Hope-some

Είναι περίπου δυο μέρες που νιώθω πραγματικά εξασθενημένος. Δεν έχω κουράγιο ούτε να νευριάσω με τον παραλογισμό και τα κακώς κείμενα. Το στομάχι μου είναι μονίμως σαν κόμπος, δεν έχω όρεξη για τίποτα άλλο παρά για ύπνο, και έχω πιάσει ορισμένες φορές το χέρι μου να τρέμει από μόνο του. Οι κακές γλώσσες, ειδικά για το τελευταίο, θα πουν ότι είναι αρχή γεραμάτων και Parkinson. Έχοντας μπει στη τρίτη δεκαετία μου πάνω σε αυτό τον άδικο πλανήτη, μπορεί να είναι και αυτός ο λόγος… τι να πω!

Ο καιρός συνεχίζει να είναι με το μέρος μου, ίσως από τα λίγα καλά κιόλας. Χτες που βγήκα για τσιγάρο στο δρόμο δεν πέρναγε άνθρωπος, ήταν έτσι κι αλλιώς αργά. Ο αέρας ήταν κρύος και πραγματικά ήταν η δεύτερη φορά σε αυτή τη χώρα που ήθελα να κλάψω, δεν το έκανα όμως. Η πρώτη θυμάμαι ήταν όταν πρωτομπήκα στο σπίτι και έτρεξα να πάρω τηλέφωνο στην Ελλάδα. Δεν ξέρω κι εγώ για πόση ώρα έκλαιγα εκείνη τη μέρα. Οι μέρες κύλησαν και το ένστικτο της επιβίωσης υπερίσχυσε, ουσιαστικά υπερισχύει ακόμα και σήμερα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς.

Στο background η Rihanna λέει κατά το ήμισυ την αλήθεια, ίσως δραματοποιημένη στο βαθμό που της αρμόζει. Στην αρχή τα λόγια της είναι σχεδόν προφητικά, σε σχεδόν βρετανική γλώσσα, σε ένα σχεδόν εκκωφαντικά βρετανικό τραγούδι (βλ. Calvin Harris). Στην εικόνα, αυτό που φάνταζε μέχρι και χτες στα μάτια μου η Βρετανία, decadence και έρημα στενά μέσα στη δυσωδία. Από την άλλη, νιώθω τυχερός για τις μη-εκπληρούμενες προσδοκίες μου.  

Ακτίνα αισιοδοξίας που σπάει λίγο τα σύννεφα, ένα video που μου έστειλε ένα φίλος λίγο πριν φύγω σήμερα  από τη δουλειά. Ξέρω… κλισέ, πολιτική ορθότητα, ιδανικά casting, κάποιοι θα το ονόμαζαν και συμβιβασμό, αλλά σε συνδυασμό με το hopeless του πράγματος, έφερε στο μυαλό μου εικόνες καλοκαιριού και ελπίδας από μια Ελλάδα που μου λείπει.

Αν στο hope-less πρέπει να αντιτάξω κάτι, τότε θα προτιμήσω το hope-full, ή τουλάχιστον το hope-some. Μαγικός αριθμός, κάτι σαν αυτούς στα fortune cookies… το 3!

                                                                                                       

Δ.Ο.Υ.

Στη χώρα της Λίτσας (μην ακούω χαζές ερωτήσεις τύπου ‘Ποια Λίτσα’), δεν πας στη ΔΟΥ, όπως με ακούς. Αντιθέτως, η ΔΟΥ έρχεται σε σένα κάθε τέλος του μήνα, μέσα στο τσέκι, που έλεγε μια γειτόνισσα από τα Δυτικά προάστια, του μισθού. Οπότε, καθώς καταλαβαίνεις, ούτε γριές σε ουρές, ούτε παππούδες που θέλουν να κανονίσουν τον ημι-υπαίθριο, ούτε υστερική εφοριακός που αυτό το μήνα δεν της βγήκαν τα γρηγορόσημα. Εδώ έχουν έναν και μόνο κανόνα, όπως ακριβώς στο Αμέρικα: «μη μας ψάξεις, θα σε βρούμε εμείς»!

