8 Φεβρουαρίου 2011

Ο Φόβος της Αποδόμησης

‘Για να αναδυθεί το κακό, κάθε καλό πρέπει να πεθάνει’

Θα μπορούσε θαρρώ να ισχύει και το αντίστροφο. Δεν είναι εξάλλου εύκολο να ισορροπήσεις ανάμεσα στη διττή φύση της ύπαρξης σου. Μέσα μας ενυπάρχει και το καλό και το κακό. Λίγο τσίγκλημα θέλει η ζυγαριά και μπορεί να γύρει απότομα προς το ένα ή το άλλο άκρο. Φοβήθηκες ήδη και στην ιδέα;

Κοιτώντας προς τα πίσω τη ζωή μου μπορώ να καταλάβω πλέον πότε υπήρξα αρκούντως αυτοκαταστροφικός, αφήνοντας την κάθε μια πλευρά μου να κάνει παιχνίδι. Οι κανόνες της συμφιλίωσης, βλέπεις, του καλού με τον κακό μας εαυτό είναι τόσο δυσδιάκριτοι, όσο η κλωστή που περνάει μέσα από την τρύπα μιας καρφίτσας. Κι ακόμα κι αν καταφέρω να σου απαριθμήσω τις κακές μου στιγμές, εκείνες που το μαύρο κατέκλυζε τα σωθικά μου, απωθώντας κάθε άσπρο στο πυρ το εξώτερον, δεν γνωρίζω με βεβαιότητα αν μου δινόταν ξανά η ευκαιρία, τι θα έκανα!

Ο φόβος… ο κίνδυνος αν θες… της αυτοκαταστροφής ελλοχεύει στα μέσα του καθενός μας. Παλεύουμε σαν καταπιεσμένα όντα όχι με τρίτους, όχι με αφέντες, όχι με πρότυπα… μπορεί έτσι να φαίνεται… όμως όχι! Μαχόμαστε πάντα με τις συνιστώσες του ίδιου μας του εαυτού. Μας φταίνε οι άλλοι, η κοινωνία, η οικογένεια, η εξουσία… αλλά τελικά φοβόμαστε να δεχθούμε ότι στην ουσία φταίμε εμείς που φιμωνόμαστε, συμβιβαζόμαστε, αδυνατούμε να αποδεχθούμε εκείνο που καθιστά τη ‘προσωπική μας αλήθεια’. Σκέψου ότι είναι σαν να παλεύεις με ένα άτομο που κατοικεί βαθιά μέσα στη ψυχή σου. Πόσο άνιση μάχη; Συνάμα, όμως, πόσο μεγαλειώδης φαντάζει η νίκη σαν έρθει;

Τι πάει να πει αυτοκαταστροφή; Από τι είναι φτιαγμένη; Προσωπικά, ορίζω την αυτοκαταστροφή ως την αδυναμία διαρκούς αποδόμησης, η οποία έρχεται σε αντίθεση με την καθολοκληρία κατεδάφιση. Είναι πιο εύκολο να πεις ‘βρε δεν πάει στο διάολο!’, παρά να αναρωτηθείς ‘από τι είμαι φτιαγμένος;’. Το να κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη και να τον σπας σε κομμάτια είναι ίσως η πιο σκληρή δουλειά, απείρως πιο επίπονη από το πιο σκληρό βασανιστήριο.

Αν κάτι φοβάμαι περισσότερο από όλα, είναι τελικά τον ίδιο μου τον εαυτό. Εκείνο το φαρμακερό φίδι που κάποιες φορές το σαγηνεύω… το υπνωτίζω σαν άλλος φακίρης, αλλά άλλες πάλι ξυπνά. Αυτό το Τέρας που δεν είναι ποτέ εκεί έξω, αλλά τόσο μα τόσο μέσα μου. Με αυτό είναι η καθημερινή μου μάχη. Και εν πάση περιπτώσει στοίχημα με τον εαυτό μου είναι να μη θυσιάσω τον άσπρο μου κύκνο για να ζήσω το μαύρο μου. Θέλω και τους δύο…

Αγαπητέ Αρονόφσκι… ελπίζω να σε διαψεύσω!

18 σχόλια:

  1. εμένα πάντως το όλο concept μου θυμίζει Nick Cave...η φωτό πολύ έξυπνη...
    είναι αλήθεια πως η σκοτεινή πλευρά έχει μια γοητεία που σε μαγνητίζει και (ηθελημένα) πολλές φορές ενδίδεις.....
    επίσης είπα ότι το Black Swan είναι επικό???ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΟ!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όποιος πει ότι πέταξε τον ένα ή τον άλλο είναι ψεύτης..
    Κύκνοι εσύ; εμένα είναι γάτες...
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μηπως αυτο το φιδι, δεν ειναι φαρμακερο; Μηπως κακος το πολεμας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καταρχήν, ευχαριστώ για την αναφορά. Τιμή μου πάντα, ειδικά όταν τo post είναι τόσο έξοχο.
    Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις, έτσι δεν λένε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γλυκέ μου μου αρέσει που χρησιμοποιείς λόγο και όρους οι οποίοι μπορεί να έχουν διαφορετικές σημασίες,αν και δεν είσαι σαφής,μπορείς παρόλα αυτά να παραπλανήσεις αυτόν που θα θελήσει να δώσει ερμηνεία σε αυτά που γράφεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εσύ αυτό κατάλαβες από όλην την ταινία; Ότι το ζαβό τα είχε παίξει και νόμιζε ότι σε λίγο θα πετάξει και μαζί με αυτό και οι θεατές από τα καθίσματά τους, δεν σου πέρασε καθόλου από το μυαλό;

