Puzzle

Κάποια πράγματα χρειάζεσαι λίγο χρόνο για να τα συνειδητοποιήσεις. Είναι εμφανείς μικρές ενδείξεις που από μόνες τους, όμως, δεν σου λένε και πολλά πράγματα, αλλά αν τις βάλεις όλες μαζί, τότε συμπληρώνεται ένα πάζλ με πολλά κομμάτια, όχι όμως τόσα πολλά όσο νομίζεις, ίσα-ίσα όσα έχει ένα για παιδάκια έως δύο χρονών!

Πρώτον, μπορείς να πιεις Coca-Cola της προκοπής. Δεύτερον, μπορείς να φας και σουβλάκι της προκοπής. Τρίτον, το σεξ ξαναγίνεται κομμάτι της καθημερινότητας σου. Τέταρτον, τρως σαν το βόδι, τόσο που δεν μπορείς να περπατήσεις. Πέμπτον, μπορείς να καπνίσεις μέσα στο σπίτι σου. Έκτον, μπορείς να ανάψεις και κεριά μέσα στο σπίτι σου. Έβδομον, καταλαβαίνεις σχεδόν όσους κυκλοφορούν γύρω σου (όσο μπορείς πλέον να καταλαβαίνεις όλο τον κόσμο που περπατά στην Πατησίων). Όγδοο, βλέπεις τηλεόραση, η οποία βέβαια δεν έχει απολύτως τίποτα. Ένατο, στολίζεις δέντρο με την πιο λατρεμένη παρέα του κόσμου. Δέκατο, βλέπεις πλέον ανθρώπους που αγαπάς.

Συμπληρώνοντας αυτό το πάζλ των δέκα κομματιών, καταλαβαίνω ότι έχω επιστρέψει σπίτι και είναι Χριστούγεννα… κι είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!

Ρανδομ

Τελευταία Κυριακή του χρόνου που είμαι σε αυτό τον τόπο που το χώμα δεν λέει ποτέ να στεγνώσει. Ο καιρός φαίνεται να είναι με το μέρος μου, δηλαδή έχει ήλιο, κάτι βέβαια που δεν τον εμποδίζει σε δέκα λεπτά να αρχίσει να χιονίζει. Σου λέει ο καιρός εδώ είναι αναποφάσιστος σαν τον Έλληνα ψηφοφόρο ένα πράγμα. Το κρύο, βέβαια, σε κοκαλώνει!  

Σε περιβαλλοντικό επίπεδο, στο δρόμο σήμερα για το super market, συνειδητοποίησα κάτι σχεδόν σοκαριστικό για τις οικολογικές μου ανησυχίες: οι Βρετανοί είτε δεν πρέπει να έχουν ακουστά περί ψεύτικου χριστουγεννιάτικου έλατου, είτε ζω στη γειτονιά με το μεγαλύτερο ecological footprint του πλανήτη! Σχωράτε με, αλλά δεν εξηγείται αλλιώς! Εν τω μεταξύ, δεν έχω πιο άσχημο θέαμα από αυτό του αληθινού στολισμένου ελάτου, μου κάνει κάτι σαν να στολίζω πεθαμένη μου θεία.

Τέλος σε προσωπικό επίπεδο, έχω να εξομολογηθώ κάτι, ξέρεις μιας που είναι και οι μέρες, φέτος νομίζω ότι όλο μου το άγχος και την κατάθλιψη τα έβγαλα στα ψώνια. Ωστόσο, ως γνήσιος καρκίνος (αυτό τελικά νομίζω ότι είναι πραγματικά από κάθε άποψη αρνητικό χαρακτηριστικό) αγόρασα ελάχιστα για μένα και περισσότερα για τους φίλους μου, οι οποίοι είναι η αλήθεια ότι μου λείπουν πολύ. Κακές γλώσσες λένε ότι μέρος της κατάθλιψης το έριξα και στο φαί, αλλά ελλείψει ζυγαριάς δεν μπορεί αυτό να πιστοποιηθεί…

Half

Τα έχουμε πει αυτά μανίτσα μου, μη με κουράζεις και έχω και τα λουμπάγκα μου! Και δεν έχω χειρότερο από το να επαναλαμβάνομαι, γιατί μπορεί η επανάληψη να είναι η μητέρα της ριμάδας της μάθησης, αλλά το πολύ το κυρ ελέησον το βαριέται και… η Μαριάννα Ντούβλη (το παπάς είναι πλέον πασέ!). Το «άλλο μισό» είναι κατασκεύασμα του διαβόλου, κοινώς εκείνου το πορνιδίου της Σταχτο-μπούτας που επειδή αρνιόταν να πετάξει το σφουγγαρόπανο στη μητριά της, μυξόκλαιγε γύρω από το τζάκι. Σιγά μαντάμ, τόσα παιδιά δεν πήγαν πενταήμερη για να ξεπαρθενευτούν, αλλά δεν έκαναν και έτσι.

