Animal Within

Κος Μηδενικός: Πότε είναι η σωστή στιγμή να ξυπνήσεις το ζώο μέσα σου;

(Εσωτερική Φωνή): Σίγουρα όχι Κυριακή μεσημέρι που όλος ο κόσμος είτε κοιμάται, είτε έχει βγει έξω για μεσημεριανό καφέ κάτω από τον ήλιο. Δεν φταις που εσύ πίνεις τον κυριακάτικο καφέ σου μόνος μπροστά από ένα laptop…να έβγαινες έξω να το πιεις…αμάν!

Κος Μηδενικός: Μπορείς σε παρακαλώ να βγάλεις το σκασμό και να μου απαντήσεις στην ευγενή ερώτηση μου;

(Εσωτερική Φωνή): Τι να σου απαντήσω βρε καημένε που σε έπιασαν οι φιλοσοφίες σου μεσημεριάτικα. Τι εννοείς να ξυπνήσει το ζώο; Ένα ζώον είσαι από μόνος σου.

Κος Μηδενικός: Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θέλω να πω…στην ανθρώπινη φύση ενυπάρχει και το ζωικό, αλλά και το ανθρώπινο…το έλλογο…έτσι δεν είναι;

(Εσωτερική Φωνή): Στη δικιά σου φύση φοβάμαι ότι υπάρχει μόνο το βλακώδες…αλλά μην το σχολιάσω. Για χάρη της συζήτησης ας πούμε ότι συμφωνώ. Που το πας;

Κος Μηδενικός: Δεν το πάω κάπου, αλλά σκέπτομαι ότι πολλές φορές δρω παρορμητικά και αυτό είναι ωραίο. Όμως άλλες είμαι ψυχρός υπολογιστής…κυνικός και δεν με αναγνωρίζω.

(Εσωτερική Φωνή): Μεγάλη ιδέα έχει για τον εαυτό σου. Βασικά πάντα φέρεσαι σαν γκόμενα και μέσα στη δραματικότητα. Ψωνάρα σαν την Αντιγόνη είσαι. Δεν έχασε άλλη τον αδερφό της…μόνο αυτή…έλεος!

Κος Μηδενικός: Εσύ τώρα είσαι η φωνή της συνείδησης μου; Για να ξέρω που μιλάω κιόλας.

(Εσωτερική Φωνή): Η μαλακία που σε δέρνει πήγε για ύπνο και είπα να αναλάβω εγώ. Σημασία δεν έχει τι είμαι…έτσι κι αλλιώς είμαι κούκλα…σημασία έχει ότι I only speak the truth!

Κος Μηδενικός: Μαλάκα, μήπως είσαι ο Mahler;

(Εσωτερική Φωνή): Δυστυχώς όχι, αλλά πολύ θα ήθελα να του μοιάσω αυτού το εξαίρετου κυρίου που τα λέει όλα τόσο όμορφα. Πρέπει να είναι και κούκλος συμπληρωματικά!

Κος Μηδενικός: Εεε καλά δεν είναι και για να κοπείς κιόλας. Γλυκός θα έλεγα ότι είναι.

(Εσωτερική Φωνή): Καλά…το γούστο σου δεν το εμπιστεύομαι, αλλά μην το κάνουμε θέμα. Τι λέγαμε; Ααααα ότι είσαι ζώον!

Κος Μηδενικός: Δεν λέγαμε αυτό. Έκανα απλά σκέψεις πάνω στη διττή φύση του ανθρώπου.

(Εσωτερική Φωνή): Να πας να διαβάσεις κάνα βιβλίο και να αφήσεις τις φιλοσοφίες για τον Chomsky…που τις κάνει και καλύτερα από σένα…άχρηστε!

Κος Μηδενικός: Με υποτιμάς! Εγώ θα ήμουν πολύ καλός στην Αναλυτική Φιλοσοφία.

(Εσωτερική Φωνή): Στην Αναλυτική Μαλακία ίσως. Γιατί δεν φθάνει που τις κάνεις…τις αναλύεις κιόλας τρομάρα σου.

Κος Μηδενικός: Αχ δεν σε αντέχω άλλο…πάω να πιω καφέ μόνος μου.

