Picket Fence Love

Στο χωριό μου (btw την Αθήνα εννοώ… μεγάλος καημός σας λέω και τραύμα όταν ήμανε μικρός, αλλά αυτό μπορεί να είναι θέμα άλλου Post) λένε πως «όλα είναι θέμα πολιτικής». Στην Γηραιά Αλβιόνα βλέπεις τώρα, έχουνε δύο λέξεις για την πολιτική, το politics και το policy. Αλλά επειδή εμείς είμαστε τσίφτες και καραμπουζουκλήδες δεν κολλάμε σε αυτά τα πράγματα και μπορούμε να ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι. Τώρα πάρε εσύ με το νου σου ποια είναι η ήρα και ποιο το στάρι… μην απαντήσεις, είναι ερώτηση παγίδα. Έτσι κι αλλιώς στον έρμο αυτό τον τόπο – που παραδόξως ανακάλυψε τη δημοκρατία πριν τους άλλους – έχουμε την τάση όλα να τα παράγουμε πλέον fusion, από τη κουζίνα σε λέω μέχρι και τη πολιτική.

Έχεις ακούσει αγαπητέ μου αναγνώστη φαντάζομαι για το περιβόητο (ή και διαβόητο, γι’ αυτό θα σε γελάσω) φράχτη που ετοιμαζόμαστε να σηκώσουμε στη Θράκη; Λοιπόν, αυτός ο φράχτης είναι εξέχων δείγμα fusion πολιτικής. Γιατί έχεις από τη μία πλευρά το policy που επιτάσσει τη δραστική μείωση του κύματος μεταναστών, και από την άλλη πλευρά στέκει το politics που θέλει τον Παπουτσή να φαντάζει ωσάν τον Σκοτεινό Τιμωρό και τη Wonder-Woman μαζί. Όχι φαντάσου τώρα τον Παπουτσή με μπουστάκι με τα αστεράκια της Ε.Ε. και αρνήσου ότι δεν σκας από τα γέλια.

Η Ελλάδα, το δίχως άλλο, έχει μετεξελιχθεί σε ένα κέντρο υποδοχής μεταναστών. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί. Αρκεί μια βόλτα σε συγκεκριμένες γειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο. Σε πρόσφατη έξοδό μου στη τιμημένη ελληνική επαρχία ανακάλυψα καινούργιο παιχνίδι για να περνάν οι βαρετές ώρες της οδήγησης, και λέγεται “spot the Pakistani”. Στη βάση αυτή, κανείς δεν μπορεί να πει ότι καλώς έχει έρθει αυτός ο κόσμος και ντουνιάς στη χώρα. Καλό ούτε για εμάς, αλλά κυρίως ούτε και για τους ίδιους τους μετανάστες. Δεδομένου δε ότι ο μέσος π.χ. Πακιστανός δεν συμμερίζεται καθόλου το Greek Dream, απλά εγκλωβίζεται σε ένα διαμετακομιστικό κέντρο που μεταξύ μας δεν πρέπει και να πολυγουστάρει!

Τι κάνεις, λοιπόν, για να αντιμετωπίσεις αυτό το κύμα μετανάστευσης; Το να χτίσεις ένα φράκτη (ενδεχομένως και ηλεκτροφόρο) στα σύνορά σου, πέρα από απάνθρωπο είναι κατά βάση ένα στυγνό επικοινωνιακό τέχνασμα. Όποιος πιστεύει ότι όντως έτσι θα λυθεί το πρόβλημα είναι μάλλον διανοητικά καθυστερημένος. Αν μη τι άλλο εξίσου ευφάνταστες λύσεις είχαν βρει και οι Ιταλοί που βύθιζαν τα πλοία με τους μετανάστες. Τρελή έμπνευση μεν, αποτελεσματική δε!

Όσο η Ε.Ε. δεν καταλαβαίνει ότι το θέμα της μετανάστευσης είναι ένα συνολικό θέμα που πρέπει να την αφορά (εδώ θα μου πεις άλλα και άλλα δεν δείχνει να καταλαβαίνει… αυτό θα την κάψει;), δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι το πρόβλημα θα εντείνεται. Βλέπεις πλέον και οι «μεγάλες» της Ε.Ε. τους συμφέρει να μπλέκουν το policy με το politics.

Το θέμα είναι τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα; Δράση κλειδί είναι πως, για πρώτη φορά στη ζωή της, μια ελληνική κυβέρνηση πρέπει να ασκήσει λίγο politics, λίγο σκληρό rock για να κάνω και μνεία στον αλήστου μνήμης Λαλιώτη. Αν γίνουμε οι κακοί που θα κάνουν το πρόβλημα ευρωπαϊκό, παρά μεμονωμένα ελληνικό, τότε ίσως μπορέσουμε να κινητοποιήσουμε λίγο τους βραδύκαυστους των Βρυξελλών. Γιατί όσο το πρόβλημα μένει στη «γειτονιά» μας, τότε οι «φίλοι» Ευρωπαίοι (που αν έχεις τέτοιους φίλους, τι να κάνεις τους εχθρούς ένα πράγμα!) δεν έχουν κανένα κίνητρο να ασχοληθούν μαζί μας. Γράφοντας σε στήλες τύπου «Θεία Λένα με παράτησε ο γκόμενος και θα πιω φαρμάκι», λύσεις σαφώς και δεν βρίσκονται. Μέχρι τότε βέβαια μπορούμε να κοιτάμε τον picket fence μας και να ζούμε τον «ερωτά» μας… που λέει και το άσμα!

Και κάπως έτσι ξεκινά το 2011. Ω ρε γλέντια σας λέω!