Πολύ ανάρτηση αυτή τη βδομάδα στα blogs για τον έρωτα, τα πρώτα ραντεβού, τον prince charming και το «άλλο μισό»… και να πω ότι είναι άνοιξη, να πω πάει στο διάολο! Από την άλλη, τα Χριστούγεννα πάντα δημιουργούν σύνδρομα στέρησης (τα έχει πει και η Βανδή… δις). Σχολιάζοντας, λοιπόν, στα blogs είπα ότι το άλλο μισό, μονοσήμαντα τουλάχιστον, δεν υπάρχει, και μεταξύ μας ευτυχώς. Αν υποψιαζόμουν ότι το μισό μας είναι ένα και κάπου εκεί έξω, θα έπαιρνα μια πέτρα και θα φούνταρα στον Τάμεση (τώρα αυτόν έχω πρόχειρο). Γιατί αγαπητοί μου, οι πιθανότητες να το έβρισκα, θα ήταν όσες η Άννα Βίσση να κάνει διεθνή καριέρα (ποιος είπε εκεί πίσω ότι η Απόβλητη κάνει ήδη διεθνή καριέρα; Μόνο αν τρελαθώ…). Δεν υπάρχει κάτι πιο απαισιόδοξο από τον έναν και μοναδικό έρωτα.

Σε αυτό το σημείο συγχωριανοί συμπαθάτε με… δεν εννοώ να μη βιώνετε τον κάθε έρωτα ωσάν τον έναν και μοναδικό… το αντίθετο! Ο έρωτας οφείλει να είναι ανυπέρβλητος, ένας, μοναδικός, τελειωτικός… απόλυτος! Σαφώς και όταν, ή εφόσον, τελειώσει, θα τον κλάψεις, θα τον τραγουδήσεις, θα τον βιώσεις στο έπακρο, γιατί, όπως είπα και κάπου, χωρισμός χωρίς δράμα είναι χωριάτικη χωρίς ντομάτα… αλλά μετά θα σταθείς στα πόδια σου και θα προχωρήσεις. Με λίγα λόγια… ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ!

Και εν τέλει, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους… έχεις διαβάσει μανίτσα μου τα πρωτότυπα παραμύθια των αδελφών Grimm; Το κάθε τσουλάκι για να φτάσει στο τέλος του παραμυθιού… το έφτυνε (κυριολεκτικά) το αίμα του!

Advices

Βλέποντας ταινίες του από το 1950 μέχρι και το 1970 παρατηρείς ότι κάθε μάνα προς τη μοσχαναθρεμμένη κόρη είχε μόνη μία ευχή και κατάρα… ‘κορίτσι μου, μην πέσεις στον έρωτα κανενός δημοσίου υπαλλήλου’. Μπορούσε η θυγατέρα να πάρει γιατρό, δικηγόρο, πολιτικό μηχανικό (πάρτι για τον τελευταίο)… ιδιώτη τελοσπάντων. Ωστόσο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση αργότερα που κυριάρχησε, το σκηνικό αλλάζει, και ο τέλειος γαμπρός είναι εργαζόμενος στο Δημόσιο, σε ΔΕΚΟ κατά προτίμηση, δουλεύει 8.30-13.00 και πηγαίνει απαραιτήτως Βασιλόπουλο τα Σαββατοκύριακα. Ενοχικά , όταν έχουν τραπέζι στα σόγια αγοράζουν τα τυροπιτάκια του Lidl και πλασάρουν ότι η πολύτιμη κόρη τα άνοιγε από το πρωί… ο πλάστης πλάι στα μάτια, ξέρεις… για ξεκάρφωμα!

Κλειδί πάντα πίσω από τη συμβουλή της μάνας είναι… η σιγουριά… όπως και να εκφράζεται αυτή σε κάθε καιρό…

υ.γ. Τι να πεις… όταν όλα τα λέει η Θεοπούλα!!

Survivor

Λένε ότι όσο πλησιάζει ο καιρός που θέλεις κάτι, η αναμονή σου φαίνεται αιώνια. Αλήθεια είναι, το πιστεύω! Όπως και με λύπη, μάλλον, σε λίγο καιρό θα πιστοποιήσω, πως αυτό που καρτερούσες τόσο καιρό περνά σα νερό. Άτιμη ανθρώπινη ζωή, αυτό έχω μόνο να πω. Σίγουρα θα γίνω πρίγκιπας, το αποφάσισα…

Θα ήθελα πολύ να κάνω έναν απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας μου εδώ στα ξένα, αλλά νομίζω ότι δεν είναι ακόμα η ώρα. Αυτά βλέπεις παραδοσιακά γίνονται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, τότε που το ζάχαρο έχει χτυπήσει κόκκινο από τα μελομακάρονα, πλησιάζει η ώρα της επιστροφής, συνεπώς είσαι και πιο ευσυγκίνητος, σαν άλλη TV persona σε ώρες υψηλής τηλεθέασης. Drama Queen δηλαδή!

