16 Μαΐου 2012

Semantics^9


Λίγες είναι στη σήμερον ημέρα οι καλλιτέχνιδες που μπορούν να αναγνωρίσουν τις κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές και διεθνείς εξελίξεις, με ένα σχεδόν προφητικό τρόπο. Πόσες νομίζεις ότι έχουν μείνει; Η Ζωζώ Σαπουντζάκη, η Άντζυ Σαμίου, η Άντζελα Δημητρίου… άντε και καμιά Καίτη Γαρμπή στο τσακίρ κέφι… αλλά πάνω από όλα και όλες είναι η Από(β)λυτη ελληνίδα star!

Στην τελευταία της προσπάθεια, η Αννούλα (σχήμα λόγου), επιχειρεί μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στην ελληνική κρίση. Στοχεύει εύστοχα στα θεσμικά και διαρθρωτικά της θεμέλια, μέσω ενός υπερβατικού σχεδόν στίχου (ο οποίος ελάχιστη πραγματολογική ανάλυση χρειάζεται), αλλά και ενός αρρωστημένα αλληγορικού video clip. Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά.

Από στιχουργικής σκοπιάς, ο Νίκος Καρβέλας καταθέτει μια συνοπτική αποτίμηση των μνημονιακών χρόνων της Μεταπολίτευσης. Οι αντιθετικές προτάσεις του τύπου «φωτιές ν' αφρίζουνε, δέντρα να περπατάνε/ αεροπλάνα ν' αρμενίζουνε, βαπόρια να πετάνε» υπερτονίζουν τον παραλογισμό της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας.  Στηλιτεύοντας το πολιτικό μέλλον της χώρας, ο στιχουργός μοιράζεται την έντονη απαισιοδοξία του τόσο σε εγχώριο, όσο και σε διεθνές πολιτικό επίπεδο. Σαφείς είναι οι πολιτικές αιχμές εναντίον της αντι-αναπτυξιακής πρακτικής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αλλά και οι όποιες ενστάσεις στο Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά και στην αναμφίβολη Πολιτική Μεγέθυνσης και Βιομηχανικής Ανταγωνιστικότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως σύνολο, βλ. «Κόσμοι που κάποτε πίστεψα/ γέφυρες που κάποτε έχτισα/ ελπίδες που κάποτε έσωσα/ όλα στης θάλασσας τον πάτο αστράφτουνε». Στόχευση και πρόταση πολιτικής του δημιουργού είναι απλά η έξοδος από την Ε.Ε. και η επιστροφή στη δραχμή, μέσω ενός σχεδόν κομμουνιστικού προσανατολισμού (ενδεικτική είναι το δίχως άλλο και η εμμονή με το κόκκινο χρώμα – φόρεμα και αίμα – στο συνοδευτικό video clip). Οι στίχοι «Ώρα να φεύγω τίποτα δεν έχει νόημα/ όλα τα 'χω δει βαρέθηκα, το έργο τέλειωσε/ Τέλος και εσύ» δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από το σάλπισμα ενός σύγχρονου κομμουνιστικού μανιφέστου ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική της Τρόικας του Μνημονίου, αλλά και της σκληρής γραμμής πλεύσης του Γερμανικού μετώπου της Μέρκελ, που επιτάσσει τη λιτότητα ως το μόνο μέτρο δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Σε σκηνοθετικό επίπεδο, η σχεδόν Παζολινικιά Μυρτώ Κοντοβά, την οποία μέχρι τώρα είχαμε θαυμάσει μόνο σε στίχους του τύπου «μπορείς απόψε να βγεις μ’ όλες τις τσούλες της γης» σφραγίζει αυτόν τον αντιστασιακό σχεδόν ύμνο με μια αλυσίδα, η οποία δεν συμβολίζει τίποτα περισσότερο από τα βαρίδια της χώρας από την παραμονή της στο Ευρώ. Η Έξοδος που επιτυγχάνεται στο τέλος δεν γίνεται δίχως κόπο, αλλά ούτε και πόνο, αφού η ερμηνεύτρια κυριολεκτικά ματώνει για να αποδεσμευτεί από εκείνα που την κρατούν πίσω.

Venceremos!

