27 Αυγούστου 2009

Παιδικοί Ήρωες


Είναι στιγμές που σκέφτομαι με τι ήρωες μεγαλώσαμε. Αν οι ψυχολόγοι έχουν ίχνος δίκιου στο ότι τα παιδικά μας ερεθίσματα πλάθουν αυτό που είμαστε εν πολλοίς σήμερα, τότε οι ήρωες της παιδικής μου ηλικίας έχουν παίξει τεράστιο ρόλο στη κατασκευή του κύριου Μηδενικού.


Παραμύθια, κινούμενα σχέδια και κόμιξ έχουν μορφοποιήσει το χαρακτήρα μου περισσότερο ίσως από ότι φαντάζομαι. Φιγούρες αθώες που είχαν εξιδανικεύσει τον έρωτα και τη φιλία. Πρότυπα χαρωπά που χαμογελούσαν σε κάθε ευκαιρία και αναδείκνυαν την αξία της ευγένειας έναντι εκείνης του καταναλωτισμού. Χαρακτήρες που ήταν πολιτικά μη ορθοί και κινιόντουσαν έξω από τις γραμμές που σήμερα θα ονομάζαμε mainstream.


Τις τελευταίες μέρες με έχει πιάσει μια παράκρουση και ξαναβλέπω μετά από χρόνια τη Candy-Candy. Παλιότερα είχα πάθει το ίδιο ακριβώς με τον Nils Holgersson. Είναι φοβερό να αναμοχλεύω εικόνες από εκείνη τη τρυφερή περίοδο της ζωής μου. Ούτε έρωτες, ούτε ευθύνες, ούτε ανησυχίες…μόνο ξένοιαστες στιγμές μπροστά από μια τηλεόραση με τους αγαπημένους μου ήρωες και ατέλειωτα παιχνίδια με τους φίλους μου στις αυλές και τους δρόμους.


Είμαι ευτυχισμένος τελικά που σημείο αναφοράς μου είναι μια ρομαντική Candy-Candy και όχι μια shopaholic γκόμενα. Είμαι ευγνώμων που ταξιδεύω με τη φαντασία του Holgersson και όχι με τη κυνικότητα ενός techno-freak. Ενώ είμαι ήρεμος που τα πρώτα μου βήματα τα έκανα με τη Μάγια τη Μέλισσα και όχι την ανέραστη και νοητικά καθυστερημένη Ντόρα την Εξερευνήτρια.


Καταλαβαίνω ότι οι εποχές αλλάζουν. Οι συμπεριφορές δεν είναι πια ίδιες…αν δηλαδή ποτέ ήταν και διαφορετικές. Και είναι στιγμές που σκέπτομαι ότι για να επιβιώσω πρέπει να απαρνηθώ τις προσωπικές μου συνιστώσες. Να απαρνηθώ το φαινομενικά ανέφικτο ή απλά το δύσκολο και να αφιερωθώ στο εφικτό. Φίλοι με συμβουλεύουν να γίνω πιο κυνικός…πιο ωχαδελφιστής…προς χάριν της εξελικτικής μου προσαρμογής σε αυτό τον άγριο κόσμο.


Αυτά είναι τα κακά του να είσαι ξύπνιος στις τέσσερις και κάτι το πρωί…γιατί σκέφτεσαι. Είχα καιρό να μείνω άυπνος και μάλλον από ό,τι φαίνεται…δεν πρέπει να το ξανακάνω. Ίσως να έφταιγαν εκείνα τα επεισόδια της Candy-Candy…ποιος ξέρει.


Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν εγώ είμαι ευτυχισμένος με τον εαυτό μου, τότε μπορούν οι άλλοι να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν. Ίσως να πρέπει να κάνω τα δικά μου τα λάθη για να τα μετανιώσω. Όπως πρέπει να κάνω και τα προσωπικά μου σωστά για να νιώσω μετά υπερήφανος. Κι οι ήρωες της παιδικής μου αθωότητας το ίδιο θα έκαναν νομίζω. Γιατί η ζωή είναι τόσο ονειρεμένη…όσο μια Φρουτοπία!!



24 σχόλια:

  1. Αν πράγματι πιστεύεις στην αθωότητα, τη φιλία, τον έρωτα και την ευγένεια, τότε να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου. Το "προσαρμόσου, προσγειώσου" ακούγεται πολύ, αλλά την ουσία τη δίνεις και μόνος σου στην τελευταία σου παράγραφο. Όσο για τα παιδικά σου χρόνια και τους ήρωές τους, να νιώθεις τυχερός. Φοβάμαι ότι θα χρειαστούμε χρόνια για να καταλάβουμε το κακό που κάνουμε στα σημερινά παιδιά.
    Υ.Γ. Μη νομίσεις, δεν είσαι ο μόνος που μένει άυπνος. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αχ, τι ωραία που ήταν η candy-candy, ακόμα το θυμάμαι. η πρώτη μου σαπουνόπερα :-)
    αλλά γιατί μόνο νιλς χόλγκερσον; τζι-φορς, σπορτ μπίλλυ, θαντερκατς, φραγκλ ροκ, στρουμφάκια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν ξέρω αλλά την Κάντυ πάντα την βαριόμουν... αλλά ο Nils Holgersson ήταν αγαπημένος μου!!!!
    Για να μη μιλήσουμε τώρα για τη Χάιντι!!!
    Αααχ.. τι ωραίες εποχές! Τι φοβεροί ο Μπίλι και η Μάγια!

