Ο Κύρος Γρανάζης και η Ρόδα

«Ρόδα είναι και γυρίζει», συνηθίζει να λέει ο θυμόσοφος λαός. Ωστόσο, όπως υπάρχουν κάποια παιδιά που δεν γίνονται «άντρες» (sic), έτσι φαίνεται πως υπάρχουν και κάποιες ρόδες που δεν είναι γραφτό να γυρίσουν.

Η ιστορία της «ρόδας» της Πλατείας Συντάγματος είναι λίγο πολύ γνωστή, καθώς το στήσιμο και ξε-στησιμό της πραγματοποιήθηκε μπροστά στα μάτια του αθηναίου και μη περαστικού καθ’ όλη την εορταστική περίοδο. Δυστυχώς στο φιλοθεάμων αθηναϊκό κοινό δεν έκατσε να χαρεί γυροβολιές στον αττικό ουρανό, καθώς και να κλέψει λίγο από την αίγλη του London Eye. Ως εκ τούτου, η ζωή του Athens Eye προσομοίασε περισσότερο με εκείνη μιας σκαλωσιάς οικοδομής, παρά με την πλουσιοπάροχη έκδοση αυτής της Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη.

Δεν θέλω να μπω στις διαδικαστικές λεπτομέρειες και αστοχίες που οδήγησαν στην αποτυχία του εγχειρήματος. Εξάλλου και παραιτήσεις του Προέδρου του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων, κ. Τεντόμα, είχαμε και δελτία τύπου από τη Δημαρχία και ανακοινώσεις από την εταιρεία. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και σε γενικές γραμμές είμαι αρκετά καλόπιστος για να πιστέψω ότι εν τέλει οι δημότες της Αθήνας δεν επιβαρύνθηκαν ούτε με 1€. Σημαντικό, αλλά όχι ενδεικτικό! Στο πλαίσιο αυτό του κειμένου θα ήθελα να βουτήξω κάποια βήματα πιο πίσω, πολύ πριν αντικρίσουμε τη σιδερένια ρόδα στην πολύπαθη πλατεία, κάπως σαν σε παραμύθι.

Μια φορά κι έναν καιρό, πίσω από τις πόρτες κάποιων γραφείων της Κοτζιά ή της Λιοσίων κάθονταν κάτι τύποι. Ο περισσότερος κόσμος τους αποκαλούσε σύμβουλους και οι φήμες τους ήθελαν να κυκλοφορούν μονίμως με έναν ηλεκτρικό γλόμπο πάνω από το κεφάλι, ο οποίος ενίοτε άναβε και τους φώτιζε σαν θείο φως. Σκεφτείτε τους εσείς τώρα κάτι σαν τον Κύρο Γρανάζι, μόνο στο λιγότερο πτηνό. Οι τύποι αυτοί ήταν κατά βάση οι «έμπιστοι» του Δημάρχου και επιφορτισμένοι με το να κατεβάζουν ιδέες… πάσης φύσεως! Ομολογουμένως, άλλες φορές οι πολύφερνες ιδέες τους ήταν πετυχημένες και άλλες όχι ιδιαίτερα. Σε κάθε, όμως, περίπτωση – και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό – ήταν οι άνθρωποι του Δημάρχου, εκείνοι που φρόντιζαν να είναι ασφαλής και να βγαίνει αλώβητος από όλους τους κινδύνους, οι οποίοι - πιστέψτε με – από μέρος που πέρασε ο Μήτσος ο Σον Σον, ο Νικήτας-Τσικίτας και η Θοδώρα η μικρή Εξερευνήτρια είναι πολλοί! Μια μέρα, λοιπόν, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα μιας σιδερένιας φαντασμαγορικής ρόδας – εν όψει εορτών – στην πιο κεντρική πλατεία της πόλης. Για να είμαστε σωστοί στην ιστορία μας, η ιδέα φαίνεται να έπεσε από την ομάδα ενός άλλου κυρίου, οπότε οι Κύροι μας μπορεί να βρέθηκαν εξ απήνης. Ό,τι και να συνέβη, όμως, στην πραγματικότητα, γεγονός παραμένει ότι ερωτήθηκαν κατά πόσο η όλη ιδέα τους φαινόταν έξυπνη…