Άλλη μια Κυριακή, τόσες που έχω χάσει πλέον τον αριθμό, που ο καιρός είναι συννεφιασμένος. Συνειδητοποιώ τελικά ότι όταν είμαι στο σπίτι, αυτός ο καιρός μου αρέσει και λίγο. Πόσο μάλλον δε όταν έχεις συντροφιά λίγη ελληνικότατη Merenda. Όλα τελικά περνάνε με λίγη γλυκιά και σοκολατένια πραλίνα φουντουκιού. Νόμος!

Και τέλος… άσχετο, αλλά θα σκάσω αν δεν το πω… το concept του video clip της Adele για το Someone like Υou ήταν ‘η Adele γυρνοβολάει στο Παρίσι’…; 

Litsa

Σήμερα , κάπου ανάμεσα στον πόνο στο στέρνο και το λατρεμένο lunch break, είχα χρόνο να σκεφτώ τι άλλο θα ήθελα να κάνω για δουλειά όταν μεγαλώσω. Τι πάει να πει είμαι ήδη μεγάλος; Για αναγνώστες σαν πολύ θάρρος έχετε πάρει μου φαίνεται. Όταν, λοιπόν, μεγαλώσω θέλω να κάνω μια δουλειά που θα μου αποφέρει τα μέγιστα δυνατά, αλλά δεν θα κάνω και πολύ σοβαρά πράγματα. Ευθύς, αμέσως, το μυαλό μου πήγε στην πολιτική, αλλά εκεί βλέπεις έχεις και εκλογικές μάχες. Αν προσθέσεις και το γεγονός ότι δεν είμαι από πολιτικό τζάκι, τότε χέσε μέσα, πολύ κούραση και δεν βαστάω μάνα μου.

Γυρίζοντας στο σπίτι από το γιατρό, ο οποίος γέλασε από το σχόλιό μου ότι κατάλαβα ότι όντως μπορώ να πετάξω (…και μετά σου λέει οι Βρετανοί δεν έχουν χιούμορ!), σκεπάστηκα με τη φλις κουβέρτα από τα Primark (…3 λίρες παρακαλώ και ωραιότατη!) και άρχισα να χαζεύω στο youtube. Το μάτι μου έπεσε σε χριστουγεννιάτικο μήνυμα της Λίτσας (…κατά τον κόσμο Ελισάβετ η Β’), και το ένα έφερε το άλλο. Πολύ ωραία τα λέει η κοπέλα κάθε χρόνο, λες και πηγαίνει στον ψυχολόγο και μοιράζεται τα απωθημένα της. Τραβάει και μια ευχή για μακροημέρευση στο τέλος και είναι αρχόντισσα. Μέγλα!

Από πού πάνε για Buckingham; Τον William τον παντρέψαμε. Αυτός ο Harry ελεύθερος δεν είναι είπαμε…;

Myths

Η ανθρωπότητα στο ρου της ιστορίας (…πως τα λέω ο πούστης!) συντηρήθηκε και εξελίχθηκε στηριζόμενη σε αστικούς και μη θρύλους. Για παράδειγμα, ο Μπαμπούλας με τον οποίο όλοι μεγαλώσαμε, ενίοτε και με τοπικές παραλλαγές του, βοηθούσε συστηματικά στο να μην κάνουμε τόσες πολλές σκανταλιές. Από τα πλαίσια μύθων δε γλίτωσαν προφανώς τοιουτοτρόπως και τα Χριστούγεννα. Το παρόν κείμενο αποσκοπεί στο να κατακρημνίσει όλες τις ιστορικές ανακρίβειες που στοίχειωσαν τα παιδικά μας χρόνια. Σε μελλοντική ανάρτηση πρέπει να ασχοληθώ και με τα παραμύθια, τα οποία είναι η πηγή όλων των δεινών της ανθρωπότητας…

Μύθος πρώτος: Οι βλαβερές συνέπειες του κρυολογήματος ή αλλιώς γιατί είναι τουμπανιασμένη η μύτη του Ρούντολφ.

