Towards Zero Point

“All converging towards a given spot…And then, when the time comes – over the top! Zero Hour. Yes, all of them converging towards zero…’

Towards Zero, Agatha Christie

Ποτέ θαρρώ πως δεν είπα για με λένε έτσι. Μπορεί να το υπονόησα. Μπορεί κάποιοι να το κατάλαβαν. Μπορεί και να μην ενδιέφερε στη τελική κανέναν!

Αν η ζωή είναι ένα μέτρο, με χίλια ίσως σταθμά, τότε κάπου είναι του καθενός μας το ‘σημείο μηδέν’. Δεν αρχίζουμε να προσθέτουμε σε θετική βάση. Εδώ και πολύ καιρό πιστεύω ότι αθροίζουμε για καιρό πάνω σε αρνητική κλίμακα. Πολλά αρνητικά στο ιστορικό μας που πασχίζουμε να τα φτάσουμε εκεί που το μείον δεν θα μας καταδυναστεύει σαν δήμιος πια πάνω από το κεφάλι μας. Πολλοί το καταφέρνουν, άλλοι πάλι όμως μένουν καταραμένοι σε έναν αρνητικό άξονα… με ένα μείον μπροστά που δεν αφήνει περιθώριο για τίποτα.

Τι πρόσημο έχουν οι στιγμές; Εύκολη απάντηση! Αναμφίβολα θετικό. Ακόμα και η πιο άσχημη στιγμή είναι φορτισμένη με θετικότητα. Όχι με την έννοια του “ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει πιο δυνατούς” σαφώς. Αυτές τις μοιρολατρικές αηδίες ποτέ δεν τις ακολούθησα. Ίσως σε άλλες φάσεις του ‘αρνητικού’ βίου μου να είχα ανάγκη να τις πιστέψω… όχι όμως πλέον. Οι στιγμές, λοιπόν, έχουν ενέργεια. Είναι φορτισμένες μπαταρίες που σκαλί-σκαλί τροφοδοτούν ένα υπερφυσικό οιονεί μαθηματικό, σχεδόν βιωματικό, όριο.

Πολύς ντόρος έχει γίνει για το ‘πριν’ και το ‘μετά’. Τόσα δέντρα του Αμαζονίου κόπηκαν για να εξηγήσουν αυτές τις περιόδους. Τόσοι συγγραφείς, επιστήμονες, λόγιοι ύμνησαν άλλοτε τη διάρκεια ή τη μεμονωμένη στιγμή. Την κάθε ριμάδα στιγμή… εκτός βέβαια από εκείνη τη μέγιστη… τη μηδενική. Ποιος άλλωστε τολμά να ασχοληθεί με το Μηδενικό; Πόσο ήρωας πρέπει να είναι κάποιος για να μελετήσει το ‘σημείο καμπής’ της ίδιας του της ύπαρξης;

Στη μαθηματική κλίμακα το μηδέν είναι ένα… εξού και το διαδέχεται ως η αμέσως ακέραιη στιγμή. Και εκείνο το μεσοδιάστημα – από το μηδέν στο ένα – είναι ίσως εξίσου σημαντικό όσο και το σημείο μηδέν. Αν στα μαθηματικά κάθε αριθμός έχει σχεδόν μονοπώλιο, μιας και μη λησμονούμε την αρνητική φύση του κάθε αριθμού (ακόμα και του απείρου), στη ζωή τα ‘μηδέν’ μας μπορεί να είναι πολλά. Η συνέπεια εξάλλου ορίζεται ως η ελαχιστοποίηση των προσωπικών μας μηδενικών. Ποια είναι, όμως, η κατεξοχήν φύση του μηδέν είναι μυστήριο άλυτο, ανεξερεύνητο και σαν ιερή αγελάδα στέκει στο απυρόβλητο.

Αν κάποιος έχει καταφέρει να αναγνωρίσει εκείνο το σημείο της υπέρβασης, εκεί που όλα συγκλίνουν, την ώρα μηδέν… τότε είναι ευτυχισμένος άνθρωπος. Αν ακόμα κατάφερε να διατηρήσει τα λογικά του και να μη χαθεί μέσα στη δαιδαλώδη φύση του μηδέν, τότε είναι σίγουρα αξιέπαινος.

Όσο αλαζονικό και να ακούγεται, πριν κάποια χρόνια έφτασα στο σημείο μηδέν μου. Το πρώτο από μια σειρά που αναμφισβήτητα θα ακολουθήσουν, μιας και δεν διεκδικώ σε καμιά περίπτωση και την αρτιότητα της συνέπειας. Δεν ήταν εύκολο ούτε να το αναγνωρίσω, ούτε και βέβαια να το διαχειριστώ. Δεν ξέρω αν και τότε καλά-καλά μπορούσα να το καταλάβω. Βλέπεις το ότι μια στιγμή φέρει την αξίωση εκείνου του ‘σημείου μηδέν’ δεν σημαίνει ότι θα την πάρει κιόλας. Σε αντίθεση με τα μαθηματικά και πάλι, οι θέσεις των αριθμών κερδίζονται… δεν προϋπάρχουν.

Αφιερωμένο στον Ιθάκη-man

(…που το ανακάλυψε και μου το θύμισε)