    (αν και μεταξύ μας εγώ τα είδα όλα σε cd γιατί δεν έχω 15 χρόνια που γεννήθηκα! :Ρ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εγώ πάλι χαβάη 5-0 και άγγελους του τσάρλι θυμάμαι. α και τον αόρατο άνθρωπο και την βιονική γυναίκα. δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα τα κινούμενα σχέδια. :P χμ μπα ήταν τα στρουμφάκια, ευτυχώς όχι μεταγλωτισμένα! μα ναι και το μικρό σπίτι στο λιβάδι. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. είσαι τρελή. να μαζευτούμε να την δούμε μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. εμ βέβαια, εσείς οι Αθηναίοι με την candy-candy κι εμείς με τη βλάχα τη Χάιντι...:))))))))
    μη σου πω για το ροζ πάνθηρα και το μυρμηγκοφάγο, που συμβολίζει την αέναη αποτυχία να σου κάτσει ο γκόμενος που επιθυμείς....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Nikos: Κατάλαβα γιατί μένεις άυπνος και συμπαραστέκομαι βέβαια στους λόγους σου! Είμαι κλινική περίπτωση φίλε. Βλάκα θα με λέγαν φίλοι, αλλά εντάξει δεν σκάω κιόλας. Από το να μην τα έχω καλά με τον εαυτό καλύτερα να την πατάω. Για τους παιδικούς ήρωες νομίζω ότι ακόμα δεν μπορούμε να καταλάβουμε πλήρως τι κακό κάνουμε...αν και κάποια πρώτα δείγματα τα βλέπουμε!

    Καλως ήρθες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Scatterbrain: Εννοείται βρε ότι υπήρχαν άπειρες εκπομπές. Η Candy-Candy και ο Nils Holgersson μου ήρθαν στο μυαλό επειδή τα είδα ξανά πρόσφατα. Εσύ ακόμα να φύγεις για διακοπές;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Manetarius: Τη Heidi ρε παιδάκι μου ποτέ δεν την συμπάθησα. Πολύ βουκολική για τα γούστα μου! Τι να κάνουμε; Η Candy-Candy ήταν λίγο ο θηλυκός Βασιλάκης Καϊλας, αλλά δεν μπορώ να πω...την συμπαθούσα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Basnia: Αυτό το Μικρό σπίτι στο λιβάδι το μισούσα θανάσιμα. Νομίζω ότι αυτή τη Λώρα θα μπορούσα κάλλιστα να την είχα δολοφονήσει...χαχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @Mahler: Τρελός παρακαλώ...για να τσεκάρω κάτω στο βρακάκι...όχι τρελός είμαι καλέ!

    Ναι ναι κύριε Mahler...να μαζευτούμε να τη δούμε. Με κάνα σουβλάκι όμως παρέα και πατάτες...αααα....και λίγο τζατζικάκι αν γίνεται!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Τhanos: Όπως προείπα...η Heidi ήταν πολύ βλάχα για τα γούστα μου...όπως και η Λώρα. Τώρα εσείς εκεί στο Θεσσαλικό κάμπο...τι να πω; Καημένε που συγγενή του Επίτιμου...τι τραυματικά βιώματα κουβαλάς από τη παιδική σου ηλικία; Χαχαχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. αγαπώ Candy candy! Αγαπώ κ σένα που με επιβεβαιώνεις ακόμα μια φορά γλυκό παιδί που είσαι! Ασε που ήμουν ερωτευμένη με τον Antony και τον θυμήθηκα και χαζοχαμογελώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @One Happy Dot
    ο Antony είναι αδερφή παλιο αντροτραγανίστρα. Κάτω τα χέρια σου. Str8 είναι ο Archie με τις γυαλαμπούκες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. αγαπάμε candy candy... θυμάμαι λίγα πράγματα, αλλά ψήνομαι για επαναλήψεις :)

    εγώ πάντως μεγάλωσα με transformes και τζι-άι-τζο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. τελικά παρατηρώ ότι την κάντι-κάντι όλοι την βλέπουμε!!!!
    λες γιαυτό να καταντήσαμε και μπλόγκερς...
    απο κει μας έμεινε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @One Happy Dot: Είμαι εγώ γλυκό παιδί; Ζαχαροπλάστης πάντως δεν ήταν ο μπαμπάκας μου! Χαχα! Ερωτευμένη με τον Anthony εεε; Νομίζω ότι της πήγαινε πιο πολύ ο Terry!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Mahler: Άσε καλέ τη γυναίκα να ερωτεύεται όποιον θέλει. Το αν θα της καθόταν ήταν μια άλλη βέβαια δουλειά! Ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να ήταν bi! Χαχα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Προφυλακτικό: Εγώ φίλε έπαθα νίλα και χάζευα επεισόδια στη σειρά στο youtube. Σούπερ κάψιμο σου λέω...χαχα!! GI Joe εννοείται ότι θυμάμαι και λάτρεψα κι εγώ, αλλά σε πολύ πιο προχωρημένη ηλικία. Τέλος δημοτικού νομίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @Μικρός Πρίγκιπας: Ήταν Blogger η Candy-Candy; Χαχαχα!! Κοίτα...ένα κουσούρι μας έμεινε σαν γενιά...δεν μπορεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @ο ’’μικρός’’ πρίγκιπας
    όχι από την Candy γίναμε πουστάρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Η αλήθεια είναι ότι ο πολύς κόσμος με την παραπάνω άποψη του mahler θα συντασσόταν... Πάντως, αν και χωράει πολλή συζήτηση, για ρίξε μια ματιά σ'αυτό το άρθρο
    http://images.tanea.gr/AssetService//Image.ashx?t=2&pg=279312&

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Τελικά είμαστε πολλοί που μας πιάνει! Ειδικά με τον Νιλς Χόλγκερσον με είχε πιάσει και μένα τελευταία. Μέχρι που αγόρασα το βιβλίο ξανά!
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η ουσία του blogging είναι το σχόλιο! Ποιος θα ήθελε ένα μουγκό ψυχίατρο;