Έχεις ποτέ μανίτσα μου κρυώσει; Ρητορικό είναι το ερώτημα μαρή… μην απαντάς! Αν, λοιπόν, έχεις κρυώσει και η μύτη σου έχει μυξιάσει ό,τι χαρτομάντηλο κυκλοφορεί, τότε θα ξέρεις πολύ καλά ότι η μύτη γίνεται κόκκινη σα ντομάτα και πρησμένη σα μελιτζάνα. Διόλου, λοιπόν, παράλογο και ο Ρούντολφ, ο οποίος πετάει Δεκέμβρη μήνα κι εγώ δεν ξέρω στα πόσα πόδια, να έχει παγώσει το ζωντανό. Ο απάνθρωπος, όμως, καπιταλιστής iΒασίλης είπε να το πλασάρει πιο χαριτωμένα και να ισχυριστεί ότι ο Ρούντολφ έχει μύτη για sonar. Ποιο αρρωστημένο και εξαιρετικά μη φιλόζωο ον σκέφτηκε κάτι τόσο ανώμαλο;

Μύθος Δεύτερος: Οι βλαβερές συνέπειες των χριστουγεννιάτικων γλυκών ή αλλιώς γιατί ο Santa είναι τόφαλος.

Προφανώς και ο σημερινός Άγιος Βασίλης δεν έχει καμιά σχέση με το ασκητικό και fit προφίλ που είχε στην Καισάρεια. Βλέπεις η οικονομική ανάπτυξη αιώνων, αλλά και η επικράτηση του καπιταλισμού ανά τον κόσμο, συνοδεύτηκε από μελομακάρονα, κουραμπιέδες, marsh mellows, praline mocha, ginger breads και άλλες λιχουδιές που ακόμα και Άγιο θα κόλαζαν για να γίνει όχι απλά παχύσαρκος, αλλά η ετήσια κατάρα του μέσου τάρανδου.

Μύθος τρίτος: Οι βλαβερές συνέπειες των Σκανδιναβών ή αλλιώς γιατί οδεύουμε στην οικολογική καταστροφή.

Οι Σκανδιναβοί είναι ο Grinch της οικολογίας. Βλέπεις τα καμάρια μου έχουν σε αφθονία τα έλατα. Φτύνουν στο χώμα και βγαίνουν έλατα, όπως ο Μίδας ακούμπαγε καθετί και το έκανε χρυσό. Τυχαίο ότι αυτοί έφτιαξαν τα ΙΚΕΑ; Μην απαντάς πάλι μαρή, και αυτό ρητορικό ήταν! Το έθιμο του χριστουγεννιάτικου έλατου είναι πρώτον μια σκανδιναβική συνωμοσία για αύξηση εξαγωγής δέντρων, αλλά και μια μεθοδευμένη προσπάθεια να αποψιλώσουν κάθε έλατο στον κόσμο για να έχουν το μονοπώλιο. Αντιστάσου… εν ανάγκη στόλισε με λαμπάκια το μισητό γείτονα!

Μύθος τέταρτος: Οι βλαβερές συνέπειες των λαμπακίων ή αλλιώς γιατί γιορτάζουμε για τη ΔΕΗ.

Ποιος είπε καλό μου ότι ο St. Nicolas ή ο έτερος Βασιλάκης (όχι ο ταξιτζής που βλεφάριαζες χτες μαρή στο Σύνταγμα) είχε φωτάκια κάθε Χριστούγεννα; Βασικά και ηλεκτρικό ρεύμα να είχαν τότε, με τη φτώχια που τους έδερνε και τους δυο (αφού τα μοίρασαν όλα στον κόσμο… να δεις κάνα χαράτσι θα είχαν και τότε) ούτε kerosan δεν θα μπορούσαν να ανάψουν. Αντιστάσου σε αυτή τη παγκόσμια προσπάθεια των εταιρειών ηλεκτρισμού για υπερκατανάλωση. Εναλλακτικά δες το και σαν μια ευκαιρία για αισθητική βελτίωση του περιβάλλοντος χώρου και αποφυγή του περιρρέοντος κιτς!     

Οι μύθοι αγαπητοί μου δεν τελειώνουν εδώ… αλλά λέω να μη στο καταστρέψω και τελείως το x-mas spirit…  

Flying

Παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας! Ξέρεις τώρα εσύ, μέσα στους τέσσερις (;) τοίχους αυτού του blog. Εκεί που περιχαρής έκανα ποδήλατο, γυρίζοντας κεφάτος σαν να λέμε από του Βερόπουλου, μόνο που στην περίπτωσή μας βάλε TKMax, να σου το ποδήλατο να κάνει αεροδυναμικές φιγούρες στον αέρα (mum I can really fly!), λες και έπαιζα σε ταινία του Τζίμη του Μποντ, Peter Pan στην καλύτερη. Περήφανος Μηδενικός εκτοξεύτηκε και βρέθηκε να σέρνεται στα τσιμέντα, στα πλακάκια. Οι σακούλες τριγύρω στο πάρκο, και τα βιβλία, ως άλλη πέτρα του σκανδάλου, σφηνωμένα στη μπροστινή ρόδα του ποδηλάτου. Τσάμπα η χαρά που τα πήρα καινούργια, για να φαίνονται τελικά second-hand. Τώρα που το σκέφτομαι, θα ήταν ωραίο να μπορούσα να δω το όλο σκηνικό σε playback!

