Τέλος

Σαν να σε ακούω: «Τ’ ακούς Νινέτα μου; Γύρισε και ξαναέγραψε ο αλήτης σε αυτή την παλιατζουρία. Εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες!». Σαν τη γριά που γυρίζει στην τράπεζα για να ενημερώσει το βιβλιάριο ή στα ΕΛ.ΤΑ. για να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ, στον τόπο του εγκλήματος.

Μου είχες σχεδόν υποσχεθεί ότι θα #eimaste_pantou και δεν την τήρησες αυτή την υπόσχεση. Τρόλαρες ανελέητα το «εμείς», αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι το εννοούσες. Και τώρα;

Το ξέρεις άραγε ότι έχεις σημαδέψει την καθημερινότητά μου τόσο, που πλέον γίνεται αβίωτη χωρίς εσένα; Με έχεις νευριάσει τόσο που θέλω να φάω όλο το χοιρινό και τις γαρίδες του κόσμου και να σε βάλω να το βλέπεις με το ζόρι. Να σε πετάξω σε ένα παγωτατζίδικο που ένα κάρο γεύσεις και να λείπει παντελώς η επιλογή της βανίλιας, σοκολάτας, φράουλας, φιστίκι. Να σε βάλω σε ένα ασανσέρ με γριές και γέρους γεμάτους με απορίες για τα μυστήρια του σύμπαντος και να μείνει και το ασανσέρ. Να σε ρίξω σε μια δυστοπία που θα παίζει λούπα τα «επιλέξτε προϊόν κομίστρου» και «η κάρτα σας έχει λήξει». Τόσο και άλλο τόσο!

Νομίζω ότι αυτό που θα σε πείραζε περισσότερο είναι που πλέον δεν έχω καν το σθένος, την όρεξη να πάω Αργεντινή. Δεν θα είναι το ίδιο. Το ξέρω! Με βεβαιότητα.

Σήμερα περπάτησα για τη δουλειά, δεν ήθελα να πάρω ταξί. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί ήθελα να αδειάσει το κεφάλι μου. Περιδιαβαίνοντας, όμως, στην πόλη ξεπεταγόσουν από γωνίες, άλλοτε σαν ανάμνηση, άλλοτε σαν αίσθηση. Με κάποιο τρόπο κατάφερες να μαγαρίσεις αυτή την γκόμενα που τόσο αγαπώ, την Αθήνα. Ποιος θα το πίστευε;

Νιώθω τόση οργή που λείπεις, τόσο θυμό. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό. Ποιος ήταν θα μου πεις! Έχεις τα δίκια σου. Κανείς! Γιατί, απλούστατα, δεν έπρεπε να είναι κανείς έτοιμος για κάτι τέτοιο. It should not be allowed που λένε και στα Τρίκαλα Κορινθίας.

Το Σάββατο 9 Ιανουαρίου, κάποια άγνωστη δύναμη μου ξερίζωσε ένα κομμάτι μου. Αυτό! Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα. Και δεν με παρηγορεί το γεγονός ότι θα είσαι εδώ στη θύμησή μου. Όχι ρε φίλε, ναι είμαι εγωιστής, θα προτιμώ πάντα το ενδεχόμενο να είσαι πραγματικά εδώ, δίπλα μου, με σάρκα, πνεύμα και ψυχή!

Querido δεν παίζεις τίμια. Έτρεξες μακριά μας και κανείς δεν ξέρει το γιατί.

Νομίζω ότι ξέρεις πόσο σε αγαπώ. Είμαι σίγουρος.

Νομίζω ότι ξέρεις πόσο μου λείπεις. Είμαι σίγουρος.

Νομίζω ότι ξέρεις πως εδώ θα γύρναγα για να σε χαιρετίσω. Είμαι σίγουρος.

Μου λείπεις αδερφέ μου. Μου λείπεις Apos…