6 Μαρτίου 2012

Αλκυονίδες


Οι Αλκυονίδες δεν περνάν ποτέ από εδώ. Γιατί άραγε η Αλκυόνη να αναζητήσει εδώ τον ήλιο για τα αυγά της. Σε ποια βράχια, σε ποιο Μεσογειακό αλατισμένο νερό να αναμένει καρτερικά και άδικα τον αγαπημένο της που έχει σκυλοπνιχτεί; Μην απατάσαι από το γεγονός ότι κι εδώ πρόκειται για κατ’ ευφημισμόν Νησί, τα κεφαλαία πάντα αλλάζουν το νόημα της λέξης.

Προσπαθώ πολλές να σκεφτώ πίσω από τις εύλογες εξηγήσεις αυτής της κρίσης, δεν είναι βλέπεις ούτε δύσκολες, ούτε πολύπλοκες. Ωστόσο, σαν άνθρωπος θέλεις κάποιες διευκρινήσεις περί του γιατί πρέπει η δική σου γενιά να περάσει αυτή τη μετάβαση, η οποία είναι από πολλές απόψεις ιστορική. Η απάντηση που συνήθως παίρνεις, και εν πολλοίς αναμενόμενα, είναι ‘γιατί έτσι’!

Βλέποντας σήμερα το παρακάτω video, με μια μουσική των Abba να στριφογυρίζει ευχάριστα μέσα στο μυαλό μου, μπήκα στη θέση της Donna, όταν εξηγεί στην κόρη της ότι ουσιαστικά δεν είχε επιλογή για κάτι άλλο. Φαντάστηκα να το λέω στα παιδιά που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσω. Να τους σιγοψιθυρίζω το ρυθμό του τραγουδιού όταν τα ετοιμάζω για το σχολείο, όταν τα αποκοιμίζω στο κρεβάτι το βράδυ με ένα νανούρισμα και ένα παραμύθι, κι όταν τα χαιρετώ κρυφά πίσω από την κουρτίνα, μόνο και μόνο για να μην τα κάνω ρεζίλι, για το πρώτο τους ραντεβού. Αναλογίζομαι ότι η Donna, αυτή η σουφραζέτα Αγγλίδα που ξέμεινε από τη γενιά των παιδιών των λουλουδιών σε ένα ελληνικό νησί, υπήρξε εξαιρετικά τυχερή. Εξάλλου, η αποκρυστάλλωση της γονικής σοφίας είναι στο να δέχεται χωρίς δισταγμό κι ερωτήσεις, αυτό που το παιδί σου δίνει απλόχερα, ακόμα κι αν αυτό είναι… να το ντύσεις για το γάμο!

Στη θέα και μόνο της απομονωμένης εκκλησίας πάνω στον απότομο βράχο, συνειδητοποιώ πόσο θα ήθελα αυτή η χώρα να ήταν διαφορετική για να χωρέσει την τόση ομορφιά, το τόσο γαλάζιο και τον τόσο ήλιο. Αντ’ αυτού νιώθω σαν να γλιστρά μέσα από τα χέρια μου.

Και έτσι για να εξηγούμαστε, οι Αλκυονίδες δεν θα περάσουν ποτέ από εδώ. Στη χειρότερη να εξαφανιστούν από προσώπου γης…

  

8 σχόλια:

  1. Αυτό που εγώ κατάλαβα από το σημερινό σου ποστ, όσο και να το αρνείσαι είναι ότι μάλλον χτύπησε το βιολογικό σου ρολόι,θες να γίνεις Πατέρας μάτια μου;
    Οσο για τις Αλκυονίδες δεν βλέπω ούτε περαστικές να είναι από εδώ,δεν υπάρχει κόκος καλαμποκάκι, τα σκουπίδια μας μόνο χαρτιά τουαλέτας, άντε και κάνα χαλασμένο γκατζετάκι ,που καιρός για ξεροκόμματα..
    Οπότε τις κόβω για τη χώρα της γαιδάρας Μερκελ....
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και άμα περάσουν και ποτέ από αυτό το περίφημο Νησί, άντε να συνεννοηθούν κιόλας.
    Έτσι είναι αγαπημένε: ο κίονας φτιάχτηκε για να αντανακλά και να χαρίζει απλόχερα το φως (τότε που ακόμα δεν είχε ανακαλυφθεί η πράσινη ανάπτυξη), ενώ η γκρίζα στέγη έχει τη σοφία να βοηθά, ώστε το ατελείωτο νερό της βροχής να βρίσκει διέξοδο στο έδαφος..
    Ο καθείς και η εφεύρεσή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το χειμωνα ετουτο αμα τον πηδησαμε ,...που λεει και ο νιονιος
    ρε φιλε ειλικρινα μαυτη την αναρτηση μου δωσες μια σφαλιαρα, ηθελα να τα γραψω ετσι ακριβως ουτε τελεια παραπανω.
    κι εσυ τα γραψες τοσο..".ασωτος μεσα του"
    σευχαριστω και δε μπορω να σου απαντησω καμια απορια , ουτε για τη γενια μας την ατυχη ουτε για την χωρα μας την ακαρδη μονο για το εκκλησακι θα σου πω, οποτε μπορω αναβω ενα κερι ετσι για να την πω στον θεο που δε ξερω να υποαρχει, να του πω ολες τις μαλακιες που εχω στο μυαλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΠΑΤΕΡΑΣ...ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ...ΠΟΤΕ ΜΗ ΛΕΣ ΠΟΤΕ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπα Φούλη μου. Αν και κάποια στιγμή μπορεί και να χτυπήσει και να δω τότε τι θα κάνω!

    Οι Αλκυονίδες περάσαν και για τους δυο μας από ότι φαίνεται. Ελπίζουμε στην άνοιξη απλά τώρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο καθείς και η εφεύρεσή του λες εεε; Μπορεί να φτιάχτηκα για να θαυμάζω τον κίονα...τι να σου πω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φαντάσου Άσωτε κι εμένα που δεν πιστεύω στον Θεό...καμιά ελπίδα! Από την άλλη, η μόνη ελπίδα τελικά είναι μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Gi..orgio λες; Κάτι θα ξέρεις εσύ! Δεν λέω ποτέ για τίποτα...εσύ να τα ακούς αυτά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;