Σε κάθε αναποδιά λέει πρέπει να βλέπεις το θετικό του πράγματος, και στην παρούσα περίπτωση, το θετικό είναι μάλλον ότι τα πλευρά και τα χέρια μου είναι στη θέση τους. Ενώ η δερματίνη από τα Zara πρέπει να ομολογήσω ότι είναι extra ανθεκτική. Απορίας άξιο!

υ.γ. Πούστη γκαντέμη, θα σε βρω! Ήδη έχει παραγγελθεί κατάρα κατ’ αγνώστου από ειδικό στο θέμα... 

Hope-some

Είναι περίπου δυο μέρες που νιώθω πραγματικά εξασθενημένος. Δεν έχω κουράγιο ούτε να νευριάσω με τον παραλογισμό και τα κακώς κείμενα. Το στομάχι μου είναι μονίμως σαν κόμπος, δεν έχω όρεξη για τίποτα άλλο παρά για ύπνο, και έχω πιάσει ορισμένες φορές το χέρι μου να τρέμει από μόνο του. Οι κακές γλώσσες, ειδικά για το τελευταίο, θα πουν ότι είναι αρχή γεραμάτων και Parkinson. Έχοντας μπει στη τρίτη δεκαετία μου πάνω σε αυτό τον άδικο πλανήτη, μπορεί να είναι και αυτός ο λόγος… τι να πω!

Ο καιρός συνεχίζει να είναι με το μέρος μου, ίσως από τα λίγα καλά κιόλας. Χτες που βγήκα για τσιγάρο στο δρόμο δεν πέρναγε άνθρωπος, ήταν έτσι κι αλλιώς αργά. Ο αέρας ήταν κρύος και πραγματικά ήταν η δεύτερη φορά σε αυτή τη χώρα που ήθελα να κλάψω, δεν το έκανα όμως. Η πρώτη θυμάμαι ήταν όταν πρωτομπήκα στο σπίτι και έτρεξα να πάρω τηλέφωνο στην Ελλάδα. Δεν ξέρω κι εγώ για πόση ώρα έκλαιγα εκείνη τη μέρα. Οι μέρες κύλησαν και το ένστικτο της επιβίωσης υπερίσχυσε, ουσιαστικά υπερισχύει ακόμα και σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Στο background η Rihanna λέει κατά το ήμισυ την αλήθεια, ίσως δραματοποιημένη στο βαθμό που της αρμόζει. Στην αρχή τα λόγια της είναι σχεδόν προφητικά, σε σχεδόν βρετανική γλώσσα, σε ένα σχεδόν εκκωφαντικά βρετανικό τραγούδι (βλ. Calvin Harris). Στην εικόνα, αυτό που φάνταζε μέχρι και χτες στα μάτια μου η Βρετανία, decadence και έρημα στενά μέσα στη δυσωδία. Από την άλλη, νιώθω τυχερός για τις μη-εκπληρούμενες προσδοκίες μου.  

Ακτίνα αισιοδοξίας που σπάει λίγο τα σύννεφα, ένα video που μου έστειλε ένα φίλος λίγο πριν φύγω σήμερα  από τη δουλειά. Ξέρω… κλισέ, πολιτική ορθότητα, ιδανικά casting, κάποιοι θα το ονόμαζαν και συμβιβασμό, αλλά σε συνδυασμό με το hopeless του πράγματος, έφερε στο μυαλό μου εικόνες καλοκαιριού και ελπίδας από μια Ελλάδα που μου λείπει.

Αν στο hope-less πρέπει να αντιτάξω κάτι, τότε θα προτιμήσω το hope-full, ή τουλάχιστον το hope-some. Μαγικός αριθμός, κάτι σαν αυτούς στα fortune cookies… το 3!

                                                                                                       

Δ.Ο.Υ.

Στη χώρα της Λίτσας (μην ακούω χαζές ερωτήσεις τύπου ‘Ποια Λίτσα’), δεν πας στη ΔΟΥ, όπως με ακούς. Αντιθέτως, η ΔΟΥ έρχεται σε σένα κάθε τέλος του μήνα, μέσα στο τσέκι, που έλεγε μια γειτόνισσα από τα Δυτικά προάστια, του μισθού. Οπότε, καθώς καταλαβαίνεις, ούτε γριές σε ουρές, ούτε παππούδες που θέλουν να κανονίσουν τον ημι-υπαίθριο, ούτε υστερική εφοριακός που αυτό το μήνα δεν της βγήκαν τα γρηγορόσημα. Εδώ έχουν έναν και μόνο κανόνα, όπως ακριβώς στο Αμέρικα: «μη μας ψάξεις, θα σε βρούμε εμείς»!