(Εσωτερική Φωνή): Κι εγώ δεν σε αντέχω πράγματι. Άντε πήγαινε γιατί κι εγώ πρέπει να διαβάσω λίγο Froyd να στανιάρω με τις ανησυχίες σου που έμπλεξα. Και μετά θα περάσω από το Mahler να ακούσω λίγη Όπερα...γιατί υποψιάζομαι ότι θα μου χώσεις Shakira σε αυτή την ανάρτηση.

Κος Μηδενικός: Μα καλά που το κατάλαβες;

(Εσωτερική Φωνή): Τι δουλειά κάνουμε βρε άνθρωπε μου; Και ψύλλους καλιγώνω άμα λάχει!

Παιδικοί Ήρωες

Είναι στιγμές που σκέφτομαι με τι ήρωες μεγαλώσαμε. Αν οι ψυχολόγοι έχουν ίχνος δίκιου στο ότι τα παιδικά μας ερεθίσματα πλάθουν αυτό που είμαστε εν πολλοίς σήμερα, τότε οι ήρωες της παιδικής μου ηλικίας έχουν παίξει τεράστιο ρόλο στη κατασκευή του κύριου Μηδενικού.

Παραμύθια, κινούμενα σχέδια και κόμιξ έχουν μορφοποιήσει το χαρακτήρα μου περισσότερο ίσως από ότι φαντάζομαι. Φιγούρες αθώες που είχαν εξιδανικεύσει τον έρωτα και τη φιλία. Πρότυπα χαρωπά που χαμογελούσαν σε κάθε ευκαιρία και αναδείκνυαν την αξία της ευγένειας έναντι εκείνης του καταναλωτισμού. Χαρακτήρες που ήταν πολιτικά μη ορθοί και κινιόντουσαν έξω από τις γραμμές που σήμερα θα ονομάζαμε mainstream.

Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μια παράκρουση και ξαναβλέπω μετά από χρόνια τη Candy-Candy. Παλιότερα είχα πάθει το ίδιο ακριβώς με τον Nils Holgersson. Είναι φοβερό να αναμοχλεύω εικόνες από εκείνη τη τρυφερή περίοδο της ζωής μου. Ούτε έρωτες, ούτε ευθύνες, ούτε ανησυχίες…μόνο ξένοιαστες στιγμές μπροστά από μια τηλεόραση με τους αγαπημένους μου ήρωες και ατέλειωτα παιχνίδια με τους φίλους μου στις αυλές και τους δρόμους.

Είμαι ευτυχισμένος τελικά που σημείο αναφοράς μου είναι μια ρομαντική Candy-Candy και όχι μια shopaholic γκόμενα. Είμαι ευγνώμων που ταξιδεύω με τη φαντασία του Holgersson και όχι με τη κυνικότητα ενός techno-freak. Ενώ είμαι ήρεμος που τα πρώτα μου βήματα τα έκανα με τη Μάγια τη Μέλισσα και όχι την ανέραστη και νοητικά καθυστερημένη Ντόρα την Εξερευνήτρια.

Καταλαβαίνω ότι οι εποχές αλλάζουν. Οι συμπεριφορές δεν είναι πια ίδιες…αν δηλαδή ποτέ ήταν και διαφορετικές. Και είναι στιγμές που σκέπτομαι ότι για να επιβιώσω πρέπει να απαρνηθώ τις προσωπικές μου συνιστώσες. Να απαρνηθώ το φαινομενικά ανέφικτο ή απλά το δύσκολο και να αφιερωθώ στο εφικτό. Φίλοι με συμβουλεύουν να γίνω πιο κυνικός…πιο ωχαδελφιστής…προς χάριν της εξελικτικής μου προσαρμογής σε αυτό τον άγριο κόσμο.

Αυτά είναι τα κακά του να είσαι ξύπνιος στις τέσσερις και κάτι το πρωί…γιατί σκέφτεσαι. Είχα καιρό να μείνω άυπνος και μάλλον από ό,τι φαίνεται…δεν πρέπει να το ξανακάνω. Ίσως να έφταιγαν εκείνα τα επεισόδια της Candy-Candy…ποιος ξέρει.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν εγώ είμαι ευτυχισμένος με τον εαυτό μου, τότε μπορούν οι άλλοι να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν. Ίσως να πρέπει να κάνω τα δικά μου τα λάθη για να τα μετανιώσω. Όπως πρέπει να κάνω και τα προσωπικά μου σωστά για να νιώσω μετά υπερήφανος. Κι οι ήρωες της παιδικής μου αθωότητας το ίδιο θα έκαναν νομίζω. Γιατί η ζωή είναι τόσο ονειρεμένη…όσο μια Φρουτοπία!!

