Stages of a Contact

Αχ τι ωραία που είναι τα αυτά! Κάπως έτσι ξεκινάει κάθε όμορφη στιγμή. Να μην έχεις τι να πεις…να μην θες καν ενδεχομένως να μιλήσεις. Η διαχείριση της σιωπής σε μια σχέση βλέπετε είναι μεγάλη μαγκιά. Δεν είναι ο έρωτας που σου κόβει τη λαλιά. Αυτός συνήθως κάνει τη γλώσσα να τρέχει ροδάνι και σπανίως έρχεται από το πρώτο λεπτό. Λόγος για αγάπη…ούτε για αστείο βέβαια. Θα έλεγα ότι μάλλον είναι ο ενθουσιασμός…το φιτίλι της πρώτης στιγμής μαζί δίπλα-δίπλα. Ναι…αυτό είναι θαρρώ…

Αυτές είναι οι πιο όμορφες μέρες. Όχι από πλευράς ποιότητας…αφού θα έρθουν κι άλλες αν το θελήσει ο χρόνος πολύ πιο καλές…αλλά περισσότερο από πλευράς ποσότητας. Η ανάγκη να είσαι με τον άλλον όλη την ώρα, να μιλάτε συνέχεια και να ανταλλάσσετε απόψεις. Γενικά να βρίσκεις ευκαιρία να ξοδεύεις όλο το χρόνο σου δίπλα σε δυο μάτια που κοιτάν μια εσένα και μια το υπερπέραν…κάτι σαν χάνοι.

Τον ενθουσιασμό διαδέχεται ο έρωτας. Αίσθημα όμορφο, αλλά πέρα για πέρα εγωιστικό. Ο έρωτας είναι ζωογόνος, αλλά παράλληλα είναι και φοβερά καταπιεστικός. Γιατί βλέπετε ο έρωτας δεν είναι μόνο πόθος, αλλά και ζήλια. Δεν είναι μόνο πυρετός, αλλά και αίσθημα ανασφάλειας. Δεν είναι ποτέ το ένα, αλλά δεν μέλλει να γίνει και ποτέ το άλλο. Αν μια λέξη τον χαρακτηρίζει τότε αυτή είναι η αβεβαιότητα. Μια γραφομηχανή που χτυπάει με δύναμη…και ένα γράμμα στη διαδικασία της περάτωσης. Είναι μια πορεία προς την εξιλέωση…όταν νιώθεις τις αμαρτίες όλου του κόσμου να σε βαραίνουν.

Τέλος είναι η αγάπη. Η μετουσίωση του έρωτα σε κάτι ανώτερο. Σε κάτι σχεδόν θεϊκό. Στην ιδανική της μορφή απουσιάζει οτιδήποτε το σαρκικό. Η αγάπη ίσως να μην μετριέται σε αυτό τον κόσμο…με τους γήινους όρους…αλλά με τα μέτρα και τα σταθμά ενός παράλληλου σύμπαντος. Σπάνια προσεγγίζεται και ακόμα σπανιότατα βιώνεται στην αποθέωση της. Βλέπετε αν ο έρωτας είναι το τρεχούμενο νερό από μια πλαγιά…τότε η αγάπη είναι η βρύση της πηγής.

Τα στάδια μιας επαφής. Κομμάτια ενός παζλ που βρίσκεται μπροστά από τον καθένα μας για να το συμπληρώσει μόνος του ή ακόμη καλύτερα με παρέα. Άλλοι το κοιτάζουμε υποτιμητικά και λέμε ότι δεν θέλουμε να μπούμε καν στον κόπο. Άλλοι παλεύουμε με νύχια και με δόντια να δούμε ολοκληρωμένη την εικόνα. Τέλος, άλλοι που αρχίζουν με ενθουσιασμό σαν μικρά παιδιά και στο δρόμο κουράζονται και βαριούνται…αφήνοντας την εικόνα ανολοκλήρωτη. Διαλέχτε και πάρτε το δικό σας ρόλο στο ρου των επαφών.

Οι νύχτες είναι μελαγχολικές. Πάντα το πίστευα αυτό. Ίσως γιατί σε κυριεύει η μοναξιά της ησυχίας και η παρέα μιας σιγανής μουσικής από ένα πιάνο και ένα βιολί. Ίσως πάλι σου λείπουν άτομα και εικόνες. Ένα φιλί σε ένα βράχο και ένα χάδι δειλό…σχεδόν κρυφό. Με μια φωνή να γεμίζει τα βράδια σου…μέχρι να έρθει ξανά η ώρα της επαφής. Για λίγο δυστυχώς, αλλά εντάξει…ας δεχτούμε ότι όλα είναι ζητήματα ποιότητας…