Στην Ελλάδα πάλι δεν μπορούμε όχι να βρούμε το λεγόμενο tax-payer, αλλά χάνουμε και το δηλωμένο λαμόγιο non-payer, βλ. Τόλη (μην ακούω επιπλέον χαζές ερωτήσεις του τύπου ‘Ποιον Τόλη’). Αν η Εφορία στο UK έχει για ύμνο το ‘Don't be ashamed to cry/ Let me see you through/ Cuz I've seen the dark side too’, στην Ελλάδα έχει το ‘Αν θυμηθείς στο όνειρο μου, σε περιμένω να ‘ρθεις’… και εσύ περίμενε!

Για να μη προλάβεις να δυσανασχετήσεις, να σημειώσω ότι όταν η Λίτσα τον προηγούμενο μήνα μου κράτησε κατά λάθος έναν εξτρά φόρο, τον επόμενο μου το γύρισε πίσω. Από την άλλη, αυτό το council tax δεν θα μπορέσω ποτέ να της το συγχωρήσω.

Αλήθεια το Buckingham έχει council tax exemption, κι αν όχι… πόσο πάει το μήνα;     

Spitting

Δεν έχω χειρότερο από το να πρέπει να ξυπνήσω το πρωί με το ζόρι, να φάω κρύο γάλα με corn flakes στο πόδι, να πω δυο γρήγορες κουβέντες με τη πρώην συνάδελφο που μου λείπει στο gtalk, να ντύνομαι ταυτόχρονα όσο καλύτερα μπορώ, να βγαίνω να πάρω το ποδήλατο για να πάω δουλειά… και ο γαμημένος καιρός να είναι βροχερός. Ξέρεις, όχι βροχή κανονική, αλλά εκείνη που σε φτύνει ο Θεός για όλες τις αμαρτίες που έχεις κάνει… κι έχω κάνει και μπόλικες!

Είμαι πεπεισμένος πλέον ότι ο αγγλικός καιρός είναι μια καλά οργανωμένη παγκόσμια συνωμοσία υπέρ της χρήσης των φακών επαφής έναντι των αναμφισβήτητα εύκολων στη χρήση γυαλιών οράσεως. Δεν μπορεί κάθε φορά που οδηγώ και βρέχει, να τα βλέπω όλα όπως ακριβώς τα έβλεπε η Αλίκη Βουγιουκλάκη πριν τρακάρει με το αυτοκίνητο, άκουγε φωνές, και τελικά χειρουργήθηκε από τον μπεκρή Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Σε μια καλύτερη διανομή είναι λες και είμαι σε όνειρο ταινίας του Δαλιανίδη, το χορευτικό από τους γύρω μου μόνο λείπει.

Σημειωτέον σε όλα αυτά είναι πως αρνούμαι πεισματικά να πάρω ομπρέλα, γιατί δεν θα το παίξω και ζογκλέρ, στο ένα χέρι το τιμόνι και στο άλλο το ομπρέλι! Προς το παρόν, λοιπόν, διασκεδάζω το ‘φτύσιμο’ σε μια χωρά που είναι μονίμως υγρή… μόνο στον καιρό!

Idle

Το έχω πει ξανά σε προηγούμενο κείμενο, η ελάχιστη πολυτέλεια που επιτρέπω στον εαυτό μου σε αυτή τη χώρα είναι ο καφές από τα Starbucks κάθε Σάββατο, ο οποίος ενίοτε συνοδεύεται από ένα muffin. Ειδικά αν ο καιρός είναι καλός, όπως σήμερα, τότε με πιάνει μια ακατανίκητη έλξη να βγω και να γυρίσω σπίτι λίγο πριν αρχίσει να βραδιάζει… στις 4 δηλαδή. Είναι τρομερό τι επίδραση μπορεί να έχει το φως του ηλίου στον άνθρωπο!

Ένα ακόμη Σάββατο, λοιπόν, με καλό καιρό και πήρα σβάρνα όλα τα café για να βρω κάποιο χωρίς ουρά. Άδικος κόπος, το Σάββατο εδώ είναι ακριβώς όπως όταν κάνει απόβαση ένα κρουαζιερόπλοιο γεμάτος Γιαπωνέζους σε ελληνικό νησί, δηλαδή η χαρά του όχλου. Τελικά κατέληξα σε ένα Starbucks στου διαόλου τον πατέρα και πήρα ένα εορταστικό Praline Mocha.