Καφενείο η Ελλάς...ή αλλιώς...το Μπουρδέλο Καίγεται

Στην Ελλάδα καμιά ώρα δεν είναι η σωστή για να μιλήσεις για τίποτα. Νομίζω τελικά ότι αυτή η χώρα δεν είναι εξ ορισμού κατάλληλη για το οτιδήποτε. Ακατάλληλες κυβερνήσεις με κατάλληλους πρωθυπουργούς, κατάλληλο περιβάλλον με ακατάλληλους πολίτες. Ιδανικό και αποτρόπαιο στον ίδιο καμβά. Είπαμε…Xώρα των Αντιθέσεων, αλλά νομίζω ότι κάποιες φορές το παρακάνουμε κιόλας.

Δύο χρόνια πριν ζήσαμε το ίδιο σκηνικό, αλλά τότε είχαμε το “στρατηγό άνεμο” που τα έκανε όλα αν κάτω. Άλλες χρονιές ήταν βέβαια μια διεθνής σιωνιστική συνομωσία που ωθούσε το να καεί ολόκληρη η Πελοπόννησος...μια κανονική “ασύμμετρη απειλή”. Τόσες δικαιολογίες, τόση ανείπωτη βλακεία που σε κάνει να τρελαίνεσαι. Τι φταίει; Σε απλά ελληνικά…τι φταίει για αυτή τη τραγική κατάσταση;

Αναμφισβήτητα έχουμε από τη μία τη φιγούρα του κακού εμπρηστή. Μην κοροϊδευόμαστε, ο “κύριος” αυτός δεν είναι με τον αναπτήρα στο χέρι. Όχι καμάρια μου…δεν τον έχω για τόσο κομπογιαννίτη. Στην Ελλάδα μπορεί τις δουλειές μας να τις κάνουμε λίγο στο πόδι, αλλά - όλα κι όλα – τις λαμογιές μας τις κάνουμε στην εντέλεια. Ο “Εμπρηστής-οικοπεδοφάγος” (μην κοροϊδευόμαστε ο ψυχασθενής εμπρηστής είναι μάλλον cult φιγούρα…κάτι σαν το Ρετιρέ…απλά πια δεν υπάρχει) είναι κάτι σαν τον “Γνωστό-Άγνωστο”. Κάνουμε πως δεν τον ξέρουμε, αλλά επί της ουσίας τον γνωρίζουμε πολύ-πολύ καλά…μιας και είναι ο μελλοντικός γείτονας της μεζονέτας που θα αγοράσουμε.

Και δεν το συζητάω…ο “Εμπρηστής-οικοπεδοφάγος” είναι κακός (με όλη τη σημασία της λέξης). Στο πυρ το εξώτερον να τον ρίξουμε…να τον κρεμάσουμε επιδεικτικά στη Πλατεία Συντάγματος και να τον λιθοβολούμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Φάλαγγα του πούστη να του κάνουμε, αν ποτέ τον πιάσουμε…αν ποτέ θελήσουμε να τον πιάσουμε. Ωστόσο, είναι ο μόνος υπεύθυνος; Θέλω να πω απλά…τι κινητοποιεί τον κύριο Μπάμπη να κάψει το Γραμματικό…τη Σταμάτα…τον Διόνυσο…;

Αν ο “Εμπρηστής-οικοπεδοφάγος” έχει τη μισή ευθύνη, τότε η άλλη μισή είναι σαφέστατα Πολιτική! Όταν υπάρχει έμφυτη η σιγουριά στο μυαλό του κάθε Έλληνα – εμπρηστή ή μη - ότι τα καμένα θα γίνουν οικόπεδα…όταν δεν υπάρχει εμφανώς σεβασμός στο πράσινο και στο περιβάλλον…όταν ακόμα και σε αυτό το σχεδόν θρυλικό Μητροπολιτικό Πάρκο ένα μέρος θα δοθεί για οικόπεδα…τότε ο κάθε κύριος Μπάμπης έχει κίνητρο και ΟΦΕΙΛΕΙ να κάνει τη δουλειά στην οποία έχει ταχθεί από τους Έλληνες πολιτικούς και δημόσιους παράγοντες. Κι αν κάπου υπάρχει πολιτική ευθύνη…τότε είναι μονάχα εκεί.