Στην Ελλάδα πάλι δεν μπορούμε όχι να βρούμε το λεγόμενο tax-payer, αλλά χάνουμε και το δηλωμένο λαμόγιο non-payer, βλ. Τόλη (μην ακούω επιπλέον χαζές ερωτήσεις του τύπου ‘Ποιον Τόλη’). Αν η Εφορία στο UK έχει για ύμνο το ‘Don't be ashamed to cry/ Let me see you through/ Cuz I've seen the dark side too’, στην Ελλάδα έχει το ‘Αν θυμηθείς στο όνειρο μου, σε περιμένω να ‘ρθεις’… και εσύ περίμενε!

Για να μη προλάβεις να δυσανασχετήσεις, να σημειώσω ότι όταν η Λίτσα τον προηγούμενο μήνα μου κράτησε κατά λάθος έναν εξτρά φόρο, τον επόμενο μου το γύρισε πίσω. Από την άλλη, αυτό το council tax δεν θα μπορέσω ποτέ να της το συγχωρήσω.

Αλήθεια το Buckingham έχει council tax exemption, κι αν όχι… πόσο πάει το μήνα;     

Spitting

Δεν έχω χειρότερο από το να πρέπει να ξυπνήσω το πρωί με το ζόρι, να φάω κρύο γάλα με corn flakes στο πόδι, να πω δυο γρήγορες κουβέντες με τη πρώην συνάδελφο που μου λείπει στο gtalk, να ντύνομαι ταυτόχρονα όσο καλύτερα μπορώ, να βγαίνω να πάρω το ποδήλατο για να πάω δουλειά… και ο γαμημένος καιρός να είναι βροχερός. Ξέρεις, όχι βροχή κανονική, αλλά εκείνη που σε φτύνει ο Θεός για όλες τις αμαρτίες που έχεις κάνει… κι έχω κάνει και μπόλικες!

Είμαι πεπεισμένος πλέον ότι ο αγγλικός καιρός είναι μια καλά οργανωμένη παγκόσμια συνωμοσία υπέρ της χρήσης των φακών επαφής έναντι των αναμφισβήτητα εύκολων στη χρήση γυαλιών οράσεως. Δεν μπορεί κάθε φορά που οδηγώ και βρέχει, να τα βλέπω όλα όπως ακριβώς τα έβλεπε η Αλίκη Βουγιουκλάκη πριν τρακάρει με το αυτοκίνητο, άκουγε φωνές, και τελικά χειρουργήθηκε από τον μπεκρή Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Σε μια καλύτερη διανομή είναι λες και είμαι σε όνειρο ταινίας του Δαλιανίδη, το χορευτικό από τους γύρω μου μόνο λείπει.

Σημειωτέον σε όλα αυτά είναι πως αρνούμαι πεισματικά να πάρω ομπρέλα, γιατί δεν θα το παίξω και ζογκλέρ, στο ένα χέρι το τιμόνι και στο άλλο το ομπρέλι! Προς το παρόν, λοιπόν, διασκεδάζω το ‘φτύσιμο’ σε μια χωρά που είναι μονίμως υγρή… μόνο στον καιρό!

Idle

Το έχω πει ξανά σε προηγούμενο κείμενο, η ελάχιστη πολυτέλεια που επιτρέπω στον εαυτό μου σε αυτή τη χώρα είναι ο καφές από τα Starbucks κάθε Σάββατο, ο οποίος ενίοτε συνοδεύεται από ένα muffin. Ειδικά αν ο καιρός είναι καλός, όπως σήμερα, τότε με πιάνει μια ακατανίκητη έλξη να βγω και να γυρίσω σπίτι λίγο πριν αρχίσει να βραδιάζει… στις 4 δηλαδή. Είναι τρομερό τι επίδραση μπορεί να έχει το φως του ηλίου στον άνθρωπο!

Ένα ακόμη Σάββατο, λοιπόν, με καλό καιρό και πήρα σβάρνα όλα τα café για να βρω κάποιο χωρίς ουρά. Άδικος κόπος, το Σάββατο εδώ είναι ακριβώς όπως όταν κάνει απόβαση ένα κρουαζιερόπλοιο γεμάτος Γιαπωνέζους σε ελληνικό νησί, δηλαδή η χαρά του όχλου. Τελικά κατέληξα σε ένα Starbucks στου διαόλου τον πατέρα και πήρα ένα εορταστικό Praline Mocha.

