Ο Φόβος της Αποδόμησης

‘Για να αναδυθεί το κακό, κάθε καλό πρέπει να πεθάνει’

Θα μπορούσε θαρρώ να ισχύει και το αντίστροφο. Δεν είναι εξάλλου εύκολο να ισορροπήσεις ανάμεσα στη διττή φύση της ύπαρξης σου. Μέσα μας ενυπάρχει και το καλό και το κακό. Λίγο τσίγκλημα θέλει η ζυγαριά και μπορεί να γύρει απότομα προς το ένα ή το άλλο άκρο. Φοβήθηκες ήδη και στην ιδέα;

Κοιτώντας προς τα πίσω τη ζωή μου μπορώ να καταλάβω πλέον πότε υπήρξα αρκούντως αυτοκαταστροφικός, αφήνοντας την κάθε μια πλευρά μου να κάνει παιχνίδι. Οι κανόνες της συμφιλίωσης, βλέπεις, του καλού με τον κακό μας εαυτό είναι τόσο δυσδιάκριτοι, όσο η κλωστή που περνάει μέσα από την τρύπα μιας καρφίτσας. Κι ακόμα κι αν καταφέρω να σου απαριθμήσω τις κακές μου στιγμές, εκείνες που το μαύρο κατέκλυζε τα σωθικά μου, απωθώντας κάθε άσπρο στο πυρ το εξώτερον, δεν γνωρίζω με βεβαιότητα αν μου δινόταν ξανά η ευκαιρία, τι θα έκανα!

Ο φόβος… ο κίνδυνος αν θες… της αυτοκαταστροφής ελλοχεύει στα μέσα του καθενός μας. Παλεύουμε σαν καταπιεσμένα όντα όχι με τρίτους, όχι με αφέντες, όχι με πρότυπα… μπορεί έτσι να φαίνεται… όμως όχι! Μαχόμαστε πάντα με τις συνιστώσες του ίδιου μας του εαυτού. Μας φταίνε οι άλλοι, η κοινωνία, η οικογένεια, η εξουσία… αλλά τελικά φοβόμαστε να δεχθούμε ότι στην ουσία φταίμε εμείς που φιμωνόμαστε, συμβιβαζόμαστε, αδυνατούμε να αποδεχθούμε εκείνο που καθιστά τη ‘προσωπική μας αλήθεια’. Σκέψου ότι είναι σαν να παλεύεις με ένα άτομο που κατοικεί βαθιά μέσα στη ψυχή σου. Πόσο άνιση μάχη; Συνάμα, όμως, πόσο μεγαλειώδης φαντάζει η νίκη σαν έρθει;

Τι πάει να πει αυτοκαταστροφή; Από τι είναι φτιαγμένη; Προσωπικά, ορίζω την αυτοκαταστροφή ως την αδυναμία διαρκούς αποδόμησης, η οποία έρχεται σε αντίθεση με την καθολοκληρία κατεδάφιση. Είναι πιο εύκολο να πεις ‘βρε δεν πάει στο διάολο!’, παρά να αναρωτηθείς ‘από τι είμαι φτιαγμένος;’. Το να κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη και να τον σπας σε κομμάτια είναι ίσως η πιο σκληρή δουλειά, απείρως πιο επίπονη από το πιο σκληρό βασανιστήριο.

Αν κάτι φοβάμαι περισσότερο από όλα, είναι τελικά τον ίδιο μου τον εαυτό. Εκείνο το φαρμακερό φίδι που κάποιες φορές το σαγηνεύω… το υπνωτίζω σαν άλλος φακίρης, αλλά άλλες πάλι ξυπνά. Αυτό το Τέρας που δεν είναι ποτέ εκεί έξω, αλλά τόσο μα τόσο μέσα μου. Με αυτό είναι η καθημερινή μου μάχη. Και εν πάση περιπτώσει στοίχημα με τον εαυτό μου είναι να μη θυσιάσω τον άσπρο μου κύκνο για να ζήσω το μαύρο μου. Θέλω και τους δύο…

Αγαπητέ Αρονόφσκι… ελπίζω να σε διαψεύσω!