Rules rule!

Γύρω μας υπάρχουν κανόνες. Δεν περνάς ποτέ ένα φανάρι που έγινε μόλις κόκκινο. Δεν μπαίνεις πρώτος σε έναν χώρο, πριν ανοίξεις τη πόρτα σε μια κυρία. Δεν εκμεταλλεύεσαι έναν άνθρωπο που είναι μεθυσμένος. Όλοι οι κανόνες αρχίζουν με έναν απαγορευτικό όρο. Ακόμα και ο Θεός όταν μας κληροδότησε με εκείνες τις ριμάδες εντολές, μας έπρηξε στο «Ου». Η κατάφαση δεν υπήρξε ποτέ συνώνυμο κανενός κανόνα. Ενώ από την άλλη, η καταπάτηση τους είναι συνώνυμη με τη παραβατικότητα και ενίοτε την ανηθικότητα.

Οι άνθρωποι είναι σίγουρο ότι έφτιαξαν τους κανόνες για να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη. Και η αλήθεια είναι ότι την κάνουν! Οι γνωστές αντιδράσεις, βέβαια, θα είναι ότι οι κανόνες, όμως, υπάρχουν για να καταλύονται. Πολλοί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο, και ενδεχομένως να μην είχαν και πολύ άδικο. Στη πραγματικότητα, ωστόσο, δεν υπάρχει ούτε το άσπρο, ούτε το μαύρο, αλλά μια παλέτα με άπειρους τόνους του γκρι. Ο καθένας μας διαλέγει που θα κινηθεί και πως θα ζωγραφίσει στο προσωπικό του καμβά.

Ένας κανόνας που ενυπάρχει στην απανταχού straight ζωή είναι ότι ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα. Πάντα θα παραμονεύει ο ερωτικός πόθος που θα καταστρέψει τα πάντα ή εναλλακτικά θα αποκαταστήσει τη «παγκόσμια ισορροπία», αν όλα παν καλά βεβαίως. Μπορεί με ευκολία κάποιος να πιστοποιήσει ότι η σαφής αντιστοιχία υπάρχει και στο gay κόσμο. Δεν μπορεί άραγε ποτέ να υπάρξει αληθινή φιλία ανάμεσα σε δυο άντρες;

Για να προλάβω ενδεχόμενες αντιδράσεις, να τονίσω ότι αναφέρομαι σε δυο καθόλα ερωτεύσιμους άρρενες. Ο Φοίβος προφανώς θα δυσκολευόταν να αναλογιστεί τον εαυτό του στο ίδιο κρεβάτι με το Κουασιμόδο. Πρωταρχικά βέβαια γιατί ήταν τσιμπημένος με το μαυροτσούκαλο την Εσμεράλδα, αλλά ας παρακάμψουμε αυτή την αδιαμφισβήτητη λογοτεχνική αλήθεια και ας κάνουμε μια εξαίρεση για χάρη της απορίας μας. Δευτερευόντως όμως, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί ο Φοίβος περιγράφεται ως ένας κούκλος και ο Κουασιμόδος ως μια τερατογένεση.

Η επιτακτικότητα της σεξουαλικότητας ανάμεσα σε δυο άτομα μπορεί κάποιες φορές να καταντήσει σχεδόν ρατσιστική. Και αυτό δεν περιορίζεται σε καμιά περίπτωση στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Σε κάθε σχέση – ακόμα και φιλική - υπάρχει ένας λανθάνων ερωτισμός, ο οποίος συνήθως εκφράζεται με το έκδηλο ενδιαφέρον και τη στοργή στον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Μπορεί η αρχή μιας σχέσης να είναι το αρχέγονο ένστικτο της φυσικής έλξης, αλλά η συνέχεια της ορίζεται από άλλους παράγοντες, ιδιαιτέρως κοινωνικούς και ψυχολογικούς.

Τι είναι αυτό που ουσιαστικά απαγορεύει το σεξ ανάμεσα σε δυο φίλους; Αν είναι η αμοιβαία έλλειψη ερωτικής επιθυμίας, έχει καλώς. Εκεί λίγα πράγματα μπορούν να ειπωθούν και ακόμη λιγότερα να γίνουν. Αν, όμως, υπάρχει φυσική έλξη, τότε τι είναι αυτό που καθιστά το σεξ απαγορευτικό; Πρακτικά δεν θα έπρεπε τίποτα να σε εμποδίζει. Ωστόσο, η απάντηση βρίσκεται στη κοινωνική ενοχοποίηση της σεξουαλικής πράξης. Αν ζούσαμε σε μια επί της ουσίας σεξουαλικά απελευθερωμένη κοινωνία, στην οποία βέβαια η οικογένεια δεν θα είχε σαφώς καμιά θέση, ένας τέτοιος κοινωνικός συμβιβασμός δεν θα είχε ποτέ πρακτική εφαρμογή. Κι ενώ στη κοινωνία των gay δεν υπάρχει ο θεσμός της οικογένειας, θα περίμενε κανείς το σεξ να είναι τελείως απελευθερωμένο. Εν πολλοίς, αυτό μπορεί να πει κάποιος ότι ισχύει, αλλά αν προσέξει καλύτερα θα καταλάβει ότι και η gay ιδεολογία έχει κληροδοτηθεί καθόλα με τις συμβάσεις της straight ζωής.

Σαφώς, δεν ανακαλύπτεις και τη πυρίτιδα με μια τέτοια διαπίστωση, αλλά τουλάχιστον αναλογίζεσαι πόσο υποκριτικό είναι όλοι να βαλτώνουν μες στη συντηρητικότητα, αλλά να μην μπορούν να δεχθούν ότι με το κολλητό σου…είστε απλά φίλοι…