Στην Αγγλία, καθώς και σε οποιαδήποτε ξένη χώρα φαντάζομαι που δεν ξέρεις άνθρωπο, καταλαβαίνεις τι σημαίνει να είσαι οκνηρός κατά τη διάρκεια μιας ηλιόλουστης μέρας. Παραδίπλα σου στο γρασίδι παλικάρια και κοπελιές που επίσης λιάζονται, ενίοτε κοιτάζονται μεταξύ τους, και η άεργη ζωή συνεχίζεται. Εγώ πάλι ανακαλύπτω νέες πτυχές του εαυτού μου και καταρρίπτω κανόνες ζωής, όπως για παράδειγμα το ότι δεν πας ποτέ για καφέ μόνος σου. Ενώ την ίδια στιγμή μοναδική, ιδανική παρέα στα ακουστικά μου οι Oasis, οι οποίοι δένουν αρμονικά με το τοπίο.

Cravings

Πολλά πράγματα δεν ξέρω σε αυτή τη ζωή. Γνωρίζω, όμως, μετά βεβαιότητας ότι αν βγαίνεις από το γραφείο και στον κοινόχρηστο χώρο σου μυρίζει τραχανάς… καλά δεν είσαι!

Βέβαια σου λέει, αν είσαι στα Τρίκαλα Κορινθίας, όπου σύμφωνα με τον Apos μιλάνε άπταιστα τη βρετανική, τότε μπορεί το εν λόγω σκηνικό να μην είναι και ενδεικτικό της κατάντιας σου. Όταν, όμως, είσαι στην Αγγλετέρα indeed (που λένε και στα ΤΚ), τότε μάλλον έχεις αρχίσει να έχεις ισχυρές δόσεις έλλειψης της Ελλάδας. Θαρρώ πως όταν αρχίσουν να μου μυρίζουν και μελομακάρονα, τότε είτε έγκυος θα είμαι, πράγμα φυσικώς αδύνατο, είτε θα έχω περιέλθει σε φάση Σινούρη!

Στα παραλειπόμενα μπορεί κανείς να εντοπίσει μια λαχτάρα να πίνω το τσάι μου με γάλα. Παλιές αγάπες που με θέλαν να λατρεύω τη soured cream και το lemon curd παραμένουν αναλοίωτες.    

Countdown

Αν ένα πράγμα περιγράφει την υφιστάμενή μου κατάσταση, τότε αυτό είναι σίγουρα η ‘αντίστροφη μέτρηση’. Ο χρόνος καθόλου σχετικός, αλλά αυστηρά ημερολογιακός, διόλου υποκειμενικός. Τελευταία νιώθω ολοένα σα διαφήμιση των Jumbo που μετρά ανάποδα.

Πιέζω τον εαυτό μου, έστω και ασυναίσθητα να μπει σε κλίμα Χριστουγέννων. Κάθε Σάββατο στα Starbucks, τη μοναδική ίσως πολυτέλεια που επιτρέπω στον εαυτό μου, αντικατέστησα τον Frappuccino Caramel με τον εποχιακό Praline Mocha. Στο mp3 μου, έκανε την εμφάνιση του το χριστουγεννιάτικο πόνημα του Michael Buble, στο repeat. Το περιβάλλον πρέπει να ομολογήσω ότι οριακά με διευκολύνει, με όλες τις βιτρίνες να είναι γιορτινά στολισμένες. Αν ο δήμαρχος αποφασίσει να ανοίξει και τα φωτάκια στους δρόμους, τότε μπορώ να πω ότι θα έχω μπει για τα καλά στο mood. Για πρώτη φορά νιώθω να αφουγκράζομαι το πραγματικό νόημα του σουξέ της Mariah Carey.

Χτες με ρώταγαν γιατί επέλεξα το Towards Zero. Τους έστειλα εδώ, αλλά ευθύς αμέσως αναρωτήθηκα αν πλέον κοιτώ άλλο ένα μικρό σημείο μηδέν, και συμβιβάστηκα μαζί του, γιατί φαντάζει τόσο χαρούμενο.

Parallelisms

Επιστροφή στο μέλλον…

- I have started to feel that they are trying to empty me… I would say neither in a rigged method, nor sophisticated, but instead very organized! In the whole process I believe that some co-players play a significant role. In the last two weeks I have sensed some kind of negativism and suspiciousness against the Greek economy.

- By whom?