Ας διακόψω, όμως, εδώ το παραμύθι μας για μια πρώτη παρατήρηση - σχεδόν αξίωμα: «εν έτει 2017, με όλα όσα έχουν προηγηθεί, κανείς πολίτης δεν θα πιστέψει ότι η ρόδα δεν κόστισε τίποτα στο Δήμο». Να ξεκαθαρίσω πως δεν θα το πιστέψει όχι γιατί είναι αλήθεια, εξάλλου ο μέσος Έλληνας δεν εμπιστεύεται ποτέ την αλήθεια, αλλά γιατί η φυσική ροπή του Έλληνα είναι στο λαϊκισμό. Αρκεί να δει κανείς όλες τις μεταμνημονιακές εκλογικές αναμετρήσεις και την άνοδο κάτι τύπων σαν τον Αρτέμη Σώρρα! Οι Κύροι οφείλουν να αναγνωρίζουν αυτό το αξίωμα.

Ευθέως προχωρώ σε μια δεύτερη παρατήρηση: «πέραν της νομιμότητας μιας δαπάνης, υπάρχει και η σκοπιμότητα της ίδιας της δαπάνης». Οι απανταχού Κύροι θα σου απαντήσουν ότι μια τέτοια κίνηση θα παρείχε την απαραίτητη τουριστική προβολή της πόλης, ενώ θα απάλυνε όσο να ‘ναι το άλγος του ταλαιπωρημένου αθηναίου. Το πρώτο σκέλος είναι μάλλον αίολο, αφού η ρόδα δεν θα έμενε παρακαταθήκη στην πόλη, αλλά θα μας συντρόφευε για ένα πεπερασμένο διάστημα. Το δεύτερο σκέλος είναι ομολογουμένως αληθές, ιδιαίτερα δεδομένης της αδράνειας από μεριάς της γενικής κυβέρνησης και εγκληματικής Περιφερειάρχη, ωστόσο και εδώ προκύπτει ένα πρόβλημα σκοπιμότητας. Δεν υποτιμώ σε καμιά περίπτωση τη δύναμη της θετικής ψυχολογίας, ωστόσο ο πολιτικός – και κατ’ επέκταση ο κάθε Κύρος – πρέπει να κατηγοριοποιεί τις όποιες επιλογές κατά προτεραιότητα. Αναγνωρίζοντας τη σημασία της υποκειμενικότητας σε μια τέτοια προσπάθεια, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι: «σε ποια κλίμακα προτεραιότητας δρα ως αναλγητικό μια ρόδα»;

Εκείνη την φορά κι εκείνο τον καιρό, παρόλες τις αντιρρήσεις κάποιων Κύρων, υπήρξαν κάποιοι άλλοι που βρήκαν την ιδέα της ρόδας θελκτική. Με τούτα και με εκείνα, η ρόδα άρχιζε να στήνεται πάνω στις ηρωικές ξύλινες παλέτες και ο περαστικός κόσμος είχε ανάμεικτα αισθήματα. Κάποιοι περαστικοί βρήκαν την ιδέα φανταστική, ενώ άλλοι αποκρουστική. Βέβαια, υπήρχαν και κάτι τρίτοι που έμειναν για λίγο στάσιμοι και κοίταξαν πίσω από τη ρόδα, αναλογιζόμενοι τους Κύρους, τους Δημάρχους, τους Τεντόμες, αλλά και τις παραπάνω δύο κατηγορίες πολιτών. Τέλος, κοίταξαν στο βάθος, το κιτρινωπό κτήριο που τα τελευταία χρόνια αντικατόπτρισε ένα γενικευμένο ρεύμα αρνητισμού και αγανάκτησης (ντεμέκ ως επί το πλείστον, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα συζήτησης). Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό αναρωτήθηκαν μεγαλόφωνα: «γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρει κανείς καλούς Κύρους σε αυτό τον τόπο»;

---

υ.γ. Ο Σύμβουλος πληρώνεται πρωτίστως για να προστατεύει αυτόν που συμβουλεύει. Οφείλει, λοιπόν, να ξέρει ότι στην πολιτική μια κίνηση δεν έχει σημασία πάντα πως εσύ θα την πλασάρεις, αλλά οφείλεις να συνυπολογίσεις το πώς οι πολίτες μπορεί να την αντιληφθούν. Ως προς την κατάληξη, οι εικόνες μιλούν από μόνες τους…