Moon

Το φεγγάρι δεν είναι ρομαντικό γιατί είναι ψηλά και φαίνεται χλωμό.Δηλαδή μπορεί να είναι και για αυτό, αλλά τουλάχιστον όχι για τα πάντα και για όλους. Το φεγγάρι είναι σχεδόν χρηστικό, γιατί από όπου κι αν το κοιτάξεις είναι το ίδιο και αυτό. Μπορεί δηλαδή να λούσει με το φως του δυο άτομα, ακόμα και αν αυτά βρίσκονται σε άλλα μήκη και πλάτη.

Οι σταθερές πάντα φαντάζουν ρομαντικές, γιατί βολεύει να γνωρίζεις ότι 384.403 χιλιόμετρα μακριά κάτι θα στέκει κοινό για δύο ή περισσότερα άτομα. Αν αυτό είναι ένας πλανήτης γεμάτος κρατήρες, μικρό το κακό. Μη ξεχνάς ότι ο ρομαντισμός δεν είναι κάτι πέρα από μια παρηγοριά για να ξορκίσεις το κακό ή να ευλογήσεις το καλό… τίποτα παραπάνω!

Θα μου πείτε γιατί δεν κοιτάς τα αστέρια; Μα αγαπητοί μου, γιατί τα αστέρια θέλουν γνώση και ταλέντο στην ανάγνωση. Ελλείψει, λοιπόν, σωστής εκπαίδευσης, δεν έχεις την πολυτέλεια να χαζεύεις λάθος σταθερές. Το φεγγάρι από την άλλη είναι πάντα εκεί, και μόνο ένας ανεγκέφαλος θα έκανε λάθος. Τόσο απλό!

Κατά βάση, γι’ αυτό το λόγο έχω αποφασίσει να υμνώ το φεγγάρι, για την όποια παρηγόρια μπορεί να που προσδώσει. Μια υποψία ότι σε μια δύσκολη στιγμή, θα μπορώ να στρέφω το βλέμμα μου στον ουρανό και θα ξέρω ότι και κάποιο άλλο κεφάλι βλέπει τον ίδιον πλανήτη με τους ίδιους κρατήρες.

Sub-Datum

Η θυσία είναι κάτι τόσο σχετικό εν τέλει. Στο ελληνικό πολιτικό παλκοσένικο μετριέται δε με το καντάρι. Βλέπε τον Βενιζέλο για παράδειγμα, ο οποίος εμμέσως πλην σαφώς μας ορμηνεύει πως πρέπει να τον συνδράμουμε στις όποιες πολιτικές του φθορές. Ως γνήσιος, μάλλον, χριστιανός απαιτεί την συμπόνια ή έστω ένα «τσάι και συμπάθεια» βρε αδερφέ!

Αναρωτιέμαι τελικά αν το «δόγμα Καραμανλή» αποχώρησε οριστικά από το πολιτικό γίγνεσθαι. Κοιτώντας τον Βενιζέλο δοκώ πως όχι! Σε συνδυασμό δε με την προηγούμενη ανάρτηση, θα κάνω Sub-proposition:

Υπό-πρόταση: Η Πολιτική (ως χείριστη υποκατηγορία του Δημοσίου) είναι από τους επαγγελματικούς τομείς που μπορεί να νιώθεις εξαιρετικά χρήσιμος κάνοντας το προφανές, δηλαδή να δουλεύεις… αλλά ταυτόχρονα απαιτείς να σε συγχαίρουν για το ίδιο αυτονόητο.

Datum

Πρόταση: Νομίζω ότι το Δημόσιο είναι ο μόνος επαγγελματικός τομέας που μπορεί να νιώσεις εξαιρετικά χρήσιμος κάνοντας απλά το προφανές… τη δουλειά σου!

Σε αυτό το χρήσιμο συμπέρασμα κατέληξα μετά από πολυετή ενδελεχή παρατήρηση, αλλά και προσωπική εμπειρία. Την αξία αυτής της πρότασης κατανοείς πρωτίστως όταν απαντάς με χαμόγελο και ευγένεια σε έναν πολίτη. Ειδικά δε όταν τον βοηθάς σε κάτι που τυπικά δεν είναι καν δική σου αρμοδιότητα.

Σε άλλες εποχές, καθώς και γεωγραφικές περιοχές, νομίζω ότι παίζει να μου έρχονταν και με πάσης φύσεως πεσκέσια. Με φαντάζομαι να γυρίζω από τη δουλειά και να λέω: “Μάνα πάρε μια κότα που μου έδωκε η κυρά Μαριγούλα στη δουλειά, γιατί της έδωσα ένα τηλέφωνο!”.