υ.γ. Το παρόν semantics είναι εξαιρετικά αφιερωμένο με πολύ αγάπη στον Apos που το παρήγγειλε…


13 σχόλια:

  1. Σας ευχαριστώ τόσο! Επίσης -αν προσέξατε- ξεκίνησε το τρέξιμο στην κόλαση του ευρωμονόδρομου ως από(β)λυτη και στο τέλος του δρόμου, ελεύθερη πλέον, θύμιζε κάτι σε Αννίτα. Ροκιά και πέτσινο. Κάτι σαν κατοστάρικο της (νέας) δραχμής.
    Στο καλό λοιπόν να πάει και να μην μας γράφει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παιδάκι μου η Άννα δεν είναι έκθεμα μέσα στη γυάλα του Ευρωμονόδρομου...πρέπει να τη σπάσει και να βγει από αυτή. Το πιάνεις το υπονοούμενο!

      Έχεις πληροφορίες για το αν θα απεικονίζεται σε χαρτονόμισμα της νέας δραχμής; Θέλω και Ντενίση σε κάποιο πάντως...

      Διαγραφή
  2. δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι που περιμένουμε πώς και πώς τα semantics ψυχή δεν έχουμε; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θες κοκώνα μου να σου γράψω; Δώσε παραγγελιά...και θα είναι όλο δικό σου!!

      Διαγραφή
  3. Πανω που σε συμπαθησα να μου ξηγηθεις ετσι..
    Νταξει δεν ηξερες (οχι οτι θα νοιαζοσουν απαραιτητα) αλλα for the record αγαπαω Αννα (με τον δικο μου περιεργο τροπο) και αν θελει καποιος να με ξενερωσει, ο πιο ευκολος τροπος ειναι να ριξει cheap shot στην Αννα ή να κλωτσησει γατα.
    Πλακα ειχε το κειμενο (δεν ειναι αυτο το θεμα μου, προφανως) αλλα ηταν κακοπροαιρετο και αυτο ειναι που με χαλασε. (Απο(β)λυτη; Ειναι και κλισε)

    Ενιοσγουαϊος. Καλη καρδια.
    Και μπαϊδεγουεη δε μου αρεσει το τραγουδι και αργησα να μπω στον κοπο να δω και το βιντεοκλιπ. Οχι οτι χρειαζομαι αυτο για να πεισω οτι δεν ειμαι ανεγκεφαλα φανατικος της Αννας, αλλα ετσι για την ιστορια.

    PS: Η Κοντοβα εχει γραψει και τη Σκανδαλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπάς Άννα εεε; Περαστικά να πω; Μικρός είσαι, θα περάσει; Κανείς δεν είναι τέλειος; Τελοσπάντων...είμαι περήφανος που έχω Βισσικό αναγνώστη, ο οποίος διάβασε και το παρόν Semantics. Έυγε καμάρι μου! Επίσης το κείμενο δεν είναι κακοπροαίρετο...ή τουλάχιστον όχι περισσότερο κακοπροαίρετο από όσο είναι και το ίδιο το τραγούδι... ;-)

      Διαγραφή
  4. ώρα να φεύγεις Άννα μας, να φύγει κι η άφωνη να γλυτωσουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η άφωνη...ποια από όλες είναι...γιατί έχει πήξει λίγο το ελληνικό τραγούδι... ;-)

      Διαγραφή
  5. Πειράζει που ακόμα και μετά απο αυτό το ποστ (πετυχημένο βέβαια), εξακολουθώ να αρνούμαι κατηγορηματικά να πατήσω play?? Βαριέμαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ μου Gi..orgio δείγμα υγείας είναι...μη λέμε και ό,τι θέλουμε!! Εγώ σου δίνω βεβαίωση ότι χαίρεις άκρας υγείας πάντως!!

      Διαγραφή
  6. Αφού την εχεις στο βάθος της καρδιά σου γιατί δεν το παραδέχεσαι,πες το δεν θα το μάθει κανείς άλλος, είμαι τάφος,το μάρμαρο μου λείπει!!
    καλό βράδυ ξενιτεμένο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν Φούλη μου...να μείνει μεταξύ μας σε παρακαλώ...έχω 3 τραγούδια της στο mp3! Μη βγει παραέξω όμως...σε παρακαλώ...

      Διαγραφή
    2. σσσσσσσσ τάφος είπαμε,βάλε καλού κακού εσύ το μάρμαρο και μη φοβάσαι...φιλιά

      Διαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;