Να ξεκαθαρίσω κάτι. Εμένα δεν με ενδιαφέρει ποιος φταίει...ή μάλλον για να είμαι πιο ξεκάθαρος….ΞΕΡΩ ποιος φταίει...αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως είναι το αποτέλεσμα! Το αποτέλεσμα, λοιπόν, μιλάει από μόνο του. Μην κοροϊδευόμαστε, λοιπόν, οι φωτιές κάθε χρόνο δεν είναι ευθύνη ενός εμπρηστή-οικοπεδοφάγου. Είναι ίση ευθύνη ενός πολιτικού συστήματος που ευνοεί τέτοιες πρακτικές…να μην πω ότι τις επικροτεί ή ακόμη χειρότερα…τις καθοδηγεί. Μεταξύ μας…να σας πω και κάτι; Δεν ξέρω ποιανού η ευθύνη στη τελική είναι μεγαλύτερη. Τείνω, όμως, προς τη μεριά του πολιτικού, ο οποίος στη τελική έχει το θράσος να μου δείχνει και το πρόσωπο του στη τηλεόραση, στα περιοδικά και όπου μπορέσει να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του!

Ας ελπίσουμε σε πρώτη φάση να σβήσουν τα πύρινα μέτωπα, να μην καταστραφούν άλλες περιουσίες και να μη χαθούν ανθρώπινες ζωές. Από αύριο…δεν αγχώνομαι…θα γυρίσουμε και πάλι στη ζωή μας και θα τσακωνόμαστε για το πότε θα γίνουν πρόωρες εκλογές και τι θα γίνει με τον κύριο Burberry Χριστοφοράκο. Αθάνατη Ελλάδα…άντε μου στο διάολο…

Release Me

Ώρες-ώρες σε αυτή τη χώρα νιώθω σαν να είμαι εγκλωβισμένος σε μια ταινία. Τα ίδια και τα ίδια. Ξέρεις την υπόθεση, τους διαλόγους, τους χαρακτήρες, όλα βρε αδερφέ. Γιατί όταν η σκαλέντα είναι γνωστή εκ των προτέρων τότε χέσε μέσα Πολυχρόνη που δεν γίναμε Ευζώνοι! Γιατί και οι τσολιάδες έχουν εκείνη τη φαντεζί στολή με την τούφα στο παπουτσάκι και εκείνο το καπελάκι τύπου Αμαλίας, οπότε κάτι πάει και έρχεται. Αν και τώρα μέσα στη ζέστη να φοράς και μάλλινο καλτσονάκι δεν είναι και το πιο ευχάριστο φαντάζομαι. Τι να πω; Με πείραξε μάλλον ο πονόλαιμος!

Τα νέα σε αυτή τη χώρα βαρετά και ίδια. Η αντιπολίτευση να ζητάει εκλογές και η κυβέρνηση να στρίβει το δάκτυλο στη παλάμη και να τσιρίζει ως άλλο κοριτσάκι με κοτσίδες: “δεν στις κάνω που να σκάσεις”. Συγνώμη, αλλά φανταστείτε λίγο το σκηνικό με Γιωργάκη και Κωστάκη…κάτι σαν τους Βροντάκηδες και τους Φουρτουνάκηδες στο λιμάνι του Ρεθύμνου να τσακώνονται. Ποιοι είναι όμως η Αλίκη και ο Παπαμιχαήλ θα ήθελα να μάθω…ίου…και μόνο που έκανα ένα πρόχειρο casting!

