το δικό σου που είναι από τα πανέρια της Αιόλου.

- Συζήτηση θα ανοίξουμε παιδάκι μου; Σε θέλω!

- Κι εγώ σε θέλω… δεν ήρθα μέχρι εδώ για να κόψω χόρτα. Θέλω όμως και το εσώρουχο!

- Θα σου πάρω άλλο λέμε… έλα να το σκίσω…

- Τι κάνεις παιδάκι μου; Ααααααααααααα…. Πίσω και σε έφαγα!

- Ααααα μας τα έκανες τσουρέκια; Με αυτά με αφήνεις…;

…τσακ…

- Για 5.000 ευρώ να σου φέρω καμάρι μου και μερικά από το σπίτι να σκίσεις την άλλη φορά… πασά μου εσύ!!

[Ποιος μαλάκας είπε ότι το χρήμα φέρνει δυστυχία;]

Που λένε Αλέκα και με μπερδεύουν με την Άλλη...

Δύσκολες ερωτήσεις μου βάζεις μανίτσα μου. Ποιος σου είπε πρώτα από όλα ότι μπορώ να παίζω βραδιάτικα την Αλέκα; Τι πάει να πει δεν είναι Αριστερά η Αλέκα. Για σε παρακαλώ, μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δύο πράγματα έχω στη ζωή μου ιερά. Το ένα είναι η Αλέκα και το άλλο το Frappuccino Caramel…Light παρακαλώ… μια γραμμή την έχουμε! Γι’ αυτό, λοιπόν, μη μου μιλάς για Αριστερά, είναι αφορήτως κουραστικό.

Κοίτα να δεις! Αν θες σοβαρά να μιλήσουμε για το τι είναι Αριστερά, θα σου πω το εξής. Αριστερά δεν είναι να πίνεις φραπέ με κόκκινο καλαμάκι για να φέρνει στο Μάο, αλλά να πίνεις φραπέ χωρίς καλαμάκι! Με πιάνεις; Μη πιάνεις καλέ, σχήμα λόγου ήταν. Να ορίστε, κι αυτό είναι Αριστερά, δηλαδή η αρετή της αυτοσυγκράτησης. Να θες να πιάσεις το μπούτι της τύπισσας και να σέβεσαι όχι την τιμή και την υπόληψη της, αλλά το γεγονός το ότι δεν έχει ξυρίσει τα πόδια της. Και αν βρε αδερφέ μία στο εκατομμύριο… λέμε τώρα… το πιάσεις εσύ, Αριστερά είναι να μην της υποδείξεις ότι δεν ξυρίστηκε. Στην τελική, το ξέρει πολύ καλύτερα η ίδια … δεν περίμενε εσένα.

Αν πάλι αναρωτιέσαι αν υπάρχει αυτή η Αριστερά, τι να σου πω; Βρήκες άνθρωπο να ρωτήσεις. Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι ο άνθρωπος γεννιέται Δεξιός! Καλέ έλα εδώ… όχι σαν τον Καραμανλή… ηρέμησε! Εννοούμε τοιουτοτρόπως βιολογικά δεξιός. Μου είσαι και ευαίσθητο και τρέμω μη μου κάνεις κάνα χαρακίρι. Γι’ αυτό σου λέω, μη μιλάμε για Αριστερά.

Αααα και βγάλε καμάρι μου το αμπέχονο που ψάρεψες από το φίλο σου το Μήτσο. Ούτε αυτό είναι Αριστερά. Γιατί καμάρι μου ο Che το φόραγε μεν, αλλά ο Che είχε και τύπο. Ενώ εσύ τα μαύρα σου τα χάλια έχεις… μη τα χειροτερεύεις.

Να σου πω και όταν γυρίζεις τσάκω μου μια παστούλα από του Paul. Τι εννοείς κάνει μια περιουσία; Κοίτα να δεις χρυσό μου, Αριστερά δεν είναι να μπαίνεις μέσα στο πορτοφόλι μου, αλλά να με αφήνεις να σου ανοίξω οικειοθελώς το φερμουάρ. Οπότε φέρε εκεί τη πάστα και παράτα μας στην ησυχία μας.

Και σε παρακαλώ, το απόγευμα θέλω να με πετάξεις μέχρι τη θεία την Ευλαμπία. Έχει έρθει ο θείος ο Πολύκαρπος και πρέπει να τον δω πριν τινάξει τα πέταλα. Τι σημαίνει δεν με πας; Τι σημαίνει καλέ απεργείς εις ένδειξη διαμαρτυρίας; Αααα να σου πω καμάρι, κάπως λάθος σας τα μαθαίνουν εκεί στη κλαδική του Περισσού. Αριστερά αγόρι μου δεν είναι να με παιδεύεις, αλλά να με πας στη Θεία Ευλαμπία και να της πεις ότι είσαι gay… πάρτην κάτω… να φεύγουμε και μια ώρα αρχύτερα και να μας αφήκει πλέον εκείνο το εξ αδιαιρέτου στην Κινέττα. Επίσης να σημειώσω ότι δεν είναι επίσης πολύ Αριστερό να ζεις στα 105 και να μην έχεις μεταβιβάσει το σπίτι σε αυτή που σε ξεσκατίζει.

Και για να κλείσουμε πάτα play στο dvd να καταλάβεις πόσο άκυρο είναι να ψάχνεις την Αριστερά. Έτσι κι αλλιώς καμάρι μου, η Αριστερά είναι ιδέα, όχι πορτοφόλι που έχεις χάσει και το τάζεις στον Άγιο Φανούριο για να το βρεις. Ως ιδέα, λοιπόν, δύσκολα εφαρμόζεται, σπάνια βρίσκεται, συχνότατα δοκιμάζεται και πιθανότατα υπάρχει σε όμορφα και καλοφτιαγμένα παραμύθια.

Αν με ξαναρωτάς αν είμαι Αριστερός, θα σου πω ότι προσπαθώ… δεν είναι πάντα εύκολο. Από την άλλη, χίλιες φορές αγάπη μου ανθρώπινα Δεξιός, παρά ντεμέκ Αριστερός. Μη κοιτάς την Αλέκα… αυτή είναι επίσης ιδέα!