Γιατί αγαπητέ μου αναγνώστη, στην Ελλάδα, το αυτονόητο δεν είναι και τόσο… αυτονόητο!

Μύγδαλα

Φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά, εκτίμησα τις διακοπές. Τις είχα ανάγκη τόσο μα τόσο πολύ που μου φάνηκαν εξαιρετικά λίγες σαν μέρες. Όχι ότι δεν ήταν κιόλας, αλλά σε αυτή τη ζωή δεν πρέπει να παραπονιέσαι. Είδες τι έπαθε ο Καραμανλής. Παραπονιόταν που δεν είχε χρόνο για ξεκούραση και κινδυνεύει από το πολύ παράπονο να ξαναβγεί ‘καταλληλότερος’.

Για μια μέρα, λοιπόν, επιστρέψαμε στα γνώριμα εδάφη, που μεταξύ μας τώρα δεν είναι και τόσο γνώριμα, γιατί αν στη δουλειά είσαι μόνος σε έναν ολόκληρο όροφο… το λες και πίκρα. Τώρα κατανοώ πλήρως τα λόγια της Έφη Σαρρή ‘θα κοιτάς το ταβάνι, τι μπορεί να σου κάνει!’ (όπα αρχίσαμε και με ποιότητα). Τίποτα δεν μπορεί να σου κάνει αγαπητέ μου αναγνώστη. Γιατί ως γνωστόν με το ταβάνι δεν συνδιαλέγεσαι. Εκτός αν το καταφέρεις βέβαια, αλλά τότε δεν θα είσαι εργαζόμενος, αλλά ένας ωραιότατος τρόφιμος.

Στη δουλειά, λοιπόν, ο χρόνος είναι σχετικός. Που και σκηνή από τα ‘Κορίτσια στον Ήλιο’ να θέλω να παίξω… πες ότι είχα μύγδαλα… μου λείπει το έξτρα άτομο για το καρέ. Με Βόγλη μόνο του… ταινία δεν έχεις… μόνο προβιά!

Στα παρελκόμενα των διακοπών μπορώ να απαριθμήσω πολύ ύπνο, πολύ φαγητό και πολύ... μπιρίμπα. Η τελευταία όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά απλά για να εξασκηθώ σε αμίμητη δήλωση μητέρας αγαπημένου φίλου ότι ‘αν δεν ξέρεις μπιρίμπα, θα έχεις άσχημα γεράματα’. Κι εγώ άσχημα γεράματα δεν σκοπεύω να έχω!

Παρελκόμενο ήσσονος σημασίας ήταν τα ξυρισμένα παλικάρια γυμναστηρίου που είχαν γιομίσει τις παραλίες, σε βαθμό που έλεγες ότι εσύ μάλλον κατοικείς σε άλλον πλανήτη… εκείνου που το Gillette και η Photolysis δεν έχουν καμιά απολύτως θέση.

‘Και του χρόνου’ δεν θα πω αγαπητοί μου. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…

Let

Το ενοίκιο είναι άτιμο πράγμα! Μη με κοιτάς εμένα καρδιά μου, σε ενοίκιο δεν έμεινα ποτέ. Το λες και τύχη αυτό μεταξύ μας, γιατί δεν χρειάστηκε να ακούω το μακρύ και το κοντό κάθε «Σούλας» (βλέπε ορισμό Spy περί κάθε γυναίκας). Τι τα θες, όμως, η ζωή στα φέρνει έτσι που πρέπει να πέσεις στην ανάγκη του. Στα γεράματα, δις δύσκολο το εγχείρημα. Ποια γεράματα θα πεις εσύ αγαπημένε αναγνώστη μου; Για του αιώνες σου καλά κρατιέσαι! Από την άλλη, συμπάθα με αναγνώστη μου, στις παραλίες και στα Mojito που το έχεις ρίξει, δεν ενθυμήσε ούτε πως είναι στην όψη τα blogs. Χαλάλι σου όμως, διότι είμαι και μεγαλόψυχος!

Καταμεσής του Αυγούστου και με τα mails να έρχονται, sorry κύριος αλλά το δώσαμε το τεμάχιο, αρχίζεις να σκέπτεσαι και το ενδεχόμενο να μείνεις σε ένα ωραιότατο παγκάκι. Διότι, και άλλα “δώκαμε” δεν θα πάρεις, και οικονομικότερη ως λύση προβάλλει. Δύσκολη η καλογερική!