- Mainly by Merkel…you know from the glance…but also from Sarkozy. You know, before making the public announcements, just before the ending of the meeting of the G20. So when Merkel said “Eurozone or not Eurozone” should be the only dilemma, I felt such a vindication! I mean I looked myself at the mirror of the venue’s toilettes and said “Bravo dude, your intuition has never proven you wrong!” And you know something, how did the whole thing of the coalition government started?

- Really, how did it start?

- How? Of course, from the fact that Germany wants to play the role of the Ruler. Yes, Germany does have strong manufacturing and a solid economy. Everybody knows that the people of this race work like dogs. But do not tell me that France is going better. Everyone is blaming us…and I am getting MAD!!

- What about Merkel?

- About Merkel, I loathe her. I cannot stand her. You would reasonably ask me: “Can you be so mean?” Yes, I may be, I do not care…THAT’S MY POSITION!! It is like she doesn’t exist for me, I just don’t stare at her…but look the bad eye agitates me.

- True!

- You know something…we are talking about a predetermined route. I shall tell you who is next. Belgium, very nice country, the base of EU, but apart from this it is only potatoes and waffles. Italy…yes Italy…and it should be Italy, because they have re-elected so many time Berlusconi. France, lie “personalized”…we also had a sex symbol for First Lady, but we did not make such a big fuss.

- You are pissed off, right?

- Look dear, when I entered EU, because I am also from a very good family, I had a very optimistic vision for integrated Europe and the common currency. So I had the idea that I entered a “game” that would might incorporate some “cheap” people, but it would also portray reciprocity.

- Would this be a reason to leave the EU?

- This one? And make them the grace to leave…are you kidding? I won't give pleasure to those that envy me, like Turkey and Aleka.

Sundays

Οι Κυριακές εδώ είναι διαφορετικές, δεδομένο αυτό. Εν πολλοίς εξαρτώνται από το τι καιρό θα έχει έξω, και συνεπώς πόσο ήλιος θα μπαίνει από τους φεγγίτες. Συνήθως βέβαια η ποσότητα του ζωογόνου φωτός παρέχεται με το σταγονόμετρο, οπότε είσαι χαρούμενος ακόμα και αν μπουν έστω και δυο αχτίδες. Η ψυχολογία σου, λοιπόν, μπορεί να φτιάξει βία και με τα ελάχιστα.

Το πρωτόκολλο θέλει απαραιτήτως καφέ ελληνικό, ο οποίος κάτι στραβό έχει πάθει μάλλον με το νερό εδώθε. Ωστόσο, είναι από τις λίγες υπάρχουσες αναμνήσεις της πατρίδας. Συνοδεία του, συνήθως, θα έρθουν κάτι σαν τηγανίτες που συνοδεύονται με κρέμα λεμονιού, ίσως μια από τις πιο γευστικές βρετανικές ανακαλύψεις, μαζί με την soured cream.

Το κυριακάτικο τσιγάρο είναι επιβεβλημένο, εκεί έξω στο δρόμο σαν εξόριστος. Η σκέψη να το κόψω δεν περνά από το μυαλό, αφού έχω αναγκαστεί να αποκοπώ από τόσες απολαύσεις, αυτό έστω και ρομαντικά μου θυμίζει την καταγωγή μου. Η σπιτονοικοκυρά παραξενεύεται που με βλέπει να τηρώ τους κανόνες και να καπνίζω μόνο στο δρόμο, σε σημείο που ίσως να αμφιβάλλει και για το αν είμαι γνήσιος Έλληνας  Οριακά αυτό με στεναχωρεί, αλλά τουλάχιστον της αποδεικνύει ότι τα στερεότυπα είναι για να καταρρίπτονται.

Ο κυριακάτικος ελληνικός τύπος είναι διαρκώς όλο και πιο καταθλιπτικός. Είναι στιγμές που νιώθω σαν νύφη που θωρεί συνεχώς τα στέφανα του γάμου της, μα κείνα στέκουν αμίλητα, σχεδόν θλιμμένα, όπως ακριβώς στο κυπριακό τραγούδι.