Στην Αγγλία, καθώς και σε οποιαδήποτε ξένη χώρα φαντάζομαι που δεν ξέρεις άνθρωπο, καταλαβαίνεις τι σημαίνει να είσαι οκνηρός κατά τη διάρκεια μιας ηλιόλουστης μέρας. Παραδίπλα σου στο γρασίδι παλικάρια και κοπελιές που επίσης λιάζονται, ενίοτε κοιτάζονται μεταξύ τους, και η άεργη ζωή συνεχίζεται. Εγώ πάλι ανακαλύπτω νέες πτυχές του εαυτού μου και καταρρίπτω κανόνες ζωής, όπως για παράδειγμα το ότι δεν πας ποτέ για καφέ μόνος σου. Ενώ την ίδια στιγμή μοναδική, ιδανική παρέα στα ακουστικά μου οι Oasis, οι οποίοι δένουν αρμονικά με το τοπίο.

Cravings

Πολλά πράγματα δεν ξέρω σε αυτή τη ζωή. Γνωρίζω, όμως, μετά βεβαιότητας ότι αν βγαίνεις από το γραφείο και στον κοινόχρηστο χώρο σου μυρίζει τραχανάς… καλά δεν είσαι!

Βέβαια σου λέει, αν είσαι στα Τρίκαλα Κορινθίας, όπου σύμφωνα με τον Apos μιλάνε άπταιστα τη βρετανική, τότε μπορεί το εν λόγω σκηνικό να μην είναι και ενδεικτικό της κατάντιας σου. Όταν, όμως, είσαι στην Αγγλετέρα indeed (που λένε και στα ΤΚ), τότε μάλλον έχεις αρχίσει να έχεις ισχυρές δόσεις έλλειψης της Ελλάδας. Θαρρώ πως όταν αρχίσουν να μου μυρίζουν και μελομακάρονα, τότε είτε έγκυος θα είμαι, πράγμα φυσικώς αδύνατο, είτε θα έχω περιέλθει σε φάση Σινούρη!

Στα παραλειπόμενα μπορεί κανείς να εντοπίσει μια λαχτάρα να πίνω το τσάι μου με γάλα. Παλιές αγάπες που με θέλαν να λατρεύω τη soured cream και το lemon curd παραμένουν αναλοίωτες.    

Countdown

Αν ένα πράγμα περιγράφει την υφιστάμενή μου κατάσταση, τότε αυτό είναι σίγουρα η ‘αντίστροφη μέτρηση’. Ο χρόνος καθόλου σχετικός, αλλά αυστηρά ημερολογιακός, διόλου υποκειμενικός. Τελευταία νιώθω ολοένα σα διαφήμιση των Jumbo που μετρά ανάποδα.

Πιέζω τον εαυτό μου, έστω και ασυναίσθητα να μπει σε κλίμα Χριστουγέννων. Κάθε Σάββατο στα Starbucks, τη μοναδική ίσως πολυτέλεια που επιτρέπω στον εαυτό μου, αντικατέστησα τον Frappuccino Caramel με τον εποχιακό Praline Mocha. Στο mp3 μου, έκανε την εμφάνιση του το χριστουγεννιάτικο πόνημα του Michael Buble, στο repeat. Το περιβάλλον πρέπει να ομολογήσω ότι οριακά με διευκολύνει, με όλες τις βιτρίνες να είναι γιορτινά στολισμένες. Αν ο δήμαρχος αποφασίσει να ανοίξει και τα φωτάκια στους δρόμους, τότε μπορώ να πω ότι θα έχω μπει για τα καλά στο mood. Για πρώτη φορά νιώθω να αφουγκράζομαι το πραγματικό νόημα του σουξέ της Mariah Carey.

Χτες με ρώταγαν γιατί επέλεξα το Towards Zero. Τους έστειλα εδώ, αλλά ευθύς αμέσως αναρωτήθηκα αν πλέον κοιτώ άλλο ένα μικρό σημείο μηδέν, και συμβιβάστηκα μαζί του, γιατί φαντάζει τόσο χαρούμενο.

Parallelisms

Επιστροφή στο μέλλον…

- I have started to feel that they are trying to empty me… I would say neither in a rigged method, nor sophisticated, but instead very organized! In the whole process I believe that some co-players play a significant role. In the last two weeks I have sensed some kind of negativism and suspiciousness against the Greek economy.

- By whom?

- Mainly by Merkel…you know from the glance…but also from Sarkozy. You know, before making the public announcements, just before the ending of the meeting of the G20. So when Merkel said “Eurozone or not Eurozone” should be the only dilemma, I felt such a vindication! I mean I looked myself at the mirror of the venue’s toilettes and said “Bravo dude, your intuition has never proven you wrong!” And you know something, how did the whole thing of the coalition government started?

- Really, how did it start?