Σαν βγεις στο δρόμο για το ενοίκιο, να εύχεσαι να είναι “all inclusive”. Που στην Ελλάδα αυτό ακούγεται όνειρο θερινής νυκτός, αλλά εκεί όξω είναι ευχής έργον. Όλα σε ένα τακτοποιημένα, που έλεγε και η ρεκλάμα γνωστής τράπεζας. Κάτι σαν τον ελληνικό τουρισμό, χωρίς τους ελληνάρες πράκτορες βέβαια. Καλό το λες κι αυτό!

Και σε ερωτώ εγώ… πόσα βάσανα να βαστάξω μάνα μου; Δεν βγαίνω…

Cicada

Νομίζω ότι το καλοκαίρι το καταλαβαίνω από έναν ήχο, εκείνον που μοιάζει περισσότερο σαν ενοχλητικό βουητό. Η συγχορδία που εκπέμπει το τζιτζίκι με βοηθά να αφουγκράζομαι καλύτερα τις υψηλές θερμοκρασίες που φέρνουν μαζί τους ο Ιούλιος και ο Αύγουστος. Φοβερό πως ένα έντομο μπορεί να σου σηματοδοτήσει μια ολόκληρη εποχή. Από την άλλη βέβαια και ένα συγκεκριμένο πτηνό, ο κούκος, μπορεί να φέρει και ολάκερη άνοιξη… ή πάλι όχι… τι να πει κανείς;

Το σκεπτόμουν σήμερα που οδηγούσα για την Κυψέλη. Άκουγα τα τζιτζίκια στο μέσο της Αχαρνών, σαν άγρυπνοι φρουροί στις παρυφές του Δήμου της Αθήνας. Ακόμα και στην Πλατεία Μαβίλη, από τον τέταρτο όροφο ενός κτηρίου, μπορώ να ακούσω τον τζίτζικα να κάνει τη δουλειά του, ενώ εγώ επιδίδομαι στη δική μου. Ισονομία σου λέει ο ‘νομοθέτης’ ότι το λένε αυτό.

Σε μια άλλη χώρα, σε άλλες ομολογουμένως συνθήκες, το τζιτζίκι μπορεί ποτέ να μην ηχεί, προμηνύοντας με τον τρόπο του ότι το καλοκαίρι θα αργεί να έρθει, και ενδεχομένως όταν θα με καταδεχθεί, θα είναι για πολύ μικρές δόσεις. Αποτέλεσμα τελικά, άλλο ένα τικ στην μεγάλη λίστα των χαμένων σημείων…

Sales

Αναγνώστη μου, μέσα στο κατακαλόκαιρο σου έχω ευκαιρία από τις λίγες. Τώρα που τα real estate είναι καταβαραθρωμένα και παίρνεις δυαράκι στις Κουκουβάουνες κοψοχρονιά – άσχετο το ότι δεν έχεις βέβαια τα λεφτά να το πάρεις. Αν έχεις, λοιπόν, τίποτα petty cash στην άκρη, σου έχω τεφαρίκι από τα λίγα.

“Πωλείται πόλη ευάερη και ευήλια, 186 στρεμμάτων στη Νότια Ντακότα των ΗΠΑ. Παρέα με τη πόλη διατίθενται μόλις 10 κάτοικοι. Τιμή ανά στρέμμα 3.000 ευρώ”

Πες μου αγαπητέ μου αναγνώστη που βρίσκεις αλλού τέτοια προσφορά; Γιατί οικοπεδάκι εξ αδιαιρέτου στα Κιούρκα, δεν παίρνεις με 3.000 ευρώ το τετραγωνικό. Και που να μπλέκεις με τις «τακτοποιήσεις» του Παπακωνσταντίνου… δεν θες, trust me! Άσε και το άλλο Plus! Σε ρωτώ… 10 εργαζόμενους (aka κατοίκους) ούτε σε ΔΕΚΟ του Ελληνικού Δημοσίου δεν βρίσκεις. Εδώ και σε κάτι απίθανες έχει στη ξεφτίλα 100 εργαζομένους. Πρόσθετα, στο Αμέρικα δεν έχει και καθεστώς «εφεδρείας»…

Έλα… παραδέξου ότι σε έχω κωλο-φτιάξει και πέσε το παραδάκι. Εντός του παρόντος γίνονται και διακανονισμοί για εξ αδιαιρέτου αγορές του ευρύτερου ακινήτου. Έλα να γίνουμε συγκάτοικοι στην τρέλα…