Αυτό ίσως τελικά να είναι το χειρότερο στην Ελλάδα, ότι δηλαδή ο καθείς το κοιτά όλο αυτό αποστασιοποιημένα, σαν μια νύφη που λες και δεν πήγε ποτέ καλοντυμένη για να πάρει τον Καλό της. Οι βραδιές που στεκόμασταν με τα πόδια ανοιχτά στον ‘Καβαλάρη’ κάθε βράδυ, τηρώντας τα ‘συζυγικά’ μας καθήκοντα έχουν καλυφθεί με πέντε οκάδες μελάνι σουπιάς, ενώ αγαπημένο μότο μας είναι το ‘άλλον μας έταξες, άλλον μας έβαλες’. Ακόμα και σε κεντρικό επίπεδο η διαμάχη πλέον έχει εστιαστεί, σχεδόν μεσαιωνικά και ρομαντικά, στην επιλογή του επόμενου ‘Καβαλάρη’. Διάθεση για να το παίξουμε και λίγο σουφραζέτα, πουθενά. Τελικά και στην πολιτική, το παραμύθι της Σταχτοπούτας έχει καταστρέψει γενιές ολόκληρες.

Καλές Κυριακές να έχουμε…

    

Semantics^2

Το στρατευμένο τραγούδι τελικά παίρνει ποικίλες μορφές, ενώ λίγο πριν ή μετά από μια ψήφο εμπιστοσύνης ένας κατά τ’ άλλα ερωτικός στίχος μπορεί να λάβει άλλη διάσταση. Όσο για τον πόνο του μέσου πασόκου, ο Νίκο Γκάνος μπορεί να μεταμορφωθεί σε αυτό που αντιπροσώπευε ο Μίκης (προ μαλάκυνσης) για τον μέσο αριστερό.

Ο Nicko (μη λησμονούμε εξάλλου και την ευρωπαϊκή προοπτική του καλλιτέχνη) αρχίζει με μια σαφή ομολογία λατρείας στον ΓΑΠ, εξ ου και το ‘με τραβάς δυνατά σαν μαγνήτης’. Η αναφορά στη ‘βουτιά στο κενό’ περιγράφει βέβαια ανάγλυφα και την πολιτική κατάσταση αυτού του τόπου, με την οποία ο καλλιτέχνης έστω και περιστασιακά αγανακτεί, ενώ ‘τα πειραγμένα χαρτιά’ αποτελούν στυγνή στηλίτευση στο σκληρό Poker των τελευταίων ημερών.

Το ρεφραίν είναι μεν μια μομφή στην πασοκική πολιτική, αλλά είναι δε και μια έκφραση πίστης, αφοσίωσης και κομματικής γραμμής υπέρ της γοητείας των κομμάτων του ευρωμονόδρομου (εδώ η Αλέκα σκίζει και το τελευταίο αντίτυπο του Κεφαλαίου). Ο στίχος είναι βαθιά αυτοκριτικός, αναγνωρίζοντας το γεγονός της παραδοσιακής, σχεδόν οικογενειακής κομματικής πειθαρχίας του καλλιτέχνη. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες φέρουν τη γιαγιά του Nicko δεξί χέρι του Ανδρέα Παπανδρέου και τη θεία του τη Μαριγούλα κολλητή της Λιάνης.

Στο δεύτερο κουπλέ η έκφραση ‘μια φορά αν μπορώ δεν θα πω το ναι’ αποτελεί πασιφανή αναφορά στο δήθεν δημοψήφισμα που διακηρύχτηκε μόνο και μόνο για να φανερωθεί πως τελικά ο Αντώνης Σαμαράς μέχρι και τις κιλότες του σκίζει για το νέο Μνημόνιο… ναι-ναι εκείνο που και καλά θα επαναδιαπραγματευόταν, αλλά και σπόντα στο Γαλλογερμανικό άξονα που ταλαιπωρεί την Ελλάδα με την κωλυσιεργία του! Συμπερασματικά η έκφραση ‘όμως η σκέψη αυτή μόνο με ψέμα συγκρίνεται’ αποτελεί μια ακόμα ύστατη κρίση ειλικρίνειας του μέσου πασόκου ψηφοφόρου, και μπορεί να βρει εφαρμογή στο πρόσωπο της Καϊλή και της Μιλένας.

Καταληκτικά, το ‘Κοίτα τι έκανες’ είναι απλά μια ακόμα ένδειξη ότι το στρατευμένο τραγούδι σε αυτή τη χώρα όχι μόνο δεν πέθανε… απλά άλλαξε και πρόσωπο. Όπως όλα δηλαδή σε αυτό τον τόπο…