- How? Of course, from the fact that Germany wants to play the role of the Ruler. Yes, Germany does have strong manufacturing and a solid economy. Everybody knows that the people of this race work like dogs. But do not tell me that France is going better. Everyone is blaming us…and I am getting MAD!!

- What about Merkel?

- About Merkel, I loathe her. I cannot stand her. You would reasonably ask me: “Can you be so mean?” Yes, I may be, I do not care…THAT’S MY POSITION!! It is like she doesn’t exist for me, I just don’t stare at her…but look the bad eye agitates me.

- True!

- You know something…we are talking about a predetermined route. I shall tell you who is next. Belgium, very nice country, the base of EU, but apart from this it is only potatoes and waffles. Italy…yes Italy…and it should be Italy, because they have re-elected so many time Berlusconi. France, lie “personalized”…we also had a sex symbol for First Lady, but we did not make such a big fuss.

- You are pissed off, right?

- Look dear, when I entered EU, because I am also from a very good family, I had a very optimistic vision for integrated Europe and the common currency. So I had the idea that I entered a “game” that would might incorporate some “cheap” people, but it would also portray reciprocity.

- Would this be a reason to leave the EU?

- This one? And make them the grace to leave…are you kidding? I won't give pleasure to those that envy me, like Turkey and Aleka.

Sundays

Οι Κυριακές εδώ είναι διαφορετικές, δεδομένο αυτό. Εν πολλοίς εξαρτώνται από το τι καιρό θα έχει έξω, και συνεπώς πόσο ήλιος θα μπαίνει από τους φεγγίτες. Συνήθως βέβαια η ποσότητα του ζωογόνου φωτός παρέχεται με το σταγονόμετρο, οπότε είσαι χαρούμενος ακόμα και αν μπουν έστω και δυο αχτίδες. Η ψυχολογία σου, λοιπόν, μπορεί να φτιάξει βία και με τα ελάχιστα.

Το πρωτόκολλο θέλει απαραιτήτως καφέ ελληνικό, ο οποίος κάτι στραβό έχει πάθει μάλλον με το νερό εδώθε. Ωστόσο, είναι από τις λίγες υπάρχουσες αναμνήσεις της πατρίδας. Συνοδεία του, συνήθως, θα έρθουν κάτι σαν τηγανίτες που συνοδεύονται με κρέμα λεμονιού, ίσως μια από τις πιο γευστικές βρετανικές ανακαλύψεις, μαζί με την soured cream.

Το κυριακάτικο τσιγάρο είναι επιβεβλημένο, εκεί έξω στο δρόμο σαν εξόριστος. Η σκέψη να το κόψω δεν περνά από το μυαλό, αφού έχω αναγκαστεί να αποκοπώ από τόσες απολαύσεις, αυτό έστω και ρομαντικά μου θυμίζει την καταγωγή μου. Η σπιτονοικοκυρά παραξενεύεται που με βλέπει να τηρώ τους κανόνες και να καπνίζω μόνο στο δρόμο, σε σημείο που ίσως να αμφιβάλλει και για το αν είμαι γνήσιος Έλληνας  Οριακά αυτό με στεναχωρεί, αλλά τουλάχιστον της αποδεικνύει ότι τα στερεότυπα είναι για να καταρρίπτονται.

Ο κυριακάτικος ελληνικός τύπος είναι διαρκώς όλο και πιο καταθλιπτικός. Είναι στιγμές που νιώθω σαν νύφη που θωρεί συνεχώς τα στέφανα του γάμου της, μα κείνα στέκουν αμίλητα, σχεδόν θλιμμένα, όπως ακριβώς στο κυπριακό τραγούδι.

Αυτό ίσως τελικά να είναι το χειρότερο στην Ελλάδα, ότι δηλαδή ο καθείς το κοιτά όλο αυτό αποστασιοποιημένα, σαν μια νύφη που λες και δεν πήγε ποτέ καλοντυμένη για να πάρει τον Καλό της. Οι βραδιές που στεκόμασταν με τα πόδια ανοιχτά στον ‘Καβαλάρη’ κάθε βράδυ, τηρώντας τα ‘συζυγικά’ μας καθήκοντα έχουν καλυφθεί με πέντε οκάδες μελάνι σουπιάς, ενώ αγαπημένο μότο μας είναι το ‘άλλον μας έταξες, άλλον μας έβαλες’. Ακόμα και σε κεντρικό επίπεδο η διαμάχη πλέον έχει εστιαστεί, σχεδόν μεσαιωνικά και ρομαντικά, στην επιλογή του επόμενου ‘Καβαλάρη’. Διάθεση για να το παίξουμε και λίγο σουφραζέτα, πουθενά. Τελικά και στην πολιτική, το παραμύθι της Σταχτοπούτας έχει καταστρέψει γενιές ολόκληρες.

Καλές Κυριακές να έχουμε…