    Οι συμβολισμοί νομίζω δεν του βγήκαν καθόλου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η συνύπαρξη Ηφαιστιωνά μου είναι το ιδανικό! Το θέμα είναι βέβαια πόσες φορές πετυχαίνουμε τα ιδανικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Giorgio, η φώτο είναι από ένα project που έκανε η Lego και έβγαλε αφίσες για όλες τις ταινίες που έχουν προταθεί για Όσκαρ καλύτερης ταινίες. Πρέπει να στο δείξω.

    Η σκοτεινή πλευρά έχει πολλά θελκτικά σημεία. Αν δεν είχε δεν θα τη θέλαμε τόσο...δεν θα μας κέντριζε την περιέργεια! Ο σκοπός είναι να αξίζει να πέφτουμε σε αυτή και τουλάχιστον σε κόστος δικό μας και όχι άλλων.

    Η ταινία ήταν όντως πολύ καλή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φούλη μου, η ανάρτηση ήρθε ως έμπνευση από την εν λόγω ταινία. Ο σκηνοθέτης ήταν λίγο δογματικός, αλλά και πάλι έχει ένα point! Aπαπα...στις γάτες είμαι αλλεργικός!! χαχα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Νίκο μου, δεν ξέρω κατά πόσο η σκοτεινή σου πλευρά εσένα σου βγαίνει σε καλό. Εμένα όποτε έχει βγει μου έχει δημιουργήσει προβλήματα. Οπότε θα επιμείνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Apos μου, είδες μια καλή ταινία τι σου κάνει; Και στη δική μου και στη δική σου περίπτωση!

    Ο δρόμος για την Κόλαση έχει μόνο καλές προθέσεις...τίποτε άλλο καλό νομίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Stewie με λες λογοπλάνο; Χαχαχαχα!!

    Σοβαρά τώρα, οι λέξεις έχουν τη σημασία που τους δίνουμε. Γενικά, όμως, έχεις δίκιο. Σκόπιμα θέλω να σας αφήνω να μπορείτε να συμπληρώνετε τα κείμενα...όχι απλά να τα διαβάζετε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπητέ μου Bocklin, σε βρίσκω λίγο υπερβολικό. Η ταινία είναι προσεγμένη και σε τεχνικό και σε σεναριακό επίπεδο. Ο Αρονόφσκι εξάλλου είναι γνωστός για τα μοτίβα αυτοκαταστροφής που επιλέγει. Δεν περίμενα δηλαδή να δω κάτι διαφορετικό. Αναγνωρίζω ότι κάποιοι συμβολισμοί μπορεί να μη του βγήκαν όσο έπρεπε, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορείς να πεις ότι ήταν μια πατάτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ενδιαφερον ποστ, μαρεσε πολυ
    κοιτα εγω εχω καταλαβει ενα πραγμα με το φτωχο μυαλο μου
    εχουμε το καλο εχουμε και το κακο
    να κανουμε παρεα μονο με ανθρωπους που μας ενεργοποιουν το καλο
    η αυτοκαταστροφη σ ολους εχει κανει επισκεψεις, αλλα το θετεις σωστα
    ειναι θεμα αναδομησης εαυτου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Άσωτε μου, σαφώς και τα δύο υπάρχουν. Η συνύπαρξη είναι το κλειδί. Ως προς το κομμάτι της επιλογής στο περίγυρο που μας ενεργοποιούν το καλό, δεν θα μπορούσα σαφώς να διαφωνήσω. Τέλος, η αυτοκριτική δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αμάν πια με τις ταινίες σας, κι εσύ κι ο Άπος! Έχετε γίνει πολύ σινεφίλ τελευταία! Πάντως, όντως πολύ ωραίο το ποστ. Δεν είδα την ταινία (είδα μια άλλη πολύ καλή πρόσφατα) και θελώ απλά να πω ότι το θέμα του καλού και του κακού εαυτού είναι πάντα το ίδιο γοητευτικό. Ιδίως όταν τίθενται δοκιμασίες που σε αναγκάζουν να διαλέξεις έναν απ' αυτούς. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να κρατήσεις ισορροπίες σε δύσκολες καταστάσεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητέ μου, ήμασταν πάντα σινεφίλ! Από τα γεννοφάσκια μας ένα πράγμα (τώρα εδώ κανονικά θα έπρεπε να έρχεται βζουν ένας κεσές γιαούρτι...με το πύλινο μη σου πω!!)...

    Να την δεις την ταινία, αξίζει! Στις δοκιμασίες μέχρι τώρα τα έχω πάει άλλες φορές καλά, άλλες πάλι έχω κάνει ολέθρια λάθη αφήνοντας τον κακό μου εαυτό να υπερισχύσει. Δεν ορκίζομαι για το τι θα κάνω από εδώ και πέρα. Το μόνο που υπόσχομαι είναι ότι προσπαθώ να μην επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη τουλάχιστον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;