Λάνθιμου και Νομικής γωνία...

Μπορούν δυο πράγματα φαινομενικά άσχετα να συγκλίνουν; Και βέβαια, θα απαντούσες πανέξυπνε και φανταστικέ μου αναγνώστη. Κι έρχομαι, λοιπόν, εγώ ο προβοκάτορας (τι πιασάρικη λέξη αλήθεια;) να σας ρωτήσω: Πόσο σχέση έχει ο Λάνθιμος και η υποψηφιοτητά του στα Oscar με την κατάληψη της Νομικής από τους λαθρομετανάστες; Μα τι λες βρε Μηδενικέ; Τι σχέση έχουν πέρα από το γεγονός ότι και τα δύο εκφράζουν ανθρώπους σε συνθήκες εγκλεισμού; Κι όμως...βάλε το υπέροχο μυαλό σου να σκεφτεί!

Διάβασα πολύ τελευταία και για το ένα και για το άλλο. Προβληματίστηκα σε λέω! Άξιζε να είναι υποψήφιος...άξιζε να γίνει κατάληψη ενός Πανεπιστημιακού χώρου...αξίζει η αφαιρετική καλλιτεχνική έκφραση σύγχρονου τύπου...αξίζει να κρατάμε το άσυλο; Πολλές ερωτήσεις αγαπητοί μου, περισσότερες ίσως και από όσες μπορεί να αντέξει ο πεπερασμένης ικανότητας εγκεφαλός μου. Το θέμα είναι ότι δυστυχώς οι απαντήσεις καραδοκούν πάντα στη γωνία.

Δεν θέλω να υποτιμήσω τη σημασία της όποιας διάκρισης, άσχετα αν θεωρώ ότι πάντα είναι πρωτίστως μια προσωπική επιτυχία του καλλιτέχνη-αγωνιστή, και σχεδόν καθόλου "εθνική". Από την άλλη δεν θέλω να υποτιμήσω και την ανάγκη αυτών των ανθρώπων μέσα στη Νομική (ή στη Πατησίων τώρα...δεν είναι έτσι κι αλλιώς αυτό που έχει σημασία) για ένα καλύτερο αύριο. Δεν θέλω να υποτιμήσω ΚΑΝΕΝΑΝ!

Το να σπας τα δεσμά που σε πνίγουν είναι δύσκολη απόφαση. Δεν είναι δείγμα ευφύιας, όσο δείγμα αποφασιστικότητας. Δεν έχει να κάνει με τι καταναγκασμούς σπας, σημασία έχει ότι υπερβαίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν είναι καθόλου απλό να φέρνεις τη ζωή σου τούμπα. Και πολλές φορές αυτό είναι που αγνοούμε επιδεικτικά.

Σκέφτηκε ποτέ κανείς από αυτούς που κατηγορούν τους μετανάστες τι σθένος έχει να ξεριζωθεί κάποιος από τη χώρα του; Ή νομίζουν ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι σαν τα καμάρια τους που πάνε να σπουδάσουν στην Αγγλία σε private bath και credit card orgies στο Tesco; Ή νομίζουν οι υπερήφανοι Έλληνες ότι ο μέσος Πακιστανός ονειρευόταν μια ζωή στην Ελλάδα; Τι θαρρείς βρε έξυπνε; Ότι ο μετανάστης ήρθε να "ζήσει το μύθο του" στην Ελλάδα, όπως υποστήριζε ο sexy-μη χέσω-Άρης; Εγκλωβισμένος είναι εδώ, γιατί κάποιοι έξυπνοι εκεί πέρα στο Σύνταγμα θεώρησαν ότι έπρεπε να υπογράψουν μια ωραιότατη συνθήκη σε συσκευασία δώρου με κορδέλα (Δουβλίνο ΙΙ στη πιάτσα των νταβατζήδων την λένε στας ΕΕ) που μετέτρεψε κυρίως την Ελλάδα σε ωραιότατη καρνταρόμπα μεταναστών.

Σκέφτηκε ποτέ κανείς από αυτούς που κατηγορούν το Λάνθιμο, τη χαρά αυτού του παιδιού που κατάφερε να φύγει από τη μιζέρια του "πρώτος στο χωριό"; Ακόμα και μάπα να είναι η ταινία (δεν την έχω δει, γι'αυτό και το λέω!), το γεγονός ότι σε κάποιους έξω (και δεν είναι ένας-δυο) άρεσε, είναι ένα τεράστιο επίτευγμα. Γιατί αυτό το παιδί πρέπει να ακούσει τα μύρια όσα, επειδή κατάφερε να ξεπεράσει πρώτον τον ίδιο του τον εαυτό, και βασικά το κομπλεξισμό του Έλληνα;

Βλέπεις αγαπητέ μου αναγνώστη, στους μετανάστες μεμφόμαστε, γιατί η αστική μας καταγωγή (που μωρή το ξέχασες το Κατάκωλο από το οποίο κατάγεσαι και η τουαλέτα ήταν 4 μέτρα από το σπίτι) δεν τους δέχεται. Από την άλλη αγαπητέ μου αναγνώστη και πάλι, στον Λάνθιμο ζηλεύουμε, γιατί η μικροπρεπειά του καθενός μας δεν αφήνει περιθώρια για να χαρούμε, όχι για τη χώρα (ποιος τη χέζει δάυτη;), αλλά απλά για το παιδί!

Το βρήκες τώρα το κοινό σημείο; Δεν νομίζω πανέξυπνε αναγνώστη μου, να θέλεις να στο κάνω και νιανιά;