Από την άλλη η Ελλάδα και πάλι να καίγεται. Η Βορειοανατολική Αττική έχει παραδοθεί στις φλόγες. Τι πρωτότυπο! Αχ δεν μπορώ κάθε χρόνο την ίδια δουλειά. Κάψτε τα μια χρονιά όλα να ησυχάσουμε. Μπορούμε έτσι να μειώσουμε τις δαπάνες για πυρόσβεση και να τις ρίξουμε αντ’ αυτού στη παιδεία. Ναι ξέρω…το άλλο με τον Τοτό είναι όντως καλύτερο. Έχω βαρεθεί να ανοίγω πάντως τα κανάλια και να ακούω πάλι τις ίδιες εκφράσεις: “βιβλική καταστροφή”, “κρανίου τόπος”, “πύρινη λαίλαπα”. Ειλικρινά δεν μου κάνουν καμιά αίσθηση πλέον. Σαραντατέσσερις εστίες μόνο στη Ζάκυνθο και ΕΙΚΑΖΟΥΝ…άκουσον άκουσον…ότι μάλλον λέει είναι εμπρησμός. Τι μας λες μωρέ; Στέλιο ήρθες; Αλλά καλά κάνουν…όταν το θεσμικό πλαίσιο τους εξασφαλίζει ότι εκεί θα γίνουν οικόπεδα…ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ! Δεν υπάρχουν μόνο κακοί άνθρωποι ξέρετε που φοράν το προσωπείο του εμπρηστή. Υπάρχουν εξίσου κακοί τύποι που φοράν το προσωπείο του νομιμοποιητή αυθαιρέτων. Διαλέχτε ποιοι είναι οι χειρότεροι…

Μετά από αρκετές μέρες βγήκα και μια βόλτα στο Κεραμεικό. Εεεεε λοιπόν γύρισαν οι Βάρβαροι! Βρε να φύγετε…να πάτε αλλού…που λέει και γνωστή διαφήμιση. Καλά δεν ήταν μια βδομαδούλα με μια Αθήνα άδεια; Πάει τέλειωσαν τα ψέματα…αυτή τη Κυριακή θα επιστρέψουν όλοι και το καλοκαίρι επισήμως θα λάβει τέλος. Δεν λέω μας μένει και ο Σεπτέμβρης, αλλά όσο να το κάνεις…πάει το καλοκαιράκι!

Ένα καλό του να μην κοιτάς πέρα δώθε όταν βγαίνεις έξω για ποτό είναι ότι μπορείς να παρακολουθείς τους γύρω σου ως απλός παρατηρητής. Κάποιοι αυτό μπορεί να το πουν κουτσομπολιό, αλλά εγώ απλά θα το έλεγα ευγενή και διακριτική κοινωνική επιτόπια έρευνα. Για παράδειγμα, κάνει μπαμ πότε δύο αγοράκια έχουν βγει για πρώτο ραντεβού από κάποιο site διαδικτυακών γνωριμιών και η συνάντηση δεν πάει και τόσο καλά. Χάζευα χτες δυο παιδιά σε “μη σχετικό” μαγαζί του Κεραμεικού που τέτοια αμηχανία δεν θα είχαν ούτε δηλωμένοι και άσπονδοι εχθροί (ψέματα…εκεί τα βλέμματα θα έσταζαν αίμα…κάτι λοιπόν θα έπαιζε). Κρίμα γιατί οπτικά ήταν πολύ ωραίο wannabe ζευγαράκι! Εεεεε κάποια στιγμή – όλως τυχαίως - έσκασε μύτη ένας γνωστός του ενός και κάπως σώθηκε η κατάσταση. Μετά από αρκετή ώρα και αφού ο άλλος απλά δεν υπήρχε…τόσο που τον λυπήθηκε η ψυχή μου και είπα να πάω να του μιλήσω (αλλά ένεκα που δεν περνάει καν από το μυαλό μας κάτι τέτοιο τους τελευταίους μήνες) εμφανίστηκε – πάλι τυχαία – ένας φίλος του και είδε φως ο καημένος. Και κάπου εκεί έγινε το μαγικό…τα ζευγάρια κάναν ένα cross και αποκαταστάθηκε η ισορροπία στη φύση…και εγώ μπόρεσα να πάω ήσυχος για ύπνο, γιατί και πολύ έννοια τα είχα τα παιδιά από ό,τι βλέπετε. Κατά βάση θέλω “love and world peace”…μην νομίζετε…

