Παιδικοί Ήρωες

Είναι στιγμές που σκέφτομαι με τι ήρωες μεγαλώσαμε. Αν οι ψυχολόγοι έχουν ίχνος δίκιου στο ότι τα παιδικά μας ερεθίσματα πλάθουν αυτό που είμαστε εν πολλοίς σήμερα, τότε οι ήρωες της παιδικής μου ηλικίας έχουν παίξει τεράστιο ρόλο στη κατασκευή του κύριου Μηδενικού.

Παραμύθια, κινούμενα σχέδια και κόμιξ έχουν μορφοποιήσει το χαρακτήρα μου περισσότερο ίσως από ότι φαντάζομαι. Φιγούρες αθώες που είχαν εξιδανικεύσει τον έρωτα και τη φιλία. Πρότυπα χαρωπά που χαμογελούσαν σε κάθε ευκαιρία και αναδείκνυαν την αξία της ευγένειας έναντι εκείνης του καταναλωτισμού. Χαρακτήρες που ήταν πολιτικά μη ορθοί και κινιόντουσαν έξω από τις γραμμές που σήμερα θα ονομάζαμε mainstream.

Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μια παράκρουση και ξαναβλέπω μετά από χρόνια τη Candy-Candy. Παλιότερα είχα πάθει το ίδιο ακριβώς με τον Nils Holgersson. Είναι φοβερό να αναμοχλεύω εικόνες από εκείνη τη τρυφερή περίοδο της ζωής μου. Ούτε έρωτες, ούτε ευθύνες, ούτε ανησυχίες…μόνο ξένοιαστες στιγμές μπροστά από μια τηλεόραση με τους αγαπημένους μου ήρωες και ατέλειωτα παιχνίδια με τους φίλους μου στις αυλές και τους δρόμους.

Είμαι ευτυχισμένος τελικά που σημείο αναφοράς μου είναι μια ρομαντική Candy-Candy και όχι μια shopaholic γκόμενα. Είμαι ευγνώμων που ταξιδεύω με τη φαντασία του Holgersson και όχι με τη κυνικότητα ενός techno-freak. Ενώ είμαι ήρεμος που τα πρώτα μου βήματα τα έκανα με τη Μάγια τη Μέλισσα και όχι την ανέραστη και νοητικά καθυστερημένη Ντόρα την Εξερευνήτρια.

Καταλαβαίνω ότι οι εποχές αλλάζουν. Οι συμπεριφορές δεν είναι πια ίδιες…αν δηλαδή ποτέ ήταν και διαφορετικές. Και είναι στιγμές που σκέπτομαι ότι για να επιβιώσω πρέπει να απαρνηθώ τις προσωπικές μου συνιστώσες. Να απαρνηθώ το φαινομενικά ανέφικτο ή απλά το δύσκολο και να αφιερωθώ στο εφικτό. Φίλοι με συμβουλεύουν να γίνω πιο κυνικός…πιο ωχαδελφιστής…προς χάριν της εξελικτικής μου προσαρμογής σε αυτό τον άγριο κόσμο.

Αυτά είναι τα κακά του να είσαι ξύπνιος στις τέσσερις και κάτι το πρωί…γιατί σκέφτεσαι. Είχα καιρό να μείνω άυπνος και μάλλον από ό,τι φαίνεται…δεν πρέπει να το ξανακάνω. Ίσως να έφταιγαν εκείνα τα επεισόδια της Candy-Candy…ποιος ξέρει.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν εγώ είμαι ευτυχισμένος με τον εαυτό μου, τότε μπορούν οι άλλοι να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν. Ίσως να πρέπει να κάνω τα δικά μου τα λάθη για να τα μετανιώσω. Όπως πρέπει να κάνω και τα προσωπικά μου σωστά για να νιώσω μετά υπερήφανος. Κι οι ήρωες της παιδικής μου αθωότητας το ίδιο θα έκαναν νομίζω. Γιατί η ζωή είναι τόσο ονειρεμένη…όσο μια Φρουτοπία!!