Όλα ίδια γαμώτο. Ίδια πολιτικά τερτίπια, ίδιες μικροαστικές συμπεριφορές που προσβάλλουν την ποιότητα ζωής μας, και ίδιες φιγούρες που έχω βαρεθεί. Ευτυχώς που κάποια άλλα πράγματα παρόλο που μένουν σταθερά, σε κάνουν λίγο να ξεχνιέσαι και να επικεντρώνεσαι σιγά-σιγά σε εργασίες που είχες αφήσει ανενεργές. Κάπως έτσι επιστρέφουμε και εμείς στη ρουτίνα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας ζητάμε να μας σκέφτεσαι και να μας απελευθερώσεις…μήνυμα ελήφθη;

Stages of a Contact

Αχ τι ωραία που είναι τα αυτά! Κάπως έτσι ξεκινάει κάθε όμορφη στιγμή. Να μην έχεις τι να πεις…να μην θες καν ενδεχομένως να μιλήσεις. Η διαχείριση της σιωπής σε μια σχέση βλέπετε είναι μεγάλη μαγκιά. Δεν είναι ο έρωτας που σου κόβει τη λαλιά. Αυτός συνήθως κάνει τη γλώσσα να τρέχει ροδάνι και σπανίως έρχεται από το πρώτο λεπτό. Λόγος για αγάπη…ούτε για αστείο βέβαια. Θα έλεγα ότι μάλλον είναι ο ενθουσιασμός…το φιτίλι της πρώτης στιγμής μαζί δίπλα-δίπλα. Ναι…αυτό είναι θαρρώ…

Αυτές είναι οι πιο όμορφες μέρες. Όχι από πλευράς ποιότητας…αφού θα έρθουν κι άλλες αν το θελήσει ο χρόνος πολύ πιο καλές…αλλά περισσότερο από πλευράς ποσότητας. Η ανάγκη να είσαι με τον άλλον όλη την ώρα, να μιλάτε συνέχεια και να ανταλλάσσετε απόψεις. Γενικά να βρίσκεις ευκαιρία να ξοδεύεις όλο το χρόνο σου δίπλα σε δυο μάτια που κοιτάν μια εσένα και μια το υπερπέραν…κάτι σαν χάνοι.

Τον ενθουσιασμό διαδέχεται ο έρωτας. Αίσθημα όμορφο, αλλά πέρα για πέρα εγωιστικό. Ο έρωτας είναι ζωογόνος, αλλά παράλληλα είναι και φοβερά καταπιεστικός. Γιατί βλέπετε ο έρωτας δεν είναι μόνο πόθος, αλλά και ζήλια. Δεν είναι μόνο πυρετός, αλλά και αίσθημα ανασφάλειας. Δεν είναι ποτέ το ένα, αλλά δεν μέλλει να γίνει και ποτέ το άλλο. Αν μια λέξη τον χαρακτηρίζει τότε αυτή είναι η αβεβαιότητα. Μια γραφομηχανή που χτυπάει με δύναμη…και ένα γράμμα στη διαδικασία της περάτωσης. Είναι μια πορεία προς την εξιλέωση…όταν νιώθεις τις αμαρτίες όλου του κόσμου να σε βαραίνουν.

Τέλος είναι η αγάπη. Η μετουσίωση του έρωτα σε κάτι ανώτερο. Σε κάτι σχεδόν θεϊκό. Στην ιδανική της μορφή απουσιάζει οτιδήποτε το σαρκικό. Η αγάπη ίσως να μην μετριέται σε αυτό τον κόσμο…με τους γήινους όρους…αλλά με τα μέτρα και τα σταθμά ενός παράλληλου σύμπαντος. Σπάνια προσεγγίζεται και ακόμα σπανιότατα βιώνεται στην αποθέωση της. Βλέπετε αν ο έρωτας είναι το τρεχούμενο νερό από μια πλαγιά…τότε η αγάπη είναι η βρύση της πηγής.

Τα στάδια μιας επαφής. Κομμάτια ενός παζλ που βρίσκεται μπροστά από τον καθένα μας για να το συμπληρώσει μόνος του ή ακόμη καλύτερα με παρέα. Άλλοι το κοιτάζουμε υποτιμητικά και λέμε ότι δεν θέλουμε να μπούμε καν στον κόπο. Άλλοι παλεύουμε με νύχια και με δόντια να δούμε ολοκληρωμένη την εικόνα. Τέλος, άλλοι που αρχίζουν με ενθουσιασμό σαν μικρά παιδιά και στο δρόμο κουράζονται και βαριούνται…αφήνοντας την εικόνα ανολοκλήρωτη. Διαλέχτε και πάρτε το δικό σας ρόλο στο ρου των επαφών.

Οι νύχτες είναι μελαγχολικές. Πάντα το πίστευα αυτό. Ίσως γιατί σε κυριεύει η μοναξιά της ησυχίας και η παρέα μιας σιγανής μουσικής από ένα πιάνο και ένα βιολί. Ίσως πάλι σου λείπουν άτομα και εικόνες. Ένα φιλί σε ένα βράχο και ένα χάδι δειλό…σχεδόν κρυφό. Με μια φωνή να γεμίζει τα βράδια σου…μέχρι να έρθει ξανά η ώρα της επαφής. Για λίγο δυστυχώς, αλλά εντάξει…ας δεχτούμε ότι όλα είναι ζητήματα ποιότητας…

Salonica Report

Όταν περνάς μια βδομάδα στη Θεσσαλονίκη με φίλους…μπορείς να εξάγεις πολύ χρήσιμα συμπεράσματα:

1. Ο Λευκός Πύργος…δεν είναι προφανώς λευκός. Πρέπει να είσαι πολύ μεθυσμένος ή Δεξιός για να τον δεις έτσι. Έχει μια γκρίζα απόχρωση προς πέτρα του καυσαερίου ένα πράγμα.
2. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι ερωτική πόλη. Είναι πόλη για να πάρεις 10 κιλά…αλλά ερωτική δεν τη λες με τίποτα.
3. Όποιος ξαναπεί τις Αθηναίες κακοντυμένες θα του κόψω την καλημέρα. Μια χαρά σούργελα κυκλοφορούν και εκεί πάνω. Αν ήμουν πιο τσογλάνι θα παρέθετα και φωτογραφικό υλικό.
4. Ο καφές στη Θεσσαλονίκη φτάνει να είναι πιο ακριβός και από την Αθήνα. Μαντάμ….5 ευρώ ο καπουτσίνο…που ακούστηκε; Στο Κολωνάκι είμαι;
5. Έχουν οι Θεσσαλονικείς κάποιο θέμα με τη Eurobank και πρέπει να ψάχνω ATM σε όλη την πόλη;
6. Για μια ακόμη φορά πιστοποίησα ότι το σεκέρ παρέ just rules!!!
7. Λέμε ότι η Αθήνα έπηξε στους gay! Καλά…δεν έχουν άδικο, αλλά και στη Θεσσαλονίκη το ξεχέσανε! Αμάν! Θα πέσει φωτιά να μας κάψει πια…

8. Είναι όμορφο πράγμα να γνωρίζεις καινούργιο κόσμο και να περνάτε καλά με απλά πράγματα…όπως ένα ποτό, ένα trivial και χαζοκουβέντα μέχρι αηδίας!
9. Η Ροτόντα πρέπει να γίνει club και μάλιστα γρήγορα. Επιχειρηματικές ιδέες προσφέρονται εντός. Θα σου το κάνω εγώ το πιο hot club της πόλης. Μέχρι και η Lady Gaga θα έρθει να τραγουδήσει!
10. Τι Βασιλόπουλοι και μαλακίες. Ο Μασούτης είναι μπροστά. Που αλλού έχετε δει αφρόλουτρο πραλίνα, lemon cake, λευκή σοκολάτα και ότι άλλο γλυκό έρθει στο μυαλό σου; Πλένεσαι και μετά είσαι για δάγκωμα…

Ωραία φάγαμε, ωραία ήπιαμε…ας ανεβούμε λίγο και στη ζυγαριά τώρα γιατί δεν μας βλέπω καλά αν συνεχίσουμε έτσι. Να πάω να φτιάξω και ένα τσαγάκι για το λαιμό που με έχει θερίσει.